Χιλιάδες κάτοικοι του Λιβάνου ζητούν να τεθεί η χώρα υπό «γαλλική εντολή»: Είναι νομικά δυνατό;
File Photo: Ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν. EPA, THIBAULT CAMUS / POOL
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
To δημοσίευμα της εφημερίδας Le Figaro (κείμενο Luc Lenoir) αναφέρεται σε υπόμνημα που υποβλήθηκε στο Γάλλο Πρόεδρο, Εμάνουελ Μακρόν, με το οποίο 50.000 άτομα ζητούν να τεθεί ο Λίβανος υπό «γαλλική εντολή για τα επόμενα 10 χρόνια.
Όπως αναφέρουν, «οι αρχές του Λιβάνου έδειξαν ξεκάθαρα πλήρη αδυναμία να ασφαλίσουν και να διαχειριστούν τη χώρα, η οποία, με ένα σύστημα αποτυχημένο, τη διαφθορά, την τρομοκρατία και τις πολιτοφυλακές, έφτασε στην τελευταία της πνοή».
Κάνοντας μία σύντομη ιστορική αναφορά στην παρουσία της Γαλλίας στο Λίβανο, ο δ/φος επισημαίνει, ότι η Γαλλία δεν ήταν ποτέ αποικιακή δύναμη στο Λίβανο, αλλά είχε ρόλο διαχειριστή και πλαισίωσε την έλευση των πολιτικών δομών του σύγχρονου Λιβάνου, θεωρούμενη ως «νονά» της Δημοκρατίας του Λιβάνου..
Ωστόσο, εκτιμά, ότι η προβληματική κατάσταση στο Λίβανο θα μπορούσε να δικαιολογήσει μια τέτοια απόφαση, ακόμη και αν εξαρτάται από μια διεθνή πολιτική ισορροπία, που είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί στο Συμβούλιο Ασφαλείας, με τις αμερικανικές, ρωσικές, κινεζικές και βρετανικές δυνάμεις, καθώς και τα μη μόνιμα μέλη.
Σημειώνεται, ότι για τη Γαλλία, θα ήταν απαραίτητο να αποδειχθεί η δημοκρατική απαίτηση ανάληψης των λιβανικών υποθέσεων, εξ ου και κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στη Βηρυτό, ο Emmanuel Macron ρωτήθηκε από πολίτες του Λιβάνου, σχετικά με το «Κεφάλαιο VII» του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Στο ερώτημα, πόσο μακριά μπορεί να προχωρήσει η γαλλική πίεση στην κρατική μεταρρύθμιση και στο τέλος της διαφθοράς, ο Yann Kerbrat, καθηγητής διεθνούς δικαίου στη Σορβόννη (Παρίσι 1), δείχνει «σκεπτικός» ως προς την έκφραση που χρησιμοποιεί το υπόμνημα, αναφέροντας:
- «Μια αυστηρή εντολή είναι προφανώς πολύ απίθανη, η χρησιμοποιούμενη ορολογία αναφέρεται σε έναν θεσμό που τελείωσε με τη δημιουργία του ΟΗΕ το 1945. Το κράτος του Λιβάνου είναι κυρίαρχο και ο χάρτης του ΟΗΕ δεν εξετάζει μια τέτοια περίπτωση ανάληψης εθνικών υποθέσεων από άλλο. Οι τελευταίες χώρες που τέθηκαν υπό διεθνή διοίκηση, δηλαδή το Ανατολικό Τιμόρ και έπειτα το Κοσσυφοπέδιο, διοικήθηκαν από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενόψει μιας πολύ προβληματικής κατάστασης και συγκεκριμένα με σκοπό την ανεξαρτησία τους για πρώτη φορά».
Ως προς το αν θα μπορούσε η γαλλική διπλωματία να παίξει έναν ιδιαίτερο ρόλο, σε περίπτωση που επρόκειτο να επιτευχθεί μια διεθνής συμφωνία, ο Yann Kerbrat, υποστηρίζει, ότι «εάν το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίσει μια διεθνή διοίκηση, θα μπορούσε να αναθέσει σε ορισμένες χώρες ορισμένες ευθύνες».
Ωστόσο θεωρεί ως « πιο πιθανή την επιβολή κυρώσεων κατά της σημερινής κυβέρνησης του Λιβάνου, οικονομικών ή πολιτικών, όπως η αναστολή της βοήθειας ή των έργων υποδομής ή η ρύθμιση της διεθνούς βοήθειας για την τήρηση ορισμένων υποχρεώσεων, όσον αφορά τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Για τον ίδιον, μια εναλλακτική λύση θα μπορούσε επίσης να είναι να στηριχθεί η χώρα στις ήδη υπάρχουσες δομές, ως προς το οποίο και αναφέρει: «Υπάρχει ήδη μια επιχείρηση των Ηνωμένων Εθνών σε εξέλιξη εδώ και αρκετά χρόνια στον Λίβανο.
Η UNIFIL μπορεί να αναλάβει νέες αποστολές από το Συμβούλιο Ασφαλείας, όπως η διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας ή η εξασφάλιση της, αλλά και πάλι, μόνο εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία με τις τοπικές αρχές ή δεν ληφθεί καμία απόφαση προς αυτή την κατεύθυνση από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών».
Πέρα από τη νομική ρύθμιση, έγκειται επομένως στη πολιτική ο καθορισμός της φύσης της γαλλικής παρέμβασης, υπογραμμίζει ο δ/φος, κατά τη γνώμη του οποίου, τίποτα δεν δείχνει πως η Γαλλία θέλει να αντιμετωπίσει μόνη της το ζήτημα του Λιβάνου και να δώσει τη μάχη στο Συμβούλιο Ασφαλείας, διαπραγματευόμενη πιθανώς άλλα διπλωματικά συμφέροντα, προκειμένου να βοηθήσει τον Λίβανο.
Ο Michel Santi, πρώην σύμβουλος της κεντρικής τράπεζας του Λιβάνου, βλέπει στο υπόμνημα την επιθυμία των Λιβανέζων να δοθεί τέλος σε ένα διεφθαρμένο σύστημα, το οποίο, όπως σημειώνεται, η επανάσταση που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2019, δεν ήταν ποτέ σε θέση να ανατρέψει.
«Αυτή η πρωτοβουλία αντικατοπτρίζει το σημείο χωρίς επιστροφής των Λιβανέζων. Οι άνθρωποι αναζητούν όλα τα δυνατά μέσα, για να αποκλείσουν αυτό που ονομάζεται “κλίκα”, η οποία μοιράζεται την εξουσία και τους καρπούς για πάρα πολλά χρόνια. Μετά το λαϊκό κίνημα , το ΔΝΤ απέτυχε επίσης να αποκλείσει τους αρχηγούς των φατριών. Παρά την πτώχευση, η ηγεσία αρνήθηκε να αφήσει τα οικονομικά του Λιβάνου σε άλλους, που θα είχαν ανακαλύψει “πολλά πτώματα στο ντουλάπι”».
Κατά τον δημοσιογράφο, δεδομένου, ότι η οικονομική πρωτοβουλία αποκλείεται, μόνο σε πολιτικό επίπεδο φαίνεται, ότι μπορεί να αντιμετωπισθεί η κατάσταση, με τον Michel Santi, να αναφέρει:
«H Γαλλία συμμετείχε στον προβληματισμό σχετικά με το καθήκον παρέμβασης, τώρα είναι η ώρα να το εφαρμόσει. Φυσικά, μια γαλλική κηδεμονία θα προσελκύσει τους Μαρωνίτες, ιστορικά συνδεδεμένους, αλλά και τους Σουνίτες, και όλους τους δυσαρεστημένους Λιβανέζους, ανεξάρτητα από την κοινότητά τους».
Υπογραμμίζεται, ότι η κοινότητα των Μαρωνιτών ήταν η πρώτη, που επεσήμανε ανοιχτά την ανάγκη διεθνούς διαχείρισης – κατανόησης και όχι εθνικής – ανθρωπιστικής βοήθειας, με τον επικεφαλής της Béchara Raï, να απευθύνει έκκληση «σε φιλικές και αδελφικές χώρες, καθώς και στα Ηνωμένα Έθνη, να παράσχουν άμεση βοήθεια για να σώσουν την πόλη της Βηρυτού», υποστηρίζοντας:
«Ο Λίβανος, που προσέφερε το αλφάβητο στον κόσμο, αξίζει την υποστήριξη των αδελφών και των φίλων του για να τον βοηθήσουν να αποκαταστήσει την πρωτεύουσά του, μέσω της άμεσης ίδρυσης ενός “Ταμείου, υπό τον έλεγχο των Ηνωμένων Εθνών”, για τηn διαχείριση της βοήθειας».
ΠΗΓΗ: Liban : un «mandat français» est-il juridiquement possible, comme le demande une pétition?
Μία συμφωνία που θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία: Η ΑΟΖ της Ελλάδας και της Αιγύπτου…