Μια νέα «ιδεολογία» έχει σε μεγάλο βαθμό αντικαταστήσει τον Κεμαλισμό: Ο θρίαμβος της «Ισλαμιστικής Ερντογανικής Επανάστασης»

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Μούτρα» στην ΕΕ κάνει η Τουρκία: Αρνείται συμμετοχή σε εκδήλωση για την Διεύρυνση * Εμείς θεωρούμε εξόχως ευρωπαϊκό θέμα το Κυπριακό, επαναλαμβάνει η Λευκωσία

Η Τουρκία δεν δίνει στο Ελεγκτικό Συνέδριο της ΕΕ αποδείξεις χρήσης των δισ. που παίρνει για τους Σύριους πρόσφυγες

Λετυμπιώτης: «Bήμα προς τα εμπρός» η διασύνδεση των ευρωτουρκικών με Κυπριακό στα Συμπεράσματα της πρόσφατης Συνόδου Ε.Ε.

Του Δρ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΣΑΚΙΡΗ, Φιλελεύθερος

Η, για πολλούς, αναπάντεχη σε Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ενωση, νικηφόρα επικράτηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις εκλογές, αποκαλύπτει την αδυναμία κατανόησης του ερντογανικού φαινομένου ως ισλαμιστικού επαναστατικού κινήματος.

Ο Ερντογάν δεν αποτέλεσε ποτέ απλά έναν πολιτικό ηγέτη αλλά ίσως να μη έχει γίνει ακόμη και σήμερα κατανοητό το τι ακριβώς αντιπροσωπεύει ο Ερντογανισμός για τα δεκάδες εκατομμύρια των πιστών ψηφοφόρων του ΑΚΡ.

Αυτές οι συμπαγείς κοινωνικοοικονομικές τάξεις, η άνοδος των οποίων καταπιεζόταν επί επτά δεκαετίες από το κεμαλικό καθεστώς, διασφαλίζουν στο ΑΚΡ, άνετες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες εδώ και 25 συναπτά έτη (2002-2027) και κλείδωσαν για τον Ερντογάν και τον τελευταίο εκλογικό του θρίαμβο στις προεδρικές εκλογές της 28ης Μαΐου.

Η μακροβιότητα αυτής της πολιτικής κυριαρχίας που επέτρεψε στον Ερντογάν να αλλάξει τη δομή του πολιτεύματος τo 2017-2018 δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με πολιτικούς ή οικονομικούς όρους.

• Είναι απαραίτητο να αναλυθεί η ιδεολογική της διάσταση καθώς ο ερντογανισμός δεν αντικαθιστά αλλά έχει ήδη σε μεγάλο βαθμό αντικαταστήσει τον Κεμαλισμό ως το επαναστατικό ιδεολόγημα πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε και οικοδομείται η ισχύς και οι φιλοδοξίες του σύγχρονου τουρκικού κράτους.

Σε μεγάλο βαθμό τα δύο ιδεολογήματα υπήρξαν και παραμένουν αμοιβαίως αποκλειόμενα, αντιθετικώς ανταγωνιστικά αν και σχεδόν ταυτοσήμως ανθελληνικά.

Οι διαφορές τους ωστόσο είναι δομικές σε σχεδόν όλα τα άλλα ανοικτά ζητήματα και τις στρατηγικές κατευθύνσεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής με τους Ερντογανιστές να επιδιώκουν μια νέο-οθωμανική γεωστρατηγική αυτονομία και τους Κεμαλιστές να ομνύουν στην ατλαντική συμμαχία και τις στρατηγικές σχέσεις της Τουρκίας με τη Δύση.

• >Ο άτονος Κιλιντζάρογλου

Ο Ερντογάν είναι ο αντι-Κεμάλ, είναι ο ξεθεμελιωτής του Κεμαλισμού ως προς την εκκοσμίκευση του κράτους, τον εκδυτικισμό της κοινωνίας και τον φιλοδυτικό γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας που υποστήριζε, με την εξαίρεση της ανθελληνικής του πολιτικής, μια στρατηγική μη-παρεμβατισμού στα περιφερειακά τεκταινόμενα.

Ο άτονος Κιλιντζάρογλου προσπάθησε με τον ανερμάτιστο συνασπισμό που δημιούργησε να γυρίσει πίσω τον χρόνο επιβεβαιώνοντας τις τρείς προαναφερθείσες αρχές της Κεμαλικής Επανάστασης χωρίς να συνειδητοποιεί ότι η ιστορία και το ίδιο το τουρκικό κοινωνικό υπόστρωμα τον έχουν απλά προσπεράσει.

Ο Ερντογάν ως επικεφαλής της τουρκικής ισλαμιστικής επανάστασης πέτυχε σχεδόν αναίμακτα και μέσα σε διάρκεια περίπου 16 ετών να ανατρέψει την κεμαλική δομή του συστήματος εξουσίας που είχε οικοδομηθεί ακριβώς για να αποτρέψει την άνοδο ενός ισλαμιστικού κόμματος στην εξουσία.

Το ότι η αποθεμελίωση του Κεμαλισμού κράτησε 16 έτη και δεν επετεύχθη μέσω μιας λαϊκής επανάστασης όπως έγινε στο Ιράν το 1978-1980 ή μιας ένοπλης εξέγερσης όπως επιχειρήθηκε να γίνει στην Αίγυπτο ή την Αλγερία μεταξύ 1992-1997, δεν σημαίνει ότι η ερντογανική επανάσταση ήταν λιγότερο ισλαμική ή ότι ήταν λιγότερο επανάσταση.

Οι μεταβολές που επήλθαν στην τουρκική κοινωνία είναι δομικές. Η ισλαμικοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος, η αντι-σεκουλαριστική εργαλειοποίηση του Diyanet, η απονεύρωση των δυνατοτήτων πολιτικών παρεμβάσεων του στρατού μέσα από τις δίκες παρωδία της δεκαετίας του 2010 (Βαριοπούλα και Εργκενεγκόν), οι δικτατορικές εξουσίες της Προεδρίας έναντι της Βουλής, ο ασφυκτικός έλεγχος της δικαιοσύνης και η κυριαρχία ενός αστυνομικού κράτους που εδραιώθηκαν κατά την περίοδο «έκτακτης ανάγκης» του 2016-2018, έχουν μεταβάλλει άρδην και τον εσωτερικό χαρακτήρα και τον εξωτερικό προσανατολισμό της Τουρκίας.

• >Η ιδεολογία του Kısakurek

Ιδιαίτερα μετά το 2016 ο Ερντογάν διέλυσε πλήρως τους κεμαλικούς «αρμούς της εξουσίας» υποκαθιστώντας τον Κεμαλισμό με ένα ισλαμιστικό-εθνικιστικό ιδεολόγημα που ασπάζεται η μεγάλη πλειοψηφία των τουρκικών πολιτικών δυνάμεων και εμπνέεται από το έργο του Necip Fazıl Kısakürek, ιδεολογικού καθοδηγητή του Alparslan Turkeş, ιδρυτή του κόμματος των Γκρίζων Λύκων.

Οι άμεσοι (Bahçeli) και έμμεσοι (Aksener, Ogan) πολιτικοί του επίγονοι συγκέντρωσαν πάνω από το 25% των ψήφων στις εκλογές της 21ης Μαΐου.

Αυτό που ωστόσο να μην έχει γίνει απολύτως σαφές σε Κύπρο και Ελλάδα είναι ότι ο μεγαλύτερος θιασώτης των αντιδυτικών, υπερεθνικιστικών και ισλαμιστικών ιδεών του Kısakürek είναι ο ίδιος ο κ. Ερντογάν.

Η πολιτική συμμαχία ΑΚΡ και ΜΗΡ που συγκυβερνά την Τουρκία μετά το 2015 δεν επιβλήθηκε στον Ερντογάν ως αποτέλεσμα συγκυριακής αναγκαιότητας. Οικοδομήθηκε στην βάση της μεγάλης ιδεολογικής συγγένειας των δύο κομμάτων που αντλούν την κοινή ιδεολογική τους έμπνευση από τον Kısakurek.

Η ιδεολογία του Kısakurek είναι δομικά αντιδημοκρατική ως προς τη διάκριση των εξουσιών και την προστασία θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντιδυτική ως προς το γεωπολιτικό της προσανατολισμό και φανατικά αντισημιτική σε ένα σχεδόν μεταφυσικό επίπεδο ιστορικού ρεβανσισμού καθώς αποδίδει στους ηγέτες του Σιωνιστικού Κινήματος ένα μακάβριο συνωμοτικό σχέδιο που ευθύνεται για τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την άνοδο του Κεμαλισμού.

Ο προερχόμενος από αυτήν την ιδεολογική «μήτρα» Ερντογανισμός ακολουθεί τις ίδιες ιδεολογικές επιταγές παρά τις τακτικές διπλωματικές του υποχωρήσεις ή αναδιπλώσεις.

• H ανατροπή του Κεμαλισμού και η επανάσταση των ” λευκών”

Η βραδυφλεγής τουρκική ισλαμική επανάσταση του Ερντογάν ανέστρεψε δεκαετίες Κεμαλισμού που αντιμετωπίζεται ανοικτά από τα στελέχη του ΑΚΡ, συμπεριλαμβανομένου του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας και νυν αντιπολιτευόμενου Ahmet Davutoglu, ως ένα «αποτυχημένο πείραμα Δυτικοποίησης που κατέστρεψε το Οθωμανικό κράτος, υπέσκαψε την θρησκευτική του νομιμοποίηση και δημιούργησε μια κοινωνία με μια αποδυναμωμένη ιστορική συνείδηση και μια ξεριζωμένη ταυτότητα».

Ο Ερντογάν μπόρεσε να συσπειρώσει τη βάση του στις 21 Μαΐου επισείοντας τον κίνδυνο ανατροπής των κεκτημένων της ισλαμικής του επανάστασης από τον Κιλιντζάρογλου και τους λοιπούς λεγόμενους «λευκούς» ή εκδυτικοποιημενους Τούρκους που πλέον ταυτίζονται μόνο με το CHP και τις αριστερές του παραφυάδες.

Γιατί σίγουρα οι «αποστάτες» του ΑΚΡ που εξελέγησαν με το CHP όπως ο Davutoglou και οι αποσχισθέντες από το ΜΗΡ όπως η Aksener είναι το ίδιο «κατάμαυροι» Τούρκοι ιδεολογικά όσο και ο ίδιος ο Ερντογάν ή ο Bahceli. Ο ίδιος ο Κεμάλ αλλά και ο Ινονού κατηγορούνται ανοικτά από το 2016 και μετά από τον Ερντογάν ως απαράδεκτα υποχωρητικοί έναντι της Δύσης και της Ελλάδας στην οποία «παρέδωσαν» τα νησιά του Αιγαίου.

Ο ίδιος ο Ερντογάν αμφισβήτησε τη συνθήκη της Λωζάνης μέσα στην ίδια την Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2017 ασχέτως εάν πολλοί έκαναν ότι δεν άκουσαν.

Η επιρροή της τουρκο-ισλαμιστικής ιδεολογίας είναι, ειδικά μετά το 2016, καταλυτική επί της ερντογανικής εξωτερικής πολιτικής που πλέον ακολουθεί πολύ συγκεκριμένα βήματα ανατροπής του εδαφικού και εν γένει συνοριακού status quo που επέβαλε η συνθήκη της Λοζάνης.

Μεταξύ 2016-2022 ο Ερντογάν έχει πραγματοποιήσει τρεις εισβολές στο έδαφος της βόρειας Συρίας, ενώ κατέχει και το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας της Ιντλίμπ. Έχει επεκτείνει κατά δεκάδες τις τουρκικές στρατιωτικές βάσεις εντός του βορείου Ιράκ. Έχει εγκαθιδρύσει μόνιμες μεγάλες στρατιωτικές βάσεις στο Κατάρ, την Σομαλία, και την Δυτική Λιβύη επιδιώκοντας μετά το 2019 να μετατρέψει την κυβέρνηση της Τρίπολης σε «ανδρείκελο», ενώ αποπειράθηκε να αποκτήσει και μια μεγάλη ναυτική βάση στο Σουδάν το 2018.

Παράλληλα, έχει επεκτείνει τα όρια της διεκδικούμενης Mavi Vatan έως τα 6 ναυτικά μίλια από την νοτιοανατολική άκρη της Κρήτης επιδιώκοντας να εγκλωβίσει πλήρως την Ελλάδα στα χωρικά της ύδατα οριοθετώντας «ΑΟΖ» με το καθεστώς της Τρίπολης, ενώ έχει μερικώς εδραιώσει τις διεκδικήσεις αυτές επί του πεδίου επιχειρώντας να πραγματοποιήσει το 2020 σεισμογραφικές έρευνες εντός της ακαθόριστης ελλαδικής υφαλοκρηπίδας σε μέρος της Ανατολικής Μεσογείου έως και 10 ν.μ. ανατολικά της Ρόδου.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΕΔΩ

Το μεγάλο ερώτημα; Ο Ταγίπ Ερντογάν ή ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου; Ποιος είναι ο καταλληλότερος για τα συμφέροντα του Ελληνισμού;