Μήπως τελικά ο τρίτος παγκόσμιος ξεκινήσει για τις κυβερνοεπιθέσεις και όχι για την Ουκρανία; Το Politico επισημαίνει…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αγνοείτο στο Ντονέτσκ: Πέθανε ο Ράσελ Μπέντλεϊ, ο φιλορώσος Αμερικανός δημοσιογράφος που πολεμούσε με τη Ρωσία στην Ουκρανία

«Η βοήθεια είναι καθ’ οδόν»: Νέα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας από τις χώρες του ΝΑΤΟ στο Κίεβο, ανακοίνωσε ο Στόλτενμπεργκ

Στην αποκλιμάκωση στη Μέση Ανατολή εστιάζει η σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών της G7: Απαράδεκτος ο αριθμός των νεκρών αμάχων στη Γάζα

Οι περισσότεροι πόλεμοι – από την Τροία μέχρι το Dien Bien Phu και από το Βατερλώ μέχρι την Υεμένη – βασίζονται στη σύγχυση. Και η πλήρους κλίμακας εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία συνοδεύτηκε ομοίως -ακόμη και προηγήθηκε- από μια επίθεση “σύγχυσης” στον κυβερνοχώρο σε όλο τον κόσμο, καθώς το Κρεμλίνο έχει αναπτύξει τακτικές κυβερνοπολέμου μέσω και εναντίον κυβερνητικών και ιδιωτικών φορέων για να επιτύχει τους στρατιωτικούς και πολιτικούς του στόχους.

Οι κυβερνοεπιθέσεις και οι κυβερνοεπιχειρήσεις της Μόσχας εξυπηρετούν πολλαπλούς σκοπούς – όπως η καταστροφή των υποδομών, η αποσυναρμολόγηση του κυβερνητικού λογισμικού και η διεξαγωγή καταστροφικής κατασκοπείας και επιθέσεων με στόχο ιδιώτες τόσο στην Ουκρανία όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Πρόσφατη έκθεση σημειώνει ότι το 90% των επιθέσεων της Ρωσίας που εντοπίστηκαν κατά το περασμένο έτος στόχευαν χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, ενώ το 48% των επιθέσεων αυτών στόχευαν εταιρείες πληροφορικής που εδρεύουν σε χώρες μέλη.

Αυτή η μέθοδος διεξαγωγής πολέμου εγείρει με τη σειρά της νέα ερωτήματα:

• Σε ποιο σημείο μια κυβερνοεπίθεση γίνεται αρκετά ουσιαστική ώστε να αποτελεί κήρυξη πολέμου;
• Και υπό ποιες συνθήκες μια κυβερνοεπίθεση εναντίον ενός μέλους του ΝΑΤΟ θα αποτελούσε πράξη πολέμου, που θα δικαιολογούσε τη συλλογική άμυνα;
• Και τι πρέπει να ερμηνεύσουμε από την απροθυμία του ΝΑΤΟ να συζητήσει τον ρόλο του στην κυβερνοάμυνα;

Καθώς ο πόλεμος συνεχίζεται, μπορούμε να περιμένουμε ότι το ρωσικό κράτος και οι χάκερς θα συνεχίσουν να εξαπολύουν επιχειρήσεις στον κυβερνοχώρο για να παραλύσουν όσους του αντιτίθενται και να θέσουν εκτός λειτουργίας τις ενεργειακές, μεταφορικές και ψηφιακές υποδομές της Ουκρανίας.

Ο κυβερνοπόλεμος θα είναι ένα όλο και πιο σημαντικό όπλο ελλείψει λύσης στη σύγκρουση – και επί του παρόντος δεν υπάρχει καμία συμβατική λύση σε απόσταση αναπνοής.

Αυτό συμβαίνει επειδή δεν μπορούμε να δεχτούμε με το όνομά του τον ισχυρισμό του Κρεμλίνου ότι ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ανοιχτός σε συνομιλίες για μια πιθανή διευθέτηση της σύγκρουσης και ότι πιστεύει σε μια διπλωματική λύση.

Σχεδόν στην ίδια αναπνοή, ο προεδρικός εκπρόσωπος Ντμίτρι Πεσκόφ δήλωσε επίσης ότι η Ρωσία δεν θα αποχωρήσει από την Ουκρανία και ότι η άρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να αναγνωρίσουν τα “νέα εδάφη” της εμποδίζει κάθε πιθανό συμβιβασμό.

Επίσης, δεν μπορούμε να πιστέψουμε σε διαπραγματεύσεις ή σε μια διπλωματική λύση, καθώς τα συμφέροντα της Ρωσίας και της Ουκρανίας είναι θεμελιωδώς ασυμβίβαστα.

Ο ακλόνητος στόχος της Ουκρανίας είναι η απελευθέρωση των εδαφών της και η αναγνώριση των συνόρων της πριν από το 2014.

Εν τω μεταξύ, ο σκοπός της Ρωσίας δεν είναι άλλος από την εξάλειψη του ουκρανικού καθεστώτος, τον εκρωσισμό του πληθυσμού της και τη μόνιμη κατοχή τουλάχιστον των εδαφών της που σήμερα έχουν καταληφθεί – αν όχι ολόκληρης της χώρας.

Αυτές οι διαφορές αντικατοπτρίζονται στα χαρακτηριστικά των δύο στρατών επί του εδάφους.

Ο πόλεμος θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη

Οι ουκρανικές δυνάμεις που αποτελούνται από άτομα που υπερασπίζονται το έδαφός τους, τις ελευθερίες τους και τον τρόπο ζωής τους με αξιοθαύμαστη ορμή- έναντι ενός ρωσικού στρατού που στερείται κάθε λογικής λογικής για τον πόλεμό του – ενός πολέμου που βασίζεται σε ένα σχέδιο χωρίς στρατηγικούς μη στρατιωτικούς υπολογισμούς και περιφρονεί εντελώς τη διπλωματία και τις έννοιες της δικαιοσύνης.

Η απειλή των πυρηνικών όπλων αντανακλά την είσοδο του Κρεμλίνου σε ένα πεδίο πολιτικού μπρα ντε φερ που αγγίζει τα όρια ενός τύπου παραληρήματος και δεν είναι τίποτα περισσότερο από την παρουσίαση μιας αφήγησης που είναι αντίθετη με την πραγματικότητα επί του πεδίου.

Από αυτή την άποψη, οι πρόσφατες κινητοποιήσεις στρατευμάτων της Ρωσίας είναι ένα ακόμη σημάδι ότι χάνει, καθώς η επιστράτευση -ακόμη και αν πρόκειται για απρόθυμες μειονότητες- αντιπροσωπεύει μια κλιμάκωση της σύγκρουσης με συμβατικούς στρατιωτικούς όρους, με περισσότερες μπότες στο έδαφος.

Μια κλιμάκωση που αντικατοπτρίζεται σε όλα τα λόγια και τη στάση του ρωσικού καθεστώτος ευρύτερα.

Ως εκ τούτου, παρόλο που η νίκη της Ρωσίας φαίνεται πρακτικά αδύνατη, δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι η σύγκρουση αυτή θα τελειώσει.

Και η μόνη θέση που μπορεί να έχει η Δύση είναι να συνεχίσει να στηρίζει την Ουκρανία με περισσότερη στρατιωτική βοήθεια και χρηματοδότηση της ανοικοδόμησης, ενώ η Ρωσία συνεχίζει να σπέρνει τη σύγχυση.

Κυβερνοπόλεμος και ΝΑΤΟ

Η σπορά της σύγχυσης είναι ένα δοκιμασμένο εργαλείο και μια τακτική του πολέμου, και ο κυβερνοπόλεμος αντιπροσωπεύει τα νέα σύνορα σε αυτό το πεδίο.

Αρχίζει να θολώνει τη διάκριση μεταξύ ειρήνης και σύγκρουσης και να παίρνει όλο και περισσότερο τα χρώματα της τελευταίας.

Ως εκ τούτου, ο κυβερνοπόλεμος κινδυνεύει σύντομα να γίνει ένας νόμιμος τομέας των επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ, συγκρίσιμος με τα συμβατικά θέατρα και τις μεθόδους διεξαγωγής πολέμου στην ξηρά, τη θάλασσα, τον αέρα και το διάστημα.

Ο αυξανόμενος ρόλος του στον πόλεμο της Ουκρανίας πλησιάζει στο σημείο όπου μπορεί σύντομα να δικαιολογήσει την ενεργοποίηση της δέσμευσης του άρθρου 5 της Συνθήκης για συλλογική άμυνα – κάτι που θα άλλαζε τα δεδομένα.

Η πολιτική απόφαση των 30 χωρών-μελών του ΝΑΤΟ να ορίσουν με σαφήνεια ότι ο συγκεκριμένος κυβερνοπόλεμος απαιτεί συλλογική αντίδραση είναι κάτι που πρέπει να σκεφτεί κανείς. Ωστόσο, η τρέχουσα κατάσταση θα παραμείνει θολή και απροσδιόριστη όσο δεν υπάρχει ακρίβεια ή συναίνεση σχετικά με το όριο για τον προσδιορισμό μιας επίθεσης.

Μια αισιόδοξη άποψη θα ήταν ότι η αβεβαιότητα παραμένει αρκετά αποτρεπτική για τις ομάδες του κυβερνοχώρου ώστε να μην ξεκινήσουν πιο καταστροφικές δραστηριότητες – ακόμη και αν αναγνωρίζουν τα στρατιωτικά πλεονεκτήματα του κυβερνοπολέμου ως υποστήριξη του συμβατικού πολέμου.

Σύμφωνα με αυτή τη θέση, ο τύπος των κυβερνοεπιθέσεων που αναπτύσσονται στον τρέχοντα πόλεμο – ως όπλο αυταρχικών κρατών – κινδυνεύει να δημιουργήσει όλο και πιο αρνητική προπαγάνδα για το ρωσικό καθεστώς και περαιτέρω διάβρωση της δημόσιας υποστήριξης για τους στρατιωτικούς και πολιτικούς του στόχους.

Αυτό σημαίνει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε, πράγματι, να σηματοδοτήσει την αφετηρία μιας νέας παγκόσμιας τάξης βασισμένης στον ανοικτό διεθνή κυβερνοχώρο, αλλάζοντας την προοπτική μας για την εθνική κυριαρχία, καθώς οι χώρες βρίσκουν νέους τρόπους αντίδρασης στις κυβερνοεπιθέσεις.

Και οι ξαφνικές ντεμαράζ της Ρωσίας στο Μινσκ και στο Πεκίνο είναι σημάδια απελπισίας και εκκλήσεις για υποστήριξη που μοιάζουν να πέφτουν στο κενό.

ΠΗΓΗ: politico.eu

Οι Αμερικανοί πέτυχαν αποκλιμάκωση στο Κόσοβο: Οι Σέρβοι θα αρχίσουν να αίρουν τα οδοφράγματα, ο συναγερμός παραμένει σε ισχύ