Η Ουκρανία είναι η μεγάλη ευκαιρία επαναπροσδιορισμού της κυπριακής στρατηγικής! Καιρός να πάψουν οι πολιτικοί μας να σφυρούν αδιάφορα αν θέλουν να μην τους σφυρά ο κόσμος!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η φωτιά στη Βάσα Κελλακίου και οι ελλείψεις στα μέσα πυρόσβεσης στα πρωτοσέλιδα του κυπριακού Τύπου

Όταν η κατοχική Τουρκία δεν θέλει ούτε «ζωγραφιστή» να βλέπει την Κύπρο: Κάνουν λάθος όσοι επενδύουν, για διαφορετικούς λόγους, στις ευρωτουρκικές σχέσεις

Το πρόβλημα του τουρκικού αναθεωρητισμού και οι υπαρξιακά αναγκαίες στρατηγικές επιλογές της Ελλάδας: Η τουρκική ρητορική προφανώς απάδει από τις έωλες υποσχέσεις της…

Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ – Νέα Υόρκη

Δεν είναι μυστικό ότι η πολιτική έχει χάσει την αίγλη και την αξιοπιστία της κατά τις τελευταίες δεκαετίες, όχι μόνο στην Κύπρο και στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο και τα ΜΜΕ.

Η είσοδος των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) έχει αυξήσει τόσο πολύ τον λόγο και τους “παίκτες”, σε βαθμό που “έσβησε” σχεδόν ολοκληρωτικά την είσοδο χαρισματικών ηγετών, όπως τους ξέραμε τότε (δεκαετίες ’40, ’50, ’60, ’70, ’80, ΄90). Πλέον ο καθένας έχει λόγο. Και τα μηνύματα του κάθε πολιτικού παίκτη, είτε είναι κυβέρνηση, είτε είναι πολιτικό κόμμα, είτε είναι πολιτικό πρόσωπο, δεν πετυχαίνει τίποτα με την αποστολή και μόνο σκόρπιων μηνυμάτων.

Η σημερινή επικοινωνία είναι αμφίδρομη, ο κάθε πολιτικός παίκτης οφείλει να κτίζει στέρεες προτάσεις και να είναι έτοιμος να δεχθεί την όποια αντίδραση από τον αποστολέα που στοχεύει. Και αυτό οφείλεται στην ραγδαία εξάπλωση των ΜΚΔ, που έδωσαν φωνή στον κάθε πολίτη.

• Σε σχέση με την Κύπρο και το πρόβλημα που την ταλανίζει για τόσες δεκαετίες, δυστυχώς, η νέα τάση (ΜΚΔ) δεν έχει αξιοποιηθεί όσο θα μπορούσε. Το 2004, όταν τα ΜΚΔ ήταν ακόμη αδύναμα, ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε καταφέρει να ξεσηκώσει και συσπειρώσει την συντριπτική πλειοψηφία του λαού με ένα “όχι”, που έμελλε να γράψει ιστορία αλλά και να αποτελέσει ίσως το κλείσιμο της γενιάς του, με χαρακτηριστικό την ρητορεία που ενέπνευσε το λαό.

Πέραν του Τάσου Παπαδόπουλου, θα μπορούσαμε να κατατάξουμε σε αυτή την κατηγορία “ρητορείας”, τους Μακάριο, Γλαύκο Κληρίδη, Σπύρο Κυπριανού, Βάσο Λυσσαρίδη και Εζεκία Παπαϊωάννου, ηγέτες οι οποίοι στηρίχθησαν στον δημόσιο λόγο τους για να προσεγγίσουν διάφορες, μεγάλες μάζες του λαού.

Πάντα σε σχέση με το Κυπριακό, μέχρι τότε, οι λέξεις “κατοχή, εισβολή, προσφυγιά” ήταν ακόμη ζωντανές πληγές του Κυπριακού λαού. Τόσο στο “λόγο”, όσο και στην πράξη. Από τότε, με την εναλλαγή των δυο κυβερνήσεων αριστεράς και δεξιάς, οι πιο πάνω λέξεις-πληγές πολεμήθηκαν.

Δέχθηκαν τόσα πολλά κτυπήματα από το εσωτερικό και το εξωτερικό (βλέπε “γλωσσάρι”, στάση Άιντε και ΟΗΕ, παθητική στάση από μέρους μας με συνεχείς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις), με αποτέλεσμα, ο ξένος παράγοντας αλλά και η μειοψηφία της όποιας λύσης στην Κύπρο, να θεωρήσουν δεδομένο ότι η “κατοχή, εισβολή, προσφυγιά” δεν είναι πλέον το πρόβλημα για να στηριχθεί η λύση.

Μια στάση, η οποία οδήγησε σε σχεδόν παντελή εξάλειψη της εισβολής και κατοχής από τη διεθνή ατζέντα της ΕΕ, του ΟΗΕ και του ξένου παράγοντα. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:

• Πώς αναμένουμε να λυθεί το πρόβλημα μας, όταν εμείς οι ίδιοι δεν θεωρούμε ότι υπάρχει πρόβλημα; Πώς οι ξένοι θα γυρίσουν να μας δουν όταν μέρος της ίδιας της Κύπρου και της Ελλάδας (έστω, της ελάχιστης μειοψηφίας) δίνει άλλοθι στον εχθρό από τις παραβιάσεις, τις παρανομίες και τα αίσχη;

Πάμε τώρα στην Ουκρανία. Ο ΔΗΣΥ, μέσα από επίσημα χείλη, ανέφερε ότι “δεν ξανάκουσε για εισβολή με στρατιωτικά μέσα από τον καιρό του 2ου παγκοσμίου πολέμου!” Ο 2ος Παγκόσμιος πόλεμος έγινε μετά το 1974 (Τουρκική εισβολή στην Κύπρο); Αν είναι ποτέ δυνατόν!

Με τον ΥΠΕΞ της Κύπρου, κ. Κααουλίδη να αναφέρει ότι “πρρόκειται για στρατιωτικές επιχειρήσεις εντός της Ευρώπης (μιλώντας και αυτός για την Ουκρανία), κάτι το οποίο είχαμε αποφύγει από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου”. Πέραν των πιο πάνω, η ομιλία του πρέσβυ της Κύπρου στον ΟΗΕ για την Ουκρανία αναφέρθηκε σε “ξένη εισβολή στην Κύπρο” και όχι ξεκάθαρα σε “Τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου”.

Είναι αυτό που ανέφερα και πιο πάνω, το ένα “κτύπημα” διαδέχεται το άλλο στο εσωτερικό, ενάντια στα συμφέροντα της ίδιας μας της πατρίδας. Μα όταν το κυβερνών κόμμα, ο ίδιος ο ΥΠΕΞ της Κύπρου και η επίσημη Κύπρος στον ΟΗΕ μιλούν με αυτό τον τρόπο (χωρίς να εκπροσωπούν καν την πλειοψηφία του λαού), πώς εμείς να πείσουμε τον ΟΗΕ, την ΕΕ, τους ξένους γενικά, ότι στην Κύπρο έγινε εισβολή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εισέβαλε η Ρωσία (βλέπε Τουρκία) στην Ουκρανία (βλέπε Κύπρος); Κι εμείς εδώ (στις ΗΠΑ) να πασχίζουμε να το κρατήσουμε ως τέτοιο.

Ακολουθεί σχετικό βίντεο με την αντίδραση μας στην έδρα του ΟΗΕ και την αδικία που υφίσταται η πατρίδα μας (σε σχέση και με την Ουκρανία):

Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές από αυτήν εδώ την στήλη, δυστυχώς, οι πολιτικές δυνάμεις της Κύπρου δεν έχουν αντιληφθεί (κάποιοι αρνούνται πεισματικά να το αντιληφθούν) τα θέλω και την πραγματική ανάγκη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. “Θέλω” που μπορούν να επιβεβαιωθούν ανά πάσα στιγμή μέσα από έρευνες. Και δυστυχώς, αν τα δυο μεγάλα κόμματα κωφεύουν εις βάρος του λαού, η αδυναμία του Κέντρου να παρέμβει και επέμβει είναι ακόμη πιο στενάχωρη.

Σε μια εποχή που τα μηνύματα τρέχουν σε χρόνο ντε τέ (ΜΚΔ) είναι αδικαιολόγητη η μη χάραξη στρατηγικής στη βάση του πραγματικού προβλήματος, και όχι στη βάση των θέλω και μακροχρόνιων σχεδίων του εχθρού. Κάτι που πεισματικά προσπαθεί να κρατήσει η Ομογένεια όλα αυτά τα χρονια μέσα από την συνεχή και επαναλαμβανόμενη προβολή του προβλήματος, που δεν είναι άλλο από την “κατοχή, την εισβολή, την προσφυγιά”.

• Τρεις λέξεις – αδικήματα – εγκλήματα, που δεν διαφέρουν ΚΑΘΟΛΟΥ από την περίπτωση της Ουκρανίας, όπου όλος ο πλανήτης ξεσηκώθηκε ενάντια στον εισβολεα, Ρωσία.

Με απλά λόγια, τώρα είναι η ώρα να επανακαθοριστεί η στρατηγική μας στην ορθή της βάση, αν οι πολιτικοί μας θέλουν πίσω την αξιοπιστία τους και αν δεν θέλουν να συνεχίσει ο κόσμος να τους σφυρά, μαζί και με άλλα σοβαρά θέματα που εκκρεμούν, όπως π.χ. η διαφθορά. Ή μήπως το ένα συνδέεται με το άλλο, εξού και η σιωπή (με τους ξένους να έχουν το μαχαίρι); Στρατηγική που “να ρωτά και να ξαναρωτά” γιατί τόση αδικία για την Κύπρο (σε σχέση με την Ουκρανία).

Υπενθυμίζοντας ότι το Κυπριακό πρόβλημα δεν διαφέρει από την Ουκρανία. Εισβολή εκεί, εισβολή κι εδώ. Πρόσφυγες εκεί, πρόσφυγες κι εδώ! Σχετικό άρθρο ΕΔΩ:

Υ.Γ.: Τα πιο πάνω, ως προβληματισμός για τα πλάνα των υποψηφίων προέδρων και των προγραμματισμών των κομμάτων.

*Ο Δρ. Νίκος Αντωνιάδης είναι Associate Professor στην Νέα Υόρκη σε θέματα Επικοινωνίας, Στρατηγικής & Πολιτικού Μάρκετινγκ και Συντάκτης στις εφημερίδες ikypros.com, L.A. Voice και Hellas Journal.

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Αντίδραση-Απάντηση μέσα στην έδρα του ΟΗΕ: Ουκρανία-Κύπρος=Εισβολή! Να σας υπενθυμίσω ότι είμαι πρόσφυγας από το 1974!