Ένα τεστ αντοχών….” Το δίκαιο είναι μόνο μεταξύ αυτών που έχουν ίση δύναμη … και αυτό με γνώμονα την ιστορία.. Νομίζω, ανεξαρτήτως του εάν γνωρίζουμε το αποτέλεσμα ή όχι. Εάν η Ελλάδα σταθεί στο ύψος της και δεν μπλέξει (λόγω ατολμίας ή έλλειψης διορατικότητας) τότε ίσως σε ενδεχόμενη υποχώρηση του Έρτογαν, τότε είναι το καθεστώς του που θα είναι σε κίνδυνο… και αυτό το ξέρει καλά…. Άρα πιστεύω ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να σκληρύνει ίσως την θέση της σε σημείο που η Τουρκία να νοιώσει πραγματική απειλή…. ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
Κάθε φορά που ακουγόταν στον ουρανό πολεμικό αεροσκάφος υπήρχε μια κρυφή ελπίδα ότι ήταν ελληνικό. Ήταν μια ελπίδα, ήταν μια ψευδαίσθηση, η οποία παραμένει εν πάση περιπτώσει μέχρι σήμερα μια τραυματική εμπειρία.
Ήταν Αύγουστος 1974 και ο Αττίλας προέλαυνε, μέχρι να ολοκληρωθεί το σχέδιο, που εκπονήθηκε εξαρχής. Όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς, γνώριζαν τη γραμμή του διαχωρισμού.
Τα καραβάνια με τους πρόσφυγες έπαιρναν τον δρόμο του μισεμού. Ένα χάος. Χάθηκαν άνθρωποι, κάποιοι εκ των οποίων δεν γύρισαν ποτέ. Μια χώρα ισοπεδώθηκε.
Έκτοτε, ζούμε με αυτό το δόγμα της… μακρινής Κύπρου. Εκλάμψεις, διαφοροποιήσεις υπήρξαν αλλά ήταν μια πολιτική παρένθεση, ανθρώπων που είχαν όραμα και έβλεπαν ενιαίο τον χώρο, ανεξάρτητα εάν είναι δυο κράτη. Όταν η κατοχική Τουρκία αντιμετωπίζει την Ελλάδα και την Κύπρο ως ενιαίο μέτωπο, πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί διαφορετικά η τουρκική επιθετικότητα; Η σε εξέλιξη εφαρμογή της «Γαλάζιας Πατρίδας» αυτό αποδεικνύει.
Έχουν περάσει από εκείνο τον Αύγουστο 46 χρόνια. Κάτω από το βάρος της στρατιωτικής ήττας, έγιναν βήματα, τα οποία είχαν επιπτώσεις στις προσπάθειες επίλυσης.
Δεύτερο λάθος, ακολουθήθηκε μια τακτική υποχωρήσεων. Μια πολιτική κατευνασμού. Εισήλθε η ελληνοκυπριακή πλευρά από την αρχή σε αχαρτογράφητα νερά. Έγινε αποδεκτό ένα πλαίσιο συμφωνίας, που ακόμη δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενό του και που τυγχάνει διαφορετικής ερμηνείας. Άλλα λέμε εμείς, διαφορετικά η τουρκική πλευρά. Οι δε στρεβλώσεις που υιοθετήθηκαν το καθιστούν θνησιγενές. Δεν θα αντέξει τρία χρόνια όπως τη Ζυρίχη αλλά μερικούς μήνες.
Τέταρτο λάθος ήταν το γεγονός πως η αδυναμία μπροστά σε έναν μεγάλο εχθρό οικοδόμησε μια τάση σύμφωνα με την οποία την ασφάλειά μας πρέπει να την αναλάβουν τρίτοι. Αναμέναμε -αφέλεια και ψευδαίσθηση- τους τρίτους να μας βοηθήσουν να μας… σώσουν. Κάθε φορά προβαλλόταν και νέος σωτήρας, όταν ο προηγούμενος μας απογοήτευσε, επειδή έτυχε, για παράδειγμα, να «αλληθωρίσει» προς την Τουρκία.
Έκτο λάθος, αναπτύχθηκε μια πολιτικο-ιδεολογική προσέγγιση, που διαπερνούσε οριζόντια το κομματικό σύστημα, που πρότασσε την πολιτική της προσαρμοστικότητας προς τις τουρκικές απαιτήσεις. Η πολιτική του κατευνασμού οδήγησε σε πλαίσια λύσης, που καθιστούν το νησί σε εσαεί προτεκτοράτο της κατοχικής Τουρκίας.
Σαράντα έξι χρόνια μετά. Πολλά μπορούν να ειπωθούν. Και για τα λάθη και τις παραλείψεις αλλά και για τις παθογένειες της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που λειτούργησε, κατ’ επιλογή μερικές φορές, σε ένα σύστημα στρεβλώσεων, ύποπτων διαδρομών χρημάτων, ρουσφετιού. Μια κοινωνία που, υποβαθμίζοντας την κατοχή και τον τουρκικό κίνδυνο, έκτιζε στην άμμο.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