19 Μαϊου 1919: 105 χρόνια από την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου – Ημέρα τιμής και μνήμης * Μόνη στον κόσμο η Τουρκία που δεν αναγνωρίζει τον θύτη των ποταμών αίματος

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ολοκληρώθηκαν οι επαφές του υπουργού Εξωτερικών Κωνσταντίνου Κόμπου στη Νέα Υόρκη: Πραγματοποίησε περισσότερες από 35 διμερείς επαφές με ομολόγους του από όλο τον κόσμο

Ευχάριστα νέα για την οικονομία της Κύπρου: Ο οίκος αξιολόγησης Capital Intelligence (CI) αναβάθμισε την μακροχρόνια και βραχυπρόθεσμη πιστοληπτική της ικανότητα

Σκουριασμένο κλειδί… ξεχασμένο στο Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας: Οι ψευδαισθήσεις περιθωριακών κυνηγούν το Κυπριακό, αποενοχοποιούν την ένοχη Τουρκία

Η 19η Μαΐου αποτελεί, για τους απανταχού Έλληνες ποντιακής καταγωγής, μια ημέρα ορόσημο, ημέρα τιμής και μνήμης της Γενοκτονίας των προγόνων τους.

Παράλληλα, αποτελεί την κορύφωση των δράσεων υπέρ των επιδιώξεών για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής.

Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος με αφορμή τις εκδηλώσεις Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, «απώτερος σκοπός του αγώνα μας για Διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας, τίθεται η πρόληψη και η αποτροπή παρόμοιων εγκλημάτων, τα οποία, δυστυχώς, εξακολουθούν να ταλανίζουν την ανθρωπότητα».

Στην Πλατεία Συντάγματος υπάρχουν ενημερωτικά περίπτερα της Ένωσης Ποντιακής Νεολαίας Αττικής, σε συνεργασία με την Συντονιστική Επιτροπή Νεολαίας της Π.Ο.Ε., όπου με οπτικοακουστικά και έντυπα μέσα προβάλλεται η ιστορία και ο πολιτισμός των Ελλήνων του Πόντου και η τραγική τους κατάληξη.

Το έναυσμα της επετείου στον Πειραιά

«Οι Πόντιοι αναστορούν
’κί ανασπάλ’ν καμίαν
ντο είδαν και ντ’ επέρασαν
ασ’ σην Γενοκτονίαν».

Με αυτήν ακριβώς τη φράση δόθηκε το έναυσμα για την εκδήλωση μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου που συνδιοργάνωσαν το Σάββατο 18 Μαΐου ο Δήμος Πειραιά και ο Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Νοτίου Ελλάδος & Νήσων της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος, στο μνημείο «Πυρρίχιο πέταγμα».

105 χρόνια από την έναρξη της σκληρότερης φάσης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και 50 χρόνια από την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, οι απόγονοι των γενοκτονηθέντων απότιναν φόρο τιμής «σε αυτούς που δεν πρόλαβαν να μιλήσουν και κουβέντα να διεκδικήσουν», με φόντο το λιμάνι του Πειραιά που κάποτε έγινε τόπος υποδοχής των προσφύγων από τις αλησμόνητες πατρίδες του Εύξεινου Πόντου.

Ο Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Ν. Ελλάδος & Νήσων της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος, σε συνεργασία με τον Δήμο Πειραιά, διοργάνωσαν ένα μουσικό – αφηγηματικό Δρώμενο Τιμής και Μνήμης στους αδικοχαμένους Έλληνες του Πόντου, στους Γενοκτονηθέντες προγόνους μας, σε κείμενα, καλλιτεχνική επιμέλεια και σκηνοθεσία του Ηλία Υφαντίδη.

• Η Κεντρική εκδήλωση Μνήμης πραγματοποιήθηκε σήμερα στην πλατεία Συντάγματος και περιελάμβανε επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού στην Μητρόπολη Αθηνών και επίσημη αλλαγή της Προεδρικής Φρουράς στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, με ευζώνους ενδεδυμένους με τη φορεσιά του Πόντιου Αντάρτη.

Ακολούθησαν χαιρετισμοί από τον πρόεδρο της Π.Ο.Ε., Γεώργιο Βαρυθυμιάδη, τον περιφερειάρχη Αττικής Νικόλαο Χαρδαλιά και εκπροσώπους φορέων και ομιλία από τον Δρ. Κλέαρχο Κυριακίδη, επισκέπτη καθηγητή, στο Πανεπιστήμιο UCLan Cyprus.

• Στην συνέχεια έγινε  κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και πορεία προς την Τούρκικη Πρεσβεία και επίδοση Ψηφίσματος.

Στην Θεσσαλονίκη ενημερωτικά περίπτερα της Συντονιστικής Επιτροπής Νεολαίας της Π.Ο.Ε. όπου με οπτικοακουστικά και έντυπα μέσα προβάλλεται η ιστορία και ο πολιτισμός των Ελλήνων του Πόντου υπάρχουν στην Πλατεία Αριστοτέλους.

Η κεντρική εκδήλωση Μνήμης θα πραγματοποιηθεί στην πλατεία Αγίας Σοφίας με Επιμνημόσυνη Δέηση για τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στο μνημείο Γενοκτονίας του Δήμου Θεσσαλονίκης, κατάθεση στεφάνων, χαιρετισμούς και ομιλία από τον Δρ. Χρίστο Κληρίδη, καθηγητή – πρόεδρος Τμ. Νομικής Πανεπιστημίου Frederick. Θ ακολουθήσει πορεία διαμαρτυρίας προς το Τούρκικο Προξενείο και επίδοση Ψηφίσματος.

105 χρόνια από τη Γενοκτονία

Όσο κι αν οι θύτες προσπάθησαν να μην αφήσουν ίχνη, ανθρώπινα και μη, η αλήθεια δεν στάθηκε δυνατό να θαφτεί. Αργά αλλά σταθερά το φως της θάμπωσε κάθε κατασκευασμένο ψέμα και σήμερα 105 χρόνια μετά, η μόνη που δεν την αναγνωρίζει είναι η Τουρκία, ένα κράτος βουτηγμένο στο χριστιανικό αίμα.

• Αμφιβολίες δεν υπάρχουν. Φωτισμένοι επιστήμονες σε όλον τον κόσμο έχουν από δεκαετίες τις απαντήσεις. Ξέρουν τι έγινε στις αρχές του 20ού αιώνα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ποιος το σχεδίασε με χειρουργική ακρίβεια, ποιοι βοήθησαν, τι κέρδισαν και πόσο βαθιά φτάνει η αλήθεια.

Η ανθρωπογεωγραφία του Πόντου άλλαξε μέσα σε ελάχιστα χρόνια και ο ελληνικός πολιτισμός δέχθηκε ανηλεή επίθεση με μοναδικό στόχο να εξαφανιστεί.

Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν πήραν το δρόμο της προσφυγιάς ακολουθώντας τις λευκές πορείες, από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Ανατολίας, είτε υποχρεώθηκαν να εργαστούν στα τάγματα καταναγκαστικής εργασίας όπου χάθηκαν γενιές και γενιές Ποντίων ή έμειναν στον Πόντο κρύβοντας ότι είναι Έλληνες και χριστιανοί.

• Μέχρι τον Μάρτιο του 1924, 353.000 Έλληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους και άλλοι τόσοι εκτοπίστηκαν.

Το μαχαίρι διακρίσεις δεν έκανε. Όσο το χριστιανικό αίμα κυλούσε άφθονο στον Πόντο οι αρχιτέκτονες της καταστροφής του ποντιακού ελληνισμού, κέρδιζαν φήμη, αξιώματα, χρήματα και περιουσίες. Ελληνικές περιουσίες που είχαν αποκτηθεί με πολύ κόπο αλλά με συνοπτικές διαδικασίες άλλαξαν χέρια και βρέθηκαν να ανήκουν στους πρόθυμους να εξυπηρετήσουν το οθωμανικό κράτος.

Όσοι επέζησαν και κατάφεραν να φτάσουν ζωντανοί στην Ελλάδα, μετά την Ανταλλαγή, ήταν σε άθλια κατάσταση. Είχαν να παλέψουν με τις οδυνηρές αναμνήσεις και τη σκληρή πραγματικότητα: Μια πατρίδα που τους γύρισε την πλάτη, που άργησε να τους αντιμετωπίσει ως Έλληνες που εκδιώχθηκαν από τα πατρογονικά τους εδάφη και έπρεπε να βοηθηθούν για να επιβιώσουν. Αγνοήθηκαν, λοιδορήθηκαν, μπήκαν στο περιθώριο.

• Οι νοικοκύρηδες αντιμετωπίστηκαν ως επαίτες και με καχυποψία. «Τι ήρθατε να κάνετε εδώ;», «Να γυρίσετε πίσω τουρκόσποροι!», «Θα μας γεμίσετε ασθένειες!», ήταν μόνο μερικά από τα σχόλια που επί χρόνια άκουγαν.

Την ίδια ώρα έπρεπε να σταθούν στα πόδια τους γιατί είχαν χρέος να επικοινωνήσουν την αλήθεια σε όλη την οικουμένη.

Αν και άφησαν πίσω ένα ή περισσότερα κομμάτια του εαυτού τους, οι Πόντιοι δεν μπορούσαν να λυγίσουν. Μόνο να τηρήσουν την υποχρέωσή τους προς την παγκόσμια ιστορία: να επιβιώσουν, να κάνουν προκοπή και να διεκδικήσουν τη δικαίωση για όλους όσοι έχουν καταγραφεί ως θύματα της Γενοκτονίας. Η ποντιακή λαλιά, η Ορθοδοξία, η αγάπη για εκείνους που ξαφνικά και βίαια αποχωρίστηκαν, οι χοροί και η μουσική τούς κράτησαν όρθιους.

Όμως το Ποντιακό Ζήτημα παραμένει μια υπόθεση που λίγο συζητείται και πολύ λιγότερο προχωράει προς την επίλυσή του. Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την επαναπροσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας, υπάρχει η αίσθηση πως κάποιος το έσπρωξε κάτω από το χαλί μαζί με το Κυπριακό.

Πενήντα χρόνια μετά την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, η κατάσταση ίσως είναι πιο μετέωρη παρά ποτέ. Από ευχολόγια και υποσχέσεις δεν ξέρουμε τι να πρωτοδιαλέξουμε. Από ουσιαστικές προτάσεις και ακόμα περισσότερο από σταθερά βήματα προόδου δεν βλέπουμε κάτι στον ορίζοντα. Και οι λίγες επίμονες φωνές οι οποίες αρθρώνουν πολιτικό λόγο καλώντας την κυβέρνηση να υλοποιήσει τις υποσχέσεις που έχει δώσει, ήδη από το 2019, είναι αμφίβολο εάν ακούγονται έως το ελληνικό Κοινοβούλιο.

Η διεθνής αναγνώριση

Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα.

Επίσης, στο 1998 η Βουλή ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη «της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος».

Τον Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με τη γενοκτονία των Ασσυρίων.

Η γενοκτονία των Ποντίων είναι αναγνωρισμένη ως τέτοια επισήμως από τέσσερα κράτη, την Ελλάδα με νόμο του 1994 (N. 2193/1994), τη Σουηδία με υπερψήφιση στο Σουηδικό κοινοβούλιο στις 11 Μαρτίου 2010, την Αρμενία τον Μάρτιο του 2015, μαζί με τη γενοκτονία των Ασσυρίων και την Ολλανδία, μαζί με τη γενοκτονία των Αρμενίων και Ασσυρίων, στις 9 Απριλίου 2015.

Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ότι υπήρξε γενοκτονία και αποδίδει τους θανάτους σε απώλειες πολέμου, σε λοιμό και σε ασθένειες και δεν παραδέχεται ότι υπήρξε γενοκτονία. Οι περισσότεροι σύγχρονοι Τούρκοι βρίσκονται σε μερική ή πλήρη άγνοια σχετικά με αυτά τα γεγονότα.[εκκρεμεί παραπομπή] Ωστόσο Τούρκοι ιστορικοί έχουν δημοσίως χαρακτηρίσει τα γεγονότα ως γενοκτονία

Με πληροφορίες από pontosnews.gr/AΠΕ – ΜΠΕ

Ποιος ανόητος έκοψε από το βίντεο για την εκδήλωση της 1ης Απριλίου στη Νέα Υόρκη τον πρόεδρο της ΠΣΕΚΑ; Το ΡΙΚ, η Κυπριακή Ομοσπονδία ή η δημοσιογράφος;