Η Λάρισα άκουσε τον πόνο ενός παιδιού που δεν γνώρισε τον πατέρα του, ενός παιδιού που το μόνο που μπορούσε να πει για αυτόν ήταν πως ήταν ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ: Ήρθαν τα οστά του μόνο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Χριστοδουλίδης για το Κυπριακό από τη Θεσσαλονίκη: «Ξέρουμε πολύ καλά τον προορισμό, τις ευθύνες μας, τις υποχρεώσεις μας – στόχος ένα επανενωμένο κράτος»

«Κύπρος ΄74- Τραγούδια Οργής και Πόνου»: Συναυλία στην Ουάσινγκτον για την μαύρη επέτειο των πενήντα χρόνων από την τουρκική εισβολή

Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης απάντησε στον ισλαμιστή Ερντογάν, σήμερα η σειρά του Έλληνα Πρωθυπουργού να βάλει στη θέση του τον νεοσουλτάνο: Επανένωση χωρίς ξένους στρατούς

Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 20 Απριλίου 2024 στην κατάμεστη αίθουσα της ΓΕΧΑ η εκδήλωση αφιέρωμα στους αγνοουμένους της Κυπριακής τραγωδίας του 1974.

Η εκδήλωση διοργανώθηκε από τον Σύλλογο Κυπρίων Νομού Λάρισας, σε συνεργασία με τον Δήμο Λαρισαίων, την Ομοσπονδία Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδος και την ΓΕΧΑ και τελούσε υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τύρναβου.

Παρέστησαν και μίλησαν η σύζυγος του αείμνηστου Ήρωα Ερωτόκριτου Γαλήνη κυρία Μαρία Γαλήνη, ο γιος του κύριος Γιώργος Γαλήνης και ο εγγονός του Ανδρέας Θεοδώρου. Προβλήθηκε ακόμα σχετική ταινία μικρού μήκους.

Η ιστορία των αείμνηστων Ερωτόκριτου Γαλήνη και Πρόδρομου (Μάκη) Χρυσοστόμου έχει μια συγκλονιστική πλοκή πολύ διαφορετική από όλες τις άλλες, γεγονός που παρακίνησε τους μαθητές του Γυμνασίου Αγλαντζιάς να την αναδείξουν μέσα από μια ταινία μικρού μήκους υπό τον τίτλο «Κλάτσες δκυολοήτιτζιες*».

• Στο ντοκιμαντέρ  παρουσιάζεται η αληθινή ιστορία των παιδιών δύο αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής, του Γιώργου Γαλήνη από την Κλήρου και του Γαβριήλ Χρυσοστόμου πρόσφυγα από την κατεχόμενη Κυθρέα που γεννήθηκαν λίγο μετά το μαύρο καλοκαίρι του 1974.

Γίνεται ακόμα αναφορά στην εν ψυχρώ δολοφονία 38 συνολικά στρατιωτών από τους τούρκους από τον κύριο Κώστα Αρτεμίου από την Κλήρου, ο οποίος γλύτωσε από θαύμα την εκτέλεση.

Οι περιγραφές του Γιώργου Γαλήνη και του Γαβριήλ Χρυσοστόμου είναι συγκλονιστικές! Για τα 47 χρόνια που πέρασαν χωρίς την παρουσία του πατέρα τους. Για το άδειο πιάτο που ήταν πάντα στο τραπέζι και τους περίμενε να γυρίσουν.

Για τα πολλά ψέματα που άκουσαν από ανθρώπους που δήθεν ήξεραν που βρίσκονταν οι αγαπημένοι τους γονείς. Για τις μάνες τους που τους μεγάλωσαν προσμένοντας μια καλή είδηση για τους αγαπημένους τους συζύγους. Μια καλή είδηση που δεν ήρθε δυστυχώς ποτέ.

«Τον πατέρα μου το γνώρισα μέσα από τις λιγοστές στρατιωτικές φωτογραφίες γιατί είχε πολεμήσει το 1964 στις μάχες της Τηλλυρίας (είχε έρθει στο Μεγάλο Πεύκο πριν την μάχη της Τυλληρίας για εκπαίδευση στο πυροβολικό) και τις περιγραφές της μάνας και των συγγενών», λέει ο Γιώργος Γαλήνης (γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου του 1974).

• Και συνεχίζει: «Μπορώ να πω ότι τις έβλεπα και με περηφάνια γιατί κρατούσε το όπλο και τις έδειχνα στους φίλους μου λέγοντας τους τούτος είναι ο πατέρας μου και πήγε στον πόλεμο και θα γυρίσει κάποια στιγμή, αυτό μας έλεγαν… μεγαλώνοντας η απουσία του ήταν εμφανέστατη παντού».

Ο Γαβριήλ Χρυσοστόμου γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1974 μέσα σε μια στάνη όπως ο μικρός Χρηστός, όπως λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά: «Την εικόνα του πατέρα μου τη σχημάτισα μέσα από τις ιστορίες που μου έλεγε η μητέρα μου, τα αδέλφια του, η γιαγιά  …». Μας έλειψε πολύ ο πατέρας μας λένε και οι δύο.

