Χιλιάδες διαδηλωτές συμμετειχαν σε πορεία διαμαρτυρίας στο Λονδίνο για τη δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ από λευκό αστυνομικό. EPA, NEIL HALL
Σε μια χώρα όπου ακόμα πεθαίνουν κάθε μέρα χίλιοι περίπου άνθρωποι από τον κορωνοϊό, με τον αριθμό των νεκρών να ξεπερνά τις 115 χιλιάδες και με εφιαλτικές προβλέψεις για το πού μπορεί να φτάσει,
σε μια χώρα όπου χιλιάδες διαδηλωτές και ασθενείς κατακλύζουν τους δρόμους και τα νοσοκομεία, παλεύοντας για τη ζωή τους γιατί δεν μπορούν να αναπνεύσουν,
σε μια χώρα όπου η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της δοκιμάζεται σκληρά από την επέλαση του φονικού ιού και τις αλυσιδωτές επιπτώσεις του στην κοινωνία και την οικονομία,
σε μια χώρα όπου οι ατέλειωτες ουρές πεινασμένων, αστέγων και ανέργων αποτελούν γροθιά στο στομάχι,
σε μια χώρα όπου εν μέσω πανδημίας υπήρξε μια ακόμη φρικιαστική ρατσιστική δολοφονία, που, όμως αυτή τη φορά προκάλεσε πρωτοφανή εξέγερση λευκών και μαύρων,
σε μια χώρα όπου οι ανθρωπιστικές αποστολές της στην Αφρική, την Ασία κι αλλού δίνουν για χρόνια τώρα ελπίδα στην πρόληψη και την αντιμετώπιση ασθενειών και επιδημιών,
σε μια χώρα όπου υπάρχουν οι δυνατότητες, τα εχέγγυα και οι σεμνές «αόρατες προσωπικότητες» της συγκροτημένης σκέψης και των οραμάτων, φτιάχνοντας μικρά και μεγάλα θαύματα,
σε μια χώρα όπου η Δημοκρατία μπορεί να αμαυρώνεται από ρατσιστικές συμπεριφορές και κερδοσκοπικές πρακτικές (όπως συμβαίνει άλλωστε σε πολλές χώρες), αλλά την ίδια στιγμή λειτουργούν και κάποιοι μηχανισμοί διαφάνειας (σε αντίθεση με ορισμένες άλλες μεγάλες δυνάμεις),
σε μια χώρα όπου αρκετές φορές η εξωτερική πολιτική της είναι ανήθικη με στρατιωτικές επεμβάσεις και στηρίξεις κάθε λογής δικτατόρων και αυταρχικών καθεστώτων, αλλά την ίδια στιγμή η παρέμβαση ισχυρών θεσμών και αξιόλογων φωνών της λογικής συμβάλλει (όχι πάντα) στην προστασία του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
σε μια χώρα όπου διατηρείται ο πολιτιστικός πλουραλισμός και η Παιδεία της έχει επίκεντρο τον Ελληνικό Πολιτισμό και την διαχρονική λάμψη του Παρθενώνα και του Ολυμπιακού Πνεύματος,
σε μια χώρα που σήμερα αιμορραγεί, πονάει και λαχταρά για αισιοδοξία, θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο για τον ηγέτη της να βάλει πάνω απ’ όλους και όλα την πατρίδα, την αλήθεια και τις πραγματικότητες της πανδημίας και του διχασμού, χωρίς χρώμα κομματικό, χωρίς σκοπιμότητες πολιτικές, χωρίς κανένα ίχνος μισαλλοδοξίας, εγωκεντρισμού, αυταρέσκειας.
Σε μια χώρα που είναι βαθιά διχασμένη, με έντονες φυλετικές και οικονομικές ανισότητες, σε κάτι τέτοιες στιγμές δοκιμασίας και τραγωδίας, θα έπρεπε να είναι άγραφος, ηθικός νόμος για τον πρόεδρό της να συμπεριφέρεται ενωτικά.
Ακόμα και στις περιπτώσεις που θα δεχόταν σκληρή ή άδικη κριτική, θα έπρεπε με την ευγένεια και την ποιότητα του χαρακτήρα του, με μετρημένο, ουσιαστικό και συνεκτικό λόγο, χωρίς ειρωνείες και σαρκασμούς, να βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά, πέρα από κόμματα και συμφέροντα, γιατί αυτό είναι το καθήκον του προς το Έθνος και την Ιστορία.
Σε μια τέτοια χώρα λοιπόν, ειδικά αυτή την περίοδο που ο λαός της βιώνει μια από τις δυσκολότερες στιγμές της πορείας του μέσα στο χρόνο, τι θα έπρεπε να λέει και να κάνει ο πρόεδρός της;
ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