Μία πολύ σοβαρή μελέτη: Νομικά Παράδοξα, Κυριαρχία και Αποστρατικοποίηση στο Αιγαίο Αρχιπέλαγος και στη Μεσόγειο, οι ελληνικές απαντήσεις στις τουρκικές προκλήσεις

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πως προβάλλεται η παράνομη «Γαλάζια Πατρίδα» στα τουρκικά σχολικά βιβλία: Εντάσσεται στην ύλη της Γεωγραφίας της 9ης τάξης [photos]

Θωρακισμένη η Ελλάδα απέναντι στις μεταναστευτικές ροές, διαμηνύει ο Γεραπετρίτης: Δεν υπάρχει χάρτης στα τουρκικά σχολεία που να περιλαμβάνει το Αιγαίο

Ο Ερντογάν και ο αλά καρτ σεβασμός του διεθνούς δικαίου: Κάλεσε την Ρωσία να επιστρέψει στην Ουκρανία την κατεχόμενη Κριμαία [video]

Μια εξαιρετικά επίκαιρη και εμπεριστατωμένη μελέτη, απορρίπτει την τουρκική επιχειρηματολογία που συνδέει την ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου με την πρόβλεψη της αποστρατικοποίησης.

Η μελέτη περιλαμβάνεται στο νέο βιβλίο του διεθνολόγου και νομικού Θεόδωρου Κατσούφρου με τίτλο «Νομικά Παράδοξα, Κυριαρχια και αποστρατικοποίηση στο Αιγαίο Αρχιπέλαγος και στην Ανατολική Μεσόγειο-Ελληνικές απαντήσεις σε τουρκικές προκλήσεις» (Εκδόσεις  ΕΛΙΣΜΕ).

Ο κ. Κατσούφρος, που είναι κάτοχος τριών μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών στο διεθνές δίκαιο, υπηρέτησε για σειρά ετών ως γλωσσομαθής νομικός στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) στο Λουξεμβούργο.

Έχει πλήθος δημοσιεύσεων σε Ελλάδα και εξωτερικό για θέματα Δικαίου της Θάλασσας και των ελληνοτουρκικών, από το 1988 είναι ενεργό μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων και μέλος του  ΕΛΙΣΜΕ.

Με το νέο του βιβλίο προτεινει μια διαφορετική νομική προσέγγιση στην αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας από την Τουρκία  συμβάλλοντας με τον δικό του τρόπο  στην προσπαθεια διασφάλισης των ελληνικών κυριαρχικών διακιωμάτων. Και το στίγμα της προσέγγισης του δίνει από το σημείωμα στο οπισθόφυλλο του νέου βιβλίου του:

«Εξαρτώντας αυθαίρετα και εσκεμμένα (μέσω ρηματικών διακοινώσεων προς τον ΟΗΕ κατά τα έτη 2021 και 2022) την εκχώρηση στην Ελλάδα της κυριαρχίας επί των νησιωτικών εδαφών στο Αιγαίο Αρχιπέλαγος και στην Ανατολική Μεσόγειο (δυνάμει της ΣτΛ του 1923 και της ΣτΠ του 1947) από την εκ μέρους της τήρηση της υποχρέωσης αποστρατιωτικοποίησής τους, η Τουρκία αμφισβητεί επί της ουσίας την ελληνική κυριαρχία στο σύνολο των νησιωτικών αυτών εδαφών.

Το νομικό παράδοξο έγκειται στο ότι και η σύνδεση των δύο διακριτών νομικών εννοιών και η μεγιστοποίηση του βαθμού αποστρατιωτικοποίησης, όπως τις εννοεί η γείτων, βρίσκονται κυριολεκτικώς εκτός νομικής πραγματικότητας.

