Ενός λεπτού σιγή για τους τρεις Αθάνατους ήρωες! Άκουγαν Μπετόβεν λίγο πριν ανέβουν στο ικρίωμα, λίγο πριν τους εκτελέσουν οι Εγγλέζοι!
Εδώ κρέμμαγαν τα παλλικάρια της ΕΟΚΑ οι απάνθρωποι Εγγλέζοι. Φωτογραφία ΚΥΠΕ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο Πρόεδρος της Κύπρου είναι «καταδικασμένος» να τολμήσει να προβεί σε διορθωτικές κινήσεις… Τώρα, όχι αύριο: Μπορεί και δεν θέλει; Ή θέλει και δεν μπορεί;
Ο Τάσσος πρωτοστάτησε με άλλους αγωνιστές και πολιτικούς της περιόδου στον αγώνα του κυπριακού λαού για αποτίναξη του αποικιακού ζυγού: Πάρκο προς τιμή του πρώην Προέδρου της Κύπρου
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ, Φιλελεύθερος
“Αγαπητέ αδερφέ, όταν θα πάρεις το γράμμα μου αυτό, θα έχω φύγει για πάντα. (Υπάρχει κανείς που θα μείνει;) Η ώρα του θανάτου πλησιάζει. Μα στην ψυχή μας φωλιάζει η ηρεμία. Τη στιγμή αυτή ακούμε την Ηρωική Συμφωνία του Μπετόβεν.
Στη θέση που βρισκόμαστε τώρα, ούτε με το μικροσκόπιο δεν μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε πού υπάρχει τραγωδία στο θάνατο… Νομίζω πως με την εκτέλεση θα μείνω πάντα νέος κι αθάνατος.
Πρώτα ή ύστερα θα έπρεπε να διαθέσω τη ζωή μου. Δεν βλέπω πιο κατάλληλη στιγμή από την τωρινή για να το κάμω…”.
Το τελευταίο γράμμα του απαγχονισθέντος ήρωα Ανδρέα Ζάκου προς τον αδελφό του μέσα από τις Φυλακές. Και ο τελευταίος κάτοικος αυτού του πλανήτη δεν μπορεί να μην προσκυνήσει την επισφράγιση της αγάπης προς την πατρίδα, όπως ενδόξως απηχεί η εν λόγω επιστολή.
Μισή ώρα μετά τα μεσάνυκτα ακούσατε το σφύριγμα του ισχυρού ανέμου; Ακούσατε την κραυγή των πουλιών; Ακούσατε τον ανατριχιαστικό ήχο από το ανάλγητο ικρίωμα; Η φύση σε μια σεμνή τελετή, γονυπετώς, υμνεί τη γενναιότητα των ηρώων. Σκύβει ταπεινά το κεφάλι κάθε χρόνο τέτοια μέρα.
- Υποκλίνεται στη λεβεντιά, την ανδρεία και τον πατριωτισμό τριών νέων. Ανδρέας Ζάκος, Χαρίλαος Μιχαήλ, Ιάκωβος Πατάτσος. Ανέβηκαν στην αγχόνη. Κοίταξαν κατάματα πρώτα τον σιχαμερό δήμιο και μετά τον τρομακτικό Χάρο. Άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν στην αθανασία!
Αδιάψευστος μάρτυρας της ποιότητας του χαρακτήρα των τριών αετών της ελευθερίας, ο ιερέας των Κεντρικών Φυλακών Παπαντώνης Ερωτοκρίτου. Ο άνθρωπος που βίωσε τις τελευταίες στιγμές των μελλοθανάτων. Στο βιβλίο του «Πώς έζησα το δράμα των απαγχονισθέντων» περιγράφει:
«Οι τρεις νέοι μελλοθάνατοι εφαίνοντο τελείως ψύχραιμοι, ήρεμοι και γαλήνιοι. Ο Χαρίλαος Μιχαήλ ήτο πολύ νεαρός και όσες φορές πήγα κοντά του είχε πάντοτε το χαμόγελο στα χείλη σαν κάτι το ευχάριστο να περίμενε. Ήτο λιγομίλητος και δεν εφαίνετο ούτε σκεπτικός ούτε και σκυθρωπός.
Είμαι βέβαιος ότι με το ίδιο χαμόγελο ανήλθε και στην αγχόνη. Ο Ανδρέας Ζάκος ήτο μορφωμένος και τον ενέπνεε μόνο η Ελλάδα και γι’ αυτό εδόθη ολόψυχα στον αγώνα για την Ελευθερία της Κύπρου. Ο Ιάκωβος Πατάτσος ήτο η προσωποποίησις της αθωότητος, αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι στην ιδέα της Θρησκείας και της Πατρίδος».
Τα λόγια των ιδίων, όμως, αποτελούν αδιαμφισβήτητο πειστήριο της αξίας τους και των ιδανικών τα οποία κατεύθυναν την αξιοθαύμαστη συμπεριφορά τους. Πέρα από το απόσπασμα της επιστολής στην αρχή του άρθρου, ενδεικτική του χαρακτήρα του Ανδρέα Ζάκου είναι και η μαρτυρία του δικηγόρου του Γλαύκου Κληρίδη:
«Ο Ζάκος ήταν κάτι το διαφορετικό. Ήταν εξαιρετικός. Είχε συλλάβει η Οργάνωση ένα γέρο Εγγλέζο ( τον Τζων Κρήμερ), με σκοπό να τον κρεμάσουν για αντίποινα στη δική του εκτέλεση. Μου έκανε ο ίδιος έκκληση να τον αφήσουν… Ο ίδιος είπε «όχι, δεν θέλω να γίνει αυτό το πράγμα». Ο Ζάκος ήταν ένα λεπτοκαμωμένο παιδί, είχε όμως δύναμη ψυχής τεράστια». (Από τον Β΄τόμο της ΕΟΚΑ, σελ 53).
Το βράδυ της 8ης Αυγούστου, λίγες μόνο ώρες πριν από την εκτέλεσή του, ο Χαρίλαος Μιχαήλ δέχτηκε τους γονείς του στις Κεντρικές Φυλακές με το τραγούδι «Ξύπνα καημένε μου Ραγιά». Τους αποχαιρέτησε λέγοντας τους:
«Έχω το θάρρος να πατήσω την αγχόνη, πατέρα. Εσύ, μάνα, να το έχεις ευχαρίστηση και να το κρατείς καύχημα που πεθαίνω για την πατρίδα». Ο Ιάκωβος Πατάτσος τόνωνε με τη θρησκευτική του πίστη τους άλλους κατάδικους. Η βαθιά του θρησκευτικότητα αντανακλάται και στην τελευταία του επιστολή προς τη μητέρα του: «Αγαπημένη μου μητέρα, χαίρε. Ευρίσκομαι μεταξύ αγγέλων. Το πνεύμα μου φτερουγίζει γύρω από το θρόνο του Κυρίου. Θέλω να χαίρεις όπως κι εγώ…».
Παρακαταθήκη τα λόγια τους για τις γενιές που ακολούθησαν. Παρακαταθήκη για έκαστο εξ ημών. Παρακαταθήκη για τη μικρή αλλά λατρεμένη πατρίδα μας. Που, δυστυχώς, αφέθηκε στα χέρια ανεπαρκέστατων διαδόχων.
Αναπόφευκτο αποτέλεσμα η απώλεια της πορείας. Από τη λεωφόρο της Ελευθερίας, που χάραξαν οι αετοί ανοίγοντας τα φτερά τους στο ανατριχιαστικό ικρίωμα, βρέθηκε στα σκοτεινά και αηδιαστικά μονοπάτια της προδοσίας.
Ενός λεπτού σιγή για τους τρεις αθάνατους!
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΔΩ, ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΕΔΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΔΩ
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE