Αυτό που χρειάζεται η Κύπρος είναι ρεαλιστικές και βιώσιμες προτάσεις για το σήμερα και το αύριο: Οι προεδρικές… ιδιομορφίες!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όταν η κατοχική Τουρκία δεν θέλει ούτε «ζωγραφιστή» να βλέπει την Κύπρο: Κάνουν λάθος όσοι επενδύουν, για διαφορετικούς λόγους, στις ευρωτουρκικές σχέσεις

Η συντονίστρια του ΟΗΕ, Ζίγκριντ Κάαχ παίζει περίεργα παιγνίδια: Ο θαλάσσιος διάδρομος της Κύπρου βοήθησε, αλλά δεν αρκεί, ισχυρίστηκε αντί να ευχαριστήσει

Ο Πρόεδρος της Γερμανίας έθεσε το Κυπριακό στον Ερντογάν, ο οποίος βεβαίως έκανε πως δεν άκουσε! Ο Σταϊνμάιερ δεν του χαρίστηκε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη Χαμάς

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗ

Οι εκλογές για την ανάδειξη Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας για την περίοδο 2023-2028 είναι οι πλέον διαφορετικές και ιδιόμορφες από όσες διεξήχθησαν μετά το 1974.

Υπάρχουν σειρά χαρακτηριστικά τα οποία δικαιολογούν αυτή τη θέση:

1. Είναι οι πρώτες προεδρικές εκλογές που τα κόμματα δεν μπορούν να προσκομίσουν στην κάλπη τους ψηφοφόρους τους στο σύνολο ή την μεγάλη πλειοψηφία τους. Οπόταν δεν ισχύει το άθροισμα των ψήφων όσων κομμάτων στοιχηθούν πίσω από ένα υποψήφιο.
2. Διεξάγονται μέσα σε ένα κλίμα απαξίωσης και ενίοτε αποστροφής προς τα κόμματα που παρόμοιο δεν υπήρξε ποτέ.
3. Η προεκλογική εκστρατεία για την ανάδειξη του Προέδρου άρχισε την επομένη των βουλευτικών με κινήσεις και πρωτοβουλίες του ΔΗΣΥ. Σχεδόν είκοσι μήνες πριν!!
4. Είναι οι εκλογές με τους περισσότερους υποψηφίους από ποτέ.
5. Είναι οι εκλογές που κυριαρχούν οι ανεξάρτητες υποψηφιότητες.
6. Δεν έχει επιτευχθεί καμία ουσιαστική συμμαχία μεταξύ κομμάτων προς ανάδειξη Προέδρου.
7. Σχεδόν όλες οι υποψηφιότητες οι οποίες δημοσκοπικά καταγράφουν πέραν του 3 – 4% προέρχονται από τον ίδιο ιδεολογικό-πολιτικό χώρο.
8. Μέχρι στιγμής τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και η προσωπική επαφή, όχι όμως, με τους παραδοσιακούς τρόπους, έχουν την τιμητική τους.

Η παρούσα προεκλογική εκστρατεία χαρακτηρίζεται και από τη σύγχυση η οποία επικρατεί σε ορισμένα επιτελεία αλλά και σε κάποια ΜΜΕ τα οποία έχουν σαφώς επιλέξει πλευρά την οποία στηρίζουν σε αυτήν τη μάχη.

Για παράδειγμα ορισμένα επιτελεία έχουν τόσο επηρεασθεί από τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων που συγχύζουν τις προεδρικές με τις βουλευτικές. Όταν ακούς για παράδειγμα ότι φυσιολογικά, κανονικά, υποψήφιοι θα έπρεπε να ήταν οι αρχηγοί των κομμάτων, όπως σε όλη την Ευρώπη, διερωτάσαι που στηρίζεται αυτό το κανονικά.

Προφανώς πάνω στη σύγχυση και το άγχος συγχέουν τα Κοινοβουλευτικά συστήματα με το Προεδρικό σύστημα που έχουμε εμείς.

Είναι αδόκιμο και άστοχο να συγκρίνονται κατά συνέπεια, οι εκλογικές διαδικασίες προεδρικών εκλογών, σε χώρες όπου υπάρχει το κοινοβουλευτικό σύστημα και οι Προέδροι είναι πάνω-κάτω διακοσμητικοί και χώρες που έχουν προεδρικό σύστημα (π.χ. Γαλλία, Κύπρος) όπου η εξουσία είναι στα χέρια βασικά του Προέδρου. Ιδιαίτερα στο δικό μας σύστημα ο Πρόεδρος είναι ταυτόχρονα και Πρωθυπουργός.

Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τον εξής λόγο: Ο ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει άτομο, πρόσωπο που θα κυβερνά και όχι κόμμα. Αυτό επιτρέπει και δικαιολογεί τη δυνατότητα σε ένα ψηφοφόρο ενώ παραμένει ταγμένος στο χώρο του Κόμματος που έχει ψηφίσει, να επιλέγει άλλο άτομο να ψηφίσει από τον ηγέτη ή το κομματικό στέλεχος το οποίο το κόμμα επέλεξε.

Κατά μικρογραφία αυτό συμβαίνει πιο εμφανώς στις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Ψηφίζουν το συνδυασμό του κόμματος για τα συμβούλια, αλλά πολλοί επιλέγουν να ψηφίσουν μη κομματικό για δήμαρχο. Πρακτική την οποία αρκετές φορές υιοθετούν και τα ίδια τα κόμματα στηρίζοντας μη κομματικά προβεβλημένα άτομα ή αξιωματούχους του κόμματος.

Συνεπώς και το επιχείρημα ότι οι ψηφοφόροι οι οποίοι επιλέγουν μη κομματικό υποψήφιο, εγκαταλείπουν το κόμμα τους δεν είναι τόσο στέρεο όσο ακούγετε. Οι πολίτες το συνειδητοποιούν, τα κόμματα στον ένα ή τον άλλο βαθμό δυσκολεύονται.

Ένα άλλο σημείο το οποίο ορισμένα κόμματα δεν συνειδητοποιούν επαρκώς είναι η περίεργη και ανεδαφική επιμονή να συζητούν κυρίως το παρελθόν. Ανεδαφική, γιατί δεν κερδίζουν έδαφος, δεν κερδίζουν ψήφους, αναλωνόμενα στο παρελθόν όταν ο κόσμος πνίγεται για το σήμερα και το αύριο.

• Είναι και άσκοπο αφού όσες και όποιες και να γίνουν συζητήσεις για το παρελθόν ο καθένας θα επιμένει στα δικά του. Κλασσικό παράδειγμα το Κραν Μοντανά. Δημοσίευσε ο “Φιλελεύθερος” τα πρακτικά.

Έκαναν δηλώσεις όλοι όσοι από ελληνοκυπριακής πλευράς και Ελλάδας ήταν παρόντες. Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας (Κ.Δ.), ο υπουργός Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) της Ελλάδας. Ο διαπραγματευτής της ε/κ πλευράς και νυν υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Τι έγινε; Κόμματα, δημοσιογράφοι και άτομα επιμένουν στη δική τους «αλήθεια» όπως την είχαν διατυπώσει την πρώτη φορά.

Ένα τελευταίο σημείο στο οποίο θα ήθελα να σταθώ, αν και υπάρχουν και άλλα, όμως λόγω χώρου μένω μόνο σ’ αυτό, είναι το εξής. Διερωτώμαι αν κατανοούν ορισμένα επιτελεία ότι πολλά επιχειρήματα που επιστρατεύουν εναντίον αντιπάλων, γίνονται βέλη που επιστρέφουν πάνω τους;

Νομίζω πως όχι. Γιατί πως είναι δυνατόν να κατηγορείς έναν υποψήφιο για θέσεις και χειρισμούς του στο παρελθόν, όταν εσύ που κατηγορείς, άμεσα ή έμμεσα, στήριζες αυτές τις πολιτικές και χειρισμούς. Και για την ώρα μένω ως εδώ.

Κλείνοντας, να υπογραμμίσω το εξής. Αυτό που η Κύπρος χρειάζεται είναι ρεαλιστικές και βιώσιμες προτάσεις για το σήμερα και το αύριο, ιδιαίτερα τώρα που καλπάζει η τουρκική επιθετικότητα.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Η διαχρονική εμμονή τους να δικαιολογούν με παραπλανητικά διλήμματα την Τουρκία έχει διαρκές κόστος για τον Ελληνισμό