Εάν όντως εξαιρέσουμε τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη, λόγω της νόμιμης  (επανα)στρατιωτικοποίησής τους από τις 9 Νοεμβρίου 1936 (δυνάμει της Σύμβασης του Montreux του 1936) και τα Δωδεκάνησα, τα οποία εκχωρήθηκαν στην Ελλάδα από την Ιταλία δυνάμει της ΣτΠ του 1947,κατά πλήρη μεν κυριαρχία αλλά αποστρατιωτικοποιημένα, βαρύνονται τελικά έναντι της Τουρκίας με μερικούς στρατιωτικούς περιορισμούς -και όχι με πλήρη αποστρατιωτικοποίηση μόνον οι νήσοι Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία.

Οι διατάξεις περί κυριαρχίας διαφέρουν από τις ρήτρες αποστρατιωτικοποίησης κατά το ότι οι πρώτες, ως εμπράγματες και δικαιοθετικές, ισχύουν εις το διηνεκές έναντι όλων (erga omnes), σε αντίθεση με τις δεύτερες (ρήτρες αποστρατιωτικοποίησης), οι οποίες, ως ενοχικές και συναλλακτικές, έχουν προσωρινή ισχύ και μόνο μεταξύ των συμβαλλομένων.

Επειδή, λοιπόν, η Τουρκία, ως μη συμβαλλόμενο μέρος της, αδυνατεί να επικαλεστεί τη ΣτΠ του 1947, καταφεύγει σε νομικό τέχνασμα (έτερο νομικό παράδοξο), σύμφωνα με το οποίο τόσον η κυριαρχία, όσο και η αποστρατιωτικοποίηση χαρακτηρίζονται συλλήβδην από την ίδια ως εγκαθιδρύουσες αντικειμενικό νομικό καθεστώς, με αποτέλεσμα να έχει, όπως ισχυρίζεται, το δικαίωμα να την επικαλείται με την ιδιότητα του τρίτου ενδιαφερόμενου μέρους.

Προς επίρρωση της σαθρής νομικής επιχειρηματολογίας της, ταυτίζει την όλως εξαιρετική περίπτωση των τελουσών σε κατάσταση ουδετερότητας και αποστρατιωτικοποίησης φινλανδικών Νήσων Åland (δυνάμει διαδοχικών Διεθνών Συνθηκών από το 1856 και εντεύθεν), συγκρίνοντας εαυτήν αβασίμως με τη Σουηδία, συμβαλλόμενο μέρος μίας εξ αυτών των Διεθνών Συνθηκών (του 1921), η οποία την καθιστά ενδιαφερόμενο μέρος δικαιούμενο να απαιτεί τη διατήρηση του συγκεκριμένου νομικού καθεστώτος των φινλανδικών Νήσων.

Με την ανά χείρας μονογραφία, ανατρέπεται σημείο προς σημείο η τουρκική επιχειρηματολογία τόσον ως προς την εξάρτηση της κυριαρχίας από την αποστρατιωτικοποίηση, όσο και ως προς τις εξ αυτού απορρέουσες έννομες συνέπειες.

Προτείνονται, μάλιστα, αντί της αλυσιτελούς επίκλησης του άρθρου 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ως νομικού θεμελίου της στρατιωτικοποίησης των ελληνικών νησιωτικών εδαφών, στο μεν επίπεδο του συμβατικού δικαίου, το άρθρο 2§4 του Χάρτη, σε συνδυασμό με τα άρθρα 151 και 103 αυτού, στο δε επίπεδο του εθιμικού δικαίου, η άσκηση του φυσικού και διαρκούς δικαιώματος στην άμυνα κάθε κράτους, με την αμυντική θωράκισή του να συνιστά το κατάλληλο μέσον αυτοπροστασίας και επιβίωσής του έναντι οποιασδήποτε ξένης επιβουλής κατά της εδαφικής κυριαρχίας του”.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Πώς ο Ερντογάν έγινε ο ενδιάμεσος του Πούτιν για την πώληση καμουφλαρισμένων καυσίμων στην Ε.Ε.: Ποιος ο ρόλος της Ελλάδας, που σπεύδει να διαψεύσει