Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης στη στρατιωτική παρέλαση για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Πλατεία Συντάγματος, Αθήνα. Φωτογραφία ΓΤΠ – Σταυρος Ιωαννίδης
Μετά από τα μηνύματα της εθνικής επετείου, τις μεγαλειώδεις διακηρύξεις, τις…. λαμπερές εκδηλώσεις, η επόμενη ημέρα σηματοδοτεί την επιστροφή στην… πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, που θέλει «ρεαλισμό» και «αγιοποίηση» των αγώνων, αλλά να μην είναι παράδειγμα προς μίμηση.
Άλλωστε, ένα είναι το μεγαλείο ενός αγώνος, που νίκησε και ισοζύγια δυνάμεων, εχθρικό διεθνές περιβάλλον και διαφορετικό το πώς τυγχάνει διαχείρισης το αποτέλεσμα. Τούτο το βιώσαμε και το 1821 όταν οι ξένοι θέλησαν να επιβάλουν στην ελεύθερη Ελλάδα την πορεία της, το παρακολουθήσαμε και μετά το έπος του 1940, αλλά και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1955-1959.
Η επιστροφή, λοιπόν, στην πραγματικότητα είναι αυτό που βιώνουμε δεκαετίες. Μετά από τα ισχυρά μηνύματα, που αφυπνίζουν συνειδήσεις και ενισχύουν το φρόνημα, εμφανίζονται οι μηχανισμοί «αποσυμπίεσης». Μια επέτειος ήταν και πέρασε και η περηφάνια και η συγκίνηση μπαίνουν στο χρονοντούλαπο. Και αρχίζουν τα γνωστά και επαναλαμβανόμενα:
«Η Τουρκία βρίσκεται σε δύσκολη φάση και πρέπει να βοηθηθεί», «ο Ερντογάν είναι απρόβλεπτος και μπορεί να ξεσπάσει πάνω σας». Και στο διά ταύτα: «Πρέπει να βοηθήσετε, να δώσετε, για παράδειγμα, την πολιτική ισότητα (όχι αυτή που δόθηκε, άλλη πιο τουρκική)…» .
Όλα αυτά γίνονται επειδή έχει εμπεδωθεί η αντίληψη, πως για να συνεργασθεί η Τουρκία θα πρέπει να προσεγγιστούν οι τουρκικές αξιώσεις. Και αυτό γίνεται από το 1974 και εντεύθεν. Και κάθε φορά που οι θέσεις της ελληνικής πλευράς προσέγγιζαν τις τουρκικές αξιώσεις, η Τουρκία μετακινείται ακόμη πιο ακραία.
Και που φθάσαμε; Να συζητείται η κυριαρχική ισότητα, ο τρόπος που η Τουρκία θα ελέγχει τη λειτουργία του κράτους και οι πιέσεις να στρέφονται προς τη δική μας πλευρά. Και τώρα που τα όρια έχουν κατά πολύ ξεπεραστεί και ο γκρεμός είναι ορατός, τίθενται τα γνωστά εκβιαστικά διλήμματα. Και από τους τρίτους αλλά και από «δικούς μας».
Όλοι αυτοί που δηλώνουν περήφανοι για την εθνική επέτειο, που δεν είχαν αναστολές να επικαλούνται την επιστολή του Κολοκοτρώνη με την οποία διέταξε «τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους», παρουσιάζουν τις παγίδες ως… ευκαιρίες. Και για να είμαστε σωστοί, υπήρχαν και υπάρχουν πολλές πορείες και διαδρομές για να αποφευχθούν οι παγίδες, αλλά οι δογματικοί και φοβικοί, επιμένουν σε μια αδιέξοδη και εν πολλοίς επικίνδυνη πορεία.
Είναι συμφωνία στο Κυπριακό που επιδιώκουμε και όχι νέες περιπέτειες. Είναι λύση που θέλουμε, που θα διασφαλίζει ένα λειτουργικό, βιώσιμο, δημοκρατικό κράτος, χωρίς στρεβλώσεις και περίπλοκες ρυθμίσεις. Υπάρχει στον κόσμο χώρα, που βρίσκεται τμήμα της υπό κατοχή και αντί να προτάσσεται το θέμα της άρσης της παρανομίας, να συζητείται για τέσσερις και πλέον δεκαετίες πώς θα λαμβάνονται οι αποφάσεις;
Υπάρχει χώρα στον κόσμο, που η απαλλαγή από την κατοχή έρχεται σε δεύτερη μοίρα και προτάσσεται η πολιτική ισότητα; Αυτό ήθελε από το 1974 η Τουρκία, να μην βρίσκεται στη μεγάλη εικόνα και να καταστεί το θέμα διακοινοτικό. Δεν προσπάθησε και πολύ, βρήκε πρόσφορο έδαφος και έγινε δεκτό. Οι εκάστοτε διαχειριστές του Κυπριακού έχουν ευθύνες για το γεγονός ότι κατάντησαν ένα θέμα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, να είναι ζήτημα ρύθμισης εξουσιών.
Στην Πενταμερή αντί να παρακαλούμε την Τουρκία να συζητήσει την παλιά πολιτική ισότητα, την ΔΔΟ, θα πρέπει να προταχθεί και επιμένουμε στο θέμα της Ασφάλειας. Και μόνο όταν λυθεί, να προχωρήσουμε στα υπόλοιπα.
ΣΗΜEΙΩΣΗ: Οφείλουμε να το επισημάνουμε: Ο μόνος που ανέδειξε τη διεθνή πτυχή του Κυπριακού, παρουσιάζοντας ολοκληρωμένη πρόταση για την Ασφάλεια, ήταν ο Νίκος Κοτζιάς, υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, 2015-2018.