Οι σύγχρονοι “σταυροφόροι” του Ντόναλντ Τραμπ υπόσχονται δύσκολες ώρες για τον Ερντογάν: Ζηλωτές της μάχης κατά του ριζοσπαστικού Ισλάμ οι μισοί υπουργοί του

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ*, Αθήνα

Δεν θα κάτσω να μεμψιμοιρήσω για το πώς θα τοποθετηθεί ο Τραμπ στην ελληνοτουρκική διένεξη ή το Κυπριακό. Αλλωστε δεν περιμένω τίποτα.

Οι Αμερικανοί όταν έρχεται η ώρα να προασπίσουν το συμφέρον τους βάζουν στην άκρη τους συναισθηματισμούς και τις ηθικές αναστολές. Κι όταν στην Ελλάδα τα βρίσκουν όλα εύκολα με πολιτικούς ευνούχους που συμπεριφέρονται ως ευπειθείς υπάλληλοι τους, λογικό είναι να κανακέψουν τον πιο δύσκολο συνομιλητή. Δηλαδή τους Τούρκους.

Αυτό το έργο το έχουμε δει χρόνια τώρα και δεν μπορεί να αλλάξει, στο βαθμό που το ελληνικό πολιτικό προσωπικό παραμένει σε επίπεδο «παραδουλεύτρας» του εκάστοτε Αμερικανού πρέσβη. Εμείς φταίμε που μας θεωρούν δεδομένους και της καρπαζιάς. Όχι οι Αμερικανοί.

Αφήστε που με πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη ο οποίος είναι ικανός να απαρνηθεί στο άψε-σβήσε τα «πιστεύω» του και να αυτομαστιγωθεί δημόσια για να «αρέσει» στο νέο πρόεδρο, δε νομίζω ο Τράμπ να μας πάρει σοβαρά.

• Οι νέοι “σταυροφόροι”…

Ανεξάρτητα όμως από την ελληνοτουρκική παράμετρο οι σχέσεις των ΗΠΑ με τον Ερντογάν δεν αποκλείεται να περάσουν δύσκολες ώρες. Γιατί η κυβερνητική διάταξη που στήνει ο εκκεντρικός Αμερικανός ηγέτης παραπέμπει σε πολεμικό σχηματισμό σταυροφόρων που μάχονται στα τείχη της Ιερουσαλήμ!

Αυτό είναι το μήνυμα της επιλογής προσώπων στο νέο κυβερνητικό σχήμα των ΗΠΑ. Από τον υπουργό εξωτερικών έως τον νέο πρέσβη της Αμερικής στο Ισράηλ. Μήνυμα σαφές και ηχηρό.

Ως πρώτη προτεραιότητα της πολιτικής του στην δεύτερη θητεία του ο Τράμπ, δεν ανάγει ούτε την Ουκρανία, ούτε την πάταξη της λαθρομετανάστευσης, ούτε την επιστροφή στα ορυκτά καύσιμα, ούτε την απαλλαγή της αμερικανικής κοινωνίας από την woke παράνοια. Στους ώμους του παίρνει κάτι πολύ βαρύτερο με παγκόσμιες προεκτάσεις: Την σταυροφορία κατά του ριζοσπαστικού Ισλάμ που μολύνει και απειλεί τον πολιτισμένο δυτικό κόσμο.

• Συγκρουση πολιτισμών

Εχει σίγουρα ένα μεσσιανικό στοιχείο αυτή η στρατηγική του Τράμπ. Με ευθεία αναφορά στην «σύγκρουση των πολιτισμών». Από την μία στέκεται ο εβραιοχριστιανικός κόσμος, ως φάρος πολιτισμού και διαφύλαξης αξιών και από την άλλη παραμονεύει ο ισλαμικός σκοταδισμός που μεταδίδεται με ταχύτητα επιδημίας στις πιο ακραίες τζιχαντιστικές εκδοχές του.

Αυτή η μάχη για την ανάσχεση του «στρατευμένου» Ισλάμ, που ανάγεται σε ένα είδος «ιερής αποστολής» αποτελεί χρόνια τώρα συλλογικό αφήγημα της αμερικανικής δεξιάς, των συντηρητικών και των συνδαιτυμόνων του “tea party”, δηλαδή του λαικού πατριωτικού μετώπου.

