Οι «Μάγισσες της Μπούτσα»: Καθηγήτριες, γιατρίνες και μοδίστρες της ουκρανικής πόλης που μαρτύρησε από τη ρωσική θηριωδία παίρνουν τα όπλα και ρίχνουν τα ρωσικά drones [videos]

Όταν πέφτει το σκοτάδι στην Μπούτσα της Ουκρανίας, είναι η ώρα που βγαίνουν οι «μάγισσες». Είναι η ώρα που αρχίζουν οι ρωσικές επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροπλάνα.

Οι «Μάγισσες της Μπούτσα», όπως αυτοαποκαλούνται,  είναι μια εθελοντική μονάδα αεράμυνας που αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από γυναίκες, που βοηθούν στην αεράμυνα της Ουκρανίας καθώς όλο και περισσότεροι άνδρες στέλνονται στην πρώτη γραμμή.

Οι νυχτερινές βάρδιες επιτρέπουν ευτυχώς στις γυναίκες να έχουν και την πρωινή δουλειά τους. Πολλές από αυτές είναι δασκάλες ή γιατροί. Στις  τάξεις των «μαγισσών της Μπούτσα» υπάρχει ακόμη και μια  μανικιουρίστα.

Πολλοί λένε ότι είναι ένας τρόπος για να ξεπεράσουν την απελπισία και την ανημπόρια που ένιωσαν όταν οι ρωσικές δυνάμεις κατέλαβαν την περιοχή στην αρχή της εισβολής στην Ουκρανία.

Τότε η Μπούτσα έγινε τόπος μαρτυρίου και εγκλημάτων πολέμου. Οι ιστορίες φρίκης εκείνων των εβδομάδων –συμπεριλαμβανομένων των εν ψυχρώ δολοφονιών αμάχων στους δρόμους, των βασανιστηρίων σε υπόγεια και αποθήκες, και των απαγωγών– άρχισαν να εμφανίζονται μόνο αφότου οι ουκρανικές δυνάμεις απελευθέρωσαν την περιοχή στα τέλη Μαρτίου 2022. Τότε ήρθε στο φως όλη η κτηνωδία και το μαρτύριο των κατοίκων της.

Αεροπορικές επιδρομές και αρχαία όπλα

«Είμαι 51, ζυγίζω 100 κιλά, δεν μπορώ να τρέξω. Σκέφτηκα ότι θα με έδιωχναν, αλλά με πήραν!», θυμάται η Βαλεντίνα μια κτηνίατρος που εγγράφηκε στους καταστροφείς drones αυτό το καλοκαίρι και τώρα φέρει το διακριτικό “Βαλκυρία”. .

Λέει για τους φίλους που έχουν πάει στο μέτωπο και για άλλους που έχασαν τη ζωή τους στις μάχες, εξηγώντας τί ήταν αυτό που την έφερε σ’ αυτό το ρόλο.

«Μπορώ να κάνω αυτή τη δουλειά. Το κιτ είναι βαρύ, αλλά εμείς οι γυναίκες μπορούμε να το κάνουμε».

Ο Βαλεντίνα το αποδεικνύει λίγες ώρες αργότερα, καθώς ο αεροπορικός συναγερμός ενεργοποιείται σε όλη την περιοχή.

Η μονάδα της φεύγει από τη βάση της στο δάσος, και το δημοσιογραφικό συνεργείο του BBC ακολουθεί το φορτηγό τους μέσα στο σκοτάδι, καθώς φτάνει στη μέση ενός χωραφιού. Μια τετραμελής ομάδα πηδά έξω για να αρχίσει να τοποθετεί τα όπλα.

Τα πολυβόλα είναι μιας άλλης εποχής: δύο Maxim κατασκευασμένα το 1939, κουτιά πυρομαχικών με σφραγίδες με κόκκινα αστέρια από την σοβιετική εποχή…

Ο Σέρχιι, ο μόνος άνδρας στην ομάδα, πρέπει να ρίξει εμφιαλωμένο νερό με το χέρι ως ψυκτικό.

Αυτό είναι το μόνο που υπάρχει: Τα καλύτερα κιτ της Ουκρανίας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και το Κίεβο δεν παύει να ζητά από τους συμμάχους του περισσότερα.

Αλλά τα αρχαία όπλα συντηρούνται άψογα και οι Μάγισσες λένε ότι έχουν καταρρίψει τρία drones από το καλοκαίρι.

«Ο ρόλος μου είναι να ακούω», εξηγεί η Βαλεντίνα. «Είναι αγχωτική δουλειά. Αλλά πρέπει να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι, να [ακούμε] και τον παραμικρό ήχο».

Η φίλη της Ίνα, είναι επίσης στα 50 της  και βρίσκεται σε μια από τις πρώτες της αποστολές.

«Είναι τρομακτικό, ναι. Αλλά έτσι δίνω ζωή, και το έκανα ακόμα τρεις φορές», γελάει, λέγοντάς ότι το δικό της διακριτικό είναι Τσέρι: «Λόγω του αυτοκινήτου μου», εξηγεί και προσθέτει πως το συνθηματικό της δεν έχει καμιά σχέση με τις μικρές ντομάτες…

Καθηγήτρια Μαθηματικών, πρέπει  να γυρίζει βιαστικά από το δάσος για να παραδώσει μάθημα.

• «Κρατάω τα ρούχα μου στο αυτοκίνητο. Τα τακούνια μου. Βάζω λίγο κραγιόν, διδάσκω το μάθημα. Μετά πάω πίσω στο αυτοκίνητο, αλλάζω γρήγορα στη γωνία και φεύγω.”

«Τα παιδιά έφυγαν, αλλά είμαστε εδώ. Τι δεν μπορούν να κάνουν οι Ουκρανές; Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.”

Κάπου στον ορίζοντα διακρίνεται μια δέσμη φωτός από μια άλλη ομάδα, που σαρώνει τους ουρανούς για κίνδυνο πάνω από τη δική τους ζώνη περιπολίας.

Δεν υπάρχουν δημόσια στοιχεία για τον συνολικό αριθμό των εθελοντικών μονάδων – ή πόσες γυναίκες συμμετέχουν. Αλλά καθώς η Ρωσία στέλνει drones γεμάτα με εκρηκτικά σχεδόν κάθε βράδυ, βοηθούν να σχηματιστεί μια επιπλέον ασπίδα γύρω από μεγάλες πόλεις και κωμοπόλεις.

Από τη θέση που βρίσκονται οι Μάγισσες μέσα στο χωράφι,   η Γιούλια παρακολουθεί δύο drones στο tablet της. Βρίσκονται πάνω από τη γειτονική περιοχή, επομένως δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος για την Μπούτσα, αλλά τα πολυβόλα θα παραμείνουν στη θέση τους μέχρι να τελειώσει ο συναγερμός.

Δεν έμεινε κανένας άντρας

Ο διοικητής των εθελοντριών είναι ένας γιγαντόσωμος άνδρας που  μόλις επέστρεψε από το Ποκρόβσκ, στην ανατολική περιοχή του Ντονμπάς, όπου οι μάχες είναι πολύ πιο σκληρές.

«Υπάρχουν πυροτεχνήματα, ασταμάτητα», έτσι το περιγράφει με ένα χαμόγελο ο συνταγματάρχης Αντρίι Βερλάτι.

Είχε περίπου 200 άνδρες που χειρίζονταν κινητές μονάδες αεράμυνας στην περιοχή της Μπούτσα και περιπολούσαν κατά τη διάρκεια της νυχτερινής απαγόρευσης κυκλοφορίας, πολλοί από τους οποίους ήταν ακατάλληλοι για πλήρη στρατιωτική θητεία.

Στη συνέχεια, η Ουκρανία αναθεώρησε τον νόμο περί επιστράτευσης  σε επείγουσα ανάγκη από περισσότερους στρατιώτες, και πολλοί από τους άνδρες του συνταγματάρχη βρέθηκαν ξαφνικά επιλέξιμοι για την πρώτη γραμμή.

«Περίπου το 90% των ανδρών μου κατέληξαν στο στρατό και ένα άλλο 10% κρύφτηκε, σκόρπισαν σαν ποντίκια. Μείναμε σχεδόν με κανέναν», λέει ωμά ο συνταγματάρχης Βερλάτι. «Απλώς άντρες χωρίς πόδια ή μισό κρανίο να λείπει».

Είχε μια επιλογή: να καλύψει τους ρόλους με άνδρες κάτω από την ηλικία στράτευσης ή να στρατολογήσει γυναίκες.

«Στην αρχή ήταν σαν αστείο: “Ας πάρουμε γυναίκες!” Δεν υπήρχε μεγάλη εμπιστοσύνη σε αυτές, στις ένοπλες δυνάμεις. Αλλά αυτό έχει αλλάξει πραγματικά», λέει.

 

Ανάκτηση του ελέγχου

Οι Μάγισσες περνούν τα Σαββατοκύριακα τους παρακολουθώντας μια ευρύτερη στρατιωτική εκπαίδευση.

