Και όμως είναι δυνατόν: Όταν η κυπριακή Κυβέρνηση δεν μπορεί να χειριστεί ένα βιβλίο και έναν αμφιλεγόμενο ζωγράφο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Εκατό ημέρες Γκαμπριέλ Αττάλ: Ο «θησαυρός» του Μακρόν αποδεικνύεται «άνθρακας» και η Λεπέν καλπάζει στις δημοσκοπήσεις

Κοσσυφοπέδιο: Η τραγική προσωπικότητα της κ. Μπακογιάννη και η Ελληνική Κυβέρνηση ως θεματοφύλακας της μεγάλης Αλβανίας, και της “κοσοβοποίησης” της Θράκης και της Κύπρου

Απέτυχαν οι Ρεπουμπλικάνοι: Η Γερουσία αρνήθηκε να στηρίξει την παύση του υπουργού της κυβέρνησης Μπάιντεν που είναι αρμόδιος για τη μετανάστευση

ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

Τι είναι Τέχνη; Ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος, συγγραφέας και δημοσιογράφος, Νομπελίστας, Albert Camus (1913-1960) υποστηρίζει: «Μια ένοχη συνείδηση έχει ανάγκη να εξομολογηθεί. Ένα έργο τέχνης είναι μια εξομολόγηση».

Ο διευθυντής του Γυμνασίου Ακακίου, Γιώργος Γαβριήλ, είχε… ένοχη συνείδηση όταν ζωγράφιζε εκείνους τους ακαταλόγιστους πίνακες με σκυλιά ή άτομα να ουρούν σε πρόσωπα της θρησκείας μας ή άλλες προσωπικότητες; Μήπως ήθελε να… εξομολογηθεί ενδεχόμενες ενοχές του;

Δεν θα εμπλακώ σε αχρείαστη συζήτηση περί ελευθερίας έκφρασης και καλλιτεχνικής δημιουργίας, έννοιες που οι περισσότεροι δεν κατανοούν, δεν σέβονται και συχνά λοιδορούν και καθυβρίζουν, εξαιτίας ιδεολογικής παρόρμησης, κομματικής εγκύστωσης και πολιτικής αγκύλωσης.

• Θέτω ευθέως ένα κεφαλαιώδες ερώτημα: Η Δημοκρατία και η Ορθόδοξη θρησκεία μας φοβούνται απειλές, εκβιασμούς, ύβρεις, χαρακτηρισμούς και χυδαιότητες; Η απάντησή μου είναι ένα βροντερό: ΟΧΙ!

Άρα, θεωρώ ότι παρέλκει οποιαδήποτε περαιτέρω αντιπαράθεση μεταξύ υποστηρικτών και επικριτών του εκπαιδευτικού-ζωγράφου. Όμως, υπάρχουν κάποια δεδομένα που καλούμαστε να συζητήσουμε.

>Πρώτον, ο Γ. Γαβριήλ είναι εκπαιδευτικός. Δηλαδή υπόκειται σε κανονισμούς που διέπουν τη λειτουργία της Παιδείας στην Κύπρο. Τους παραβίασε; Ο πρόεδρος της ΟΕΛΜΕΚ δήλωσε (στο Τρίτο του ΡΙΚ) ότι δεν υπάρχει τίποτε εναντίον του.

>Δεύτερον, ο Γ. Γαβριήλ είναι και ζωγράφος. Φαίνεται ότι είναι κομματικά, πολιτικά και ιδεολογικά τοποθετημένος σε συγκεκριμένο χώρο. Δικαίωμά του. Εδώ θα επικαλεστώ τον μεγάλο Γάλλο ζωγράφο και γλύπτη, Edgar Degas, (1834-1917), ο οποίος αποφάνθηκε:

• «Η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν». Τι έκανε ο Γ. Γαβριήλ; Με τους πίνακές του έκανε άλλους πολίτες να δουν ασέβεια, προσβολή, ύβριν και απαξίωση ιερών και οσίων. Και άλλους να επικαλούνται το δικαίωμά του στην ελευθερία καλλιτεχνικής έκφρασης. Στο τέλος, όλα είναι θέμα προσωπικής αισθητικής.

Δυστυχώς, η υπόθεση του εκπαιδευτικού-ζωγράφου ενεπλάκη εξ αρχής σε κομματικά, πολιτικά και ιδεολογικά γρανάζια, που προκάλεσαν κοινωνική ανάφλεξη,  κατακραυγή και αντιπαραθέσεις. Το ΑΚΕΛ, π.χ., και εκπρόσωποί του μίλησαν για φασισμό, αυταρχισμό και φίμωση της καλλιτεχνικής δημιουργίας και έκφρασης.

• Το κόμμα αυτό, όπως και άλλα που έσπευσαν να αξιοποιήσουν αντιδράσεις, καλούνται να συνειδητοποιήσουν, επιτέλους, τη σημασία και την αξία του πολιτικού σκασμού! Να υπενθυμίσουμε προς επιτηδείως αμνήμονες, την περίπτωση της καταξιωμένης εκπαιδευτικού, Ελένης Σιούφτα, που το ΑΚΕΛ απαίτησε την κεφαλήν της επί πίνακι («Χαραυγή», 3/11/2018) όπως και του σκιτσογράφου του «Φιλελευθέρου», Πέτρου Παπαπέτρου (ΠΙΝ).

Η ελευθερία έκφρασης και η καλλιτεχνική δημιουργία δεν μπορεί να ξαπλώνονται στο κρεβάτι του Προκρούστη και να επεκτείνονται ή να κόβονται ανάλογα με εποχικές κομματικές ή άλλες ιδεοληψίες ατάλαντων, άμουσων και εποχικών τιμητών.

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ενταχθεί και το σκίσιμο σελίδας από βιβλίο των Αγγλικών για μαθητές Λυκείου, στο οποίο υπήρχε αναφορά στον «υπερήρωα» Κεμάλ Ατατούρκ, ηγέτη της Τουρκίας; Γιατί σκίστηκε η σελίδα;

• Θεωρώ ότι όχι μόνο δεν έπρεπε να αφαιρεθεί η σελίδα, αλλά, με άμεση εντολή των επιθεωρητών Αγγλικής, όλοι οι μαθητές να εφοδιαστούν με πολλές σελίδες για τη ζωή και, κυρίως, τις γενοκτονίες που ο Ατατούρκ διέπραξε εναντίον των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Ασσυρίων και άλλων μειονοτήτων της Τουρκίας.

Η γνώση είναι δύναμη επειδή συμβάλλει ώστε να λάμψει η αλήθεια. Ο Ατατούρκ, για όσους μελετούν Ιστορία, και για πολλούς λαούς, είναι εθνοκτόνος, γενοκτόνος και Ελληνοκτόνος. Ο Χίτλερ υπήρξε άριστος μαθητής του.

Οι υποθέσεις του εκπαιδευτικού-ζωγράφου και το σκίσιμο σελίδας από βιβλίο Λυκείου αναδεικνύουν ξανά και επιβεβαιώνουν τραγικά τον πρωτοφανή και ανεπρόκοπο τρόπο, με τον οποίο το Υπουργείο Παιδείας (ή, μάλλον, Παιδιάς!) και η Κυβέρνηση αντιμετώπισαν και χειρίστηκαν αυτές τις περιπτώσεις.

Πρώτα απ’ όλα, με την επιδειχθείσα κυβερνητική τσαπατσουλιά, επιτράπηκε να δοθεί υπέρμετρη, αχρείαστη, ζημιογόνα και ρυπογόνα δημοσιότητα σε κάποιους πίνακες ενός ζωγράφου. Και, δεύτερον, το σκίσιμο σελίδας βιβλίου ανέδειξε την έλλειψη προβλεπτικότητας, σοβαρότητας και υπευθυνότητας από τους καθ’ ύλην αρμοδίους.

• Το πιο τραγικό, φυσικά, είναι η δίκην φαρσοκωμωδίας κατάληξη της υπόθεσης του εκπαιδευτικού-ζωγράφου: Ενώ η Κυβέρνηση ετοιμαζόταν να τον σύρει σε εξέταση ενώπιον της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, με την προοπτική απόλυσής του, αίφνης, το Υπουργικό Συμβούλιο διέταξε τον Υπουργό Παιδείας να κλείσει την υπόθεση. Πολιτικοποίησαν μια υπόθεση με την οποία δεν άξιζε τον κόπο να ασχοληθούν.

Ο Πρ. Προδρόμου έμεινε πλήρως εκτεθειμένος και εξευτελισμένος. Όφειλε από την περ. Τετάρτη να είχε υποβάλει την παραίτησή του εξαιτίας της απίστευτης μεταστροφής της Κυβέρνησης στην υπόθεση του εκπαιδευτικού-ζωγράφου και για το σκίσιμο βιβλίου.

• Τίποτε δεν έγινε. Στον κυπριακό πολιτικό και κομματικό χερσότοπο δεν βλαστάνει και δεν ανθοφορεί αυτή η έρμη πολιτική και προσωπική ευθιξία. Δεν ακούσαμε μιαν απολογία, ούτε από την Κυβέρνηση ούτε από τον αρμόδιο Υπουργό.

Διερωτάται κάθε νουνεχής πολίτης, που επιμένει να διατηρεί σώας τας φρένας: Αν η Κυβέρνηση και οι αξιωματούχοι της δεν μπορούν να χειριστούν απλές υποθέσεις, γιατί να την εμπιστευτεί στον χειρισμό σοβαρότερων και κρισιμότερων για την επιβίωση του τόπου;

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Μόνιμοι παθητικοί θεατές της απραξίας: Η ελλαδική ελίτ και τα δόγματα που την κυνηγούν διαχρονικά