Στο θέμα της Τουρκίας η Ευρωπαϊκή Ένωση κινδυνεύει από ασυμφωνία: “Διακυβεύεται η αξιοπιστία μας”…
ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Αλέξης Τσίπρας στο Συμβούλιο της Ευρώπης: Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού
Τουρκία, η χώρα της αμετανόητης θρησκευτικής ανελευθερίας: Έκθεση Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την καταπίεση των μειονοτήτων * Ειδική μνεία σε Πατριαρχείο, Αγιά Σοφιά, Μονή Χώρας
Το άρθρο της ιταλικής ιστοσελίδας Corrispondenzaromana.it (Luca della Torre) ξεκινά με αναφορές στην Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571) για να συνεχίσει:
Δυστυχώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται και η Τουρκία, εδώ και μια δεκαετία, κάτω από το τακούνι της μυώδους και επικίνδυνης παντουρανικής και παν-ισλαμικής ιδεολογίας του Προέδρου Ρετζέπ Ερντογάν, εμφανίζεται όλο και περισσότερο ως ένας επικίνδυνος ανταγωνιστής, στην πραγματικότητα enemy, ένας εχθρός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το θεσμικό πολιτικό παράδοξο της σύγχρονης Τουρκίας είναι αυτό: χάρη σε μια σειρά δεκαετιών στρατηγικών συνθηκών και συμφωνιών διεθνούς δικαίου, η Τουρκία από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε ένα θεμελιώδες πιόνι της Ατλαντικής Συμμαχίας, του ΝΑΤΟ και ολόκληρης της Δύσης ως αναχαίτιση στην απειλή της μαρξιστικής ιδεολογίας που ενσωματώνεται στο σοβιετικό καθεστώς και στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Ενισχυμένο από μια κοσμική εθνικιστική και μιλιταριστική πολιτιστική παράδοση, η οποία δικαιολογεί τον άγριο αντι-κομμουνισμό του τουρκικού λαού, που ενισχύεται από την εξαρτημένη θέση του στη Δύση και την Ανατολή, το κοσμικό τουρκικό κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ, απαλλαγμένο από το ιδεολογικό βάρος του Ισλάμ, είναι εδώ και δεκαετίες ένας πολύ πιστός εταίρος της Ευρώπης, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην εγγύηση της σταθερότητας των διεθνών σχέσεων στον άξονα της Μεσογείου που επεκτείνεται στη Μαύρη Θάλασσα και τη Μέση Ανατολή.
Όλα αυτά δεν υπάρχουν πια: σε μερικές δεκαετίες η Τουρκία έχει υποστεί μία ριζική οπισθοσδρόμηση σε ένα πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, το οποίο την οδήγησε να γίνει τώρα ένα πρόβλημα, πράγματι «το πρόβλημα» των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των ΗΠΑ, στη Μεσόγειο. Αλλά η Τουρκία είναι ταυτόχρονα μέλος του ΝΑΤΟ, με πολύ ισχυρό στρατό.
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, με την αναβίωση του ισλαμικού στρατιωτικού πολιτικού μύθου της Τζιχάντ στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία έχει γίνει ολοένα και περισσότερο μια περιφερειακή δύναμη εκτός ελέγχου στις σχέσεις με τη Δύση, όπως δήλωσε ένας διπλωμάτης. στο πρόσφατο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ.
Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του Med7 στο Ajaccio, στην οποία συμμετέχουν οι χώρες της Ευρώπης και του Μαγκρέμπ της Μεσογείου, ο Γάλλος πρόεδρος Macron δήλωσε ρητά ότι «η Τουρκία παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι» παραβιάζοντας όλες τις δεσμεύσεις που ανέλαβε στη διάσκεψη του Βερολίνου για την ασφάλεια της Μεσογείου.
Υπάρχουν τρεις γεωστρατηγικά παιχνίδια που αυξάνουν το επίπεδο συναγερμού όσον αφορά στις συνθήκες και τις συμφωνίες του διεθνούς δικαίου μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας στη σκακιέρα της Μεσογείου.
- Η πρώτη και πιο δραματική ήταν η μονομερής αποστολή, που δεν είχε συμφωνηθεί με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ενός τουρκικού στρατιωτικού σώματος με πολεμικό εξοπλισμό (ως εκ τούτου όχι μια απλή ειρηνευτική αποστολή) στη Λιβύη για την υποστήριξη του πρωθυπουργού Al-Sarraj ως απάντηση στην επίθεση. του αντιπάλου στρατηγού Haftar, του ισχυρού άνδρα της Κυρηναϊκής.
Μια επίδειξη δύναμης που επέτρεψε στην Άγκυρα να δημιουργήσει μια στρατηγική παρουσία στην περιοχή της Τριπολίτιδας, πολύ πλούσια σε ενεργειακούς πόρους, εκδιώκοντας αποτελεσματικά τις ιταλικές και γαλλικές εταιρείες πετρελαίου: κάτι που προκάλεσε την οργή του Γάλλου Προέδρου Macron, ενώ η ανίκανη ιταλική κυβέρνηση, η οποία ποτέ δεν διέθετε ένα υπεύθυνο στρατηγικό όραμα για την προστασία των διεθνών δικαιωμάτων και της ασφάλειας, απλώς σημείωσε την απομάκρυνση της Ιταλίας από τη σκακιέρα της Λιβύης.
- Το δεύτερο σενάριο στο οποίο η απειλή της εξωτερικής πολιτικής του Προέδρου Ερντογάν αξιοποιεί την ίδια μορφή εκβιασμού κατά της Ευρώπης είναι η παρουσία στην επικράτειά της εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, μεταναστών, τζιχαντιστών τρομοκρατών που κατέφυγαν στην Τουρκία λόγω του εμφύλιου συριακού πολέμου και της κατάρρευσης του ISIS.
Με βάναυσο κυνισμό, αλλά και αποτελεσματική realpolitik ο Ερντογάν τους τελευταίους μήνες “επέτρεψε” σε πολλούς από αυτούς να εγκαταλείψουν την Τουρκία για να προσεγγίσουν στα ελληνικά νησιά που γειτνιάζουν με τις τουρκικές ακτές, στη Βουλγαρία, στα Βαλκάνια, και τέλος στις χώρες της ΕΕ. Μια κατάσταση που μετατράπηκε σε μία Δαμόκλεια σπάθη στο κεφάλι της Ευρώπης, η οποία με το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση του 2016 αναγκάζεται να κάνει δωρεές δισεκατομμυρίων στην Τουρκία για να αποτρέψει τη θάλασσα των προσφύγων από την εισβολή σε χώρες της ΕΕ.
- Όμως, το πολύ πρόσφατο κυπριακό ζήτημα είναι σίγουρα η πιο σοβαρή διπλωματική κρίση που απειλεί να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας στις διεθνείς σχέσεις μεταξύ ΝΑΤΟ, ΕΕ και Τουρκίας. Η διεθνής πολιτική κατάσταση στην Κύπρο υπήρξε κρίσιμη εδώ και δεκαετίες λόγω του τελευταίου τείχους που χωρίζει τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους.
Το 1974 οι Τούρκοι κατέλαβαν στρατιωτικά το βόρειο τμήμα του νησιού και το χώρισαν, δημιουργώντας ένα κράτος μαριονέτα, τη λεγόμενη και παράνομη “Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου”, η οποία δεν έχει αναγνωριστεί ποτέ βάσει του διεθνούς δικαίου, εκτός από την Τουρκία.
Η πρόσφατη ανακάλυψη πολύ σημαντικών αποθεμάτων υδρογονανθράκων στα ανοιχτά των ακτών της Κύπρου έχει αυξήσει την ένταση στα ύδατα της Ανατολικής Μεσογείου. Η Τουρκία ξεκίνησε τις εξερευνήσεις της θαλάσσιας περιοχής χάρη στην εξουσιοδότηση της μη αναγνωρισμένης κυβέρνησης μαριονετών της Βόρειας Κύπρου, ενώ στην πραγματικότητα η Κυπριακή Δημοκρατία, μέλος της ΕΕ, θεωρεί αυτό το τμήμα ως αποκλειστική οικονομική ζώνη της.
Και η Ελλάδα επίσης ισχυρίζεται ότι η Τουρκία συχνά παραβιάζει τα ύδατά της κατά τις εξερευνήσεις της, ενώ στο τέλος του καλοκαιριού υπήρξαν στρατιωτικά περιστατικά μεταξύ του τουρκικού κα του ελληνικού ναυτικού, δύο ένοπλων δυνάμεων που είναι στην πραγματικότητα σύμμαχοι στη συνθήκη του ΝΑΤΟ.
Μια εξαιρετικά τεταμένη κατάσταση στο επίπεδο της ασφάλειας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η οποία ώθησε το ναυτικό της Γαλλίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Κύπρου να οργανώσουν μια κοινή άσκηση προκειμένου να ωθήσουν το τουρκικό ναυτικό να περιορίσει την παρουσία του σε έξι ναυτικά μίλια δικαιοδοσία από τις ακτές της, όπως προβλέπεται από τις διεθνείς συνθήκες.
Τώρα, η ακανθώδης πολιτική αντιπαράθεση με την Τουρκία έχει απογειωθεί από τα τέλη Σεπτεμβρίου στις συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων, της ανώτατης αρχής της ΕΕ:
Οι Κύπριοι διπλωμάτες έλαβαν θαρραλέα θέση στο Συμβούλιο την περασμένη εβδομάδα, δηλώνοντας ότι δεν θα εγκρίνουν τις κυρώσεις που πρότεινε η ΕΕ κατά του βετεράνου-μαρξιστικού καθεστώτος του Προέδρου-δικτάτορα Λουκασένκο στη Λευκορωσία, εκτός εάν η Ένωση εγκρίνει τις ίδιες κυρώσεις και ενάντια στην Τουρκία για την επιθετική επεκτατική πολιτική της στη Μεσόγειο.
Η διπλωματική θέση της κυπριακής κυβέρνησης είναι πολύ θαρραλέα, γιατί βάζει το δάκτυλό της στην πληγή της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, αδυνατώντας να λάβει δραστικές αποφάσεις ενόψει των κατάφωρων επαναλαμβανόμενων παραβιάσεων των διεθνών συνθηκών για τα δικαιώματα και των απειλών για την ασφάλεια της Μεσογείου που προκαλούνται από το ανανεωμένο παντουρανικό και παν-ισλαμικό δόγμα της επιθετικής τουρκικής κυβέρνησης, το οποίο βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση με την πολιτιστική και θεσμική ταυτότητα της ΕΕ.
- “Η Ευρωπαϊκή Ένωση κινδυνεύει από ασυμφωνία: διακυβεύεται η αξιοπιστία μας, αναγνώρισε μια γερμανική διπλωματική πηγή στο Reuters.
Οι αναλυτές εξωτερικής πολιτικής, οι νομικοί σύμβουλοι των ευρωπαϊκών καγκελαρίων, η ίδια η πολιτική σύνοδος του ΝΑΤΟ παραδέχονται και δυστυχώς αναγνωρίζουν ότι το affaire Τουρκία υπογραμμίζει την αναποτελεσματικότητα, και μάλιστα την ασυμφωνία της προσέγγισης της εξωτερικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης: οι διπλωματικές κυρώσεις που επιβάλλονται συχνά φθάνουν αργά και συχνά είναι αποτέλεσμα “εκπτωτικών» συμβιβασμών υπέρ της τουρκικής επιθετικότητας εναντίον της Ευρώπης.
Η ιδεολογία του Milli Gõruş, ή το σύνθετο πολιτικό δόγμα που ενώνει την εθνικιστική προοπτική της τουρκικής υπεροχής με τα δόγματα του ισλαμικού πολιτισμού η οποία βασίζεται στη δικαιοσύνη, ενάντια στον δυτικό πολιτισμό, τον υλιστικό και ανήθικο, ήταν πάντα η βάση της πολιτικής δράσης του νεο-οθωμανού ηγέτη Ερντογάν. Είναι σαφές ότι η Ευρώπη είναι ο πρώτος στόχος αυτού του νέου ολοκληρωτισμού ενός θρησκευτικού-πολιτικού πλέγματος…»
ΠΗΓΗ: Corrispondenzaromana.it (Luca della Torre), Cipro, l’aggressiva escalation militare della Turchia e l’irrilevanza politica della UE