Ο Ερντογάν δεν θα υποχωρήσει: Η Ελλάδα και η Κύπρος οφείλουν να λειτουργούν ως ενιαίο μέτωπο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Γλυκομίλητος»… ξαφνικά σήμερα ο Ερντογάν για την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Τουρκία: «Σημαντικό στάδιο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις»

Μητσοτάκης από τη Μυτιλήνη: Η προσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας έχει απτά οικονομικά αποτελέσματα για τα νησιά *Οι νησιώτες θέλουν ειρήνη και ασφάλεια

Συμμαχία ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ για οικειοθελή παραίτηση αξιωματούχων από πολλαπλές συντάξεις: Κατέθεσαν πρόταση νόμου, οι νομικοί σκόπελοι

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΗ (*)

Παρά τις προσπάθειες για αποκλιμάκωση ως μέρος ενός ευρύτερου πλάνου κατευνασμού της Τουρκίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (με γερμανική πρωτοβουλία) και τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Τουρκία δεν αναμένεται να συμμορφωθεί ξαφνικά με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου αποποιούμενη των διατυπωμένων διεκδικήσεων της.

Αντιθέτως, μέχρι το 2023 θα έχει προβεί σε ακόμα πιο προωθημένες ενέργειες που κατά την κρίση της ηγεσίας της θα την έχουν καταστήσει περιφερειακή υπερδύναμη. Τρία εκ των ζητημάτων στα οποία εστιάζει η Άγκυρα είναι η πρόσβαση σε δικούς της φυσικούς πόρους, η δυνατότητα παραγωγής πυρηνικής ενέργειας και η ολοκληρωτική διάσπαση του μετώπου Αθήνας-Λευκωσίας.

• Είναι προφανές πως έχει υπάρξει τεράστιο παρασκήνιο τις τελευταίες δεκαετίες σε ό,τι αφορά στους φυσικούς πόρους Αιγαίου και Ανατολικής Μεσογείου. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Παρά ταύτα, οι εξελίξεις ενίοτε δημιουργούν συνθήκες απεμπλοκής από αυτά που έχουν οριστεί ως «μελλούμενα» από συγκεκριμένους πόλους ισχύος.

Για να κατορθώσει όμως ένας κρατικός δρων να απεμπλακεί, οφείλει να λειτουργεί με γνώμονα το εθνικό συμφέρον ακόμα κι αν αυτό σημαίνει μια δυσχερή οικονομική πραγματικότητα. Εάν αντιλαμβάνεται την βραχυπρόθεσμη οικονομική ευημερία ως ανώτερη της εθνικής κυριαρχίας και της υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων τότε δεν τίθεται κανένα ζήτημα. Είναι απλώς θέμα διαμόρφωσης της εσωτερικής κοινής γνώμης.

Η αναφορά σε συνθήκες απεμπλοκής δεν θα αναλυθεί ,σκοπίμως ,αν και έχει δοθεί ένα δείγμα σε προηγούμενο άρθρο από αυτό το βήμα[1].

Οφείλουμε όμως να τονίσουμε σχετικά πως η Τουρκία υποστηρίχθηκε πολυεπίπεδα για ένα πλάνο που αφορούσε την ευρύτερη Μέση Ανατολή το οποίο όμως δεν πέτυχε τον σκοπό του. Η υπέρμετρη αναβάθμισή της έκτοτε δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου σχεδιασμού αλλά των νεο-οθωμανικών φιλοδοξιών και των φοβιών της ηγεσίας της. Αυτές οι φιλοδοξίες έχουν όρια ακόμα κι αν κάποιοι επιθυμούν δεύτερο γύρο «αραβικής άνοιξης».

Είναι διαφορετικό να φανταστεί κανείς μία πραγματικότητα όπου η Τουρκία ως σημαντικός πολιτικός ,αμυντικός και οικονομικός κρίκος της δυτικής αρχιτεκτονικής συμμετέχει συνεργατικά στους ενεργειακούς σχεδιασμούς της Ανατολικής Μεσογείου στη βάση του διεθνούς δικαίου από μία πραγματικότητα όπου η Ελλάδα και η Κύπρος για χάρη αυτής της αρχιτεκτονικής υποβαθμίζονται σε «δορυφόρους» ενός νέου ανεξέλεγκτου πόλου περιφερειακής ισχύος είτε ισλαμιστικού είτε κεμαλικού μελλοντικά προσήμου.

Πιέσεις δεν μπορούν να ασκούνται μονομερώς. Υφίσταται όμως μία εκπεφραμένη «προθυμία» τις τελευταίες δεκαετίες από την ελληνική πλευρά που κρίνεται ως αδυναμία και άρα επιδέχεται πιέσεων με σκοπό την «οριστική διευθέτηση όλων των διαφορών».

• Εάν το δεύτερο σκέλος είναι απευκταίο, τότε Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία οφείλουν να αναθεωρήσουν την διπλωματική τους προσέγγιση μέσω της ενίσχυσης της αμυντικής τους συνεργασίας και της υιοθέτησης μιας σαφώς αποτρεπτικής στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία.

Τουτέστιν, οφείλουν να ασκούν επιθετική διπλωματία εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης ,απαιτώντας από κοινού κυρώσεις μπλοκάροντας επίσης από κοινού όταν δεν εισακούγονται τα αιτήματά τους αντίστοιχα σημεία της ατζέντας των Bρυξελλών ή του ΝΑΤΟ που αφορούν άλλα συμφέροντα ή ανησυχίες.

Είναι αδύνατον να μην υφίσταται ήδη κατάλογος κυρώσεων αφ’ης στιγμής είναι εκπεφρασμένες θέσεις από πλευράς Τουρκίας αυτές που τώρα αντιμετωπίζουμε νοτιοανατολικά της Κύπρου από το Yavuz και από τα ερευνητικά Barbaros και Oruc Reis νοτιοδυτικά της Κύπρου και νότια του Καστελλορίζου. O κατάλογος κυρώσεων όφειλε να υφίσταται από την στιγμή που παρενοχλήθηκε η EΝΙ το 2018.

Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν τότε… Ούτε η Exxon κάνει αποτροπή όμως ούτε ενδιαφέρουν τυχόν επιχειρηματικοί ανταγωνισμοί τα ζητήματα κυριαρχικών δικαιωμάτων ενός κράτους.

Επιπλέον ,Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να «επιτεθούν» θεσμικά -δίνοντας έμφαση στις ανάλογες πληροφορίες- στην τουρκική διείσδυση και συνεπώς διαμόρφωση πολιτικής εντός οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (είτε θεσμικών είτε συμβουλευτικών).

Yπάρχει σίγουρα τεράστιος όγκος πληροφορίας που δεν έχει αξιοποιηθεί. Ίσως ήρθε η ώρα να αναδειχθεί θεσμικά η πραγματική απειλή που συνιστά η Τουρκία σε επίπεδο διείσδυσης και εργαλειοποίησης ατόμων και πληθυσμών.

Στο πλαίσιο μίας αποτρεπτικής και όχι κατευναστικής προσέγγισης της τουρκικής απειλής, Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν τέλος να προκρίνουν την μεταξύ τους στρατιωτική συνεργασία καθιστώντας σαφές σε γειτονικές συμμαχικές χώρες και διεθνείς πόλους ισχύος πως θα υπερασπιστούν τα δίκαια τους ακόμα κι αν χρειαστεί να το κάνουν μόνες σε ενδεχόμενη συνέχιση ή αναβάθμιση των τουρκικών εχθρικών ενεργειών (διότι παράνομες και εχθρικές είναι και όχι «προκλητικές» οι τουρκικές ενέργειες σε αέρα και θάλασσα ,ειδικά όταν συνοδεύονται καθημερινά από απειλή χρήσης βίας).

Αυτό βεβαίως περιλαμβάνει ενίσχυση του τομέα των πληροφοριών και συντονισμό στην προώθηση κοινών θέσεων στα κέντρα ενδιαφέροντος του εξωτερικού.

• Είναι εξαιρετικά κομβικό Ελλάδα και Κύπρος να εμφανίζονται απόλυτα ταυτισμένες σε αυτά τα ζητήματα. Η προπαγανδιστική στοχοποίηση της Κύπρου από φιλοτουρκικούς κύκλους ως κράτους-μέλους της ΕΕ με ρωσική ατζέντα και οικονομική επιρροή δεν είναι προς το συμφέρον μας.

Η Κύπρος θα πρέπει να υποστηρίζεται διαρκώς και να υπενθυμίζεται πως έχει κάθε δικαίωμα να διατηρεί ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με την Μόσχα όπως έχει και η Αθήνα ,το Βερολίνο ,η Ιερουσαλήμ ,η Άγκυρα! Τονίζουμε δε πως η διάσπαση Αθήνας-Λευκωσίας είναι διαχρονικός στόχος της Τουρκίας (και όχι μόνο) και «έχει μπει πολύ νερό στον μύλο» τις τελευταίες δεκαετίες.

Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για τον ελληνισμό. Υπάρχουν ευκαιρίες που πρέπει να αξιοποιηθούν. Οι τουρκικές βλέψεις δεν περιορίζονται μεταξύ 28ου και 30ού μεσημβρινού. Ξεκινούν από την Θράκη και τελειώνουν στην Αμμόχωστο. Για να το κατανοήσουν οι ξένοι, θα πρέπει πρώτα να το έχουμε κατανοήσει εμείς και να ενεργούμε ανάλογα ,δηλαδή αποτρεπτικά σε όλο το τόξο Θράκης-Αιγαίου-Κύπρου.

ΥΓ. Πολύ βιάζονται οι σύμμαχοι…Σε σημείο που ίσως απορεί κανείς τί θέλουν να προλάβουν. Η ταχύτητα από την μία πλευρά των «εξομαλύνσεων» και από την άλλη πλευρά των «συνομιλιών» δείχνει πως τα «τετελεσμένα» μερι το τέλος του ‘20 θα έχουν μεγάλη σημασία μελλοντικά. Ας συνομιλούμε λοιπόν διερευνητικά όπως πρέπει να κάνουμε πάντα…αλλά θα πρέπει να σταθμιστεί με ηρεμία αν πρέπει να βιαστούμε και εμείς για κάποια ακόμα συμφωνία ή όχι.

[1]     https://hellasjournal.com/2020/09/sti-diethni-skakiera-simasia-echoun-i-praxis-evnoiki-sigkiria-alla-me-kindinous-gia-ton-ellinismo/

(*) Γεωπολιτικός Αναλυτής – Ερευνητής, Κέντρο Ανατολικών Σπουδών-Πάντειο Πανεπιστήμιο

• Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ

Ακολουθήστε το Hellas Journal στο NEWS GOOGLE

Στη διεθνή σκακιέρα σημασία έχουν οι πράξεις: Ευνοϊκή συγκυρία αλλά με κινδύνους για τον Ελληνισμό