Η Γαλλία στα πρόθυρα πολιτικού διχασμού; Μία διαφορετική αποτίμηση των προεδρικών εκλογών

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Οι εκλογές στις ΗΠΑ πρέπει να διεξαχθούν ειρηνικά»: Ανήσυχη η Γαλλία για την εκλογική διαδικασία, θα συνεργαστούμε με όποιον εκλεγεί διαμηνύει το Παρίσι

Οταν οι «μεγάλοι» της μπάλας φεύγουν τα ταμείο είναι μείον: Μετά την αποχώρηση των Μέσι, Νεϊμάρ, Εμπαπέ το γαλλικό ποδόσφαιρο υποφέρει δραματικά από έσοδα

Βαριές κουβέντες από Μακρόν για Νετανιάχου στη διάσκεψη για τον Λίβανο: «Δεν είμαι βέβαιος πως υπερασπίζεται τον όποιο πολιτισμό σπέρνοντας την βαρβαρότητα»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ

Οσοι βιάζονται να ερμηνεύσουν τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών, ως ένα ξεκούραστο θρίαμβο του Εμανουέλ Μακρόν, της νεοφιλελεύθερης νομενκλατούρας των Βρυξελλών και εν τέλει της Παγκοσμιοποίησης, διαπράττουν-νομίζω-σοβαρό λάθος.

Η νίκη ήταν πεντακάθαρη και αδιαμφισβήτητη, βασίστηκε όμως σε αριστερές (και …ακροαριστερές)εφεδρείες που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα εξακολουθήσουν να στηρίζουν τον Γάλλο πρόεδρο.

Για την ακρίβεια η παρτίδα θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί πολύ διαφορετικά, αν ο επικεφαλής της γαλλικής «ριζοσπαστικής» Αριστεράς δεν είχε σπεύσει, ως γνήσιος υπάλληλος του συστήματος, να βάλει «απαγορευτικό» στους ψηφοφόρους του για να αποτρέψει την υπερψήφιση της Λε Πεν, με την ελπίδα ότι θα μπορέσει στο άμεσο μέλλον να εισπράξει προσωπικά πολιτικά οφέλη.

Η παρέμβαση του Ζαν Λυκ Μελανσόν στον δεύτερο γύρο της αναμέτρησης υπήρξε καταλυτική, αλλά δεν προήλθε από «ευγενή» ιδεολογικά κίνητρα. Ο Μελανσόν με την εντυπωσιακή του επίδοση στον πρώτο γύρο έκρινε, ενόψει των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου, ότι έχει κάποιες θεωρητικές πιθανότητες να αποτελέσει έναν πρωθυπουργό ευρύτερης κεντροαριστερής αποδοχής. Και αποφάσισε να τις εξαντλήσει προσβλέποντας στην σιωπηρή ανταμοιβή για τις πολύτιμες υπηρεσίες του από τον Μακρόν.

• Ο τελευταίος βεβαίως, ακόμη και πρώτο κόμμα να προκύψει η «Ανυπότακτη Γαλλία», θα κάνει ότι μπορεί για να αποφύγει την συγκατοίκηση με έναν τύπο που, σε κάποιες του θέσεις, θυμίζει τον…προμνημονιακό Τσίπρα! Και πολύ σύντομα, να με θυμηθείτε, ο Μελανσόν θα συνειδητοποιήσει την πλάνη του και θα εξελιχθεί στον μεγαλύτερο πονοκέφαλο για τον επανεκλεγμένο πρόεδρο.

Σε κάθε περίπτωση ο στόχος του συστήματος επετεύχθη. Η Λε Πέν, πληρώνοντας τις αμαρτίες του πατέρα της, βαφτίστηκε συλλήβδην «ακροδεξιά μέγαιρα» και το «ούτε μία ψήφο στην φασίστρια», έπιασε τόπο. Η επίμονη Γαλλίδα πολιτικός εισέπραξε «μονοκούκι» τις ψήφους του ξενόφοβου συνυποψήφιου της στον πρώτο γύρο, Ερικ Ζεμούρ και του σοβαρού δεξιού Νικολά Ντυπόν Αινιάν, αλλά κάπου εκεί φάνηκε η οροφή της. Μάζεψε με το ζόρι ένα 10% ακόμη από δεξιά κι αριστερά και πέρασε το κατώφλι του 40%, χωρίς όμως να αναπτύξει κάποια δυναμική.

Οι Γάλλοι ψηφοφόροι που απεχθάνονται τον Μακρόν έμειναν στα σπίτια τους και αντιθέτως στις κάλπες έσπευσαν οι φοβισμένοι κεντρώοι μεσοαστοί που πίστεψαν ότι έρχεται «ακροδεξιά λαίλαπα». Αυτό τους έλεγαν εν χορώ όλα τα φαντάσματα της γαλλικής πολιτικής σκηνής, από τον Σαρκοζί και την κόρη του Σιράκ μέχρι τον Ολάντ, όπως ακριβώς κάποιοι Εφιάλτες στην Αθήνα και την Λευκωσία, έκρουαν τον κίνδυνο του παντοτινού εξοστρακισμού της Κύπρου από την Ευρώπη, αν δεν υπερψηφιστεί το σχέδιο Ανάν.

Αυτού του είδους η «πλύση εγκεφάλου» από τα ευρω-συστημικά βαμπίρ, που στην Κύπρο και αργότερα στην Ελλάδα, έφερε συντριπτικά αντίθετα αποτελέσματα, στην Γαλλία έπιασε. Γιατί οι Γάλλοι αποτελούν ένα έθνος με τεράστια συνεισφορά στον πολιτισμό και την διανόηση, αλλά μεταπολεμικά έχουν απωλέσει σημαντικό μερίδιο της πολιτικής τους επιρροής στην Ευρώπη. Αγονται και φέρονται.

Η πολιτική τους ελίτ, κυριευμένη από ένα αξιοθρήνητο «σύνδρομο Στοκχόλμης» έχει παραδώσει τα κλειδιά στους Γερμανούς και υποδύεται ότι «συναποφασίζει», ενώ είναι βέβαιον ότι ούτε την θερινή ώρα δεν θα τολμούσε να υιοθετήσει αν δεν ρωτήσει το Βερολίνο. Η τελευταία φορά που η Γαλλία όρθωσε ανάστημα ήταν επί προεδρίας ντε Γκώλ και τότε η Γερμανία «μαζεύτηκε», υποδυόμενη με την σειρά της ότι συμμερίζεται τάχα, τις επιφυλάξεις προς την αμερικανική δεσποτεία.

Τα τελευταία χρόνια, με ηγέτες κατώτερου διαμετρήματος, η Γαλλία μπήκε κάτω από την φούστα της Μέρκελ και ειδικά μετά την σύσταση της Ευρωζώνης δεν τόλμησε ποτέ να αμφισβητήσει το γερμανικό μοντέλο ευρωπαικής σύγκλισης, παριστάνοντας ότι το…συνδιαμορφώνει!

Ακόμη και έπειτα από το απίθανο «αγγλοσαξονικό» άδειασμα της συμφωνίας ΑUKUS που πέταξε έξω την Γαλλία από ένα τεράστιο αμυντικό συμβόλαιο, ο Μακρόν έσπευσε να συνταχθεί με τους Νατοικούς αλαλαγμούς κατά της Ρωσίας, στερώντας την χώρα του από έναν ρόλο μετριοπαθέστερου μεσολαβητή, τον οποίο άρπαξε με μοναδική μαεστρία ο Ερντογάν!

Η Λε Πεν ήταν η μόνη πολιτικός που αμφισβήτησε αυτού του είδους την ατλαντική εξάρτηση και δεσμεύτηκε να σπάσει αυγά, ακυρώνοντας τον «μονόδρομο σύμπλευσης» με την Γερμανία. Γι αυτό και έπεσαν όλοι πάνω της να την φάνε.

Σε αντίθεση με κάποιες ρατσιστικές αποχρώσεις στον προεκλογικό λόγο του «περίεργου» δημοσιολόγου, Ερικ Ζεμούρ, στην ατζέντα της δεν υπήρχε τίποτα το «ακροδεξιό». Οι εξαγγελίες της ήταν καθαρά πατριωτικές, με πρωταρχική έγνοια να ξαναδώσει στην Γαλλία την χαμένη της αίγλη, να βάλει φρένο στην πληθυσμιακή αλλοίωση και να ανακουφίσει τις ασθενέστερες εισοδηματικά τάξεις των Γάλλων.

• Μια «Πατριωτική και Κοινωνική Δεξιά», χωρίς σύνδρομα υποτέλειας απέναντι στην Γερμανία και τον Ατλαντισμό εξέφραζε το πρόγραμμα της. Γι αυτό και πολεμήθηκε μέχρι θανάτου.

Εχασε. Μόνο που τώρα αρχίζει το πραγματικό μάτς. Γιατί παρά τις μεταπολεμικές παθογένειες ένα μεγάλο τμήμα του γαλλικού πληθυσμού έχει ξυπνήσει και θέλει…τη ζωή του πίσω! Με μία αποφασισμένη Δεξιά, μπετόν-αρμέ που προσεγγίζει το 35% και μία σημαντική μερίδα απελπισμένων νεόπτωχων που μισούν τον Μακρόν, η διακυβέρνηση της μεγάλης ευρωπαικής χώρας, καθίσταται ένα μεγάλο στοίχημα.

Ο «θριαμβευτής» Μακρόν μπορεί να εισέπραξε τα χειροκροτήματα του Μπάιντεν, της θείας Ούρσουλας και διάφορών ευρω-κλόουν τύπου Σάρλ Μισέλ, αλλά τώρα θα πρέπει να λογαριαστεί με τον λαό του, έχοντας από την μία να αντιμετωπίσει την κριτική της πατριωτικής Δεξιάς και από την άλλη τις…τρελίτσες του ιδιοτελούς Μελανσόν που αν δεν γίνουν τα κέφια του θα εξελιχθεί σε τεράστια πληγή.

Χωρίς να διαθέτει κόμμα ευρύτερης λαικής αποδοχής η αποστολή του θα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Και καθόλου ευχάριστη ή θριαμβευτική, σας διαβεβαιώ…

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Μα τι συμβαίνει με τον διοικητή της ΔΕΗ; Μία επένδυση σε νησί των Κυκλάδων προκαλεί πολλά ερωτήματα…