«Τα παιδιά μου δεν ξέρουν την ατομική ευθύνη, αλλά η παραμονή στο σπίτι μας έδεσε περισσότερο», λέει η κυρία Παπαδοπούλου

Η κυρία Μαρία Παπαδοπούλου. Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό της αρχείο.




Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Η κυρία Μαρία Παπαδοπούλου, είναι η μητέρα δύο αυτιστικών αγοριών, του Χρήστου και του Αλέξανδρου.

Σε προηγούμενή μας, συνέντευξη μας είχε αποκαλύψει πως τα παιδιά της δεν είναι τίποτα άλλο που από δύο μικρά θαύματα και μας κατάφερε μάλιστα να μας «μύησει» στο δικό τους κόσμο.

Σήμερα, κάτω από αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία, όλη αυτή τη δοκιμασία που βιώνει ολόκληρος ο πλανήτης, η κυρία Παπαδοπούλου, μας εξομολογείται πως δύο αυτιστικά μένουν στο σπίτι, πως ο Χρήστος και ο Αλέξανδρος είδαν τη θετική πλευρά αυτής της αλλαγής και το πως όλη αυτή η κοινωνική αποστασιοποίηση τους έφερε ακόμα πιο κοντά ως οικογένεια, αφού ο χρόνος τους είναι πια ποιοτικός, και επιτέλους τα παιδιά χαίρονται τον μπαμπά τους..

«Προσωπικά δε θα ήθελα τα παιδιά μου, να γυρίσουν τώρα, πίσω στο σχολείο αφού είναι δύσκολο να εξηγήσεις σε ένα παιδί και να τηρήσει τα μέτρα προστασίας.

  • Το κράτος, οφείλει να ακολουθήσει τα πρότυπα άλλων ευρωπαικών χωρών, όπου τα παιδιά με αυτισμό, έχουν βοηθό, έτσι να μπορεί και ο γονέας, να αφιερώσει 5 λεπτά, στο να κάνει για παράδειγμα μία προσωπική δουλειά, κι αυτό δεν έχει σχέση με τον ιο. Είναι ένα θέμα που υπήρχε. Το κάθε παιδί πρέπει να νοιώθει αποδεχτό,αν επιτευχθεί αυτό τότε όλα κυλούν πιο εύκολα».

Και κάπου εδώ τη ρωτώ πως η ίδια κατάφερε κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο σε όλους.

«- Θα πεθάνουμε όλοι μαμά! Αυτός ο κορωναιοός είναι πολύ κακός! Θα πεθάνουμε όλοι!
– Μικρέ μου Χρηστάκο!
Τον πήρα στην αγκαλιά μου, ξέρω πώς πονάει ο φόβος! Γεμίζει την ψυχή ασφυκτικά! Κλέβει τις ανάσες, τις κονταίνει!

Ο Χρήστος είναι έντεκα σχεδόν και ο Αλέξανδρος στα δεκατέσσερα. Τα δυο υπέροχα αγόρια μου είναι ταλαντούχα και πολύτιμα και βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού. Η ζωή μας άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη, εξομολογείται η κυρία Μαρία Παπαδοπούλου.

Και συνεχίζει:

«Θυμάμαι ήταν Τρίτη, είχαμε μόλις τελειώσει τις συνεδρίες στο κέντρο ειδικής αγωγής και μπήκαμε σε ένα σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε υλικά για το δεκατιανό τους στο σχολείο. Καπνιστό σολωμό για το Χρήστο και πατατάκια για τον Αλέξανδρο. Έχουμε καθιερώσει πρόγραμμα ακόμη και για τα «σαβουροφαγητά» μας! Δεν είναι να τους αφήσω ανεξέλεγκτους! Θα ζητούν κάθε μέρα πατατάκια! Πόσο κλάμα και πόση γκρίνια να αντέξω η μάνα!!!

Οπότε δυο φορές την εβδομάδα, Τρίτη και Πέμπτη, τελειώνοντας τις συνεδρίες ξέρουν ότι θα φάνε κάτι «απαγορευμένο»!

Ήταν τότε που ακούσαμε τις υπαλλήλους να συζητούν για το κλείσιμο των σχολείων. Ο Αλεξ πέταξε από τη χαρά του, ο Χρήστος όμως συννέφιασε. Ο Χρηστάκος είναι πιο δυσκολεμένος, έχει ανάγκη από σταθερότητα, από την καθημερινή ρουτίνα του. Δεν ήξερα τότε τι μας περίμενε…όχι μόνο εμάς αλλά όλους σαν εμάς».

Προσθέτει:

«Παντού συζητούσαν για τον ιό, για νεκρούς, για φέρετρα, για γιατρούς και νοσοκομεία. Το μικρό μου αγόρι δεν μπορεί να τα καταλάβει όλα αυτά. Ακούει μόνο τον φόβο στις λέξεις όλων μας, τον γεύεται. Οι «κεραίες» αυτών των παιδιών είναι εξαιρετικά ευαίσθητες στα συναισθήματα.

Τα λαμβανάνουν και τα μεγενθύνουν γιατί δεν μπορούν να τα αποκωδικοποιήσουν. Κι όταν κάτι δεν το καταλαβαίνεις το φοβάσαι. Κι όταν φοβάσαι χάνεσαι μέσα σε θάλασσες σκέψεων που δεν μπορείς καν να επικοινωνήσεις με τους άλλους. Αυτό συμβαίνει και στα υψηλά λειτουργικά παιδιά αλλά και στα χαμηλά. Βασικά κάτι τέτοιο συμβαίνει σε όλους μας αν το καλοσκεφτείτε.

