ΓΝΩΜΕΣ
17/12/2024 | 05:50
Έφτασε η ημερομηνία λήξης για τον Μακρόν: Οι Γάλλοι ετοιμάζονται να απεξαρτηθούν από την νηπιοφροσύνη της πολιτικής εποχής και να δοκιμάσουν την αλλαγή
Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ*
Και όμως ο συγγραφέας Bénédicte Roscot στο σατιρικό έργο του, με τίτλο «Les dernier jours du parti socialiste» (Οι τελευταίες μέρες του Σοσιαλιστικού Κόμματος), είχε προβλέψει «τη βοναπαρτιστική μετατόπιση του προέδρου Μακρόν».
Ο Γάλλος πρόεδρος με τη μεθυστική αίσθηση του αυτοκράτορα, λειτουργεί ως εκπρόσωπος των επιχώριων γαλλικών μεγαλο-αστικών συμφερόντων και διασυνδέσεων και της οργανικής τους συνάρτησης με τον παγκοσμιοποιημένο εκσυγχρονισμό. Δομινικανός (Domini+caus) των «ελίτ» εκείνων οι οποίες λειτουργούν ως μηχανισμοί ώστε να εφαρμοστεί ο κοινό παρονομαστή μιας μεταπολιτικής κατεξουσιαστικότητας.
Έτσι και αλλιώς όπως έξοχα παρατηρούσε ο Γερμανός καθηγητής της συνταγματικής θεωρίας Νίπερνταϊ το αποκαλούμενο «κατεστημένο» δεν ασκεί άμεσα την εξουσία, αλλά υπάρχει πάντα μέσω μιας ξεχωριστής και εξειδικευμένης «ελίτ».
Ο Μακρόν εμφανίστηκε να διεκδικεί την εξουσία στη Γαλλία ως μια υποσχόμενη αυθεντία γνωσιοκράτη. Άνθρωπος των τραπεζών και της τεχνοδομής, «λειτουργός του εποικοδομήματος» (όπως θα έλεγε ο Γκράμσι) έπεισε το γαλλικό πληθυσμό με ευκολία ότι αποτελεί λύση στα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα.
Ψευδαίσθηση
Από το 2014 που αντικατέστησε τον Αρνό Μοντεμπούργκ στο Υπουργείο Οικονομικών εμφανιζόταν μ’ ένα πολλαπλό προσωπείο που διχαζόταν μεταξύ προωθημένου εκσυγχρονιστή και πραγματιστή κάτι που η γαλλική κοινωνία το είχε ανάγκη.
Έτσι και αλλιώς η γαλλική κοινωνία είχε καταστεί βαθιά συμπλεγματική μεταξύ μιας ψευδο-δραστηριότητας ή παρόρμησης να είναι ενεργή μέσω ενός θυμικού προοδευτικού, κρύβοντας όμως ή καλύτερα μη προσεγγίζοντας εκείνο που συνέβαινε πραγματικά.
Και μαζί με εκείνη την ψευδο-προοδευτικότητα διέθετε μια αντίληψη πλήρους διαχωρισμού μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας. Η γαλλική κοινωνία βολεύεται καιρό τώρα όλο και περισσότερο στο περίφημο αγγλικό σλόγκαν «το κάστρο μου», «το σπίτι μου», (my castle, my home). Και μέσα σ’ αυτήν τη ψευδαισθητική εικόνα υπήρχε ένας παραδοσιακός υπερτονισμός της «διακριτότητας» μιας δήθεν γαλλικής σνομπικής κουλτούρας η οποία υπερείχε όλων των δυτικών πολιτισμών.
Το προσωπείο του Μακρόν
Στην πορεία ο Μακρόν, απεδείχθη ότι ήταν ένας πολιτικός που πλαστοστογραφούσε ένα προσωπείο με ακόμη πιο μεγάλη υπερβολή και από εκείνη του Σαρκοζί. Αλαζόνας και προκλητικός και αποκομμένος από τις ανάγκες των γάλλων πολιτών, καλλιεργώντας θόρυβο γύρω από το μεγαλείο του και με βραχύπνοη δημαγωγία, κατάφερε να εκλεγεί χωρίς πολιτικά επιχειρήματα, επενδύοντας αποκλειστικά στο φόβο της ακροδεξιάς. Εξελέγη αρχικά στις Προεδρικές Εκλογές του 2017 στο β’ γύρο με ποσοστό 60,10%, αλλά και το 2022 στο δεύτερο γύρο με ένα ποσοστό 58,5%. Όμως οι βουλευτικές γαλλικές εκλογές του 2024 ήταν τιμωρητικές για το κόμμα του Μακρόν και τις ψιμυθιωμένες πολιτικές του.
Εξάλλου η κατάχρηση δύναμης που ασκούσε ήταν ενοχλητική, τα πολεμοχαρή θούρια για το ρωσο-ουκρανικό πολέμο, μαζί με την οικονομική κρίση της Γαλλίας, όλα αυτά συσωρευτικά άρχιζαν να εξαντλούν την υπομονή των Γάλλων πολιτών και να του γυρίζουν την πλάτη.
Ο Μακρόν αν και κλείνει διαρκώς ραντεβού με την εικόνα του ως νάρκισσος πολιτικός, φαίνεται ότι δεν θα καταφέρει να έχει και πάλι μια μακρόβια κυβέρνηση. Οι Γάλλοι πολίτες ετοιμάζονται να απεξαρτηθούν από την νηπιοφροσύνη της πολιτικής εποχής και να δοκιμάσουν την αλλαγή σβήνοντας το μπουχτισμένο προσωπείο του Μακρόν. Την παραίτηση του Μακρόν και τη διεξαγωγή προεδρικών εκλογών το 2025 επιθυμεί το 54% των Γάλλων.
Ο Μακρόν έχει χάσει το προνόμιο της υπομονής των πολιτών. Τώρα πια η εμπιστοσύνη του Γαλλικού λαού έχει αποσυρθεί και ο ίδιος μάλλον προσγειώνεται με αυξημένη δυσκολία σε μια νέα πραγματικότητα που δεν την είχε υποψιαστεί.
Έτσι λοιπόν ο Μακρόν το αρμίδι των πολιτικών ονείρων κάποτε για τους Γάλλους έχει φθάσει στην ημερομηνία λήξης του. Το πολυθρύλητο γαλλικό κατεστημένο αναζητά τον αντικαταστάτη του. Το ζήτημα βέβαια, είναι αν η γαλλική κοινωνία διατηρήσει την έπαρση της και τον άγονο σνομπισμό της, με κάτι άλλο που θα αποτελεί μια επανάληψη της ίδιας απογοήτευσης με εκείνην του Μακρόν. Σήμερα επιβάλλεται όσο πότε άλλοτε η Γαλλία να απαλλαγεί από τη ραδιενεργό σκόνη του πολιτικού ναρκισσισμού της.
*Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