Ώσπου ήρθε η μέρα της επιστροφής. Μια επιστροφή εντελώς διαφορετικά απ΄ ότι την περίμεναν. Συγκλονιστικές οι περιγραφές τους για τις στιγμές που έζησαν όταν ήρθε το μήνυμα ότι βρέθηκαν οι δικοί τους άνθρωποι. «Μαζέψαμε λίγα λουλούδια και πήγαμε στο ανθρωπολογικό εργαστήριο για να δούμε τα οστά του πατέρα μου», λέει ο Γιώργος. Και συνεχίζει:

«Τον πατέρα μου τον αναγνωρίσαμε και από τα προσωπικά αντικείμενα και τις διαφορετικές κάλτσες που φορούσε εκείνη την μέρα. Την ήμερα που έφευγε από το σπίτι ήταν τόσο βιαστικός να πάει να πολεμήσει που φόρεσε “Κλάτσες δκυολοήτιτζιες” Όταν του το επισήμανε η μητέρα μου της είπε δεν πειράζει, στον πόλεμο θα πάω!

Με την επιστροφή των οστών του έχουμε ένα χώρο να ανάψουμε ένα κερί, να κάνουμε ένα μνημόσυνο κι αυτό το πράγμα μας παρηγορεί, απάλυνε τις πληγές μας και ευχόμαστε αυτό που βιώσαμε εμείς να το βιώσουν κι άλλες οικογένειες …

Αν μπορούσα να μιλήσω στον πατέρα μου θα του έλεγα ότι άφησε πίσω μια άξια σύζυγο που κατάφερε και μεγάλωσε τα δύο παιδιά τους και εμείς προσπαθούμε να διατηρούμε άσβεστη τη μνήμη του…

Αυτοί δεν δείλιασαν, έδειξαν τόλμη ανδρεία και είδαν κατάματα τον τούρκο εισβολέα και προσπάθησαν όσο μπορούσαν είναι οι σύγχρονοι Σπαρτιάτες. Πολέμησαν στις σύγχρονες Θερμοπύλες του ελληνισμού στην Κερύνεια μεταξύ βουνού και θάλασσας»!

«Εκείνη η μέρα ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον πατέρα μου», λέει ο Γαβριήλ. «Ένοιωσα μια ηρεμία που κάναμε τον τάφο του και πάμε να ανάψουμε το καντήλι και βλέπουν και τα εγγόνια του τον ήρωα παππού τους που έπεσε για την πατρίδα. Ο πατέρας μου δεν είπε εγώ δεν θα πάω να πολεμήσω. Στο κάλεσμα της πατρίδας πήγε να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή χωρίς να φοβηθεί καθόλου τον τούρκο εισβολέα …

Διηγείται ο Ανδρέας: «Πολλές φορές συλλογίζομαι τι να σκεφτόταν από την στιγμή που τον επιάσαν τραυματία μέχρι να τον εκτελέσουν. Η γιαγιά μου να τον τραβά πίσω κρατώντας τη μάνα μου αγκαλιά τζαι να του λαλεί να μεν πάει. Δεν κρατιότανε να πολεμήσει για τον τόπο του. Δεν τον χωρούσε ο τόπος!

Την εκδήλωση χαιρέτησαν ο δήμαρχος Λαρισαίων κ. Αθανάσιος Μαμάκος και ο πρόεδρος της ΟΚΟΕ κ. Γιώργος Συλλούρης. Συγκινητικός ήταν ο λόγος του Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμου που έκλεισε την εκδήλωση μετά που η χορωδία της ΓΕΧΑ κλέψει την παράσταση με τις υπέροχες φωνές που απέδωσαν αντικατοχικά τραγούδια.

Παρέστησαν ακόμα: Η πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κυρία Γαρυφαλλιά Καρυστιανού, ο αντιδήμαρχος Παιδείας και Άθλησης κ. Ηρακλής Γερογιώκας, εκπρόσωπος του Διοικητή 1^ης Στρατιάς και ο τέως Αρχηγός της Εθνικής Φρουράς κ Δημόκριτος Ζερβάκης και πολλοί εκπρόσωποι σωματείων και εκδηλώσεων. Η αίθουσα αποδείχθηκε πολύ μικρή για να χωρέσει το πλήθος κόσμου που προσήλθε για να παρακολουθήσει την εκδήλωση.

Έγραψε για την εκδήλωση η Ελίνα Παπαδημητρίου:

«Ένα Σαββατόβραδο διαφορετικό έζησα.. παρευρέθηκα λοιπόν σ εκείνο το βράδυ .. της γιαγιάς Μαρίας, του Γιώργου, του Ανδρέα του Γαβριήλ, του Αυγουστίνου Αυγουστή και πλείστων άλλων της ψυχής μας, που συγκέντρωσαν το βλέμμα της καρδιάς μας να αναθυμηθούμε…. να σκεφτούμε… να ανασύρουμε… να σφίξουμε τον Ελληνισμό μας… να γνωρίσουμε τους κάθε άλλο παρά αγνοούμενους -γνωστούς μας! Να τραγουδάμε για να μην ξεχνάμε …γιατί η Κύπρος κείται κοντά μας ,μας είπε με.. ωδή γλυκειά το πανέμορφο σύνολο της χορωδίας!»

Κλάτσες δκυολοήτιτζιες = Κάλτσες διαφορετικές

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Όταν η κατοχική Τουρκία δεν θέλει ούτε «ζωγραφιστή» να βλέπει την Κύπρο: Κάνουν λάθος όσοι επενδύουν, για διαφορετικούς λόγους, στις ευρωτουρκικές σχέσεις