Η Ανούκ Αιμέ η εμβληματική Γαλλίδα ηθοποιός, πέθανε στα 92 χρόνια της: Μούσα σπουδαίων σκηνοθετών με 74 ταινίες, η πρώτη σε ηλικία 13 ετών [videos]

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Οι εκλογές στις ΗΠΑ πρέπει να διεξαχθούν ειρηνικά»: Ανήσυχη η Γαλλία για την εκλογική διαδικασία, θα συνεργαστούμε με όποιον εκλεγεί διαμηνύει το Παρίσι

Οταν οι «μεγάλοι» της μπάλας φεύγουν τα ταμείο είναι μείον: Μετά την αποχώρηση των Μέσι, Νεϊμάρ, Εμπαπέ το γαλλικό ποδόσφαιρο υποφέρει δραματικά από έσοδα

Ο Γεραπετρίτης έλαβε μέρος στη Διεθνή Διάσκεψη στο Παρίσι για τον Λίβανο: «Η Ελλάδα θα είναι πάντα στην πρώτη γραμμή για την ειρήνη»

Η Ανούκ Αιμέ η τεράστια Γαλλίδα ηθοποιός, πέθανε.Σε περισσότερα από εβδομήντα χρόνια καριέρας, έχει εμφανιστεί σε 74 ταινίες και σειρές και έχει λάβει βραβεία κύρους. Πέθανε την Τρίτη σε ηλικία 92 ετών, ανακοίνωσε η κόρη της.

Δεν ήθελε να μιλούν για την ηλικία της. Το 2012, ξεκίνησε μια συνέντευξη με ένα αίτημα: «Σας παρακαλώ, ας μην μιλήσουμε για την ηλικία μου. Κανείς δεν νοιάζεται. » «Με μεγάλη μας λύπη ανακοινώνουμε την αποχώρηση της μητέρας μου Anouk Aimée», έγραψε η κόρη της, ηθοποιός Manuel Papatakis, σε μήνυμά της που δημοσιεύτηκε στο Instagram. «Ήμουν κοντά της όταν πέθανε σήμερα το πρωί, στο σπίτι της στο Παρίσι».

Είχε ξεκινήσει πολύ νωρίς, και δεν ήθελε να σταματήσει. Παρεμβάλλεται η εποχή του Λονδίνου και του συζυγικού ιντερμέδιου στα τέλη της δεκαετίας του 1960, με τον ηθοποιό Άλμπερτ Φίνεϊ για τον οποίο ήθελε να παίξει κάτι περισσότερο από έναν ρόλο. αυτό της συζύγου, στην πραγματική ζωή.

Γεννημένη ως Φρανσουάζ Ντρέιφους στις 27 Απριλίου 1932 στο Παρίσι, η Ανούκ Αιμέ ήταν κόρη ηθοποιών. Είχε μεγαλώσει σαν αγριολούλουδο μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μεγαλωμένη εν μέρει από τους παπούδες σε αγρόκτημα.

Στν πρώτη της ταινια La Maison sous la mer (1946), η Φρανσουάζ είναι 13 ετών και ο χαρακτήρας της ονομάζεται Anouk και επειδή όλοι την αγαπούσαν έγινε “Aimée”,

O πόλεμος 

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η Φρανσουάζ είχε ήδη σταματήσει να αποκαλείται Ντρέιφους για να γίνει Φρανσουάζ Ντουράντ και να αποφύγει το κίτρινο αστέρι. Το «Anouk Aimée» δεν ήταν πλέον ζήτημα επιβίωσης, αλλά υπάκουε σε μια βασική αρχή: να αλλάξει κανείς το όνομά του για να επινοήσει τον εαυτό του, χωρίς να είναι θέμα να γίνει κάτι άλλο. «Δεν έχω κάνει ποτέ μια συνολική σύνθεση. Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι μου στους ρόλους μου»,

Γυναίκα μυστήριο

Η Anouk Aimée της άρεσε να μιλάει, αλλά περιφρονούσε τις λέξεις που αποκαλύπτουν, αποκρυπτογραφούν, ξεφλουδίζουν. Δεν ήταν η γυναίκα που έδινε συνταγές. Ερωτηθείσα για την τεράστια επιτυχία του A Man and a Woman, για το οποίο ρωτήθηκε αν το είχε προβλέψει, απάντησε στα 80 της χρόνια, με ειλικρίνεια : «Δεν τα ξέρουμε ποτέ αυτά τα πράγματα, αλλά είμαστε χαρούμενοι. Αυτό είναι καλό σημάδι, νομίζω. »

Με την ευκαιρία αυτή, όπως έκανε πάντα, προχώρησε στη συνέντευξη ενάντια σε οποιαδήποτε ανάλυση ή εξήγηση, που δεν φαινόταν να έχει την παραμικρή έλξη στα μάτια της. Τα κουτσομπολιά είχαν ακόμη λιγότερο, όπως και η άλλη όψη του νομίσματος, η πολιτική ορθότητα ή η ξύλινη γλώσσα.

Ήταν αυτό ένα σημάδι μιας γεύσης για αυτόν τον αληθινό ρόλο μιας γυναίκας μυστηρίου, μιας γυναίκας, που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα και ωστόσο παραμένει η γυναίκα που δεν ξεχνάμε; Πιο απλά, πέρα ​​από κάθε ρόλο, μια γεύση για μυστικά, και όλα αυτά τα πράγματα που είναι ακόμα πιο όμορφα επειδή δεν εξηγούνται; Ίσως, ακόμα πιο απλά, το μυστικό αυτής της απαράμιλλης και διαρκούς κομψότητας, που την έκανε μια τόσο μοναδική παρουσία, γαλήνια στη φυσικότητα της, βρίσκοντας όμως στην ίδια της τη διαφάνεια το αδύνατο υλικό του μυστηρίου της.

Στα πρώτα της βήματα σπούδασε υποκριτική και χορό, παράλληλα με τη βασική της εκπαίδευση. Αν και τα περισσότερα έργα στα οποία πρωταγωνίστησε ή συμμετείχε ήταν γαλλικά, εντούτοις έλαβε επίσης μέρος και σε ταινίες που παρήχθησαν σε μια σειρά από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως σε Ισπανία, Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία και Γερμανία, αλλά και στην Αμερική.

Μεταξύ των γνωστότερων ταινιών της περιλαμβάνεται το Ντόλτσε Βίτα του Φεντερίκο Φελίνι (στα 1960), μετά από το οποίο η Αιμέ θεωρήθηκε ένα “ανερχόμενο, εκπληκτικό αστέρι” στον κόσμο του κινηματογραφικού θεάματος. Ακολούθως, έπαιξε στα έργα Λόλα, η γυναίκα της ακολασίας (1961) του Ζακ Ντεμί, “8½” (Φελίνι, 1963), George Cukor’s Justine (Ντεμί, 1969), Η τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου (1981) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και Πρετ-α-πορτέ του Ρόμπερτ Άλτμαν (1994). Χάρις στην ερμηνεία της στην ταινία Ένας άντρας και μια γυναίκα (1966), η οποία τιμήθηκε με βραβείο Όσκαρ, κατέκτησε την παγκόσμια αναγνώριση.

Έχει καταγραφεί σαν μια ηθοποιός εκπάγλου καλλονής και μια από τους 100 πιο ελκυστικούς ηθοποιούς στην ιστορία του κινηματογράφου, σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του 1995 που διενέργησε το περιοδικό Empire. Το πρότυπο που ενσάρκωνε ήταν αυτό της “μοιραίας γυναίκας”, με μελαγχολική αύρα.

Στα ’60ς, το περιοδικό Life έγραψε ότι “μετά από κάθε ταινία, η αινιγματική ομορφιά της ενισχύεται στη μνήμη του κοινού” και την αποκάλεσε ως την ομορφότερη κάτοικο της “Αριστερής Όχθης” του Σηκουάνα, εννοώντας ότι οι ρόλοι που απέδιδε ήταν ιδιαίτερης καλλιτεχνικής κουλτούρας.

Στα 1967 η Εμέ βραβεύθηκε με τον “Χρυσό Σκούφο” σαν καλύτερη δραματική ηθοποιός και επιπλέον της απονεμήθηκε το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού του Φεστιβάλ των Καννών του 1980.

Στα 2002 τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Κινηματογράφου (César) της Γαλλίας.

Με πληροφορίες από lemonde.fr

Άλιεν στο βυθό του Ειρηνικού: Βαθυσκάφος βρήκε γυάλινα σφουγγάρια που ζουν 15.000 χρόνια, διάφανα αγγούρια της θάλασσας, τον «χοίρο της Barbie» και άλλα… εξωγήινα είδη [videos]