Το αντι-ισλαμικό κίνημα γεννήθηκε από το εθνικό τραύμα που άφησε στις ΗΠΑ η 11^η Σεπτεμβρίου. Κι απ’ την πλευρά του ο Τράμπ φαίνεται διατεθειμένος να το υπηρετήσει στο ακέραιο, προσφέροντας υπηρεσίες όχι μόνο στην πατρίδα του, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Οι άνθρωποι που επέλεξε στα πιο κρίσιμα πόστα άμυνας και ασφάλειας(Πιτ Χέγκσεθ, Τάλσι Γάμπαρντ) είναι ζηλωτές αυτής της ιδέας. Ένα είδος σύγχρονων εβραιοχριστιανών σταυροφόρων. Φίλοι του Ισραήλ και απηνείς διώκτες του ριζοσπαστικού Ισλάμ σε όλες τις εκδοχές του. Σιϊτικές ή σουνιτικές.

• Νέο σκηνικό με Τουρκία 

Από την Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Χαλιφάτο μέχρι την Χαμάς, την Χεζμπολάχ και βέβαια την ιστορική «μήτρα» του τζιχαντισμού, την Μουσουλμανική Αδελφότητα. Ε, αυτό είναι ακριβώς το στοιχείο της πολιτικής του Τράμπ που είναι εξαιρετικά πιθανό να τον φέρει σε σύγκρουση, όχι μόνο με το ξεδοντιασμένο Ιράν, αλλά-κυρίως θα έλεγα-με την Τουρκία.

Οι δεσμοί του Ερντογάν με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους χρονολογούνται από την δεκαετία του 70, τότε που μαθήτευε δίπλα στον Ερμπακάν τον σύγχρονο «πατερούλη» του ισλαμισμού στη Τουρκία ο οποίος, το 1969, δημοσίευσε ένα μανιφέστο θρησκευτικού και πολιτικού χαρακτήρα το περιβόητο «Μilli Gorus»(Εθνικό Οραμα).

Σύμφωνα με εκείνη την διακήρυξη  η έννοια «εθνικό»  αποκτά ένα διαφορετικό περιεχόμενο, αυτό του ισλαμικού οικουμενισμού, δηλαδή προσδίδει στην Τουρκία ρόλο και αποστολή διεθνούς…προσηλυτιστή! Το μανιφέστο επίσης επικαλούνταν τις αξίες της ισλαμικής πίστης την οποία αντιπαρέβαλλε στο εκφυλισμένο κοσμικό πνεύμα του Κεμαλισμού και την Δύσης.

• Ερντογάν: Ο  …προστάτης του Ισλάμ

Σήμερα ο Τούρκος πρόεδρος εμφανίζεται σε ρόλο προστάτη του Ισλάμ όχι μόνο στη Μέση ανατολή αλλά και ευρύτερα. Το γεγονός αυτό τον έχει φέρει σε μετωπική αντιπαράθεση με το Ισραήλ(πρόσφατα οι δύο χώρες διέκοψαν κάθε είδους σχέση).

Στη νέα κυβέρνηση Τράμπ ωστόσο, μετέχουν ένθερμοι φίλοι του Ισραήλ και ακόμη χειρότερα των Κούρδων της Συρίας που πολεμούν το Ισλαμικό Κράτος με το οποίο υπογείως η Τουρκία συνεργάζεται!

Στη σύνθεση του νέου αμερικανικού σχήματος όπως ανακοινώθηκε προχθές από τον ίδιο στις εγκαταστάσεις αναψυχής του Μαρ-α-Λάγκο κυριαρχούν επίσης πρόσωπα με διακηρυγμένες αντι-ισλαμικές θέσεις. Και το γεγονός αυτό μάλλον αντικατοπτρίζει τις ιδέες όχι μόνο του νικητή των αμερικανικών εκλογών, αλλά και ανθρώπων που τον επηρεάζουν όπως ο εβραικής καταγωγής γαμπρός του Τζάρεντ Κούσνερ.

Ξημερώνουν δύσκολες μέρες, λοιπόν, μετά την ορκωμοσία Τράμπ για χώρες όπως η Τουρκία, ή το Κατάρ που αποτελούν διεθνείς σπόνσορες του ισλαμικού εξτρεμισμού. Οι σύγχρονοι «σταυροφόροι» του Τράμπ ίσως τελικά να κάνουν την δουλειά για λογαριασμό ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου. Την δουλειά δηλαδή, που αρνούνται να κάνουν οι φιλομουσουλμάνοι Ευρωπαίοι φασουλήδες των Βρυξελλών και όλοι όσοι έχουν ανοίξει τις πόρτες στον ισλαμικό λαθροεποικισμό.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Το αλβανικό απύθμενο θράσος και η ελληνική …αφωνία: Τι στο “καλό” συμβαίνει; Πρόκειται για ένα είδος «εθνικού μαζοχισμού»; Είναι ένα διπλωματικό «σύνδρομο Στοκχόλμης»;