Κλάμα και δράμα στην Αγγλία της παρακμής… “Άνεμος ελπίδας” στην Ιταλία: Μια σύγκριση της Λιζ Τρας και της Τζώρτζια Μελόνι

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Κέρδισε η επιστροφή στις ρίζες για τους Tories: Η Κέμι Μπάντενοχ νικήτρια των εκλογών για την ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος, υποσχέθηκε επικέντρωση στις βασικές αρχές

Περισσότερες από 400 γυναίκες στη Βρετανία έχουν καταγγείλει τη σεξουαλική κακοποίησή τους από τον αποθανόντα επιχειρηματία Μοχάμεντ αλ Φαγέντ

Το κρυφτούλι της Ε.Ε. και της κατοχικής Τουρκίας και ο γάμος που δεν θα γίνει ποτέ: Πώς να λυθεί το Κυπριακό χωρίς τη συμμετοχή της, όταν αυτή είναι το πρόβλημα;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ

Το σύγχρονο, υπαρξιακών διαστάσεων δράμα του αγγλικού έθνους δεν είναι ότι έχασε την αειθαλή και αγαπημένη του βασίλισσα, αλλά ότι αυτή βασίλισσα στέφθηκε πριν επτά δεκαετίες με πρωθυπουργό τον μεγάλο Ουίνστον Τσώρτσιλ και κατέληξε προ ημερών να δίνει εντολή κυβέρνησης στην…Λιζ Τράς, ένα πολιτικό σούργελο τρίτης εθνικής κατηγορίας.

Είναι το δράμα ενός έθνους και μιας ένδοξης αυτοκρατορίας που μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελούσε αποικιακή υπερδύναμη  και σήμερα βρίσκεται περίκλειστη σε ένα νησί, φιλοξενώντας ως μόνιμους κατοίκους, εκατομμύρια Ινδούς, Πακιστανούς και Αραβες, απογόνους εκείνων που κάποτε καταδυνάστευε καθώς και μια απέραντη πολυφυλετική στρατιά εμιγκρέδων, που μπορεί να θρηνούν για την Ελισάβετ, αλλά δεν δίνουν δεκάρα για την απόλυτη παρακμή στην οποία έχει περιέλθει το Ηνωμένο Βασίλειο.

Μέσα σε αυτή τη λογική παγκοσμιοποιημένου εθνοφυλετικού αχταρμά, το μόνο που βρήκε να κάνει ως πρώτη κίνηση εντυπωσιασμού η ανεκδιήγητη Λιζ Τρας ήταν να διορίσει σε κρίσιμα υπουργεία έγχρωμους και παιδιά μεταναστών. Εφτασε δηλαδή να επιβάλει στο συντηρητικό κόμμα της Αγγλίας, θεωρίες ανάποδου ρατσισμού, λες και το μελαψό δέρμα αποτελεί εγγύηση διοικητικών ικανοτήτων.

• Οι ίδιοι οι οπαδοί των Τόρις βέβαια που δέχονται με περίσσευμα υποκρισίας αυτές τις μοδάτες ανοησίες περί «αποκατάστασης των μεταναστών στη πολιτική ζωή της χώρας», δεν είχαν το θάρρος να ψηφίσουν τον Ινδό, Ρίτσι Σούνακ, έναν εξαιρετικό τεχνοκράτη που αν μη τι άλλο γνωρίζει οικονομικά.

Αντ΄αυτού επέλεξαν ένα βούρλο, που αλλάζει γνώμη κάθε πέντε λεπτά και υποσχέθηκε ότι μόλις αναλάβει την εξουσία θα…ρίξει τον Πούτιν στο καναβάτσο.

Είναι απερίγραπτα χαμηλό το πολιτικό διαμέτρημα της Λιζ Τρας και δικαίως γίνεται το λογοπαίγνιο με το επίθετο της που παραπέμπει σε «σκουπίδι». Η συγκεκριμένη πολιτικός  θυμίζει ταλαίπωρη μικροαστή νοικοκυρά της αγγλικής επαρχίας, εξαιρετικά χαμηλής αισθητικής που κέρδισε το λόττο.

Ξεκίνησε στα νιάτα της ως κεντροαριστερή και εχθρός της μοναρχίας, στην συνέχεια πήρε ρόλο φανατικής πολέμιας της εξόδου της Βρετανίας από την Ευρώπη και στην συνέχεια έγινε ακόμη πιο φανατική οπαδός του Brexit για να  αναρριχηθεί  στις τάξεις του συντηρητικού κόμματος με την φράξια των νικητών.

Στην Ουκρανική κρίση εντάχθηκε πρόθυμα στο στρατόπεδο του χουλιγκανικού ατλαντισμού υιοθετώντας υστερικά αντιρωσική ρητορική, όπως άλλωστε και ο Μπόρις Τζόνσον που την όρισε υπουργό εξωτερικών. Η γυναίκα όμως, από διπλωματία δεν ήξερε ούτε την προπαίδεια και όταν βρέθηκε σε συνάντηση με τον Λαβρόφ τον έβγαλε κυριολεκτικά από τα ρούχα του με την παροιμιώδη άγνοια της για βασικές γεωγραφικές συνιστώσες στο πεδίο της στρατιωτικής αντιπαράθεσης.

Αναγκάστηκε να παρέμβει ο Βρετανός πρέσβης για να την διορθώσει, αλλά την ίδια σχεδόν περίοδο η Λιζ Τρας φανέρωνε την απόλυτη σύγχυση της στέλνοντας ευχαριστήρια μηνύματα στο τούιτερ, αντί για τον Ελληνα ομολόγο της Νίκο Δένδια, στον δημοφιλή τραγουδιστή Νίκο Bέρτη.

Όλα αυτά δεν εμποδίζουν κάποια συστημικά ευρωπαικά μέσα ενημέρωσης να αποθεώνουν μια εμφανώς ακατάλληλη πρωθυπουργό  παραλληλίζοντας ακόμη και με την Θάτσερ. Μόνο και μόνο επειδή ζώστηκε όπλα και παλάσκες για να πολεμήσει τον Πούτιν…

Στον αντίποδα βεβαίως τα ίδια ακριβώς μέσα είναι που φιλοτεχνούν προφίλ «φασίστριας» και νοσταλγού του Μουσολίνι, σε μία κατά πολύ σοβαρότερη Ιταλίδα πολιτικό, την Τζώρτζια Μελόνι που επίσης πιθανότατα θα φτάσει στο πρωθυπουργικό αξίωμα.

Το έγκλημα της Μελόνι είναι ότι αμφισβητεί ευθέως διάφορα αξιώματα «πολιτικής ορθότητας» που εκπορεύονται από τις Βρυξέλλες. Από την γερμανική πρωτοκαθεδρία στην λήψη αποφάσεων, τις τραγικές επιλογές στην ενεργειακή πολιτική, και την ασυδοσία στη λαθρομετανάστευση μέχρι τον άκρατο δικαιωματισμό για τις περίεργες σεξουαλικές μειοψηφίες και την κατάργηση της έννοιας των δύο φύλων.

Προσεκτική στο θέμα της Ουκρανίας, έχει αφήσει τον ρόλο του σκεπτικιστή σχετικά με την ενεργό ανάμιξη της Ιταλίας, στον γνωστό για τα φιλορωσικά του αισθήματα Ματέο Σαλβίνι που αποτελεί τον βασικό της πολιτικό εταίρο για την διεκδίκηση της εξουσίας.

• Μαζί τους κατεβαίνει και ο παλαίμαχος της πολιτικής Σίλβιο Μπερλουσκόνι συνθέτοντας ένα συνασπισμό που κάποιοι σπεύδουν να βαφτίσουν «ακροδεξιό», αλλά στην πράξη αποτελεί την έκφραση μιας υγιώς αντισυστημικής και  ευρωσκεπτικιστικής «κοινωνικής δεξιάς». Και δεν αποκλείεται να προσεγγίσει πρωτόγνωρα ποσοστά αλλάζοντας εκ βάθρων το πολιτικό τοπίο στην Ιταλία και ανοίγοντας τον δρόμο για ευρύτερες ανακατατάξεις στην Ευρώπη.

Σε αντίθεση με την Αγγλία που δεν αποτελεί πλέον πρόβλημα και πελαγοδρομεί  στον δικό της κόσμο, η περίπτωση της Ιταλίας απασχολεί έντονα τα παγκόσμια μέσα εξουσίας. Πρώτα τα γερμανικά μέσα ξεκίνησαν την λυσσώδη προσπάθεια να αποδομήσουν την Μελόνι, εμφανίζοντας την ως… «μεταφασίστρια»  επειδή πέρασε ένα φεγγάρι στην εφηβεία της από την νεολαία ενός φιλομουσολινικού κόμματος.

Υπό αυτή την έννοια οι μισοί πολιτικοί στις πρώτες δεκαετίες της μεταπολεμικής Γερμανίας έπρεπε επίσης να χαρακτηρίζονται…μετα-Ναζί.

Η ενόχληση όμως για τους πραγματικούς… μετα-Ναζί κήνσορες της Ντοίτσε Βέλε είναι ότι η Μελόνι, παρότι μέχρι τώρα δεν έχει εκφράσει πρόθεση αποχώρησης της Ιταλίας από την Ε.Ε., μπορεί να αμφισβητήσει πειστικά το ευρωπαικό οικοδόμημα έτσι όπως το έχει στήσει το Βερολίνο μαζί με τους υπαλλήλους του στις Βρυξέλλες. Και η Μελόνι δεν είναι ο Ορμπαν που εκπροσωπεί μία χώρα στις παρυφές της Ευρωζώνης. Θα είναι πρωθυπουργός μιας χώρας που ανήκει στον σκληρό πυρήνα της ενοποίησης.

Η Μελόνι που ενεργοποιείται στην πολιτική τα τελευταία 25 χρόνια σε αντίθεση με την χαζοβιόλα Αγγλίδα πρωθυπουργό, φαίνεται γάτα με πέταλα. Ηταν αρκετά έμπειρη για να αποφύγει την παγίδα της συμμετοχής στην κυβέρνηση του τεχνοκράτη-ευρωπαιστή Ντράγκι (δηλαδή του Ιταλού Παπαδήμου) που κόστισε στον Σαλβίνι την μισή δημοτικότητα του.

Κατέρριψε τις θεωρίες περί «ρωσικού δάκτυλου», απέφυγε να ερεθίσει τους Αμερικανούς, και εξακολουθεί να κρατά κλειστά τα χαρτιά της για την επόμενη μέρα στην Ευρωπαική Ενωση, ενώ για να αποκρούσει τις γερμανικές κατηγορίες περί φιλοφασιστικής προδιάθεσης  αναγκάστηκε να κόψει μία εγγονή του Μουσολίνι από τα ψηφοδέλτια, παρότι ήταν η πρώτη σε ψήφους δημοτική σύμβουλος της Ρώμης.

Η Μελόνι κάνει έξυπνες τακτικές υποχωρήσεις για να πάρει στις 25 Σεπτεμβρίου την πρωθυπουργία και τότε θα τους χορέψει όλους στο ταψί. Στην Ιταλία λοιπόν έχουν έναν λόγο να χαμογελούν και στην Βρετανία όλους τους λόγους για να …κλαίνε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ και τα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΔΩ – ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΥΝΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΕΔΩ

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ

Το πραγματικό αίνιγμα των υποκλοπών: Ποιός και γιατί αποφάσισε να “κοντύνει” τον πιο …βολικό πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης;