Έσβησε ο Ράιαν Ο’Νιλ, o ζεν πρεμιέ πυγμάχος που είχε σχέσεις με το μισό… Χόλιγουντ – Τα ναρκωτικά και η θυελλώδης σχέση με τη Φάρα Φόσετ [videos]

Ο αμερικανός ηθοποιός Ράιαν Ο’Νιλ, γνωστός για τους ρόλους του στην ταινία «Love Story», καθώς και στο «Barry Lyndon» του Στάνλεϊ Κούμπρικ, πέθανε χθες, Παρασκευή, σε ηλικία 82 ετών, ανακοίνωσε ο γιος του.

«Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που είχα ποτέ να πω, αλλά έτσι είναι. Ο πατέρας μου έσβησε σήμερα ειρηνικά», ανέφερε μέσω του Instagram ο Πάτρικ Ο’Νιλ.

Ο Ράιαν Ο’Νιλ έγινε διάσημος το 1970 χάρη στο «Love Story», ένα ρομάντσο στο οποίο ενσάρκωνε ένα φοιτητή της Νομικής στο Χάρβαρντ, ο οποίος ερωτεύεται ένα κορίτσι (Αλι Μακ Γκρόου) που είναι αναγκασμένο να εργάζεται στη βιβλιοθήκη για να πληρώνει τις σπουδές του. Ο ρόλος τού είχε χαρίσει μια υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Στη συνέχεια είχε προσληφθεί το 1975 από τον Στάνλεϊ Λίντον για την ταινία «Barry Lyndon», μια κοινωνική σάτιρα για τα ήθη του 18ου αιώνα.

Ο ηθοποιός ήταν επίσης γνωστός για τη θυελλώδη σχέση του με την ηθοποιό Φάρα Φόσετ («Άγγελοι του Τσάρλι») που διάρκεσε δεκαετίες. Η Φάρα Φόσετ πέθανε το 2009 από τα επακόλουθα ενός καρκίνου, την ίδια ημέρα με τον Μάιλ Τζάκσον.

Μετά το θάνατο της ηθοποιού, βρέθηκε στο κέντρο ενός καβγά που αφορούσε ένα πορτρέτο της Φάρα Φόσετ με την υπογραφή του Άντι Γουόρχολ, το οποίο διεκδικούσε το πανεπιστήμιο του Τέξας. Έπειτα από δικαστική μάχη, δικαστήριο της Καλιφόρνιας αναγνώρισε το 2013 πως ήταν αυτός ο ιδιοκτήτης.

Ο ηθοποιός είχε προηγουμένως και άλλα ζητήματα με τη δικαιοσύνη. Το 2009 είχε καταδικασθεί να παρακολουθήσει για 18 μήνες πρόγραμμα αποτοξίνωσης, αφού η αστυνομία τον συνέλαβε μαζί με τον γιο του, τον Ρέντομοντ, και βρήκε μεθαμφεταμίνη στην κατοικία τους στο Μαλιμπού.

Ο Ράιαν Ο’Νιλ  ήταν πρώην πυγμάχος και εκπαιδεύτηκε στα ρινγκ πριν ξεκινήσει την καριέρα του στην υποκριτική το 1960. Το 1964, πήρε τον ρόλο του Ρόντνεϊ Χάρινγκτον στη βραδινή σαπουνόπερα του ABC Πέιτον Πλέις. Η σειρά έγινες αμέσως επιτυχία και απογείωσε την καριέρα του Ο’Νιλ.

Στη συνέχεια  έκανε επιτυχία σε ταινίες, με κυριότερη την Ιστορία αγάπης (Love Story, 1970), για την οποία έλαβε υποψηφιότητες για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα καλύτερου ηθοποιού, Μια τρελή τρελή καταδίωξη (1972) και Χάρτινο φεγγάρι (Paper Moon, 1973) του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς, Μπάρι Λίντον του Στάνλεϊ Κιούμπρικ (1975), Η γέφυρα του Άρνεμ (A Bridge Too Far) του Ρίτσαρντ Ατένμπορο (1977) και Ντράιβερ, ο ασύλληπτος οδηγός (The Driver) του Γουόλτερ Χιλ (1978).

Από το 2005 έως το 2017, είχε έναν επαναλαμβανόμενο ρόλο στη σειρά του Fox Bones ως Μαξ.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Ο’Νιλ γεννήθηκε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος της ηθοποιού Πατρίτσια Ρουθ Όλγα και του μυθιστοριογράφου και σεναριογράφου Τσαρλς Ο’Νιλ.

