Η Ευρώπη των ψευδαισθήσεων: Οι χειρισμοί της Ελληνικής Διπλωματίας και η άτακτη υποχώρηση

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το δημοψήφισμα για το φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν: Η συντριπτική πλειοψηφία αποφάσισε, αλλά μέχρι σήμερα οι ανεγκέφαλοι δεν σέβονται την ετυμηγορία του λαού

24 Απριλίου στο Γερεβάν: Ο αγώνας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων συνεχίζεται, μνήμη και τιμή στους νεκρούς της τουρκικής θηριωδίας, το 1915

Ενδεικτικό της νοοτροπίας της Τουρκίας είναι η μη παραδοχή της διάπραξης της Γενοκτονίας των Αρμενίων: Η ΕΔΕΚ τιμά τους δολοφονημένους από τις ορδές των Νεότουρκων

Του ΠΕΤΡΟΥ Ι. ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ (*)

Η πρόσφατη «στάση» σε επίπεδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) απέναντι στην Τουρκία, «ειδικότερα για το θέμα των προκλήσεων της Τουρκίας», χαρακτηρίζεται από την επιμονή κρατών-μελών της Ε.Ε. να αποφύγουν με κάθε τρόπο ευθεία αναφορά σε κυρώσεις κατά της Τουρκίας.

Η «στάση» αυτή χαρακτηρίζεται και από την αντίστοιχη υποχώρηση της Ελλάδας. Η υποχώρηση δε της Ελλάδας προδήλως είναι δεδομένη, όσο και αν επικοινωνιακά επιχειρείται το αντίθετο…

Με τούτο δε ως δεδομένο θα πρέπει να επισημειωθούν τα εξής:

• ΜΕ ΠΡΟΣΦΥΓΉ ΣΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΌΝΑΣ

1) Η τοποθέτηση της Ε.Ε. στο ανώτατο επίπεδο κορυφής αναφορικώς με την Τουρκία αφορά γενικόλογη υπεκφυγή που βρίσκεται πέραν των θεσμοθετημένων, στο πλαίσιο της  Συνθήκης της Λισαβόνας (ΣΥΝΘΗΚΗ  για την ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ: ΣΕΕ), καθόσον ισχύουν τα εξής:

2) Με βάση το άρθρο 29 ΣΕΕ, η ενωσιακή έννομη τάξη ιδρύει κοινές διατάξεις για την «Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας».

Οι διατάξεις δε αυτές, πέραν των γενικών Αρχών και Αξιών της ΕΕ: «καθορίζουν τη στάση της Ένωσης επί συγκεκριμένου ζητήματος γεωγραφικής ή θεματικής φύσης και τα κράτη-μέλη μεριμνούν ώστε οι εθνικές τους πολιτικές να συνάδουν προς τις θέσεις της Ένωσης»… Ωστόσο οι εθνικές πολιτικές συνάδουν με τα αμιγώς στενά οικονομικά τους συμφέροντα.

• Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (ΣΛΕΕ) ΚΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΙΣΜΟΙ  ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ.

Το πρόβλημα είναι δε ότι δεν εφαρμόστηκε το άρθρο 29 ΣΕΕ, και εκ των όσων  προκύπτουν , δεν τέθηκε ποτέ ως ζήτημα από ελληνικής πλευράς ,διότι οι εταίροι μας ΘΑ ΕΧΑΝΑΝ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ, λόγω της ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΗΣ εφαρμογής του άρθρου 215 ΣΛΕΕ, όπου οι κυρώσεις θα μπορούσαν να επιβληθούν χωρίς ομοφωνία! 

Αλλά για όλα αυτά χρειάζονται χειρισμοί υψηλής διπλωματίας, αποφασιστικότητα Και αποδέσμευση επιρροών, από την «ελίτ των αποφάσεων»! Το Υπουργείο δε των Εξωτερικών της ελληνικής Δημοκρατίας και το «Μέγαρο Μαξίμου» θα έπρεπε να έχουν ενημερώσει την κοινή γνώμη εάν και κατά πόσον επικαλέστηκαν ποτέ τις διατάξεις 29 ΣΕΕ και 215 ΣΛΕΕ. Λίαν αναμφίβολο είναι εάν πότε τέθηκαν αυτά τα ζητήματα ενώπιον των εταίρων!

Το περίφημο δε άρθρο 215 ΣΛΕΕ θεσπίζει κανόνα βάσει του οποίου:

Όταν απόφαση που εκδίδεται σύμφωνα με το κεφάλαιο 2 του τίτλου V της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, προβλέπει τη διακοπή ή τη μείωση, εν όλω ή εν μέρει, των οικονομικών και χρηματοοικονομικών σχέσεων με μία ή περισσότερες τρίτες χώρες, το Συμβούλιο, αποφασίζοντας με ειδική πλειοψηφία μετά από κοινή πρόταση του ύπατου εκπροσώπου της Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας, και της Επιτροπής, θεσπίζει τα αναγκαία μέτρα. Ενημερώνει  δε σχετικά και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Έτσι, σε επίπεδο κορυφής η ενωσιακή τάξη πραγμάτων απέφυγε να προσφύγει στις ειδικότερες διατάξεις που αφορούν στην «Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας», που κατά τα λοιπά αποτελούν «αναπόσπαστο στοιχείο» των ενωσιακών πολιτικών…

• ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΙΤΑΜΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

1) Ειδικότερα και με δεδομένο ότι από την πλευρά της Άγκυρας λαμβάνουν χώρα ιταμές προκλήσεις που απειλούν με τρόπο άμεσο όχι μόνο την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και της Μεσογείου εν γένει, με κύρια αναφορά στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, οι ηγέτες της ΕΕ απέφυγαν να προσφύγουν στην παράγραφο 7 του άρθρου 42 ΣΕΕ, σύμφωνα με την οποία:

«Σε περίπτωση κατά την οποία κράτος-μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».

Η διάταξη αυτή αφορά πράγματι Συμπολιτεία και όχι χαλαρή Συνομοσπονδία… όπως καταντά την ΕΕ η «ελίτ των Βρυξελλών-Βερολίνου» με την ανοχή δυστυχώς των Παρισίων…

Η διάταξη δε αυτή ακόμη και ως ρητή δήλωση είναι η μόνη δήλωση που θα υπολόγιζε σοβαρά η Τουρκία. Αντί, λοιπόν, οι ηγέτες της ΕΕ να διατυπώσουν ευθεία αλληλεγγύη σε Ελλάδα και Κύπρο αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους σύμφωνα με τις πρόνοιες της παραγράφου 7 του άρθρου 42 ΣΕΕ, περί άλλα τυρβάζουν.

2) Ωστόσο, άξιο επισημείωσης είναι ότι, από πλευράς Ελλάδας, πέραν των «προπαρασκευστικών διαδικασιών» για  δηλώσεις ή αποφάσεις «περί κυρώσεων», θα έπρεπε ήδη να έχει τεθεί υπ’ όψιν ως αντικείμενο ατζέντας η  προαναφερόμενη διάταξη της παραγράφου 7 του άρθρου 42 ΣΕΕ. Και τούτο διότι:

2α) Πράγματι η Ελλάδα αντιμετωπίζει ιταμή  πρόκληση, και  πράγματι οι ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας έχουν έρθει σε οιονεί πολεμική αντιπαράθεση με τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις!

2β) Οι εταίροι και σύμμαχοι, πολύ καλά γνωρίζουν ότι η Τουρκία αποτελεί άμεσο κίνδυνο αποσταθεροποίησης στην περιοχή!

3) Άξιο, όμως, επισημείωσης είναι ότι και η  Ελλάδα δεν έθεσε το ζήτημα αλληλεγγύης, που να απορρέει ευθέως από το πρωτογενές ενωσιακό δίκαιο, ούτε και ζήτημα αρνησικυρίας (veto) σε ένα κοινό ανακοινωθέν το οποίο «θα είναι»  ή πράγματι «είναι» προδήλως κατώτερο των προσδοκιών της!

• ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ

Στη Διάσκεψη Κορυφής της Μπρατισλάβα το Σεπτέμβριο του 2016 οι ηγέτες της ΕΕ αποφάσισαν να δώσουν «νέα ώθηση» στην «Ευρωπαϊκή Εξωτερική Ασφάλεια και Άμυνα». Περαιτέρω, το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έθεσε προτεραιότητες (α) αντίδρασης σε περίπτωση εξωτερικών συγκρούσεων και κρίσεων, καθώς και (β) προστασίας της ΕΕ και των πολιτών της, με συντονισμένη ετήσια επανεξέταση στον τομέα της άμυνας. Διερωτάται δε κανείς αν όλα αυτά είναι πραγματικότητα ή ψευδαισθήσεις!..

Και τούτο διότι δεν υπάρχει δημόσιος απολογισμός:

1) Ως προς τη συντονισμένη ετήσια επανεξέταση στον τομέα της άμυνας (CARD), με στόχο την ενίσχυση της αμυντικής συνεργασίας μεταξύ κρατών-μελών,

2) Ως προς τη μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία (PESCO), 

3) Ως  προς τη  δημιουργία στρατιωτικής  δυνατότητας  σχεδίασης  και διεξαγωγής επιχειρήσεων (MPCC), με στόχο τη βελτίωση των δομών διαχείρισης κρίσεων και

4) Ως προς την ενίσχυση των μέσων ταχείας αντίδρασης της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων των μάχιμων μονάδων της ΕΕ και των μη στρατιωτικών δυνατοτήτων.

Με τούτα τα δεδομένα θα πρέπει να αποφασιστεί εάν η Ευρώπη θα βαδίσει σε μία πράγματι Συμπολιτεία ή εάν θα παραμείνει η Ευρώπη των ψευδαισθήσεων, με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται με τη διεύρυνση ενός αναπόφευκτου ρεύματος ευρωσκεπτικισμού. 

(*) Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Ακολουθήστε το Hellas Journal στο NEWS GOOGLE

Το εμβόλιο, η οικονομία και οι εκλογές: θα είναι εκλογικό έτος το προσεχές 2021 στην Ελλάδα;