ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
Χίλιες φορές προτιμότερο θα ήταν να μην χρειαζόντουσαν αμυντικές συμφωνίες, παρά μονάχα συμφωνίες για την ανάπτυξη του βιοτικού επίπεδου των ανθρώπων, τη διαφύλαξη του περιβάλλοντος και την ειρηνική πολιτισμική συνύπαρξη. Συμφωνίες που δεν θα είχαν καμία σχέση με την προοπτική ενός πολέμου.
Όταν όμως απειλείται η εδαφική ακεραιότητα της χώρας σου κι όταν η Τουρκία με συνεχείς προκλητικές ενέργειες καταπατά κάθε έννοια του Διεθνούς Δικαίου, δυο δρόμοι εξακολουθούν να υπάρχουν: Αντίσταση ή υποταγή.
Λόγω ακριβώς του γεγονότος ότι η πολιτική της Τουρκίας παραμένει επεκτατική, ενσωματώνοντας τα τελευταία χρόνια και ισλαμοφασιστικές πρακτικές, οι συμφωνίες της Ελλάδας με τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν ένα σημαντικό βήμα για την προστασία και την υπεράσπιση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε στεριά, αέρα και θάλασσα.
Η ελληνογαλλική συμφωνία αναφέρει ότι «τα μέρη παρέχουν το ένα στο άλλο βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, κι εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μία ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο, σύμφωνα με το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».
Κι όταν γίνεται λόγος για «επικράτεια» δεν μπορεί να αφήνεται απ’ έξω η ΑΟΖ. Αν τελικά αφέθηκε εκτός, ήταν τεράστιο λάθος από την πλευρά της Αθήνας, ενώ αν ευσταθούν οι πληροφορίες ότι το γαλλικό Υπουργείο Εξωτερικών ισχυρίζεται ότι η συμφωνία αφορά μόνο την επικράτεια και όχι την ΑΟΖ, τότε από την αρχή αποδυναμώνεται η αξία της συμφωνίας.
Όσον αφορά τη Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Άντονι Μπλίνκεν, στην επιστολή του προς τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, αναφέρει ότι η συμφωνία «επεκτείνει τη στρατηγική αμυντική εταιρική σχέση και εμφανώς δείχνει τη σταθερή μας αποφασιστικότητα να διαφυλάξουμε και να προστατεύσουμε αμοιβαία την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα των χωρών μας έναντι ενεργειών που απειλούν την ειρήνη, συμπεριλαμβανομένης της ένοπλης επίθεσης ή της απειλής αυτής».
Η φιλοσοφία και των δυο συμφωνιών έγκειται στην αμοιβαία αναγνώριση για το τι επιδιώκει η κάθε πλευρά με σκοπό την εξυπηρέτηση των στρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων της. Επομένως, η υλοποίησή τους θα πρέπει να στηρίζεται σε ταυτόχρονες ενέργειες προς αμοιβαίο όφελος.
Εάν λοιπόν στην πορεία του χρόνου, με βάση αυτές τις συμφωνίες, το Παρίσι και η Ουάσιγκτον εξασφαλίζουν δισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια από την Ελλάδα, η οποία θα αγοράζει τα μαχητικά αεροσκάφη, τις φρεγάτες και τα τανκς τους και παράλληλα θα κατοχυρώνουν στρατιωτικές διευκολύνσεις, ενώ την ίδια στιγμή θα συνεχίζουν να αντιδρούν με διακηρύξεις, ευχολόγια και υποσχέσεις μπροστά σε τουρκική επέλαση στα ελληνικά χωρικά ύδατα, τότε δεν θα πρόκειται για συμφωνίες μεταξύ συμμάχων, αλλά για κερδοσκοπικά συμβόλαια.
Επομένως, επειδή η συγκεκριμένη χρονική περίοδος φαίνεται ότι λειτούργησε ως καταλύτης των εξελίξεων, μπορεί συνάμα να αποτελέσει και μια μοναδική ευκαιρία για τον Ελληνισμό, φτάνει να το συνειδητοποιήσουν η Αθήνα και η Λευκωσία ώστε να δράσουν έγκαιρα.
Μέχρι στιγμής, η Κύπρος «πληρώνει» το μεγαλύτερο κόστος των δυο συμφωνιών, επειδή η οργή της Άγκυρας εκδηλώνεται με τη δημιουργία νέων τετελεσμένων στο νησί.
Στην κατεχόμενη Καρπασία, η Τουρκία (δήθεν μετά από απόφαση του ψευδοκράτους, λες και χρειάζεται άδεια από τον εγκάθετό της στα κατεχόμενα) θα απαλλοτριώσει μια τεράστια έκταση της χερσονήσου για να την χρησιμοποιήσει για στρατιωτικούς λόγους και παράλληλα θα προχωρήσει στη δημιουργία ναυτικής και αεροπορικής βάσης.
Επίσης, την ώρα που η Γαλλία και οι ΗΠΑ «δεσμεύονταν» για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, οι Τούρκοι προχωρούσαν σε νέες προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και σε νέα παράνομα έργα στο Βαρώσι, προβάλλοντας την θέση τους για λύση δυο κρατών.
Γι’ αυτό, οι δυο συγκεκριμένες συμφωνίες είτε θα συντείνουν εμμέσως στην περαιτέρω τουρκοποίηση – ισλαμοποίηση της Κύπρου είτε θα αξιοποιηθούν άμεσα και ταχύτατα για τη δημιουργία μιας νέας κατάστασης πραγμάτων μετά από 47 και πλέον χρόνια.
Μέσα από μια συγκροτημένη στρατηγική, με στήριγμα τις δυο συμφωνίες και τις συμμαχίες που διαμορφώνονται στην περιοχή, έφτασε η ώρα να αντιμετωπιστεί το Κυπριακό στις αληθινές και διεθνείς διαστάσεις του, θέτοντας ως βασική προτεραιότητα τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής.
Χωρίς απελευθερωμένη και επανενωμένη Κύπρο, η Ελλάδα θα βρίσκεται υπό συνεχή τουρκική απειλή.
Ακολουθήστε τη HELLAS JOURNAL στη NEWS GOOGLE