Ο πατέρας του ήταν ιρλανδικής και αγγλικής καταγωγής, ενώ η μητέρα του είχε ιρλανδική (από πατέρα) και εβραϊκή Ασκενάζι (από μητέρα) καταγωγή. Ο αδερφός του, Κέβιν, είναι ηθοποιός και σεναριογράφος. [22]

Ο Ο’Νιλ παρακολούθησε το γυμνάσιο University στο Λος Άντζελες, όπου και εκπαιδεύτηκε ως πυγμάχος. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο πατέρας του ανέλαβε τη συγγραφή για μια τηλεοπτική σειρά με τίτλο Citizen Soldier και μετακόμισε με την οικογένειά του στο Μόναχο, όπου ο Ο’Νιλ παρακολούθησε Αμερικανικό Λύκειο.

Στη Γερμανία, ο Ο’Νιλ δυσκολευόταν στο σχολείο, οπότε η μητέρα του του βρήκε δουλειά ως αντικαταστάτη σε μια εκπομπή που γυριζόταν στην περιοχή με τίτλο Tales of the Vikings. Ο Ο’Νιλ δούλεψε στη σειρά ως κομπάρσος και κασκαντέρ και ενδιαφέρθηκε για την υποκριτική.

Από το 1962 έως το 1963, ο Ο’Νιλ έπαιζε κανονικά στη σειρά Empire (Αυτοκρατορία) του NBC, ένα σύγχρονο γουέστερν, όπου ενσάρκωνε τον Ταλ Γκάρετ. Η σειρά διάρκεσε για 33 επεισόδια.  Το 1963, η σειρά αναβίωσε ως Redigo, αλλά ο Ο’Νιλ απέρριψε την ευκαιρία να ξαναπάρει τον ρόλο του.  Όταν τελείωσε η σειρά, ο Ο’Νιλ επέστρεψε στις έκτακτες εμφανίσεις σε εκπομπές όπως Perry Mason και Wagon Train.

Πέιτον Πλέις και The Big Bounce

Το 1964 πήρε τον ρόλο του Ρόντνεϊ Χάρινγκτον στο δραματικό σίριαλ Πέιτον Πλέις. Η σειρά είχε μεγάλη επιτυχία, κάνοντας τους ηθοποιούς της, συμπεριλαμβανομένου του Ο’Νιλ, πασίγνωστους σε όλες τις ΗΠΑ.

Σε αρκετούς προσφέρθηκαν κινηματογραφικοί ρόλοι, όπως στη Μία Φάροου στην ταινία Το μωρό της Ρόζμαρι (1968) και στην Μπάρμπαρα Πέρκινς στην ταινία Η κοιλάδα με τις κούκλες (1967). Ο Ο’Νιλ ήθελε επίσης να γυρίσει ταινίες.

Ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Ο’Νιλ σε μεγάλου μήκους ταινία ήρθε με την ταινία Είμαι μία αδίστακτη (The Big Bounce, 1969), που βασιζόταν σε ένα μυθιστόρημα του Έλμορ Λέναρντ. Το 1969, εμφανίστηκε σε μια τηλεοπτική έκδοση του Under the Yum Yum Tree (1963).

Ιστορία αγάπης, Μια τρελή τρελή καταδίωξη και Χάρτινο Φεγγάρι

Το 1970, έπαιξε τον ρόλο ενός ολυμπιακού αθλητή στην ταινία Ημέρες δόξας (The Games). Η ταινία γράφτηκε εν μέρει από τον Έριχ Σίγκαλ, ο οποίος συνέστησε τον Ο’Νιλ για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Ιστορία αγάπης (1970), που βασιζόταν στο ομότιτλο μυθιστόρημα και σενάριο του Σίγκαλ.

Αρκετοί ηθοποιοί είχαν απορρίψει τον ρόλο, συμπεριλαμβανομένων των Μπο Μπρίτζες και Γιον Βόιτ, προτού αυτός προσφερθεί στον Ο’Νιλ. Η αμοιβή του ήταν 25.000 δολάρια. Έχει πει ότι είχε μια προσφορά για να εμφανιστεί σε μια ταινία του Τζέρι Λιούις με πέντε φορές περισσότερα χρήματα, αλλά ο Ο’Νιλ ήξερε ότι η ταινία Ιστορία αγάπης ήταν η καλύτερη προοπτική και την επέλεξε.

Ο επικεφαλής του στούντιο της Paramount, Ρόμπερτ Έβανς, ο οποίος ήταν παντρεμένος με την πρωταγωνίστρια της ταινίας, Άλι Μακγκρό, είπε ότι δοκίμασαν 14 άλλους ηθοποιούς κανένας δεν συγκρινόταν με τον Ο’Νιλ. είπε ότι ο ρόλος του ήταν “ένας ρόλος Κάρι Γκραντ – ενός όμορφου πρωταγωνιστής με πολλά συναισθήματα”.

“Ελπίζω να αρέσει στους νέους”, είπε ο Ο’Νιλ πριν βγει η ταινία. «Δεν θέλω να επιστρέψω στην τηλεόραση”. Η ταινία σημείωσε ρεκόρ εισιτηρίων, έκανε τον Ο’Νιλ σταρ και του χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου Ο Ο’Νιλ πάντως είχε δυσανασχετήσει επειδή δεν του δόθηκε ποτέ ποσοστό των κερδών, σε αντίθεση με τη συμπρωταγωνίστριά του, Άλι Μακγκρό.

Μεταξύ της παραγωγής και της κυκλοφορίας της ταινίας, ο Ο’Νιλ εμφανίστηκε σε μια τηλεοπτική ταινία που έγραψε ο Έρικ Άμπλερ με τίτλο Το μίσος του έρωτα (Love Hate Love, 1971), η οποία έλαβε καλές κριτικές.

Γύρισε επίσης ένα γουέστερν, το Δύο άγρια γεράκια (Wild Rovers, 1971) με τον Γουίλιαμ Χόλντεν για τον σκηνοθέτη Μπλέικ Έντουαρντς. Η ταινία Δύο άγρια γεράκια, άσχημα μονταρισμένη από την MGM, ήταν πολύ λιγότερο δημοφιλή από την Ιστορία αγάπης.

Ο Ο’Νιλ επρόκειτο να γυρίσει κι άλλη ταινία για την MGM, με τίτλο Deadly Honeymoon (1974), από ένα μυθιστόρημα του Λάρι Μπλοκ.  Ωστόσο, ο Ο’Νιλ αποχώρησε. Ο Πίτερ Μπογκντάνοβιτς είπε αργότερα ότι ο επικεφαλής της MGM Τζιμ Ομπρί φέρθηκε “σκληρά” στον Ο’Νιλ.

Επίσης, ο σκηνοθέτης Νίκολας Ρόουγκ ζήτησε από τον Ο’Νιλ να εμφανιστεί μαζί με τη Τζούλι Κρίστι σε μια διασκευή του Out of Africa που δεν έγινε ποτέ. Αντ’ αυτού, ο Ο’Νιλ πρωταγωνίστησε στην κωμωδία Μια τρελή τρελή καταδίωξη (1972) του Μπογκντάνοβιτς μαζί με την Μπάρμπρα Στρέιζαντ.

Η ταινία ήρθε τρίτη σε εισπράξεις το 1972 και του χάρισε μια προσφορά να πρωταγωνιστήσει στην ταινία Μπάρι Λίντον του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Παράλληλα, ο Ο’Νιλ ενσάρκωσε έναν κλέφτη κοσμημάτων στην ταινία Ο κλέφτης που ήρθε στο γεύμα (The Thief Who Came to Dinner, 1972) με τη Ζακλίν Μπισέ και τον Γουόρεν Όουτς.

Στη συνέχεια ξανασυνεργάστηκε με τον Μπογκντάνοβιτς για το Χάρτινο φεγγάρι (1973) στο οποίο πρωταγωνίστησε μαζί με την κόρη του Τέιτουμ Ο’Νιλ. Η Τέιτουμ κέρδισε Όσκαρ για την ερμηνεία της στη δημοφιλή ταινία και το 1973, ο Ο’Νιλ ψηφίστηκε από τους εκθέτες ως ο δεύτερος δημοφιλέστερος σταρ στη χώρα μετά τον Κλιντ Ίστγουντ.

Με τον Κιούμπρικ

Ο Ο’Νιλ πέρασε πάνω από ένα χρόνο γυρίζοντας το Μπάρι Λίντον (1975) με τον Κιούμπρικ. Η ταινία που προέκυψε θεωρήθηκε εμπορική απογοήτευση και είχε μικτές κριτικές. Ο Ο’Νιλ κέρδισε ένα βραβείο Harvard Lampoon χειρότερου ηθοποιού του 1975. Το 1985, ο Ο’Νιλ είπε ότι η εκείνη ταινία ήταν “εντάξει, αλλά αυτός [ο Κιούμπρικ] την άλλαξε εντελώς κατά τη διάρκεια ενός έτους που πέρασε μοντάροντάς τη”. Η φήμη της ταινίας έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά ο Ο’Νιλ λέει ότι η καριέρα του δεν ανέκαμψε ποτέ μετά από αυτήν την ταινία.

Ο Ο’Νιλ επρόκειτο αρχικά να πρωταγωνιστήσει στο αποτυχημένο μιούζικαλ του Μπογκντάνοβιτς At Long Last Love αλλά αντικαταστάθηκε από τον Μπαρτ Ρέινολντς. Ωστόσο, γύρισε την κωμωδία Τρελοί παραγωγοί, απίθανοι σκηνοθέτες (Nickelodeon, 1976) με τους Ρέινολντς, Μπογκντάνοβιτς και Τέιτουμ Ο’Νιλ, έναντι αμοιβής 750.000 δολαρίων. Η ταινία απέτυχε εμπορικά.

Ο Ο’Νιλ συνέχισε με έναν μικρό ρόλο στην πολεμική ταινία Η γέφυρα του Άρνεμ (1977) ως στρατηγός Τζέιμς Γκάβιν. Η ερμηνεία του ως σκληροτράχηλου στρατηγού επικρίθηκε πολύ, αν και ο Ο’Νιλ ήταν μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον Γκάβιν, όταν συνέβαιναν τα γεγονότα της ταινίας.

“Φταίω εγώ που βγαίνω σαν να είμαι 16 και μου δίνουν ένα κράνος υπερβολικά μεγάλο για το κεφάλι μου;” θα πει αργότερα. «Τουλάχιστον έκανα το δικό μου άλμα με αλεξίπτωτο». Η ταινία είχε κακές εισπράξεις στις ΗΠΑ, αλλά τα πήγε καλά στην Ευρώπη.

Ο Ο’Νιλ απέρριψε αρχικά 3 εκατομμύρια δολάρια για να πρωταγωνιστήσει στην ταινία Oliver’s Story (1978), μια συνέχεια στην Ιστορία αγάπης. Αντ’ αυτής, εμφανίστηκε στην ταινία Ντράιβερ, ο ασύλληπτος οδηγός (1978), σε σκηνοθεσία του Γουόλτερ Χιλ, ο οποίος είχε γράψει τον Κλέφτη που ήρθε στο γεύμα.

Και αυτή η ταινία ήταν εισπρακτική απογοήτευση στις ΗΠΑ, αλλά τα πήγε καλύτερα στο εξωτερικό. Ο Χιλ είπε αργότερα ότι ήταν “τόσο ευχαριστημένος με τον Ράιαν στην ταινία και πολύ απογοητευμένος που ο κόσμος δεν του έδινε ιδιαίτερη αναγνώριση για ό,τι έκανε. Για μένα, είναι ο καλύτερος που έχει υπάρξει. Δεν μπορώ να φανταστώ άλλο ηθοποιό”.

“Αυτό που πρέπει να κάνω, σοβαρά, είναι να κερδίσω μερικές καρδιές ως ηθοποιός”, είπε το 1978. «Όπως το έκανε ο Κάρι Γκραντ. Ξέρω ότι έχω πολλά να κερδίσω. Αλλά είμαι αρκετά νέος. Θα φτάσω εκεί… “.

Εκείνη την περίοδο, ο Ο’Νιλ επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει στο The Bodyguard, σε σενάριο του Λόρενς Κάσνταν, με την Νταϊάνα Ρος για τον σκηνοθέτη Τζον Μπούρμαν.

Ωστόσο, τα γυρίσματα δεν έγιναν ποτέ, επειδή αποσύρθηκε η Ρος, και η ταινία γυρίστηκε το 1992, με τον Κέβιν Κόσνερ στον παλιό ρόλο του Ο’Νιλ. Υπήρξαν κάποιες συζητήσεις για μια του εμφάνιση στην ταινία του Μικελάντζελο Αντονιόνι Suffer or Die, [44] αλλά δεν προέκυψε.

Ο Ο’Νιλ αντ’ αυτού έπαιξε τον πυγμάχο σε μια κωμωδία με τίτλο Ένα τρελό θεότρελο ζευγάρι ξανά δίπλα στη Στρέιζαντ. Έλαβε αμοιβή 1 εκατομμύριο δολάρια συν ποσοστό επί των κερδών. Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Επίσης, το 1979, γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για έναν πυγμάχο που μανατζάρισε.

Η παρακμή

Ο Ο’Νιλ ήθελε να πρωταγωνιστήσει στην κινηματογραφική έκδοση του μυθιστορήματος Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας που θα σκηνοθετούσε ο Άρθουρ Χίλερ, αλλά το βιβλίο τελικά έγινε μίνι σειρά.

Αντ’ αυτού, ο Ο’Νιλ γύρισε ένα θρίλερ χρηματοδοτούμενο από τη Βρετανία με τίτλο Πράσινη πέτρα (Green Ice, 1981), με περισσότερα χρήματα από όσα είχε λάβει ποτέ. Η ταινία είχε προβληματική παραγωγή (ο αρχικός σκηνοθέτης εγκατέλειψε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων) και απέτυχε εισπρακτικά.

Έκανε μια κάμεο εμφάνιση στο Circle of Two, μια ταινία που έκανε η κόρη του με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Ο Ο’Νιλ είπε ότι ο Μπάρτον του είπε στη διάρκεια των γυρισμάτων πως ήταν «πέντε χρόνια μακριά από την αποδοχή ως σοβαρός ηθοποιός. Από την άλλη, η ατζέντισσά μου, Σου Μένγκερς λέει ότι είμαι ακριβώς στο κατώφλι. Μοιράστε τη διαφορά, είναι δυόμισι χρόνια. Μια καλή εικόνα, αυτό είναι το μόνο που χρειάζομαι… ”

Οι κωμωδίες

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Ο’Νιλ επικεντρώθηκε στις κωμωδίες. Αμοίφθηκε με 2 εκατομμύρια δολάρια για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Μέσα από το τζιν μου δεν φοράω τίποτα (So Fine). Ακολούθησε το Partners (1982), μια φάρσα που γράφτηκε από τον Φράνσις Βέμπερ, στην οποία ο Ο’Νιλ έπαιξε έναν στρέιτ μπάτσο, που παριστάνει ως μυστικός το ένα ταίρι ενός γκέι ζευγαριού.

Στη συνέχεια, έπαιξε τον ρόλο ενός σκηνοθέτη που βασίστηκε χαλαρά στον Πίτερ Μπογκντάνοβιτς στο Αγεφύρωτες σχέσεις (Irreconcilable Differences, 1984). Δεν έλαβε προκαταβολή, αλλά πήρε ποσοστό επί των κερδών. Η ταινία έκανε μικρή εισπρακτική επιτυχία.

Το 1984 τον αποκάλεσαν «Μπίλι Μάρτιν του Χόλιγουντ, είτε για τον έρωτά του με τη Φάρα Φόσετ… είτε για την πρόωρη κόρη του και ηθοποιό Τέιτουμ είτε για τους καβγάδες με τον γιο του Γκρίφιν. Φαίνεται ότι δεν μπορεί να μείνει μακριά από τις ειδήσεις».

Ο Ο’Νιλ είπε ότι ένιωθε περισσότερο σαν τον Ρόκι Μαρτσιάνο, «αναρωτιέμαι γιατί οι άλλοι πάντα τα βάζουν μαζί μου. Αν είμαι σε καλή ταινία, τους αρέσω. Αν δεν είμαι, με μισούν. Κι εγώ πάντως τρελαίνομαι όταν δεν κάνω καλές ταινίες”.

Ο Ο’Νιλ είπε ότι μετάνιωσε που γύρισε τις ταινίες Ο κλέφτης που ήρθε στο γεύμα, Η γέφυρα του Άρνεμ, Ντράιβερ, ο ασύλληπτος οδηγός, Μέσα από το τζιν μου δεν φοράω τίποτα, Partners και Πράσινη πέτρα. Δικαιολόγησε αυτές τις επιλογές εν μέρει με το γεγονός ότι είχε να πληρώνει διατροφές. Είπε επίσης ότι η ατζέντισσά του τον ενθάρρυνε να εργάζεται συνεχώς.

“Αν μπορούσα να κάνω έναν καλό σκηνοθέτη να με επιλέξει για μια ταινία, ήμουν εντάξει”, είπε. «Σταμάτησαν όμως να με φωνάζουν στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Έκανα μια ολόκληρη ομάδα ταινιών που δεν έβγαλαν χρήματα και οι άνθρωποι έχασαν το ενδιαφέρον τους για μένα. Οι σκηνοθέτες με παίρνουν απρόθυμα. Αισθάνομαι ότι είμαι τυχερός που με καλούν έτσι κι αλλιώς και το ξέρουν και αυτοί. Είμαι glamour boy, προϊόν του Χόλιγουντ”.

Ο Ο’Νιλ δοκίμασε κάτι διαφορετικό υποδυόμενος έναν τζογαδόρο στην ταινία Στον πυρετό του τζόγου (Fever Pitch, 1985), την τελευταία ταινία που γύρισε με τον Ρίτσαρντ Μπρουκς. Ακόμα λιγότερο συμβατικό ήταν το Οι σκληροί δεν χορεύουν (Tough Guys Don’t Dance, 1987) σε σκηνοθεσίς Νόρμαν Μέιλερ. Και οι δύο ταινίες είχαν χαμηλές εισπράξεις και κακές κριτικές.

Δεύτεροι ρόλοι και τηλεοπτική καριέρα

Ο Ο’Νιλ πήρε έναν β’ ρόλο σε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα στη Λάιζα Μινέλι με τίτλο Sam Find Out: A Triple Play (1988) και επίσης στη ρομαντική κωμωδία Εραστές από παλιά (Chances Are, 1989).

Επέστρεψε στην τηλεόραση για να παίξει μαζί με την τότε σύντροφό του Φάρα Φόσετ στο Small Sacrifices (1989).

Με τη Φόσετ γύρισαν μια σύντομη σειρά στο CBS με τίτλο Good Sports (1991) που διάρκεσε για 15 επεισόδια.

Ο Ο’Νιλ πρωταγωνίστησε με την Κάθριν Χέπμπορν στην τηλεοπτική ταινία The Man Upstairs (1992) και συμμετείχε στο Man of the House της Φόσετ (1995) ενώ είχε έναν καλό ρόλο στην ταινία Απιστίες (Faithful, 1996), όπου έπαιξε με τη Σερ.

Ο Ο’Νιλ ερμήνευσε έναν δεύτερο ρόλο στην ταινία Σκάσε και κολύμπα (Hacks, 1997) και πρωταγωνίστησε στην ταινία Το Χόλιγουντ φλέγεται! (An Alan Smithee Film: Burn Hollywood Burn, 1998). Έπαιξε τον τρίτο ρόλο στην ταινία Το κουτί της Πανδώρας (Zero Effect, 1999) και τον πρωταγωνιστικό στην ταινία Η λίστα (The List, 2000).

Ο Ο’Νιλ έπαιξε έναν ημιεπαναλαμβανόμενο ρόλο στο Bull (2001) και δεύτερους ρόλους στα Epoch (2001), People I Know (2002) με τον Αλ Πατσίνο, Gentleman B. (2002) και Malibu’s Most Wanted (2003).

Ο Ο’Νιλ είχε έπαιζε στην τηλεοπτική σειρά Miss Match (2003) με την Αλίσια Σίλβερστοουν που διάρκεσε για 18 επεισόδια. Ως καλεσμένος έπαιξε σε εκπομπές όπως οι Νοικοκυρές σε απόγνωση και το 90210.

Μεταγενέστερη καριέρα

Το 2011, ο Ράιαν και η Τέιτουμ προσπάθησαν να αποκαταστήσουν τη διαλυμένη σχέση πατέρα/κόρης μετά από 25 χρόνια. Η διαδικασία επανένωσης και συμφιλίωσής τους αποτυπώθηκε στη σειρά του Oprah Winfrey Network, Ryan and Tatum: The O’Neals, την παραγωγή της οποίας έκανε ο Ο’Νιλ. Η σειρά διάρκεσε για εννέα μόνο επεισόδια.

Το 2016, ο Ο’Νιλ ξανασυνεργάστηκε με την Άλι Μακγκρό, συμπρωταγωνίστριά στην Ιστορία αγάπης, για μια παράσταση του έργου του AR Gurney Love Letters.

Τον Φεβρουάριο του 2021, ο Ο’Νιλ και η Μακγκρό τιμήθηκαν με αστέρια στη Λεωφόρο της δόξας στο Χόλιγουντ, σχεδόν 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας Ιστορία αγάπης.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ-AFP, wikipedia
Λος Άντζελες, United States

Διεθνής αναγνώριση του Αδριάνειου Υδραγωγείου στο Χαλάνδρι: Κατασκευάστηκε τον 2ο μ.Χ. αιώνα για ύδρευση της Αθήνας από τα βρόχινα νερά Πεντέλης-Πάρνηθας

Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE