(Λόγω του Τραμπ), η Δύση είναι νεκρή; Τόσο το καλύτερο. Ίσως είναι η ώρα για την Ευρώπη…

FILE PHOTO: Ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν προσέρχεται στιη Σύνοδο Κορυφής. EPA, FRANCOIS LENOIR, POOL




Ο ιστορικός και δοκιμιογράφος, Jacques Julliard, αρθρογράφος στο περιοδικό Marianne Jacques Julliard, σε εκτενές άρθρο του στην εφημερίδα Le Figaro, υποστηρίζει, ότι είναι καιρός η Ευρώπη να ξυπνήσει και κρίνει, ότι μόνο το γάλλο-γερμανικό ζευγάρι μπορεί να δώσει στη Γηραιά Ήπειρο μια πορεία, ένα όραμα, μια δύναμη.

Τονίζει, ότι η ιστορία μόνο θα δείξει αν η συμφωνία ανάκαμψης των 27 ήταν όντως «ιστορική», ενώ επισημαίνει, ότι η κατάσταση είναι βαριά, όπως το 1938.

Αναφέρει, μεταξύ άλλων «…Η ιδεολογική δομή του κόσμου σε δύο αντίθετα στρατόπεδα, καπιταλισμός – σοσιαλισμός, χάνει κάθε νόημα υπέρ περιφερειακών ομάδων, που συχνά αναβιώνουν τις μεγάλες αυτοκρατορίες του παρελθόντος: η Ρωσία του Poutine συνεχίζοντας τον Τσαρισμό, η Τουρκία του Erdogan την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Κίνα του Xi Jinping την αυτοκρατορική δυναστεία.

Για να μην αναφέρουμε τις προσπάθειες των ισλαμιστών να ανοικοδομήσουν το χαλιφάτο του παρελθόντος. Ωστόσο, αυτές οι τέσσερις μεγάλες ομάδες έχουν έναν κοινό χαρακτήρα, το μίσος προς τη Δύση και την επιθυμία για εκδίκηση: και οι τέσσερις, κάποια στιγμή, ήταν θύματα της Δύσης, κυριαρχήθηκαν ή αντικαταστάθηκαν από αυτόν τον φορέα της δημοκρατικής ιδέας και τεχνικού πολιτισμού…

  • Η πολυμέρεια, το επίσημο διεθνές δόγμα των τελευταίων είκοσι χρόνων αντικαταστάθηκε σταδιακά από εξαιρετικά κλασικές πολιτικές εξουσίας, που στοχεύουν στη στρογγυλοποίηση της εδαφικότητάς τους. Ήταν ο Poutine που έδωσε το (κακό) παράδειγμα με την προσάρτηση της Κριμαίας, είναι ο Erdogan που, μέσω μιας επιθετικής πολιτικής στη Συρία και τη Λιβύη, σκοπεύει να επανασχεδιάσει μια Οθωμανική Αυτοκρατορία σε ισλαμική βάση, με το σύμβολο της Αγίας Σοφίας να επιστρέφει στη μουσουλμανική λατρεία.

Είναι τελικά και κυρίως ο Xi Jinping, που δείχνει τα δόντια του στη Θάλασσα της Κίνας, γονατίζει το Χονγκ Κονγκ και δεν κρύβει την επιθυμία του να ανακτήσει την Ταϊβάν και να επεκτείνει την εμπορική του αυτοκρατορία σε όλη την Ασία στην Ευρώπη και να επιβάλει χρηματο-οικονομικό, και ακόμη και στρατιωτικό ιμπεριαλισμό σε ολόκληρη την ευρασιατική ήπειρο.

Οι νεοδικτάτορες δεν κρύβονται πλέον για να πουν, ότι η δυτική δημοκρατία δεν ταιριάζει στη Ρωσία, την Τουρκία, την Κίνα, τον μουσουλμανικό κόσμο, όχι περισσότερο από ό, τι στη Βενεζουέλα του Maduro, στις Φιλιππίνες του Dutertre ή στη Βραζιλία του Bolsonaro.»

Ως προς τη Γαλλία και την Ευρώπη, θεωρεί, ότι έχουν απαλλαχθεί από την ιδεολογία, που στο παρελθόν συχνά προκαλούσε σύγχυση και εκτιμά, ότι ίσως είναι η ώρα για την Ευρώπη, όχι μόνο ως οικονομικός και εμπορικός χώρος, αλλά και ως δύναμη. Για τον ίδιον, η εγκατάλειψη των Άγγλων ήταν ίσως «το μεγαλύτερο δώρο, που θα μπορούσαν να κάνουν στην Ευρώπη», της οποίας ο μόνος αληθινός Άγγλος φίλος που είχε ποτέ ήταν ο Winston Churchill. Υποστηρίζει, ότι αν είναι απαραίτητο θα πρέπει να εγκαταλειφθούν «οι πληρεξούσιοι της Αγγλίας, που άφησε πίσω της, δηλαδή οι Ολλανδοί, οι Δανοί, οι Σουηδοί» και να προχωρήσουν μαζί Γαλλία και Γερμανία, υπενθυμίζοντας αυτό που είπε κάποτε η Margaret Thatcher, ότι «δεν υπάρχει επιλογή».

Τονίζοντας, ότι πάντα ήταν «υπέρμαχος της μόνης Ευρώπης, που είναι πιθανή να γίνει αντικείμενο πολιτικής, μιας Ευρώπης των δύο», σημειώνει:

  • «Με τους Γερμανούς, έχουμε πει τα πάντα, κάναμε τα πάντα: μας απομένει να γίνουμε ένα, ταυτόχρονα σεμνό και μεγαλόπρεπο, κατακτητικό και ειρηνικό, ικανό να δημιουργήσει μια ακτίνα ελπίδας σε αυτόν τον κόσμο των ωμών και των μεγαλομανών. Είναι αυτονόητο, ότι η διπλωματική, στρατιωτική, πολιτική συμμαχία Γαλλίας και Γερμανίας, σεβόμενη τη μόνη αληθινή κυριαρχία του καθενός, που έχει σημασία στον σημερινό κόσμο, την πολιτιστική κυριαρχία, δεν θα παρέμενε για πολύ ένας “γάμος για δύο”»

Κατά τη γνώμη του, όπως, όταν το 1950 ο Robert Schuman πρότεινε προφητικά στη Γερμανία μια δεξαμενή άνθρακα-χάλυβα, έτσι και τώρα οι «Ευρωπαίοι καρδιάς», που είναι οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, οι Βέλγοι, οι Ιταλοί θα σπεύσουν να βρουν το νέο πολιτικό σύμφωνο, απαραίτητο για την επιβίωση της Ευρώπης.

Συμφωνεί στο σημείο αυτό με τον François Hollande, ο οποίος, καλωσορίζοντας «τη σημαντική πρόοδο αλληλεγγύης μεταξύ των είκοσι επτά», επεσήμανε ταυτόχρονα, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση με τη σημερινή της μορφή δεν μπορεί να φτάσει τόσο μακριά που απαιτεί η κατάσταση, «καλώντας για μια Ευρώπη προς τα εμπρός, με μερικές χώρες γύρω από το γάλλο-γερμανικό ζευγάρι ».

Υποστηρίζει, ότι ο χρόνος για τη διαμάχη μεταξύ φεντεραλιστών και κυριαρχικών έχει περάσει, προτρέποντας τους μεν και τους δε να ενωθούν, ώστε να συνεχίσει η Ευρώπη να υπάρχει στον κόσμο του αύριο, ενώ αναφέρει καταλήγοντας:

«Πρέπει να είμαστε σε θέση να αγωνιστούμε για τις πατρίδες μας και τις αξίες μας, με τα όπλα στο χέρι, εάν είναι απαραίτητο».

ΠΗΓΗ: Jacques Julliard: «L’Occident est mort? Tant mieux. C’est peut-être bien le moment de l’Europe»

Ο βοηθός του Μπάιντεν τα είπε όλα: Η ευκαιρία της Ελλάδας απέναντι στην παραβατική Τουρκία…

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: