Η διαίρεση της Κύπρου δείχνει να είναι επ’ αόριστον, γράφει ο Economist: Η λύση του Κυπριακού εξακολουθεί να κείται πολύ μακράν, εκτός αν το status quo είναι μια κάποια λύση!!!
Το “Δεν Ξεχνώ” παραμένει ζωντανό για τους Απόδημους Κύπριους. Φωτογραφία από την Εθνική Κυπριακή Ομοσπονδία Ηνωμένου Βασιλείου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Στην ιστοσελίδα του βρετανικού περιοδικού Economist δημοσιεύεται άρθρο με αφορμή την μαύρη επέτειο 50 ετών από την βάρβαρη εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο.
Επισημαίνεται πως το δημοσίευμα πλαισιώνεται από χάρτη της Κύπρου στον οποίο τα κατεχόμενα σημαίνονται με διαφορετικό χρώμα και με την ονομασία της παράνομης και μη αναγνωρισμένης από κανένα οργανισμό ή χώρα, την δήθεν “Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου” -illegal [“Turkish Republic of Northern Cyprus”]
Δυστυχώς μερικοί Βρετανοί δημοσιογράφοι ακολουθούν την απαράδεκτη “γραμμή” από το Φόρεϊν Όφις. Η αναφορά στην παράνομη “τδβκ” είναι απαράδεκτη δεοντολογικά. Δημοσιεύουμε το κείμενο για λόγους ενημέρωσης των αναγνωστών μας.
Τίτλος: “The division of Cyprus looks indefinite”
Υπότιτλος: “The island’s Greeks and Turks seem contented, for the moment, to stay apart” (Η διαίρεση της Κύπρου φαίνεται απροσδιόριστη – Οι Έλληνες και οι Τούρκοι του νησιού φαίνονται ικανοποιημένοι, προς το παρόν, να μείνουν χωριστά)
Μεταξύ άλλων το άρθρο αναφέρει πως καθώς μια από τις παλαιότερες συγκρούσεις στον κόσμο συμπληρώνει 50 χρόνια αυτή την εβδομάδα, η επίλυση της διαίρεσης της Κύπρου εξακολουθεί να κείται πολύ μακράν. Εκτός, δηλαδή, αν θεωρεί κανείς ότι το status quo είναι μια κάποια λύση.
Το νησί της Κύπρου κέρδισε την ανεξαρτησία του από τη Βρετανία το 1960 και σχεδόν αμέσως διχάστηκε από διαμάχες μεταξύ του κυρίως ελληνικού νότου και του κυρίως τουρκικού βορρά. Αφού ξέσπασαν βίαια επεισόδια στη Λευκωσία, την πρωτεύουσα, το 1963, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) έστειλαν ειρηνευτικές δυνάμεις.
- [Πάντως η αναφορά για τον “ελληνικό νότο” και τον “τουρκικό βορρά” αμέσως μετά την ανεξαρτησία, το 1960, δεν ισχύει, είναι λάθος. Αυτό το “τετελεσμένο” της εισβολής, που δεν μπορούμε να το δεχθούμε στη βάση του Διεθνούς Δικαίου συνέβηκε λόγω της τουρκικής εισβολής το 1974].
Το 1974 η χούντα που βρισκόταν στην εξουσία στην Ελλάδα προσπάθησε να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα, εκδιώκοντας τον πρόεδρο του νησιού.
Αυτό οδήγησε την Τουρκία να εισβάλει στις 20 Ιουλίου, παίρνοντας τελικά τον έλεγχο του λίγο πάνω από το ένα τρίτο του νησιού. Με την πάροδο του χρόνου, το τουρκικό τμήμα, που χωριζόταν από το ελληνικό από μια νεκρή ζώνη υπό τη διαχείριση του ΟΗΕ, έγινε η (παράνομη) “τδβκ”, η οποία αναγνωρίστηκε από την Τουρκία αλλά από κανέναν άλλο.
Οι διεθνείς προσπάθειες να ενωθεί το νησί σε μια «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία» απέτυχαν το 2004 και το 2017. Η Κύπρος βιώνει τώρα την πιο μακρά περίοδο χωρίς σοβαρές διαπραγματεύσεις.
Νωρίτερα φέτος ο António Guterres, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, διόρισε μια απεσταλμένη, την María Ángela Holguín Cuéllar, πρώην υπουργό Εξωτερικών της Κολομβίας, για να αξιολογήσει αν υπάρχει αρκετό κοινό έδαφος για την επανάληψη των συνομιλιών. Τα συμπεράσματά της δεν έχουν ακόμη δημοσιοποιηθεί.
Καλώς ή κακώς, η πολιτική και οικονομική δυναμική υποδηλώνει ότι η τρέχουσα διαίρεση θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ αόριστον,ισχυρίζεται το βρετανικό περιοδικό.
«Το κυπριακό πρόβλημα είναι δύσκολα επιλύσιμο, αλλά σχετικά εύκολα διαχειρίσιμο», λέει ο Hubert Faustmann, καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας στο νότο. Το 2012 δύο ακαδημαϊκοί, ο Κωνσταντίνος Αδαμίδης του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και ο Κώστας Κωνσταντίνου του Πανεπιστημίου Κύπρου, επινόησαν τον όρο «άνετη σύγκρουση» για να περιγράψουν την αντιπαράθεση.
Σε αντίθεση με τις συγκρούσεις Παλαιστινίων-Ισραήλ ή Αρμενίων-Αζερμπαϊτζάν, η διαίρεση της Κύπρου είναι σχεδόν κυριολεκτικά περίπατος στο πάρκο [σ.σ. δηλαδή κάτι εύκολο, λογοπαίγνιο με την αγγλική φράση ‘walk in the park]: από το 2003, και οι δύο πλευρές επιτρέπουν την ελεύθερη διέλευση από τη νεκρή ζώνη.
Η δυνατότητα ελεύθερης μετακίνησης υπήρξε «ένα τεράστιο μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης» για τα άλλοτε κλειστοφοβικά τμήματα του νησιού, λέει ο Sertac Sonan, μελετητής στο (παράνομο) “Διεθνές Πανεπιστήμιο Κύπρου” στο (κατεχόμενο) τμήμα της Λευκωσίας, της διαιρεμένης πρωτεύουσας, στην πλευρά της παράνομης ‘τδβκ’.
Ο ίδιος ο κ. Sonan διασχίζει τη νεκρή ζώνη σχεδόν κάθε μέρα, αναφέρει το άρθρο με τον συντάκτη του να επισημαίνει την ευκολία με την οποία και ο ίδιος διέσχισε με μηδαμινή αναμονή τα σημεία ελέγχου, καθώς και τη συχνότητα που για διαφορετικούς λόγους τόσο οι Ε/κ όσο και οι Τ/κ πραγματοποιούν τις συγκεκριμένες διελεύσεις.
Η εξτρεμιστική βία είναι σχεδόν ανύπαρκτη- οι τελευταίοι νεκροί της σύγκρουσης καταγράφηκαν το 1996. Οι νεότερες γενιές έχουν αποστασιοποιηθεί ψυχολογικά από τις συγκρούσεις και την αποστέρηση των περιουσιών της δεκαετίας του 1970.
Η Κυπριακή Δημοκρατία -η επίσημα αναγνωρισμένη οντότητα, η οποία de facto αποτελείται από τον κυρίως ελληνικό νότο- εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) το 2004.
- Πολλοί κάτοικοι του (κατεχόμενου) βορρά μπορούν να αποκτήσουν διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας, το οποίο τους δίνει πρόσβαση όχι μόνο στην (ελεύθερη) νότια Κύπρο αλλά και στην Ε.Ε. και τα προνόμιά της. […]Η μεγάλη πλειοψηφία [των Τ/κ] έχει αποδεχθεί την προσφορά. (Εκείνοι που έφτασαν αργότερα συνήθως δεν πληρούν τις προϋποθέσεις).
Η ελεύθερη μετακίνηση και η πρόσβαση στην Ευρώπη έχουν μειώσει την πίεση και στις δύο πλευρές για ενοποίηση. Για πολλούς Ελληνοκύπριους, η ενοποίηση έχει μόνο ένα μειονέκτημα. Θα πρέπει να μοιραστούν την εξουσία με τους Τουρκοκύπριους (και, έμμεσα, με την ίδια την Τουρκία).
Η διαφορά στα εισοδήματα (το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι διπλάσιο ή και πιο υψηλό στην ελληνική πλευρά από ό,τι στην (κατεχομενη) τουρκική) θα μπορούσε να προκαλέσει οικονομική αναταραχή.
Συνολικά, πολλοί Ελληνοκύπριοι θα έβλεπαν την επανένωση ως έναν «πραγματικό κίνδυνο να γίνουμε Λίβανος, και οι γονείς μας το έχουν ήδη ζήσει αυτό», λέει ο Μιχάλης Συριβιανός, πρύτανης μηχανολογίας στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου στη νότια παραλιακή πόλη της Λεμεσού.
Οι προσπάθειες να διαμορφωθεί μια δικοινοτική νοοτροπία με τα κυπριακά ιδρύματα που εκτείνονται στη νεκρή ζώνη έχουν σημειώσει μόνο περιορισμένη επιτυχία.
- Ο σφιχτότερος δεσμός του σουλτάνου
Παρόλο που οι Τουρκοκύπριοι ψήφισαν υπέρ της ενοποίησης σε δημοψήφισμα που διεξήχθη το 2004, λίγο πριν η Κύπρος ενταχθεί επίσημα στην ΕΕ (οι Έλληνες το καταψήφισαν), η τρέχουσα πολιτική δυναμική εγείρει ερωτήματα σχετικά με το αν αυτό θα συμβεί ξανά.
Οι μετανάστες από την ηπειρωτική Τουρκία, και οι απόγονοί τους, μπορεί να αποτελούν ήδη την πλειοψηφία στον (κατεχόμενο) βορρά. Η Τουρκία υπό τον πρόεδρό της, Recep Tayyip Erdogan, έχει αποκτήσει όλο και μεγαλύτερη επιρροή στις τουρκοκυπριακές υποθέσεις, τόσο στην πολιτική όσο και προσφέροντας οικονομική σανίδα σωτηρίας.
Η ανακάλυψη υπεράκτιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου οδήγησε ορισμένους να ελπίζουν ότι η εκμετάλλευση των ορυκτών καυσίμων θα μπορούσε να βοηθήσει και τις δύο πλευρές να λύσουν τον γόρδιο δεσμό. Αλλά αντί γι’ αυτό, σήμανε περισσότερες διαμάχες. Οι Τουρκοκύπριοι ενδιαφέρονται τώρα, στο σύνολό τους, περισσότερο για μια λύση δύο κρατών παρά για οποιαδήποτε μορφή ομοσπονδίας.
«Με λυπεί που το λέω, αλλά νομίζω ότι το status quo υπήρξε πολύ βιώσιμο στην Κύπρο», λέει ο Ahmet Sözen, πολιτικός επιστήμονας στο (παράνομο) “Πανεπιστήμιο Ανατολικής Μεσογείου” στη βόρεια (κατεχόμενη) πόλη της Αμμοχώστου.
«Όσο περισσότερο συνεχίζεται η διαίρεση, τόσο πιο συμπαγής γίνεται», μεταφέρει καταληκτικά το δημοσίευμα.
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE