Στην Κύπρο ψήφισαν χωρίς συνείδηση της βαρύτητας της ψήφου τους ένα “Prankster”, όπως τον ονόμασε το BBC, δηλαδή φαρσέρ: Η αβάσταχτη ελαφρότητα των ψηφοφόρων!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η πληρωμένη απάντηση Χριστοδουλίδη στον Φιντάν και η απαγόρευση κυπριακών ΜΜΕ στη Ρωσία στο μικροσκόπιο των κυπριακών εφημερίδων

Έκθεση-αποκάλυψη, η Ευρώπη σε παγίδα: Η συνεχιζόμενη εξάρτηση της Ε.Ε. από το ρωσικό αέριο θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τους στόχους της εξωτερικής της πολιτικής

Τέρμα, η Κύπρος είναι μέρος της λύσης, όχι του προβλήματος και το παραδέχονται όλοι: Όχι μόνο από τον αραβικό κόσμο, αλλά από το σύνολο της Διεθνούς Κοινότητας

Του ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΚΟΛΩΤΑ* – Λεμεσός

Βαρύγδουποι χαρακτηρισμοί, «Σοκ, Σεισμός, Γροθιά, Χαστούκι», εκπομπή μηνυμάτων με σφραγίδα «Επιστροφή στον αποστολέα», όχι όμως σημερινά αλλά τουλάχιστον μιας δεκαετίας.

Οι πρόσφατες εκλογές δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός έκπληξη, αλλά το αποτέλεσμα μιας σειρά παραγόντων πολύπλοκων και πολύπλευρων που ξεκινούν από τα βάθη της κυπριακής ιστορίας.

Άκουγα κάποτε μια κοινωνιολογική ανάλυση της κυπριακής κοινωνίας από διανοούμενους, η οποία συνοψίζεται στο εξής: στην ανάγκη του για προσαρμοστικότητα και επιβίωση μέσα στους αιώνες λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης, που υποδεχτήκαμε και υποστήκαμε τουλάχιστον 17 καταγεγραμμένους εισβολείς, αναπτύξαμε γρήγορα και θαυμαστά αντανακλαστικά προσαρμοστικότητας τα οποία εξασφάλισαν την επιβίωσή μας ως λαού.

Αυτή η ικανότητα ταχύτατης προσαρμοστικότητας την βρίσκουμε συνεχώς στην ιστορία μας, με το πιο πρόσφατο παράδειγμα την τουρκική εισβολή και κατοχή. Τέτοιες, όμως, ικανότητες έρχονται με κόστος. Αυτό δεν είναι άλλο από τις δευτερογενείς διεργασίες που θα δημιουργούσαν έναν ώριμο λαό με στέρεο κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο.

• Ακόμα και αν δεν είχαμε την τουρκική εισβολή, από την ανεξαρτησία μας το ’60 σήμερα θα μετράγαμε μόλις δύο γενιές πολιτεύματος, και έτσι τίθεται το ερώτημα: είναι έκπληξη και φαινόμενο αυτά που είδαμε στις εκλογές αυτές;

Οι άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες δημιούργησαν τον Διαφωτισμό και έχουν μια κρίσιμη μάζα ανθρωπίνου δυναμικού που μετράει 20 γενιές πανεπιστημιακής μόρφωσης. Δημιουργούν τα τελευταία 500 χρόνια κουλτούρα επενδυμένη πάνω σε αξίες που δύσκολα παρασέρνονται από τις αλλαγές των καιρών και που πλήρωσαν κάθε εκτροπή από αυτό με εκατομμύρια νεκρούς σε δύο παγκοσμίους πολέμους, γεγονός που τους οδήγησε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σχεδόν, λέω σχεδόν, τα ίδια ισχύουν για την ελληνική κοινωνία, όχι στον ίδιο βαθμό με τη δική μας, η οποία έγινε νεόπλουτη με την πολιτική των παροχών της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, η οποία βέβαια ενίσχυσε τη μεσαία τάξη και τελικά χρεοκόπησε τη χώρα.

Η Ελλάδα έχει την τιμή να έχει εκλέξει στην Ευρωβουλή την Ελεονώρα Μελέτη, μια παρουσιάστρια πρωινών εκπομπών κουτσομπολίστικου περιεχομένου, η οποία δήλωσε ότι δεν γνωρίζει τα περί ΕΕ, και τον Γιώργο Αυτιά, ανάμεσα σε άλλους, ο οποίος έχει μείνει στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης για πολλές ξεκαρδιστικές στιγμές γελοίας ελαφρότητας.

Στο μιξ θα προσθέσω και τη μεγάλη Αμερική, η οποία ως χώρα δεν υπήρχε καν κατά τον Διαφωτισμό και κοινωνικοπολιτικά είναι χωρισμένη μεταξύ Βορρά και Νότου, όπου στον Νότο, στον κατά βάση αμόρφωτο πληθυσμό, ο Τραμπ βρήκε την πηγή των ψηφοφόρων του και έφτασε να απειλεί μέχρι και την ίδια τη δημοκρατία στη χώρα.

Επιπλέον, στην Αμερική, τη χώρα του άκρατου καταναλωτισμού, τόσο σε υλικά αγαθά όσο και σε περιεχόμενο, ακόμα διεξάγονται έρευνες για το πώς ίσως η Ρωσία μέσω των κοινωνικών μέσων δικτύωσης επηρέασε τις εκλογές.

Πίσω στα δικά μας, στην Κύπρο λοιπόν ναι, έχουμε ένα μεγάλο αριθμό πτυχιούχων και υψηλά επίπεδα εκπαίδευσης, όμως δεν έχουμε την πραγματική βαθιά μόρφωση και άρα την καλλιεργημένη συνείδηση του πολίτη.

• Είναι για αυτό που ακόμη πετάμε σκουπίδια από το αυτοκίνητό μας και η Κύπρος είναι μια μεγάλη χωματερή. Είναι για αυτό που χωρίς κάμερες απλά τρέχουμε σαν δαιμονισμένοι στους δρόμους.
• Είναι για αυτό που οι περισσότεροι φοροδιαφεύγουμε.
• Είναι για αυτό που οι μισοί δεν πάμε να ψηφίσουμε από τον καιρό που σταμάτησε να είναι υποχρεωτικό.
• Και είναι για αυτό που αντί να δώσουμε μηνύματα στα κόμματα κάνοντας κάποιες διαφορετικές επιλογές κομματικές μεν αλλά ατόμων που έχουν διαπρέψει με τον βίο τους, ψηφίζουμε χωρίς συνείδηση της βαρύτητας της ψήφου μας ένα, όπως τον ονόμασε το BBC, “Prankster” δηλαδή φαρσέρ, και θα τον στείλουμε στο ένα και μοναδικό δημοκρατικό φόρουμ του οργανισμού που καθορίζει πλέον και την ελάχιστη ρινίδα της καθημερινότητας και του μέλλοντός μας, να μας δώσει φωνή.

Και όλο αυτό με κάνει και αναρωτιέμαι, αφού υπάρχει τόσος θυμός και απαξίωση, γιατί αυτές οι σχεδόν 72,000 ψήφοι δεν εκφράστηκαν μέσω διαμαρτυριών, μέσω επιστολών στους βουλευτές μας, μέσω αρθρογραφίας και συμμετοχής και δυναμικής παρέμβασης στα ΜΜΕ και στα κοινωνικά δίκτυα με σοβαρότητα, με επιχειρήματα και προτάσεις για λύσεις, ή και ακόμη με μια καινούργια κίνηση πολιτών;

Μήπως γιατί προτιμούμε απλά να επιδιδόμαστε σε ένα άκρατο βρισίδι, σε μια τοξική αλληλοκατηγορία με σκοπό την πλήρη ισοπέδωση του αντιπάλου; Μήπως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί η κοινωνικοπολιτική μας ηλικία είναι ενός δεκαπεντάχρονου έφηβου που βρίσκεται χαμένος ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την παρ’ ολίγο ενηλικίωση και που προτιμά αντί να δυσκολευτεί με δουλειά και προβληματισμό, να παίρνει ανεύθυνες αποφάσεις που τον διασκεδάζουν;

Ποιος φταίει λοιπόν; Όλοι μας. Πρωτίστως, σίγουρα, η πολιτική μας ηγεσία των τελευταίων δεκαετιών που μας αφήνει ελαφρά τη καρδία παρατημένους στον Άρτο και Θεάματα (Σούβλα και Μάππα), ο τύπος, που είχα και εγώ την τιμή να διατελέσω μέλος και να κάνω ουκ ολίγες δουλειές τις οποίες μετανιώνω πικρά δουλεύοντας σε λαιφστάιλ εκπομπές και περιοδικά, ανάμεσα σε άλλα και προβάλλοντας ότι πιο φαιδρό ως αξία στη νεολαία μας.

Τέλος, οι λίγοι πεφωτισμένοι άνθρωποι που έχουμε, οι οποίοι απλά παρέδωσαν οι περισσότεροι τα όπλα και αφήνουν τον κάθε φελλό να διεκδικεί την ψήφο του λαού και να την κερδίζει αντί να απορρίπτεται από το σύστημα με συνοπτικές διαδικασίες.

Για να λάβει κάποιος μηνύματα και να ανταποκριθεί, θα πρέπει πρώτα να έχει την ωριμότητα να τα αναγνώσει. Αντί αυτού, βλέπουμε την πολιτική ελίτ να δίνει ερμηνείες τις οποίες και δεν πιστεύουν αλλά και δεν τις πολυκαταλαβαίνουν καν οι ίδιοι, ρίχνοντας το φταίξιμο δεξιά και αριστερά.

Τι πρέπει να γίνει; Η ενηλικίωση και η ωριμότητα έρχεται μέσα από την ανάληψη ευθυνών. Αυτή είναι και η κλασική διαφορά ενός παιδιού και ενός ενήλικα. Ευθύνες παίρνουμε πρώτα με αυτοκριτική πραγματική και ουσιαστική, ευθύνες παίρνουμε με παραιτήσεις, ευθύνες παίρνουμε με πράξεις που αποδεικνύουν την ενήλικη συμπεριφορά και απαιτούν από ολόκληρο τον λαό να ενηλικιωθεί και να συμπεριφερθεί ανάλογα. Οτιδήποτε άλλο είναι απλά «Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».

* Ισίδωρος Κολώτας
Σύμβουλος επικοινωνίας – Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο 

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Επέλασε ο τυφώνας: Ένας 24χρονος «γιου-τιούπερ» εξευτέλισε το σαθρό-διεφθαρμένο κομματικοπολιτικό σύστημα της Κύπρου, τα παραδοσιακά κόμματα …ναυάγησαν!