Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης δέχθηκε τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Νίκο Ανδρουλάκη, στο Προεδρικό Μέγαρο. Φωτογραφία ΓΤΠ, PIO
Της ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΑΒΒΙΔΟΥ*, Λευκωσία
Πενήντα (50) χρόνια πριν, η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο και έκτοτε κατέχει παρανόμως το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ).
Τα αίτια, τα οποία οδήγησαν στο πραξικόπημα και στην εισβολή, πέραν από τα δικτατορικά ένστικτα των Συνταγματαρχών και την διαχρονική, επεκτατική στρατηγική της Τουρκίας, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας και ο καθένας μπορεί να καταλήξει στα συμπεράσματά του.
50 χρόνια μετά, το ζητούμενο είναι να αναρωτηθούμε τί μάθαμε και αν μάθαμε. Να αναρωτηθούμε για το σήμερα και το αύριο με άξονα την ιστορική πραγματικότητα του χτες και όχι του πολωμένου κλίματος της εποχής. Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος είναι η επίλυση του κυπριακού, δηλαδή η αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου και η ενότητα των θεσμών και της κοινωνίας.
Η Τουρκία επιδιώκει να προσδώσει υπόσταση και διεθνή αναγνώριση στην αποσχιστική της οντότητα δίνοντάς της λ.χ. βήμα σε διεθνή φόρα.
Ταυτόχρονα, επιδιώκει την συστηματική αλλοίωση της δημογραφικής δομής των κατεχομένων, όπως, επίσης και τα σύνολα χαρακτηριστικά της περιοχής λ.χ. με την έντονη οικοδομική δραστηριότητα σε ελληνοκυπριακές περιουσίες, την κατασκευή τζαμιών, ενώ παράλληλα επιδίδεται στην πώληση ελληνοκυπριακών περιουσιών σε υπηκόους τρίτων κρατών.
Εν ολίγοις, η Τουρκία αντιλαμβάνεται το κυπριακό στη βάση της περιφερειακής αναδιάρθρωσης και της κατανομής ισχύος.
Παράλληλα με τις τουρκικές μεθοδεύσεις συντρέχει το γεγονός πως μέχρι στιγμής δεν υπήρξε μια κάποια προοπτική βιώσιμης λύσης για το κυπριακό, έστω και οδυνηρή και άδικη. Επομένως, το ερώτημα, το οποίο προκύπτει αφορά τη βιωσιμότητα της λύσης. Η βιωσιμότητα αντανακλάται στην ασφάλεια, εσωτερική και εξωτερική, και στην εμπιστοσύνη στους θεσμούς.
Η λύση του κυπριακού πρέπει να αποτελέσει συνώνυμο του κράτους δικαίου, δηλαδή τα όρια της πολιτικής εξουσίας να ορίζονται, να ρυθμίζονται και να περιορίζονται από τον νόμο. Με άλλα λόγια, οι πολίτες θα υπάρχουν χωρίς την έγνοια της βίας ή της αδικίας.
Γι’ αυτό, οι εγγυήσεις και η παρουσία ξένων στρατευμάτων αποτελούν παράλογες ασυμβατότητες με το κράτος δικαίου. Στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων κατέστη κατανοητή η εν λόγω ασυμβατότητα και σ’ αυτό φαίνεται να συνηγορεί και ένα μεγάλος μέρος της διεθνούς κοινότητας. Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται συστηματικότερη προσπάθεια, έτσι ώστε να εμπεδωθεί η σύνδεση βιωσιμότητας και ασφάλειας.
Σίγουρα δεν είναι επιτυχές το γεγονός πως δεν υπάρχει εκ μέρους της ελληνοκυπριακής κοινότητας συγκροτημένη και συγκεκριμένη προσέγγιση για το κυπριακό. Αυτό συμβαίνει εν πολλοίς και λόγω του χάσματος, το οποίο υπάρχει μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής αναφορικά με το κυπριακό.
Το ζητούμενο είναι το προχώρημα, το αύριο. Το κυπριακό δεν είναι μια νομική εξίσωση παρά τις νομικές πτυχές του. Το κυπριακό είναι ένα πρόβλημα εισβολής και παράνομης κατοχής.
Η κρατική υπόσταση και η διεθνής αναγνώριση είναι όπλα στη φαρέτρα της ΚΔ. Η ενίσχυση της οικονομίας, της άμυνας, των περιφερειακών συμμαχιών και κατ’ επέκταση της επιρροής σε μια περιοχή, η οποία φλέγεται μπορούν να αποτελέσουν τη μόνη διέξοδο για μια ισχυρότερη διαπραγματευτική θέση για την ΚΔ.
* Ειρήνη Σαββίδου
Πολιτικός Επιστήμων
ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE