To χρυσό γκόλ των Αρμένιων, χρήσιμο μάθημα και για το δικό μας λόμπι που αναλώνεται στις δημόσιες σχέσεις…
Χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στους δρόμους του Λος Άντζελες ευχαρίστησαν τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων. EPA, ETIENNE LAURENT
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ηταν ευχάριστη έκπληξη ομολογουμένως η ρητή και ανεπιφύλακτη αναγνώριση της Aρμενικής Gενοκτονίας από τα χείλη του νέου Αμερικανού προέδρου.
Πρώτον και κυριότερο επειδή αποτελεί μια πρώτη ένδειξη ότι ο Τζο Μπάιντεν τηρεί τις προεκλογικές δεσμεύσεις του και δεν φοβάται την οργή του Ταγίπ Ερντογάν, όπως οι προκάτοχοι του. Και δεύτερον επειδή η Τουρκία πήρε επιτέλους ένα μάθημα ότι δεν μπορεί να επιβάλει τα καπρίτσια της με την μέθοδο του τσαμπουκά, ενίοτε δε μπορεί και να υποστεί τακτικές ήττες από πολύ πιο αδύναμους, αλλά αποφασισμένους αντιπάλους όπως η Αρμενία.
Προσωπικά είχα αμφιβολίες μέχρι την τελευταία στιγμή αν ο Μπάιντεν θα ξεστόμιζε την επίμαχη λέξη με την μεγάλη συμβολική σημασία, ή θα επέλεγε κάποια περιφραστική διατύπωση όπως ο Ντόναλντ Τράμπ. Γιατί η Τουρκία δεν έχει συνηθίσει να χάνει στο γήπεδο της αμερικανικής πολιτικής σκηνής και είναι βέβαιον ότι θα εξαντλούσε κάθε μέσο διπλωματικής ή άλλης πίεσης για να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη που τσαλακώνει το γόητρο της.
Γι αυτό άλλωστε και το πρακτορείο Reuters που πρώτο μετέδωσε την πρόθεση του Αμερικανού προέδρου να αναφερθεί σε «γενοκτονία», κρατούσε μία ισχυρή επιφύλαξη μήπως υπάρξει αλλαγή της τελευταίας στιγμής λόγω τουρκικού διαβήματος.
- Ο Μπάιντεν δεν έκανε πίσω και είχε το θάρρος να ανακοινώσει προκαταβολικά την πρωτοβουλία του, τηλεφωνώντας στον Τούρκο ομόλογο του. Σε αυτό το σημείο καλό είναι να κρατήσουμε έναν αστερίσκο γιατί δεν ξέρουμε τι ενδεχομένως έταξαν οι Αμερικανοί στον Ερντογάν για να του «γλυκάνουν το χάπι».
- Δεν γνωρίζουμε επίσης ποια ήταν η αντίδραση του Σουλτάνου. Δηλαδή τι μπορεί να ζήτησε από τον Μπάιντεν ώστε να μην ωθήσει την διένεξη για το Αρμενικό στα άκρα. Θα τα διαπιστώσουμε αυτά στη συνέχεια.
Γεγονός είναι πάντως ότι η Τουρκία υπέστη σοβαρή ήττα εντυπώσεων. Η αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας όμως, ήταν χρήσιμη και από άλλης απόψεως. Αποδεικνύει ότι όλα αυτά τα χρόνια το λεγόμενο «ελληνο-αμερικανικό» λόμπι, δεν κάνει την δουλειά του και αναλώνεται σε παρωχημένες δημόσιες σχέσεις για ζητήματα μικρής ουσίας, όπως «ποιος Ελλαδίτης θα προσκληθεί στον Λευκό Οικο κατά τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου».
Τα πρόσωπα που υποτίθεται μεταφέρουν τις ελληνικές θέσεις στην αμερικανική κυβέρνηση, είναι φθαρμένα και «πολυκαιρισμένα», στερούνται τεχνοκρατικής επάρκειας, έχουν το μυαλό στο χρήμα και μιλούν γλώσσα της δεκαετίας του ’80. Κι από την άλλη οι πλούσιοι και επιφανείς Ελληνο-αμερικανοί επιχειρηματίες, ειδικά αυτοί της πρώτης «δεκάδας» κοιτούν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα τους, το μέλλον των παιδιών τους και τις δικές τους ευκαιρίες προβολής. Καμία έγνοια για το πώς θα εξασφαλίσουν τα συμφέροντα της πατρίδας.
Θα μπορούσα εύκολα να παραθέσω και ονόματα για τους επαγγελματίες «λομπίστες» της ομογένειας που θυμίζουν γλοιώδεις κονφερασιέ τσίρκου, τους δολοπλόκους Φαναριώτες της Αρχιεπισκοπής, τους πολυμήχανους εκδότες με τα πτυχία-μαιμού, τους μεγαλομπακάληδες με τις πολιτικές φιλοδοξίες, τις κορασίδες-πρέσβειρες και τους ναυάρχους που ξεχνούν την λέξη Ελλάδα και πάει λέγοντας.
Δεν χρειάζεται σε αυτή τη φάση. Αναγνωρίζουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους σε αυτές τις γραμμές. Για ανθρώπους που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια τώρα να αναστυλώσουν μια ορθόδοξη εκκλησία στην καρδιά της Νέας Υόρκης, έπειτα από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, δεν απαιτούνται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι εξ΄ορισμού αποτυχημένοι και πρέπει να εξαφανιστούν από το προσκήνιο άμεσα.
- Το ελληνικό λόμπι λοιπόν έχει τελειώσει από την εποχή του Μακαρίου. Μόνο τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν εκπρόσωποι των νεότερων γενιών, κυρίως Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι συντονίστηκαν με το κατά πολύ ισχυρότερο Εβραικό λόμπι, ένωσαν δυνάμεις με τους Αρμένιους και άλλους συμμάχους και άρχισαν να κάνουν πιο επαγγελματική δουλειά.
- Είναι οι ίδιοι που ανακάλυψαν και «επένδυσαν» στον γερουσιαστή Μενέντεζ ο οποίος αποδείχτηκε ότι εκτός από λόγια μετράει και σε πράξεις, ανταποδίδοντας το καλό σε αυτούς που τον στηρίζουν.
Βεβαίως ακόμη και η πιο σύγχρονη εκδοχή ελληνοαμερικανικού λόμπιγκ έχει τα προβλήματα της. Απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στο Δημοκρατικό Κόμμα, στενεύοντας το ακροατήριο και εξακολουθεί να συντάσσεται με την Αρχιεπισκοπή, η οποία όμως έχει πάψει προ πολλού να παίζει εθνικό ρόλο και ακολουθεί την χλιαρή γραμμή του Πατριαρχείου που ούτε ανακοίνωση για τα 200 χρόνια της Παλιγγενεσίας τόλμησε να βγάλει.
Εκ του αποτελέσματος κρινόμενες οι επιδόσεις του ελληνικού «μοχλού πίεσης» στην αμερικανική πολιτική σκηνή παραμένουν πολύ χαμηλές. Αν σκεφτείτε ότι η Αρμενία είναι μία αδύναμη, φτωχή χώρα, χωρίς την γεωστρατηγική αξία της Ελλάδας και με μια πολύ μικρότερη σε μέγεθος παροικία από την ελληνική στις ΗΠΑ, θα καταλάβετε την αξία του «χρυσού γκολ» που έβαλε.
Και οι εκπρόσωποι της ελληνικής φωνής στην άλλη ακτή του Ατλαντικού θα πρέπει να αρχίσουν να λογοδοτούν για την αδυναμία τους να ακουστούν.
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ
Ακολουθήστε την Hellas Journal στην NEWS GOOGLE
Μην βιάζεστε να χαρείτε για την αποχώρηση της Μέρκελ: Και οι “Πράσινοι” είναι πριν απ΄όλα Γερμανοί!