Η κατά κρημνών πορεία της Ευρώπης: Απαιτείται η αναδημιουργία μιας ισχυρής Ε.Ε. με πολιτική, οικονομική, στρατιωτική και ενεργειακή αυτάρκεια

Tου ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤ. ΜΑΓΟΥΛΑ* – Αθήνα

Η τρίτη δεκαετία του 21^ου αιώνα φαίνεται να βρίσκει την Γηραιά Ήπειρο σε μία ιδιαίτερα ασταθή οικονομική, πολιτική και κοινωνική περίοδο. Οι ταγοί του ευρωπαϊκού μέλλοντος δοκούν ανεπαρκείς να ανταποκριθούν στις ανάγκες των πολιτών τους, προσφέροντας την χρειώδη κοινωνική σταθερότητα και παρέχοντας συγχρόνως εγγυήσεις για την εξωτερική ασφάλεια των ευρωπαϊκών συνόρων.

Η προέλαση των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, η οργή και οι απειλές του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν εναντίον της Δύσης, η σύσφιξη των σινορωσικών πολιτικών και οικονομικών σχέσεων, η ενίσχυση του ρόλου της συμμαχίας των BRICS στο διεθνές προσκήνιο, η αποδολαριοποίηση των μεταξύ τους συναλλαγών, η εμπλοκή της Βόρειας Κορέας σε έναν πόλεμο επί ευρωπαϊκού εδάφους και η επανεκλογή του «ενδοστρεφούς» Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ θα έπρεπε να έχουν θορυβήσει αρκετά τους ευρωπαίους ηγέτες, ώστε να αντιληφθούν, να ακολουθήσουν και να προσαρμοστούν στις διεθνείς πολιτικές τάσεις.

Από την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι και σήμερα, τα ευρωπαϊκά κράτη φαίνεται να «υποφέρουν» από τις ερινύες της ιστορίας τους και την «αιδώ» της πιθανότητας ανάληψης του ρόλου μιας εύρωστης συμμαχίας πραγματικά κυρίαρχων και υπερήφανων κρατών, διεκδικούντων την θέση του ρυθμιστή του ρου της σύγχρονης ιστορίας.

Η νέα περίοδος

Οι αμερικανικές εκλογές προμηνύουν την διάσπαση του σχετικά συνεκτικού μέχρι πρότινος Δυτικού Μπλοκ και σηματοδοτούν μια νέα περίοδο, στην οποία ο παράγοντας της αυτάρκειας θα είναι το κριτήριο της επιβίωσης των εθνών. Οι ασιατικές χώρες έχουν αντιληφθεί την φθορά του δυτικού οράματος της Παγκοσμιοποίησης, το οποίο πλέον πνέει τα λοίσθια.

Η ευρύτητα των οικονομικών συναλλαγών δεν τροφοδοτεί την αμερικανοκίνητη πρόκληση της αλληλεξάρτησης και συνεπώς υποταγής των κρατών στο δικό τους χρηματοπιστωτικό και νομισματικό σύστημα.

Τα κράτη της Ασίας έχουν καταφανώς αποφασίσει να μην επιτρέψουν στις ΗΠΑ να αλώσουν το εσωτερικό τους και αδιαφορούν για τις «επιλεκτικά» διατυμπανιζόμενες ανθρωπιστικές εξαγγελίες των υποχείριών τους ευρωπαίων, την στιγμή που οι τελευταίοι θέτουν εαυτούς στις υπηρεσίες της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής μηχανής.

Ο εκλεγμένος Αμερικανός Πρόεδρος έχει αποφασίσει ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να απομακρυνθούν από την προσπάθεια χειραγώγησης των διεθνών υποθέσεων, να εστιάσουν στην επίτευξη της εγχώριας κοινωνικής και οικονομικής σταθερότητας, να επικεντρωθούν στην αποτελεσματική επίλυση των εσωτερικών τους ζητημάτων, να αποβάλουν από την χώρα εγκληματικά αλλοδαπά στοιχεία, να διατηρήσουν την ισχύ των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και να παύσουν να χρηματοδοτούν οποιαδήποτε δράση η οποία δεν εξυπηρετεί αμιγώς αμερικανικά συμφέροντα.

