“Απλά παρακαλούσα να μην πονάς”: Συγκλονίζει ο Λουλάς Φουρλάς για την κορούλα του, Άρτεμις που έφυγε μετά την άνιση μάχη με τον καρκίνο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Τουρκία φέρει την αποκλειστική ευθύνη για την μη επίλυση του ανθρωπιστικού προβλήματος: Δήλωση του Λουκά Φούρλα για την Ημέρα των Αγνοουμένων

Η αξία της πρόληψης: Ο Μητσοτάκης εκθειάζει το self-test για τον καρκίνο του παχέος εντέρου και το Πρόγραμμα “Φώφη Γεννηματά” για τον εντοπισμό του καρκίνου του μαστού

Η Κύπρος δεν είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί μια ηττοπαθή προσέγγιση επειδή θεωρείται μικρή χώρα: Ομιλούμε για απαράδεκτες οι παθητικές αντιλήψεις…

Είναι συγκλονιστική η ανάρτησή του ευρωβουλευτή Λουκά Φουρλά, για την κορούλα του, την Άρτεμις. Αύριο, 19 Αυγούστου, συμπληρώνονται πέντε χρόνια από το χαμό της μικρής του κόρης, που έδωσε άνιση μάχη με τν καρκίνο.

«Κάθε χρόνος βαραίνει περισσότερο την απώλεια. Δεν μαλακώνει ο πόνος με τον χρόνο. Για μενα πια υπάρχεις σε κάθε ροζ λουλούδι που ανθίζει, σε κάθε φευγαλέο συννεφάκι στον ουρανό, σε κάθε κοριτσάκι που χαμόγελα χαρούμενο, σε κάθε ξημέρωμα και σε κάθε ηλιοβασίλεμα με τα χρώματα να εκρήγνυνται στον ουρανό», αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Φουρλάς.

Η ανάρτησή του Κύπριου ευρβουλευτή ακολουθεί:

Μέχρι και τη τελευταία στιγμή έλπιζα, Προσευχομουν και παρακαλούσα τον θεο. Στο τέλος, οταν πια οι ελπίδες εξανεμιστηκαν, απλά παρακαλούσα να μην πονας… Ηταν λίγο μετα τις 11 το βραδυ στις 19 του Αυγούστου οταν άνοιξες τα φτερα σου και πέταξες ψηλά.. Εκει όπου δεν πονούσες πια.

Εκει οπου θα ησύχαζε το κορμακι σου από τις επεμβασεις τα τρυπήματα και τις ταλαιπωρίες. Όλα αυτά που επι 2 σχεδον χρόνια υπέστης αδιαμαρτυρητα με χαμόγελο και μια απίστευτη δύναμη που τη μετεδιδες σε όλους μας.

Κλείνουν 5 χρόνια απο εκεινο το βραδυ στο παιδοογκολογικο με την εκκωφαντική σιωπη και ενα βουβο κλαμα να ταραζουν την ησυχία του Αυγούστου . Δεν περνά μερα που να μην σε σκεφτώ στιγμή που να μην μου λείπεις. Καθε χρόνο και περισσοτερο.

Ως άνθρωπος, αμφισβήτησα τα πάντα με χιλιάδες γιατί να κατακλυζουν το μυαλο μου. Τα εβαλα με το Θεό γιατί δεν άκουσε τις προσευχές μας.. Πως είναι δυνατό δικες μας αμαρτίες, να ταλαιπωρούν ετσι ενα μωρο. Πως ειναι δυνατό ενα μωρο να πονα τόσο.. Θεε μου πως γινεται… Πέρασε πολυς χρόνος ωσπου να συμφιλίωθω… Να καταλάβω..

Το πιο αδυσώπητο ερωτημα που με κατατρώει μερα νυκτα…. αν υπηρχε κατι αλλο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να σε σωσουμε…. Αν υπηρχε κάτι που μπορούσε να γινει οπουδήποτε στον κόσμο και δεν το ξεραμε η μας διέφυγε.. Αυτό δεν με αφηνει να ησυχασω…

Πανε 5 χρόνια.. Καθε μερα και πιο δύσκολη. Καθε χρόνος βαραίνει περισσότερο την απώλεια. Δεν μαλακωνει ο πονος με τον χρόνο. Για μενα πια υπάρχεις σε καθε ροζ λουλούδι που ανθιζει, σε καθε φευγαλεο συννεφακι στον ουρανο, σε καθε κοριτσάκι που χαμόγελα χαρούμενο, σε καθε ξημέρωμα και σε καθε ηλιοβασίλεμα με τα χρώματα να εκρυγνυονται στον ουρανο.

Σε βλέπω και σε νοιωθω σε καθε αλλο παιδακι που δίνει τη δική του μαχη και σε βλέπω μπροστά μου να χαμογελας με αυτο το πανέμορφο χαμογελο και τα πανεξυπνα σου ματακια να λάμπουν όταν νικα τον καρκίνο και κτυπά το καμπανακι νικητης.

Συγχώρα μας αγάπη μου που δεν κατάφεραμε να σε σωσουμε. Το μόνο που μπορώ πια να κανω ειναι να προσπαθώ μαζι με αλλους πολλούς καλούς άνθρωπους να βοηθουμε με οποιον τρόπο μπορούμε τα αλλα μωράκια που δίνουν τη δικη τους μάχη. Και το κάνουμε για σενα μικρή μου Ηρωίδα. Για σενα Αρτεμις μου..

Για τη Παναγιωτα μας, την Νικολ, τον Κωνσταντίνο, την Εβελινα μας και καθε άγγελο μας στον ουρανο. Καθε μωρό που σώζεται και συ μαζί του. Σαγαπω παντα ψυχη μου. Ο παπάς.