ΣΧΟΛΙΑ-ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
22/12/2024 | 03:41
Μια προβληματική υπουργική αναφορά και το …”λήξαν ζήτημα”: «Όλοι τα παίρνουνε και όλοι κλέβουνε κρυφά και φανερά»; Αλήθεια κύριε υπουργέ; Σοβαρά; Δεν είμαστε όλοι ίδιοι…
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Defence Point
«Μην γράψεις, διότι θα σε κατηγορήσουν ότι “έχεις τη μύγα και μυγιάζεσαι”», ήταν η συμβουλή καλών και έμπειρων φίλων, όταν τους εκμυστηρεύθηκα τη βαθύτατη ενόχλησή μου για απαξιωτική αναφορά σε δημοσιογράφους και υπουργούς (!) του υπουργού Εθνικής Άμυνας, Νίκου Δένδια, κατά τη διάρκεια εορταστικής συνάντησης με τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους, για την ανταλλαγή ευχών, εν όψει των εορτών.
Τελικά όμως, αποφάσισα να το δημοσιεύσω. Ο λόγος εξηγείται στο τέλος του κειμένου. Πάμε λοιπόν…
«Όλοι τα παίρνουνε και όλοι κλέβουνε… κρυφά και φανερά»! Τελικά αυτή η δεκαετία του 80’ αποδεικνύεται εξόχως διδακτική και πολύ πιο «ψαγμένη» από όσο θεωρούσαμε. Ίσως και να είναι αποτέλεσμα παρέλευσης ικανού χρονικού διαστήματος από τη Μεταπολίτευση και την εμπειρία από κυβερνήσεις από τις δυο βασικές πλευρές του πολιτικού φάσματος.
Ας το δούμε όμως λίγο πιο γενικά.
Κάθε οικογένεια έχει την ευθύνη του τρόπου με τον οποίο θα μεγαλώσει τα παιδιά της. Αναλόγως των παραστάσεων και των εμπειριών που έχει καθένας, έχει αποφασίσει ποια θα είναι η αξιολόγηση και η… προτεραιοποίηση των αρχών, με τις οποίες θεωρεί ότι πρέπει να γαλουχήσει την επόμενη γενιά.
Στη δική μου, δυο αρχές βρίσκονταν πάντα σε περίοπτη θέση: Η πρώτη ήταν η εμμονή στην αλήθεια. Η δεύτερη ήταν η ανάληψη της ευθύνης όταν κάτι δεν έχει γίνει σωστά, ασχέτως συνεπειών.
Στις αρχές αυτές δεν έγιναν ποτέ εκπτώσεις. Οποιαδήποτε παρέκκλιση συνεπαγόταν αυτομάτως «κολασμό» της συμπεριφοράς, όπως θα έλεγαν οι νομομαθείς. Πέραν της διαβεβαίωσης ότι για τον έμπειρο άνθρωπο, το ψέμα «φωνάζει» από μόνο του. Άρα, ακόμα κι αν πείσει κάποιους αφελείς, το αποτέλεσμα, επί της ουσίας, θα είναι πάντα φτωχό.
Τα ίδια ισχύουν και για την φθηνή και ανέξοδη εκτόξευση ισχυρισμών. Ακόμα κι αν θεωρηθεί με επιπολαιότητα ότι θα προσπορίσουν κάποιο όφελος, ότι θα προωθήσουν κάποιον σκοπό, το αποτέλεσμα σε κάποιο βάθος χρόνου θα είναι τελείως διαφορετικό. «Καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα», σύμφωνα με το γνωστό απόφθεγμα. Διότι ό,τι και να πει κανείς, η αλήθεια δεν κρύβεται επ’ αόριστον.
Κάμποσα χρόνια μετά, αρχίζεις και δρέπεις τους καρπούς αυτού που έχεις σπείρει. Στη δική μου τουλάχιστον περίπτωση, η ικανοποίηση είναι πολύ μεγάλη και ερμηνεύεται ως δικαίωση αυτής της επιλογής. Δεν είναι βέβαια απαραίτητο όλοι να συμμερίζονται τις απόψεις μας.
Ενδεχομένως δε, τα παραδείγματα κατά πλειοψηφία να αντιπροσωπεύεται από περιπτώσεις κατ’ όνομα μόνο («ρητορικά» που θα λέγαμε στην πολιτική) υποστήριξης αυτών των αρχών, ενώ στην πράξη προωθείται οτιδήποτε εξυπηρετεί το ατομικό συμφέρον.
Διαπιστώνεται δε, τα τελευταία χρόνια, εκθετική αύξηση στην υιοθέτηση της αντίληψης ότι με την ηθική δεν πας μπροστά και στις οικογένειες καλλιεργούνται αντιλήψεις που χονδρικά περιγράφονται με το… «όλοι τα συμφέροντά τους εξυπηρετούν, να μην είσαι και κορόιδο!».
Εν ολίγοις, η τήρηση των όποιων ηθικών αξιών, συναρτάται με την υποκειμενική μας αντίληψη αναφορικά με το εάν «ο απέναντι» τις τηρεί. Κάτι σαν «αντισυμβαλλόμενος»… πάντα για τους νομομαθείς.
Πολιτικές τερατογενέσεις
Αυτό που έχει διαμορφωθεί όμως, δεν είναι τίποτε άλλο από μια κυνική συμβατική σοφία, απόλυτα συμβατή με τον συνεχώς διευρυνόμενο ατομικισμό των σύγχρονων δυτικών -τουλάχιστον- κοινωνιών.
Η γενίκευση αυτής της πρακτικής σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, νομιμοποιεί έμμεσα τον κάθε πολιτικό, του οποίου η βερμπαλιστική αμετροέπεια και η κυριαρχία της δημόσιας εικόνας σε βάρος της ουσίας, έχει οδηγήσει σε πολιτικές τερατογενέσεις.
Τα αποτελέσματα τα βλέπει κανείς «επί του πεδίου». Πολιτικά κατασκευάσματα – σωτήρες του έθνους, με κοινή συνισταμένη το «φιλολαϊκό» και το «πατριωτικό», το «εκσυγχρονιστικό», ή άλλο προφίλ. Όλα όμως καταλήγουν στην εξυπηρέτηση του απόλυτου στόχου.
Δεν είναι «το καλό του έθνους», αλλά η προσωπική πολιτική επιβίωση και ανέλιξη όσο πιο περισσότερο μπορεί κανείς. Ενίοτε, παρατηρείται και το φαινόμενο αυτά τα πολιτικά κατασκευάσματα να πείθουν στο τέλος και τον ίδιο τους τον εαυτό! Κανονική ηθοποιία δηλαδή.
Τον πείθουν ότι αποτελούν την επιτομή του καλού γι’ αυτό τον τόπο. Κι ότι είναι κάτι σαν… θέλημα Θεού να μας κυβερνήσουν για να μας σώσουν.
Να το περιγράφαμε με όρους ψυχολογίας -ενδεχομένως και ψυχιατρικής- ως «μεσσιανική διαταραχή προσωπικότητας», ή κάτι παραπλήσιο. Αυτό αναγκαστικά συνοδεύεται από μια πεποίθηση -αν δεν φτάνει και στο επίπεδο της… αγανάκτησης- ότι όσοι δεν συντάσσονται με ό,τι εξαπολύουν στη δημόσια σφαίρα σε καθημερινή σχεδόν βάση, είναι… του διαβόλου.
Τα «πιασίματα»
Κάπως έτσι επανερχόμαστε στο «όλοι τα παίρνουνε», γνωστού άσματος της δεκαετίας του 80’. Κι εδώ δεν ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα κανείς!
«Πιασμένοι» υπάρχουν και υπουργοί και δημοσιογράφοι σύμφωνα με τον Νίκο Δένδια. Το πρώτο, σύμφωνα με μαρτυρίες, σε ιδιωτική συζήτηση. Κάτι σαν το απαξιωτικό «όλοι οι πολιτικοί τα παίρνουν από επιχειρηματίες για να είναι μαριονέτες τους και να τους εξυπηρετούν», μέχρι το «όσοι μας αντιπολιτεύονται τα παίρνουν»!
Από πού; Από μη κατονομαζόμενα αλλότρια συμφέροντα, από εταιρίες, από εχθρούς της χώρας, από τους εξωγήινους. Θεωρητικά, το «πιάσιμο» μπορεί και να μην συνεπάγεται οικονομικό όφελος.
Αν και στην περίπτωση των δημοσιογράφων αυτό το «πιάσιμο» συνδέθηκε με εταιρίες, με «εξαίρεση των παρόντων». Δηλαδή εάν κάποιος δεν παρέστη στην εορτή, αυτομάτως εντάσσεται στην… επιλήψιμη κατηγορία. Αφενός αυτό δεν απομειώνει τη βαρύτητα της κατηγορίας και αφετέρου εγείρεται ένα ηθικό και πολιτικό ζήτημα σε περίπτωση που η κατηγορία αφορά και συναδέλφους του στην κυβέρνηση, εάν αληθεύουν οι αναφορές ότι ειπώθηκε και αυτό σε ιδιωτική συζήτηση!