Την ημέρα που έγινε το ρεπορτάζ του BBC, ασκούνταν στην εισβολή σε κτίριο, στα ερείπια ενός αγροκτήματος, χτυπώντας τουφέκια γύρω από άδειες πόρτες πριν περάσουν μέσα με προσοχή.

Κάποιες καταφέρνουν να φαίνονται πιο πειστικές από άλλες, αλλά η δέσμευση και η εστίαση των γυναικών είναι σαφής – επειδή οι λόγοι για να το κάνουν αυτό είναι βαθείς και προσωπικοί.

• «Θυμάμαι την κατοχή. Θυμάμαι τη φρίκη. Θυμάμαι τις κραυγές του ίδιου του παιδιού μου», λέει η Βαλεντίνα μέσα από μικρούς αναστεναγμούς. «Θυμάμαι τα πτώματα, όταν φεύγαμε».

Η οικογένειά της δραπέτευσε από την Μπούτσα, περνώντας από καμένα τανκς, νεκρούς στρατιώτες και πολίτες. Σε ένα ρωσικό σημείο ελέγχου, λέει ότι ένας στρατιώτης τους έβαλε να κλείσουν το παράθυρο του αυτοκινήτου και μετά έβαλε ένα όπλο στο κεφάλι του γιου της.

Είναι γεμάτη ήρεμη οργή.

Αυτός είναι επίσης ο λόγος που η Βαλεντίνα αρνείται να σταματήσει να πιστεύει στη νίκη της Ουκρανίας, παρά τη θλίψη που έχει επικρατήσει σε μεγάλο μέρος της χώρας της μετά από σχεδόν 1.000 ημέρες πολέμου.

«Η ζωή έχει αλλάξει, όλα τα σχέδιά μας διαλύθηκαν. Αλλά είμαι εδώ για να βοηθήσω να επιταχυνθεί το τέλος αυτού του πολέμου. Όπως λένε τα κορίτσια μας εδώ, δεν θα τελειώσει χωρίς εμάς».

 

Οι στρατιωτικές της μπότες τρίζουν πάνω στα σπασμένα γυαλιά και τα μπάζα. Κρατά το τουφέκι στο χέρι. Η υπέυθυνη γραφείου ονόματι Άνια,  είναι μια ακόμη εθελόντρια Μάγισσα. Τώρα στα 52 της, βρίσκει τη στρατιωτική εκπαίδευση ενδυναμωτική.

• «Στην [ρωσική] κατοχή ένιωσα την απόλυτη ανούσια ύπαρξή μου. Δεν μπορούσα ούτε να βοηθήσω κανέναν άλλον, ούτε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Ήθελα να μάθω πώς να χρησιμοποιώ όπλα, για να μπορέσω να είμαι χρήσιμη».

Αλλά αργότερα εκείνο το βράδυ μετά την εκπαίδευση, πίσω στη βάση τους στο δάσος, μια από αυτές ανοίγεται ακόμη  περισσότερο και μοιράζεται μια ανατριχιαστική ιστορία.

Όταν καταλήφθηκε η Μπούτσα, οι ρωσικές δυνάμεις άρχισαν να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι. Βίασαν και δολοφόνησαν. Μετά, μια μέρα, κυκλοφόρησε μια φήμη ότι οι κατακτητές έρχονταν να σκοτώσουν τα παιδιά.

«Για την απόφαση που πήρα εκείνη την ημέρα, δεν θα συγχωρήσω ποτέ τους Ρώσους», εκμυστηρεύεται αυτή η γυναίκα. Δεν θα μοιραστώ τις λεπτομέρειες για όσα μου είπε –την ακραία απόφαση που πήρε– μόνο ότι οι στρατιώτες δεν ήρθαν ποτέ και δεν χρειάστηκε ποτέ να το κάνει. Αλλά αυτή η γυναίκα ήταν στοιχειωμένη από εκείνη τη στιγμή από τότε, και από τις ενοχές.

Η πρώτη φορά που ένιωσε ανακούφιση ήταν όταν άρχισε να μαθαίνει να υπερασπίζεται τον εαυτό της, την οικογένειά της και τη χώρα της.

«Το να έρθω εδώ βοήθησε πραγματικά», μου λέει ήσυχα. «Επειδή δεν θα κάτσω ξανά σαν θύμα και δεν θα φοβάμαι τόσο πολύ».

Με πληροφορίες από BBC

 

 

Hit-to-kill: Θέμα ημερών η λειτουργία του αμερικάνικου υπερόπλου THAAD στο Ισραήλ * Πώς η «σιδηρά δέσμευση» των ΗΠΑ στην άμυνα του Τελ Αβίβ «αλλάζει πίστα» στον πόλεμο [videos]

Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE