Για τον αξέχαστο Γιατρό Βάσο Λυσσαρίδη: Ήταν ηθικός φάρος, μέρος της συλλογικής μας συνείδησης

Ο ιδρυτής της ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης. Φωτογραφία via Facebook




Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΥΤΡΑ*

Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον Γιατρό, τον αξέχαστο Βάσο Λυσσαρίδη. Τον Οκτώβριο του 2012, πήγα με λαχτάρα σε μία εκδήλωση μνήμης για τον αείμνηστο Νεοκλή Σαρρή, στο Μέγαρο του Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών στην Καλλιθέα, η οποία θα άνοιγε με ομιλία του Γιατρού. Τότε, ήταν ήδη 92 ετών και με κάπως επιβαρυμένη υγεία.

Ήξερα λοιπόν πως θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά αυτον τον έξοχο και αδάμαστο αγωνιστή και ίσως να μιλήσω λίγο μαζί του. Ο Γιατρός δεν κατάφερε να ταξιδέψει για εκείνη την εκδήλωση και έστειλε μονο τον χαιρετισμό του. Έζησε μέχρι πρόσφατα, αλλά όντως δεν τον συνάντησα ποτέ.

  • Γνώριζα για τον Γιατρό, από την ενασχόληση μου με την ιστορία και την πολιτική πραγματικότητα της αγαπημένης Κύπρου. Αισθάνθηκα όμως πως τον «γνώρισα» περί τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Και μαζί μου, νομίζω πως τον «γνώρισαν» πολλοί Ελλαδίτες εκείνη την ημέρα.

Ήταν Άνοιξη του 1999. Ένα πρωινό, δούλευα στο σπίτι μου και κάποια στιγμή έκανα ένα διάλειμμα για να ετοιμάσω καφέ. Άνοιξα την τηλεόραση και πέτυχα κάποιο κανάλι που έδειχνε σε απ’ ευθείας μετάδοση τις εργασίες του Πέμπτου Συνεδρίου του (τότε κυβερνώντος) ΠΑΣΟΚ. Χάζεψα για 5-10 λεπτά. Μιλούσαν διάφοροι (δεν θυμάμαι καν ποιοί) αναμασώντας διάφορα πληκτικά περί «ευημερίας» και «ισχυρής Ελλάδας», ενώ σε κάθε πέντε λέξεις, η μία ήταν «Χρηματιστήριο» (ή, κάποια λέξη σχετική με αυτό). Ήταν πραγματικά αφόρητο, ιδεολογικός καύσωνας. Κατευθύνθηκα στην κουζίνα και άφησα την τηλεόραση να παίζει.

Ξαφνικά, μετά από λίγη ώρα, ένιωσα αυτό που όλοι εχουμε κάποτε νιώσει ως αίσθηση, όταν σε μία μέρα θερινού καύσωνα φυσήξει ξαφνικά μία δροσερή θαλασσινή αύρα, ένα ωραίο δροσερό αεράκι, έστω και για λίγα λεπτά.

Από τον δέκτη της τηλεόρασης έβγαινε ένας παθιασμένος λόγος για την πατρίδα, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την κατοχή στην Κύπρο, το χρέος μας και τις ευθύνες μας απέναντι στις γενιές που έρχονται.

Πήγα έκπληκτος μπροστά στην τηλεόραση για να δώ έναν ασπρομάλλη ομιλητή που μιλούσε με συναισθηματικό και φορτισμένο ύφος, αλλά και εφηβικό πάθος. Τον γνώρισα βέβαια αμέσως, ήταν ο Γιατρός, ο Βάσος Λυσσαρίδης. Με καθήλωσε μπροστα στον δέκτη και έμεινα να τον ακούω, ρουφώντας κάθε του λέξη.

Ήταν συναρπαστικό να τον ακούς να μιλάει για «ξεχασμένες» ιδέες και αξίες μπροστά στους συνέδρους που παραληρούσαν λίγο πριν (αλλά και μετά την ομιλία του Γιατρού) με την οικονομική «ευημερία» που προσέφερε η τότε κυβέρνηση στους Ελλαδίτες – και μάλιστα, χωρίς να χρειάζεται να εργασθούν.

  • Ο Βάσος Λυσσαρίδης, μιλούσε για ελευθερία και αξιοπρέπεια σε συνέδρους που είμαι σίγουρος πως στα διαλείμματα του συνεδρίου τηλεφωνούσαν στη χρηματιστηριακή τους εταιρεία για να τζογάρουν μερικές ακόμη μετοχές στο ελληνικό οικονομικό «θαύμα», στο οποίο μέχρι και ο Πρόεδρος Clinton είχε αισθανθεί την ανάγκη να αναφερθεί.

Το «μούδιασμα» των συνέδρων ήταν εμφανές και θυμάμαι πως ο παθιασμένος λόγος του Βάσου Λυσσαρίδη αντιμετωπίστηκε με μερικά χλιαρά, «υπηρεσιακά» χειροκροτήματα πού και πού, ενώ μάλλον το πιο θερμό χειροκρότημα το απέσπασε όταν τελείωσε τον λόγο του και τους έδωσε κάποια ανακούφιση.

Η ομιλία εκείνη του Γιατρού, ήταν μία αποκάλυψη για πολλούς Ελλαδίτες, μεταξύ των οποίων και εγώ. Αισθάνθηκα ευγνωμοσύνη για τον αγωνιστή Γιατρό από την Κύπρο που ήλθε να υπενθυμίσει τις πληγές μας και το χρέος μας, και το έκανε με πάθος απέναντι σε ένα συνεδριακό κοινό που είχε «καταπιεί» τα Ίμια του 1996 («Τι θέλατε; Να κάνουμε πόλεμο;») και ειχε ξεπεράσει με απίστευτη αδιαφορία το θέμα της αμυντικής οχύρωσης της Κύπρου το 1997-98 (εγκατάσταση του συστήματος S-300 στην Κύπρο).

Αισθάνθηκα όμως και ντροπή επειδή βρέθηκα να αντλώ δύναμη και ηθικό από έναν άνθρωπο που εκείνη την εποχή είχε περισσότερα από τα διπλά μου χρόνια, αλλά περίσσευε το πάθος του για την πατρίδα, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την ιστορική δικαιοσύνη …..

Λίγη ώρα μετά την ομιλία του Γιατρού, τηλεφώνησα στον καλό δημοσιογράφο της «Ελευθεροτυπίας», Γιάννη Τριάντη. Δεν τον γνώριζα προσωπικά τότε, είχα απλά μιλήσει μαζί του 2-3 φορές, ως αναγνώστης της στήλης του – αργότερα, είχα την τυχη να τον συναντήσω. Ήθελα να τον παρακαλέσω να μου δώσει οπτικο-ακουστικό υλικό της ομιλίας του γιατρού, αν το είχε για την αρθρογραφία του (θα θυμόσαστε βέβαια πως το 1999 δεν υπήρχε κάτι σαν το youtube και ο Παγκόσμιος Ιστός ήταν ακόμη στην αρχή του).

Ο Γιάννης Τριάντης έγραφε μία στήλη που κατελάμβανε μεγάλο μέρος της προτελευταίας σελίδας της εφημερίδας και συχνά περιελάμβανε στη στήλη του ειδήσεις και σχόλια για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και (ιδίως για) την Κύπρο. Μου απάντησε με έκδηλη έκπληξη, περίπου με τα εξής λόγια:

  • «Μα καλά, τι εχει γίνει με αυτη την ομιλία; Ήξερα πως σήμερα μιλάει ο Λυσσαρίδης και είχα κατα νου να αναζητησω την ομιλία του. Εδώ όμως και μισή ώρα έχουν σπάσει τα τηλέφωνα από αναγνώστες που με ρωτούν αν εχώ ακούσει τον Γιατρό. Κάθε τρια λεπτά, χτυπαει το τηλέφωνο. Ενθουσιασμένοι και συγκλονισμένοι όλοι τους! Θα αναζητησω τωρα το υλικό και πάρε με αύριο αν θέλεις».

Την επόμενη ημέρα, η στήλη του Γιάννη ήταν εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στον γιατρό και στην συγκλονιστική ομιλία του.

Δεν έγραψα αυτή τη μικρή ιστορία για να δείξω πως εξ αιτίας μας γράφτηκε κάποτε, κάτι, για τον Γιατρό. Ο εξαίρετος Γιάννης Τριάντης δεν είχε ανάγκη από εμάς για να του γνωρίσουμε τον Βάσο Λυσσαρίδη και η στήλη του θα περιείχε τα ίδια ακόμη και αν κανείς μας δεν του τηλεφωνούσε.

Νομίζω όμως πως η ιστορία δείχνει τη δύναμη της προσωπικότητας του Γιατρού, την απήχηση και την εμβέλεια των ιδεών και των αγώνων του, ακόμη και σε μία Ελλάδα που δεν τον ήξερε καλά (και ποτέ δεν τον έμαθε πραγματικά, νομίζω) και δεν γνώριζε την προσφορά του στους αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού.

Είναι εντυπωσιακό, νομίζω, πως η ομιλία του Λυσσαρίδη ειχε τέτοια απήχηση στην Αθήνα του 1999, την αποχαυνωμένη από το Χρηματιστήριο, τα limit-ups, τα ακριβά εστατόρια, τα πούρα, τα ακριβά αυτοκίνητα και τα glamorous parties της Μυκόνου και της Αράχωβας.

Ο Γιατρός θα μας λείψει. Ήταν ηθικός φάρος, μέρος της συλλογικής μας συνείδησης και θα τον μνημονεύουμε συχνά στο μέλλον. Ειδικά η δική μου γενιά που κατάφερε (όχι μόνη της, είναι η αληθεια) να κάνει την Ελλάδα δέσμια των μνημονιακών υποχρεώσεων, κέλυφος μονο κυριάρχου κράτους, και πολύ φοβάμαι πως θα παραδώσει (με την ψήφο της, στις εκάστοτες εκλογές, αλλά κυρίως με την αδιαφορία της) αιχμάλωτη την Κύπρο στον εισβολέα του 1974 και τους επικυρίαρχους που όλοι γνωρίζουμε.

Κωνσταντίνος Κούτρας
Αναπληρωτής Καθηγητής Επιστήμης Υπολογιστών
Kuwait, Μέση Ανατολή

  • Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Ακολουθήστε την Hellas Journal στην NEWS GOOGLE

Διπλωματικό μαραθώνιο αρχίζει η Λευκωσία: Ανασύρει εκβιαστικά χαρτιά η κατοχική Τουρκία

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: