Ούτε εγώ αναπνέω, George Floyd! Παιδιά της προσφυγιάς! Περιμένοντας το συσσίτιο, στοιβαγμένοι!
File Photo: Άνθρωποι κάθε ηλικίας στο χώρο όπου δολοφονήθηκε ο Τζόρτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη. EPA, CRAIG LASSIG μέσω ΚΥΠΕ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Μία κυπριακή εταιρεία λεωφορείων μεταφέρει αδιάντροπα τουρίστες στην κατεχόμενη Κύπρο: Δεν μας απέμεινε για να κρυφτούμε ούτε μια τσίπα ντροπής… Δεν υπάρχει σωτηρία!
Επέστρεψαν στην Κύπρο τα πλοία της ελπίδας για τους Παλαιστίνιους, μετέφεραν τη βοήθεια: Στο αγκυροβόλιο της Λάρνακας το Jennifer, στο Λιμάνι Λεμεσού το Ledra Dynamic
Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ (*) – ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
Σχολική Χρονιά 1973-1974, Νηπιαγωγείο στην Αμμόχωστο: Για κάποιο λόγο κρυβόμουν πίσω από την πόρτα και κοίταζα με φόβο ποιοι έμπαιναν. Δεν μπορούσε κανείς να το εξηγήσει.
Αύγουστος 1974:
Ρε μάνα, τον χαρταετό να πάρουμε!
Θα ξανάρθουμε, μου λέει η μάνα μου.
Στο αμάξι, σιωπή. Ο πατέρας μου αγνοείτο στον πόλεμο. Έβλεπα από το παράθυρο. Άκουγα στο ραδιόφωνο: “Πραξικόπημα, Τούρκοι στρατιώτες…”. Κάθε τόσο, έσκυβα το κεφάλι από φόβο. Απομακρυνόμασταν από το σπίτι, η θάλασσα μίκραινε, φαινόταν από το καθρεφτάκι γκρίζα, κατακαλόκαιρο.
Από το ένα καταφύγιο στο άλλο. Αλλάξαμε ίσα με 5 σπίτια.
Σεπτέμβρης 1974:
Δημοτικό σχολείο Δροσιάς στη Λάρνακα (το σχολείο κατεδαφίστηκε πλέον). Πάντα έτρεχα να κατέβω τα σκαλιά για διάλειμμα. Μια φορά τα κατέβηκα όλα με τον πισινό.
Γιατί έτρεχα;
Φόβο είχα! Οι Τούρκοι με τρέχανε!
Αντωνιάδης Νικόλαος του Λαζάρου (Ε): Αυτή τη βδομάδα, απόγευμα. Βλέπετε, στοιβαγμένοι όλοι. Το ίδιο και στο συσσίτιο, στοιβαγμένοι, απόγευμα, κάθε δεύτερη βδομάδα. Μια μελαγχολία που θα κουβαλώ μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Το ίδιο φαντάζομαι και πολλοί συνομήλικοι μου.
Μάνα, δεν αναπνέω, έλεγα συχνά μέσα μου όταν περίμενα στη γραμμή του συσσιτίου και όταν σχόλανα!
Το Χειμώνα νύκτωνε ώσπου να σχολάσουμε.
Περπατούσα δυο τετράγωνα να πάω στο σπίτι που μέναμε τρεις οικογένειες, εκεί, κοντά στο σχολείο. Ένα φοβισμένο πεντάχρονο. Άκουγα σειρήνα αμαξιού και έτρεχα. Συνέδεα τις σειρήνες των αμαξιών με τις σειρήνες εκείνων των μαύρων πρωινών.
Φόβο είχα! Οι Τούρκοι με τρέχανε!
Την επόμενη εβδομάδα: Αντωνιάδης Νικόλαος του Λαζάρου (Ε): Αυτή τη εβδομάδα πρωί. Ε και; Πάλι σκοτεινά τα έβλεπα όλα στο καταμεσήμερο. Ο πατέρας στο μεροκάματο με ένα δανεικό Bedford να δουλεύει πλασιέ να μας ζήσει και να επιστρέφει αργά το βράδυ. Η μάνα μου να ψήνει, βοηθώντας τον. Και το βράδυ, ξανά; ο ένας στοιβαγμένος πάνω στον άλλο.
Και πάλι μετακόμιση!
1987: Αντωνιάδης Νικόλαος του Λαζάρου: Τελειόφοιτος στο Λύκειο! Σηκώθηκα από την καρέκλα και άρχισα να διαμαρτύρομαι.
Πήγα στο γραφείο του Διευθυντή:
Κύριε Διευθυντά, απουσιάζει το Ε (Εκτοπισμένος) από το παρουσιολόγιο. Απαιτώ να προστεθεί τώρα!
Πρόεδρε, ξέρω πλέον ποιους να φοβάμαι πίσω από την πόρτα. Δεν το ζητώ, απαιτώ να προσθέσετε το Ε, ΤΩΡΑ! Δεν αναπνέω, Πρόεδρε.
Ούτε εγώ αναπνέω, George Floyd!
(*) Ο Νίκος Αντωνιάδης είναι Αν. Βοηθός Καθηγητής Επικοινωνίας, Στρατηγικής και Πολιτικού Μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο St. John’s της Νέας Υόρκης και Συντάκτης στις εφημερίδες ikypros.com & LA Voice
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.