Η γενική πεποίθηση της ελληνικής κοινωνίας στο ερώτημα εάν υπάρχει διαφθορά στην πολιτική, είναι γνωστή. Άλλο είναι όμως γενικώς και αορίστως να πετάς πυροτεχνήματα και τελικά λάσπη εναντίον δικαίων και αδίκων (κουβέντες καφενείου) και άλλο να διαθέτεις «σκληρό» ρεπορτάζ που να τεκμηριώνει.
Ακόμα κι αυτό δεν αρκεί όμως. Ακόμα κι αν δεις έγγραφα -που συνήθως είτε δεν υπάρχουν είτε δεν αποκτάς ποτέ- ή διαθέτεις απλά συγκεκριμένες μαρτυρίες, δεν αρκούν για να τεκμηριωθεί ο ισχυρισμός. Θα έχεις νομικές συνέπειες. Κι αυτό είναι το σωστό. Διότι το δικαίωμα να αυθαιρετεί το επιφυλάσσει κατ’ αποκλειστικότητα για τον εαυτό του το ελληνικό Δημόσιο!
Όσοι γνωρίζουν καλά νομικά, ή άλλοι με γνώση και εμπειρία λογιστικής ας το σκεφθούν: Συμβαίνει άραγε π.χ. το να κατηγορηθεί οποιοσδήποτε για οτιδήποτε και αντί να έχει αυτό την ευθύνη απόδειξης του ισχυρισμού, καλείται ο κατηγορούμενος να αποδείξει ότι δεν είσαι ελέφαντας; Άσε που όλα αυτά συνοδεύονται και από οικονομικούς εκβιασμούς.
Η δικαιολογία είναι ότι αυτό μπορεί να «καμακώσει» μεγάλα ψάρια» και κάτι να τους πάρει. Ισχύει, αλλά αποτελεί μισή αλήθεια! Αφενός αποδεικνύει διοικητική ανικανότητα και αφετέρου διασφάλιση εργαλείου εκβιασμού των αδυνάτων!
Απουσία αντανακλαστικών
Άρα, για να επιστρέψουμε, επειδή το «scripta manent» ισχύει απαρέγκλιτα και για όλους, όσα γράφονται ως ρεπορτάζ και όχι απλά ως άποψη, δεν μπορούν να είναι απλά αντικείμενο προσωπικών στερεοτυπικών πεποιθήσεων. Αυτό ακυρώνει τη δημοσιογραφία.
Με το ίδιο μέτρο, το απαξιωτικό «οι δημοσιογράφοι τα παίρνουν», εντάσσοντας ή εξαιρώντας αυθαίρετα τον οποιονδήποτε, δεν μπορεί να σταθεί ούτε σε επίπεδο λογικής ούτε σε αυτό της ηθικής.
Ακόμα πιο ενοχλητικό είναι όμως το ότι τέτοιες αναφορές δεν μας κινητοποιούν. Θεωρούμε ότι επειδή εμείς προσωπικά εξαιρούμε τον εαυτό μας θεωρώντας ότι δεν μας αφορά, κάτι απολύτως θεμιτό ασφαλώς, το πρόβλημα παύει να υφίσταται. Υπέρτατος στρουθοκαμηλισμός και «mirror imaging»!
Αντί η εκτόξευση αυτής της κατηγορίας να αποτελεί ανάθεμα, ταξινομεί καθένας από εμάς τον εαυτό του στους «αδιάφθορους» και καθαρίσαμε.
Κατά συνέπεια, ας επιχειρήσουμε να δραπετεύσουμε από τον «όμορφο» κόσμο των αφηγημάτων, ή αλλιώς «των ψεύτικων των λόγων των μεγάλων» και να θεωρήσουμε το ζήτημα λήξαν.
Καταληκτικά, η απάντηση στο ερώτημα της εισαγωγικής παραγράφου, για ποιον λόγο δημοσιεύθηκε το παρόν κείμενο: Διότι εάν υποκύψεις στον φόβο μη σου καταλογιστεί… κατοχή μύγας, θα έχεις αυτολογοκριθεί και μια βαρύτατα συκοφαντική αναφορά θα περνούσε ωσάν δεν αναφέρθηκε ποτέ.
-
Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