Η πολιτική αυτή εσωστρέφεια αδιαφορεί για τους ευρωπαίους συμμάχους οι οποίοι θα αναγκαστούν να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις, να ανασυγκροτηθούν και να αποβάλουν επιτέλους την πολιτική τους αβουλία. Οι ΗΠΑ θα διατηρήσουν τις συμμαχίες τους αλλά θα παραιτηθούν σταδιακά από τον ρόλο του κηδεμόνα της Ευρώπης, όχι όμως από τον ρόλο του προμηθευτή όπλων με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Ακολουθώντας οι Ευρωπαίοι τις προβληματικές πολιτικές της κυβέρνησης Μπάϊντεν, «κατόρθωσαν» να ενοχλήσουν και να προκαλέσουν την ρωσική στρατιωτική μηχανή, να καταστούν εχθροί της μισής Υφηλίου, να υποβαθμίσουν περαιτέρω τον ήδη πενιχρό τους στρατιωτικό-αμυντικό μηχανισμό με την προμήθεια πολύτιμων οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία και να αποστραγγίξουν τον εθνικό τους κορβανά υπέρ ενός χαμένου εξαρχής πολέμου, παραμερίζοντας συγχρόνως τις ανάγκες των πολιτών τους για μια σταθερή και ειρηνική ΕΕ, με θετικούς όρους διαβίωσης.

Οι Ευρωπαίοι πληρώνουν το μάρμαρο

Αντ’ αυτού οι πολίτες υφίστανται το βάρος των ζημιογόνων πολιτικών της ΕΕ με την διαρκώς αυξανόμενη ακρίβεια, τον υπαρκτό κίνδυνο της ανεργίας και την αδιαφορία των κυβερνώντων.

Κρίσιμα κεφάλαια για την επικουρία των ευρωπαϊκών ενόπλων δυνάμεων, την βιομηχανία και τους πολίτες δαπανήθηκαν σε μία διαμάχη από την οποία ο «εχθρός» εντέλει ωφελήθηκε, καθώς συμμάχησε με την κινεζική υπερδύναμη (η οποία πλέον τροφοδοτείται ενεργειακά από την Ρωσία), ανέπτυξε την εγχώρια παραγωγή και βιομηχανία του και ενγένει ισχυροποιήθηκε, καθιστώντας μάταιες και ζημιογόνες τις δυτικές κυρώσεις συνολικά.

Βραχυπρόθεσμα δε, η έλλειψη οπλικών συστημάτων θα γεννήσει την ανάγκη αναπλήρωσης του χαμένου εξοπλισμού στο ουκρανικό μέτωπο. Η αδύναμη ευρωπαϊκή βιομηχανία όπλων δεν θα είναι σε θέση να στηρίξει εγκαίρως τις αμυντικές ανάγκες των ευρωπαϊκών κρατών και επομένως θα αναζητηθούν «συμμαχικοί» προμηθευτές πέραν του Ατλαντικού…

Σε αυτήν την περίπτωση, η υποβαθμισμένη ευρωπαϊκή παραγωγή θα δεχθεί ένα ακόμα πλήγμα, καθώς δεν θα λάβει παραγγελίες για την επανεκκίνηση των παραγωγικών της μονάδων και την τροφοδοσία της με κεφάλαια.

Οι δε ένοπλες δυνάμεις των ευρωπαϊκών κρατών θα αναγκαστούν να εμπλουτίσουν το οπλοστάσιό τους με ξένα όπλα, τα οποία, στην εποχή της ψηφιοποίησης του πολέμου, θα μπορούν να ελεγχθούν από την χώρα παραγωγής τους, όπως παρατηρείται στην Ουκρανία η οποία χρησιμοποιεί τον ευρωπαϊκό και αμερικανικό οπλισμό για ακραιφνώς αμυντικούς σκοπούς και κατόπιν εγκρίσεως των χωρών του ΝΑΤΟ εναντίον στόχων εντός της ρωσικής επικράτειας.

Οι σχετικές αγορές συνοδεύονται από περιοριστικούς «όρους» στην χρήση τους, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, καθιστώντας κατ’ επέκταση και τον ευρωπαϊκό στρατιωτικό μηχανισμό έρμαιο των αμερικανικών συμφερόντων, στερώντας του την δυνατότητα αυτόνομης δράσης και απαλλοτριώνοντας έτσι την στοιχειώδη αυτή έκφραση κρατικής κυριαρχίας.

Η αυτονόμηση και ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων των ευρωπαϊκών κρατών χρειάζεται να καταστεί προτεραιότητα της ευρωπαϊκής ηγεσίας. Το διεθνές κύρος της ΕΕ δεν θα διαφυλαχθεί μέσω της επιβολής αποπνικτικών δήθεν προστατευτικών φορολογικών και περιβαλλοντικών μέτρων σε πολίτες και επιχειρήσεις, την παροχή επιδομάτων σε οποιονδήποτε κρούει την θύρα της ΕΕ για αυτόν τον σκοπό ως -υποτίθεται- κατατρεγμένος και την υπερπροβολή ενός ανθρωπιστικού προσωπείου, του οποίου το βάρος υφίστανται οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις.

Αντίθετα, τα κράτη-μέλη της ΕΕ οφείλουν να λάβουν την απόφαση ενίσχυσης και ανάπτυξης των στρατιωτικών τους δυνάμεων μέσω της εγχώριας παραγωγής όπλων, να επιδιώξουν την αύξηση του ανθρωπίνου δυναμικού των στρατευμάτων τους και να αναδειχθούν ως ένας αυτόνομος πόλος διεθνούς οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος όπως οι ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία και Ινδία. Αξίζει να αναφερθεί ότι και η Τουρκία διεκδικεί μια αντίστοιχη θέση με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας.

Παρενθετικά, αξίζει να σχολιασθεί ότι η διατήρηση των σχέσεων ΕΕ-ΗΠΑ είναι αναγκαία και αμφιμερώς προσοδοφόρα. Ωστόσο, η αυτάρκεια της ΕΕ πρέπει να αποτελεί την πολιτική της προτεραιότητα. Ο παραδειγματισμός από την πολιτική ατζέντα του Προέδρου Ν. Τραμπ και η αναλογική της εφαρμογή στις ευρωπαϊκές υποθέσεις θα αποτελούσε μια αξιόλογη πρωτοβουλία με θετικές προοπτικές* δηλαδή η υποστήριξη των ευρωπαϊκών πλουτοπαραγωγικών πηγών, η προσφορά περισσότερων θέσεων εργασίας και η «αποσυμπίεση» της διαδικασίας παραγωγής προϊόντων και αγαθών.

Ο κίνδυνος της ύφεσης 

Η ευρωπαϊκή βιομηχανία και οικονομία παρέμειναν στάσιμες, ενώ αντιμετωπίζουν πλέον τον σοβαρό κίνδυνο της ύφεσης, πληττόμενες από τα ασφυκτικά και αχρείαστα ενωσιακά περιβαλλοντικά μέτρα, την υπερφορολόγηση και τον ανταγωνισμό από ξένες εταιρείες, όπως στον τομέα της ηλεκτροκίνησης από τις κινεζικές.

Οι τελευταίες, χάριν στον συγκεντρωτισμό, την ισχύ και την κεντρικά σχεδιασμένη κατανομή του κεφαλαίου στην Κίνα, κατάφεραν να διεκδικήσουν την θέση τους στην ευρωπαϊκή αγορά, φιλοδοξώντας μάλιστα να αποκτήσουν μονάδες παραγωγής οχημάτων επί ευρωπαϊκού εδάφους.

Αξίζει να επισημανθεί ότι σημαντικές γερμανικές εταιρείες εξαρτημάτων και πρώτων υλών αυτοκινήτων (λχ WKW Automotive, ΖF, ΒΒS) καταθέτουν αιτήσεις πτώχευσης ή προχωρούν σε κλείσιμο εργοστασίων και απολύσεις υπαλλήλων. Η δε Volkswagen βρίσκεται σε αναταραχή εξαιτίας της ενδεχόμενης διακοπής της λειτουργίας επί γερμανικού εδάφους 3 εργοστασίων και της επακόλουθης απόλυσης δεκάδων χιλιάδων υπαλλήλων.

Η έλλειψη ευρωπαϊκών μέσων παραγωγής εξαρτημάτων και πρώτων υλών θα αποτελέσει το εφαλτήριο της αναζήτησης εξωευρωπαϊκών παρόχων, επιτείνοντας την εξάρτηση της ευρωπαϊκής οικονομίας από ξένους παράγοντες και επηρεάζοντας αρνητικά το ισοζύγιο συναλλαγών.

Οι ευρωπαϊκές βιομηχανίες υπέστησαν το τίμημα των κυβερνητικών αστοχιών, με την επακόλουθη μετακύλιση των σχετικών προβλημάτων στους πολίτες, των οποίων η πλειονότητα αποτελεί την εργατική και καταναλωτική βάση όπου στηρίζεται το συναλλακτικό οικοδόμημα ενός κράτους και συνεπώς η ύπαρξή του.

Υπό την οπτική αυτή, κρίνονται απαράδεκτες και εξαιρετικά επιβλαβείς οι εξαγγελίες της συνάντησης COP29 οι οποίες συμφώνησαν αυτοβούλως να δαπανήσουν 300 δις δολάρια από τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών ετησίως έως το 2035.

Είναι απορίας άξιο και εξοργιστικό το θράσος ενός συνόλου μη εκλεγμένων ακριβοπληρωμένων και εκτός πραγματικότητας γραφειοκρατών να κατασπαταλούν δημόσιους πόρους σε αναπτυσσόμενα κράτη προκειμένου αυτά να χρησιμοποιούν περισσότερες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και να επιταχύνουν την πράσινη μετάβαση.

Εάν ήταν πράγματι τόσο ευαισθητοποιημένοι οι αφ’ υψηλού κριτές και τιμητές της ζωής των ευρωπαίων πολιτών, θα είχαν θέσει ως προτεραιότητα την ανάπτυξη και κυριαρχία των χωρών τους και κατόπιν να συναλλαχθούν επί ίσοις όροις και καλόπιστα με τα εν λόγω αναπτυσσόμενα κράτη, προσφέροντας δυνητικά λύσεις για τον επισιτισμό, την εκπαίδευση και την στέγαση των πολιτών των χωρών του Τρίτου Κόσμου, χωρίς να τους εισάγουν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες άνευ ετέρου, άνευ περιορισμών και άνευ προσόντων.

Ας σημειωθεί ότι τα αναπτυσσόμενα κράτη διατηρούν στα εδάφη τους κερδοφόρες επιχειρήσεις εξόρυξης πρώτων υλών και ενεργειακών πόρων και εργοστάσια δυτικών συμφερόντων από τα οποία αποκομίζουν αρκετούς πόρους ώστε να επιλύσουν τις στοιχειώδεις βιοτικές ανάγκες των πληθυσμών τους, οι οποίες θα πρέπει να αποτελούν και προτεραιότητα έναντι της «κλιματικής αλλαγής». Δεν υπάρχει λόγος να τροφοδοτούνται ξένες οικονομίες την στιγμή που οι ευρωπαϊκές βρίσκονται σε κρίση και συσσωρεύουν χρέη.

Η παραγωγή τροφίμων, η γεωργία και η κτηνοτροφία έχουν επίσης παραγκωνισθεί από την ευρωπαϊκή ηγεσία, καθώς η παραγωγή τροφίμων υποβάλλεται σε υπέρμετρες περιβαλλοντικές δεσμεύσεις οι οποίες είναι ζημιογόνες για τους παραγωγούς και καταλήγουν σε αυξήσεις τιμών.

Οι αυξήσεις τιμών οδηγούν σε μειωμένη ζήτηση και ανακατεύθυνση σε οικονομικότερα προϊόντα με αποτέλεσμα οι ασθενέστεροι παραγωγοί να υποβάλλονται σε πιέσεις, να αναγκάζονται να αναπροσαρμόζουν τις τιμολογήσεις, περιορίζοντας τα περιθώρια κέρδους ή λειτουργώντας με ζημία.

Η εξαρτημένη Ευρώπη

Η μη βιωσιμότητα των σχετικών επιχειρήσεων θα οδηγήσει στην παύση της λειτουργίας τους και την πλήρωση του κενού από εκτός ΕΕ παράγοντες, των οποίων ενισχύεται η οικονομία, ενώ ο σκοπός της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας αποτυγχάνει.

Η Ευρώπη λοιπόν καθίσταται εξαρτημένη και επισιτιστικά, υποβαθμίζεται το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού, αυξάνεται η ανεργία και ο αρχικός σκοπός της προστασίας του περιβάλλοντος αποτυγχάνει. Ως εκ τούτων, κρίνεται και εν προκειμένω πρωταρχικής σημασίας η ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής και η χαλάρωση των συναφών διοικητικών δεσμεύσεων.

Ο ενεργειακός πόλεμος και η εξάρτηση από ακριβότερες αμερικανικές ενεργειακές πηγές επιβάρυναν τις ευρωπαϊκές οικονομίες και κοινωνίες. Οι πολίτες συμμετέχουν ακούσια σε έναν πόλεμο από τον οποίο τα κράτη τους δεν έχουν συμφέρον και υποφέρουν εξαιτίας αυτού.

Κατά πάσα πιθανότητα, οι κυβερνήσεις φιλοδοξούν να εκτοπίσουν την Ρωσία(σενάριο που αποτελεί νοσηρή φαντασίωση) από το εύπορο έδαφος και υπέδαφος της Ουκρανίας, καρπώνοντας από κοινού με τις ΗΠΑ τους πόρους αυτούς, εκμεταλλευόμενοι τον ουκρανικό λαό, την ελευθερία του οποίου προπαγάνδισαν για να δικαιολογήσουν τις επιπτώσεις των επιλογών τους στους πληθυσμούς τους.

Επειδή τα σχέδια αυτά δεν θα ευοδωθούν, τουλάχιστον θα αποκομίσουν τα ανάλογα μερίσματα οι βιομηχανίες όπλων… Μάλλον η Ευρώπη έθεσε στην ίδια περισσότερες κυρώσεις σε σύγκριση με αυτές στην Ρωσία, με την οποία όφειλε να έχει διαπλάσει καλές σχέσεις.

Πλέον, είναι αναγκαία η παύση αυτού του σαθρού εγωιστικού μυθεύματος της «δημοκρατικής» Δύσης με φαρισαϊκές και επιλεκτικά προβαλλόμενες αρχές και αξίες εναντίον του οποιουδήποτε «απολυταρχικού» της αντιπάλου με σαφείς σκοπούς, αυτογνωσία, αντίληψη των πραγμάτων, θέληση και ισχύ.

Σε τελική ανάλυση, στις διεθνείς σχέσεις άπαντες είναι φορείς της διαχρονικής αξίας της «υστεροβουλίας». Η διαφορά των αντιπάλων της Δύσης με την ίδια είναι η απουσία των υποκριτικών αξιακών παρωπίδων. Πρωτίστως οι πολίτες πρέπει να αφυπνιστούν και να αρχίσουν πραγματικά να ελέγχουν την εξουσία, υποστηρίζοντας τα συμφέροντά τους.

Οι δε ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να παύσουν να εθελοτυφλούν, να εξετάσουν τα δεδομένα με μια πραγματιστική οπτική, να ενσκήψουν στους προβληματισμούς και τα αιτήματα των λαών τους, να απεξαρτηθούν από τις ΗΠΑ, να συμβάλουν στον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, να ανοικοδομήσουν θετικές σχέσεις με την Ρωσία και να εξεύρουν λύσεις αποκλειστικά και μόνο με πυξίδα τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, αφιερωμένοι στο όραμα της αναδημιουργίας μιας ισχυρής Ευρώπης.

Η λυσιτέλεια του εγχειρήματος αυτού θα επιτευχθεί με την πολιτική, οικονομική, στρατιωτική και ενεργειακή αυτάρκεια ή έστω την απόλυτη ελευθερία επιλογής του αντισυμβαλλόμενου, όπως δείχνουν οι διεθνείς τάσεις άχρι του νυν.

* Σταύρος Στυ. Μαγουλάς
Τελειόφοιτος Νομικής ΕΚΠΑ Δημοσιογράφος

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Η “βαρκούλα” και το “αεροπλανοφόρο”: Η Ευρώπη δείχνει -και είναι- αδύναμη να αντιμετωπίσει τον “σίφουνα Ντόναλντ Τραμπ” που έρχεται για να σαρώσει τα παντα – Hellasjournal.com