Πώς αγαπάτε αυτά τα παιδιά; Αν μια φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις, τα χιλιάδες παιδιά μας πόσο αξίζουν; Παιδεία, ώρα μηδέν!
Παιδιά στην Κύπρο, μαθητές του δημοτικού. Φωτογραφία ΚΥΠΕ, Κάτια Χριστοδούλου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Τι συμβαίνει με την επίσκεψη Ερντογάν στο Λευκό Οίκο: Οι ΗΠΑ δεν επιβεβαιώνουν – Η φιλοκυβερνητική Hurriyet λέει ότι οι προετοιμασίες συνεχίζονται κανονικά
Ανησυχητικά ποσοστά κατανάλωσης αλκοόλ και ηλεκτρονικών τσιγάρων στα παιδιά ηλικίας 11-15 ετών: Μέτρα για να περιοριστεί η πρόσβαση σε ανηλίκουςολούχα ποτά.
Του ΝΙΚΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ (*) – Νέα Υόρκη
Λένε πως μια φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις. Αλήθεια, οι χιλιάδες παιδιά μας πόσο αξίζουν; Αυτά τα παιδιά τι φταίξανε να λούζονται τις επικίνδυνες αποφάσεις όπως το άνοιγμα των σχολείων για λίγες μέρες; Τι φταίνε να τραβάνε για τις αψυχολόγητες προχειρότητες όσων κρατάνε το μέλλον τους/μας στα χέρια τους;
Όχι, δεν είμαι ψυχολόγος. Όμως, ως εκπαιδευτικός/ερευνητής στο Πολιτικό Μάρκετινγκ, που μεταξύ άλλων παραγόντων ειδικεύεται και μελετά μέρα-νύκτα παράγοντες που οδηγούν τα παιδιά μας στην ευτυχία και την υγιή διαπαιδαγώγηση τους μέσα στο σχολικό χώρο, μπορώ να έχω άποψη.
Μια άποψη που δεν στηρίζεται απλά σε προσωπικές εκτιμήσεις αλλά σε μελέτες μέσα από τις ανάγκες των ίδιων των παιδιών. Και η θέση αυτή είναι ξεκάθαρη: Τα παιδιά “φωνάξανε” πολλές φορές αλλά εσείς βαριέστε να “παιδευτείτε” και ανοίξατε τα σχολεία. Μια απόφαση που δεν αφορά μόνο την προστασία τους από τον ιό αλλά και την ετοιμότητα επιστροφής τους στην ομαλότητα.
- Μια απόφαση, που ούτε καν μπήκατε στον κόπο να πάτε και λίγο στην “προ κορωνοιού” εποχή και να “ακούσετε” πέντε πράγματα από αυτά τα παιδιά (Αντωνιάδης, Ν., Φεβρουάριος 2017)
Από το 2017 φωνάζω κι εγώ μαζί τους: “Δεν μπορούμε να βλέπουμε το χείμαρρο να έρχεται κατά πάνω μας, και ενώ διαθέτουμε αεροπλάνο για να τον αποφύγουμε, εμείς να κρατάμε κουπί” (στο βιβλίο αναλύω έντονα την ανάγκη του διαδικτύου). (Αντωνιάδης, Ν., 2017. “Υπάρχει Ελπίς: Κτίζοντας την Παιδεία της Κύπρου μας”. Εκδόσεις Εν’ Τύποις).
Συνέχιζα να φωνάζω, όταν το 2019 ανέλυα την ανάγκη της ποιοτικής μάθησης και των παραγωγικών μεθόδων διδασκαλίας (εκπροσωπώντας το City University of New York) σε Συνέδριο στο Χάρβαρντ και με δείγμα από μαθητές Λυκείων της Κύπρου (Αντωνιάδης, Ν., Μάιος 2019. “Η Ευτυχία των Μαθητών Ενάντια στην Καταπίεση”. Harvard University Conference, May 2019).
Βλέπω και ξαναβλέπω αυτή τη φωτογραφία. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις μελέτες, που “φωτογράφιζαν” χαμόγελα, σε μια πρσπάθεια αποφυγής συναισθημάτων όπως αυτής της φωτογραφίας και με στόχο το επόμενο βήμα για συνεχή και ασταμάτητη βελτίωση (η Παιδεία δεν σταματά ποτέ).
Διερωτώμαι, πώς γίνεται, τρεις υπουργοί Παιδείας να έχουν μελέτες στα χέρια τους (τους έδωσα το βιβλίο διά χειρός) και να συνεχίζουν (ο ένας τουλάχιστον μιας και οι άλλοι πήγαν “αλλού”) να μην σκέφτονται τη ψυχολογία αυτών των παιδιών. Αν υπάρχει έστω και μια μελέτη που λέει ότι κάτω από τέτοιες συνθήκες τα παιδιά ήταν έτοιμα από όλες τις πλευρές, θα ζητούσα να δημοσιευτεί όπως αρμόζει στην Παιδεία και δικαιούται να ξέρει ο καθένας.
Τα παιδιά έγιναν “πρόσφυγες” σε μια μέρα, το βίωσα με τους φοιτητές εδώ. Η αλλαγή τους τεράστια, η ανησυχία και ο φόβος ορατά. Σκεφτείτε πόσα άκουσαν, είδαν και βίωσαν όλο αυτό τον καιρό του πανικού (πόσο μάλλον οι αθώες ψυχές των παιδιών του δημοτικού)! Μα πού ώρα να σκεφτείτε, να νιώσετε, να παιδευτείτε. Για μπείτε στη θέση αυτών των παιδιών και ίσως τότε να καταλάβετε(;) πόσο πρόχειρα και ανεύθυνα κινείστε!
Κλείνοντας τη δική μου “σταγόνα” μπροστά στον ωκεανό που ονομάζεται “Παιδεία”, ας καταλάβουμε όλοι αυτή την ώρα ότι τα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλύτερα τον ασφαλή τρόπο (διαδίκτυο), σε αντίθεση με τους “άνω” που ακόμη ψάχνονται. Αν τους μιλήσεις (“άνω”) για Blackboard, ίσως πιάσουν κιμωλία να γράψουν. Κι αν τους μιλήσεις για Canvas, ίσως πιάσουν πινέλο να ζωγραφίσουν.
- Η νέα γεννιά γεννήθηκε και ζει σε μια εποχή, που αν δεν την αφομιώσουμε, το επόμενο βήμα θα είναι ο “πνιγμός”. Blackboard και Canvas (θα) ήταν παιχνίδι στα χέρια τους (στο σπίτι τους) αν και εφόσον η εκπαίδευση προσαρμοζόταν ανάλογα. Μα πού, αφού οι “άνω”, το Σεπτέμβρη του 2019, ήθελαν να καταργήσουν το κινητό στην τάξη, ωσάν το κινητό να είναι κανένας τηλεφωνικός θάλαμος του 1970 που εμποδίζει την κυκλοφορία και όχι ο “νέος κόσμος” που διευκολύνει την “κυκλοφορία”.
Αλλά και πάλι, ένας “βλάκας”, από χιλιάδες μίλια μακριά, βλέποντας το χείμαρρο μέσα από τις μελέτες, μέσα από τη φωνή των ίδιων των παιδιών μας, φώναξε ξανά από αυτήν εδώ τη στήλη: “Όχι, μην τους το στερήσετε, οι επιπτώσεις θα είναι τεράστιες, προσαρμοστείτε!”.
Συγγνώμη, παιδιά μου!
Υ.Γ.: Η έντονη αρθρογραφία μου και οι ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις μου για το πιο πάνω θέμα είχε ως αποτέλεσμα πολλοί συμπατριώτες μας να μου αποστείλουν προσωπικά μηνύματα και όχι μόνον, τα οποία θα μπορούσαν να ενσωματωθούν σε μια φράση: “Μείνε εκεί, εδώ δεν αξίζει να έρθεις ποτέ”! Η απάντηση μου είναι η ίδια (ακόμη δυστυχώς): Λυπάμαι, ναι! Θα ήθελα, ναι! Όμως η αγάπη, η εκτίμηση και κυρίως η αναγνώριση των κόπων εδώ στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με την πληθώρα “γνώσης” της Κύπρου, με αναγκάζουν να μείνω πρόσφυγας για δεύτερη φορά (μετά το 1974). Ευχαριστώ όλους για την αγάπη τους και την τιμή να επικοινωνήσουν, συχνά άγνωστοι αλλά αρκετά γνωστοί για να δώσουν δύναμη για τη συνέχεια. Λέω τη λέξη “συμπατριώτες” και κτυπά η καρδιά μου, τόσο έντονα, όπως αυτών των μικρών ψυχών στη φωτογραφία. Με την αγάπη μου, καλή τύχη πατρίδα!
(*) Ο Νίκος Αντωνιάδης είναι Αν. Βοηθός Καθηγητής Επικοινωνίας, Στρατηγικής και Πολιτικού Μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο St. John’s της Νέας Υόρκης και Συντάκτης στις εφημερίδες ikypros.com & LA Voice
- Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.