  • Οικογένειες σαν τη δική μας ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει πρόγραμμα, ρουτίνα, εμμονές και προσαρμόζουμε τις ζωές μας πάντα ανάλογα με αυτές. Και τώρα όλα τούμπα!!! Πώς να εξηγήσεις σε ένα τέτοιο παιδί πως δεν θα πάει στο σχολείο; Πως δεν θα βλέπει τις αγαπημένες του δασκάλες και τα παιδιά στο σχολειό; Πως θα χάσει τις βόλτες στη γειτονιά, το μάθημα στο ωδείο;

Πώς είναι δυνατόν να του εξηγήσεις πως πάντα, σε όλες τις καταστάσεις η αλήθεια είναι στη μέση; Πώς να του πεις πως οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια έχουν την υποχρέωση να μας ενημερώνουν και δεν λένε ότι θα πεθάνουμε ΟΛΟΙ εάν δεν μείνουμε μέσα στο σπίτι;»

Συμπληρώνει:

«Τότε ήταν που αποφασίσαμε να κλείσουμε την τηλεόραση, έτσι κι αλλιώς ενημέρωση υπάρχει και στο διαδίκτυο. Αποφασίσαμε να αλλάξουμε το φίλτρο και τον τρόπο που θα αναγνώσουμε αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Μετά από πάρα πολλά χρόνια έχουμε τον μπαμπά στο σπίτι, όλο δικό μας!

Δεν θα δουλεύει από το πρωί έως το βράδυ για να πληρώνουμε κέντρα, γιατρούς, λογαριασμούς, ενοίκια. Είναι μόνο δικός μας! Ύστερα από τόσα χρόνια δεν θα είμαστε πέρα δώθε για συνεδρίες! Θα ξυπνάμε ότι ώρα θέλουμε! Θα παίζουμε όλοι μαζί παιχνίδια, όσο θέλουμε!

Βγαίνουμε στην αυλή και απολαμβάνουμε την απόλυτη ησυχία! Φυτέψαμε σπόρους στο μικρό μας παρτέρι! Φυτέψαμε σπόρους ελπίδας μέσα μας και εξηγήσαμε στα παιδιά μας πως έχουμε πατήσει το «pause» για λίγο. Και αυτό μπορεί να μας φοβίζει αλλά εάν κάνουμε το φόβο φίλο μας τότε θα αρχίσουμε να βλέπουμε το καλό μέσα σε κάθε κακό.

Είμαστε μαζί, είμαστε καλά και όλα θα πάνε καλά!Κανείς δεν ξέρει τι θα του συμβεί αύριο, και ναι, μπορεί όλο αυτό να είναι πρωτόγνωρο και τρομακτικό όμως σε κανέναν δεν αξίζει να ζει μέσα στον τρόμο. Ξέρουμε καλά πώς είναι να ζεις έτσι…πολεμήσαμε πολύ για να μάθουμε να ζούμε εστιάζοντας στο φως κάθε ανθρώπου και κάθε δύσκολης σκοτεινής κατάστασης.

Αν δεν το κάναμε θα χάναμε την ελπίδα και την πίστη ότι όλα μπορούν να αλλάξουν. Και άλλαξαν! Και συνέχεια αλλάζουν! Και τώρα θα αλλάξουν!

Τα παιδιά μου δεν ξέρουν τι σημαίνει κοινωνική και ατομική ευθύνη, ούτε μπορούν να κατανοήσουν πόσο σημαντικό είναι για όλους μας να τηρήσουμε τις οδηγίες. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε να το καταλάβουν τα παιδιά όταν καλά – καλά δεν το καταλαβαίνουν τόσοι άνθρωποι και βγαίνουν χωρίς να υπολογίζουν τη σημαντικότητα της περιόδου αυτής. Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να αναμορφωθεί ένας ώριμος άνθρωπος. Το συνάντησα τόσες φορές στο δρόμο μας μέχρι τώρα.

……- Χρήστο μου, κλείσε τα μάτια σου. Πάρε μια βαθιά αναπνοή…φαντάσου πως κρατάς ένα μεγάλο μπλε κουτί. Άνοιξε το αγάπη μου! Βάλε όλο το φόβο σου μέσα στην ανάσα σου. Τώρα βγάλε την ανάσα σου και βάλε την μέσα στο κουτί. Σε αγαπάμε τόσο και άλλο τόσο και άλλο τόσο! Θα φτιάξουμε ξανά το πρόγραμμά μας! Θα είναι δύσκολο μα θα έχουμε μαζί τον μπαμπά για να μας βοηθήσει.

– Όλοι θα φτιάξουνε καινούριο πρόγραμμα μαμά;
– Όλοι καρδιά μου…και όταν τελειώσει όλο αυτό θα έχουμε γεμίσει το κουτί μας με όλους τους φόβους μας, με τις αγκαλιές και τα φιλιά μας και όλα τα παιχνίδια μας!
– Όλοι πρέπει να το κάνουμε αυτό μαμά;
– Όλοι Χρηστάκο μου!»

  • Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.

Η Μάνα είναι η αγάπη: Στην αγκαλιά της αποφορτίζεσαι, μέσα σ’ αυτή θες να κλάψεις, είναι η εστία και η ηρεμία σου…

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: