Η Μάνα είναι η αγάπη: Στην αγκαλιά της αποφορτίζεσαι, μέσα σ’ αυτή θες να κλάψεις, είναι η εστία και η ηρεμία σου…
Πρόσφυγες στην Ελλάδα. Photo via Twitter, @UNHCRGreece
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Mητέρα, είναι η κάθε γυναίκα σ’ αυτή τη γη που είναι ο φύλακας άγγελος ενός παιδιού όσα χρόνια κι αν περάσουν και όχι η γυναίκα που θα φέρει απλά ένα παιδί στον κόσμο…
Είναι η γυναίκα που θα φροντίσει ο βατήρας της ζωής σου, να είναι στερεός τόσο σωματικά όσο και ψυχικά έτσι ώστε να τολμήσεις να κάνεις το δικό σου προσωπικό «άλμα» και χωρίς βαρίδια να ανοίξεις τα δικά σου φτερά για να πετάξεις. Η γυναίκα που δε θα διστάσει να μαζέψει τα κομμάτια σου ακόμα κι αν αυτή ματώσει.
Η γυναίκα που από τη στιγμή της σύλληψης, της γέννησης, ή της πρώτης ματιάς, σπάει το εγώ και γίνεται εσύ. Η γυναίκα που σε αποδέχεται γι αυτό που είσαι και όχι γι’ αυτό που θα ήθελε να είσαι… Μητέρα είναι η γυναίκα που θα πει δεν πεινάω για να φας εσύ ακόμα κι αν ήθελε τόσο πολύ το τελευταίο κομμάτι της πίτας. Είναι η γυναίκα που βλέπει το παιδί της πίσω από κλειστές πόρτες και το προστατεύει από ανοιχτά παράθυρα.
Είναι η γυναίκα που ξέρει να θεραπεύει με την αγκαλιά της, την αγάπη της και με το μαγικό φιλί της… Μάνα είναι αυτή που καταλαβαίνει τι σε απασχολεί χωρίς εσύ καν να της το πεις… Μάνα είναι η γυναίκα που δεν έχει χρόνο να αρρωσταίνει, που μπορεί φαινομενικά να έχει δέκα χέρια, δέκα πόδια για να φροντίζει, να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει, να διαβάζει, να παίζει, να αγκαλιάζει, μα εικονικά έχει μόνο δύο… Μάνα είναι η αγάπη. Η κάθε γυναίκα που μπορεί απλά να αγαπήσει ένα παιδί. Η μητέρα δεν προδίδει, δεν εγκαταλείπει.
- Και σήμερα γιορτάζει… Η μάνα που μεγαλώνει το παιδί της χωρίς εγωισμό, μα μοναχά με αγάπη. Η μάνα που λέγεται αγάπη, η γυναίκα που υιοθέτησε 17 παιδιά γιατί είχε μέσα της μόνο αγάπη. Η μάνα που δεν έδωσε το παιδί της για υιοθεσία, παρ΄ όλο που η ίδια δεν είχε να φάει. Η μάνα που μεγαλώνει ένα παιδί με σύνδρομο down, σπαστικό, αυτιστικό, κωφάλαλο, ανάπηρο, ομοφυλόφιλο και το καμαρώνει.
Η μάνα που παλεύει σε ένα νοσοκομείο για να κερδίσει άλλη μια μέρα ζωής όχι γι’ αυτήν αλλά για το παιδί της… Μάνα είναι αυτή ξέρει να πνίγει το δάκρυ και τον πόνο της, μόνο και μόνο για να μη σε στεναχωρήσει. Μάνα είναι αυτή που σε μαθαίνει να πετάς για να βρεθείς εκεί που αγαπάς… Μάνα είναι αυτή που από τη μέρα που σε πρωτοαντίκρισε έγινε η ζωή της ομορφότερη… που δε σου είπε ποτέ πόσο έκλαψε για σένα. Μητέρα είναι αυτή που δε σε είδε ποτέ ως λάθος ακόμα κι αν η ίδια είναι μόνη. Μητέρα είναι αυτή που σε βλέπει όταν κοιμάσαι…
Είναι αυτή που σου σκουπίζει τα δάκρυα, σου ψιθυρίζει πως όλα θα πάνε καλά ακόμα κι αν η ίδια μέσα της ραγίζει… Mάνα, είναι αυτή που δεν κακολόγησε ποτέ τον ίδιο σου τον πατέρα ακόμα κι αν πικράθηκε. Είναι η γυναίκα που ακόμα τον αγαπάει γιατί της χάρισε ότι πιο πολύτιμο κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά εσύ. Η μάνα είναι αυτή, που όσο χρονών κι αν έχει φτάσει δεν παύεις να είσαι η πρώτη της έννοια και να τα κάνει ότι μπορεί για να σε ευχαριστήσει. Είναι η αγκαλιά που αποφορτίζεσαι κι αυτή που θες να κλάψεις. Η εστία σου. Η ηρεμία σου.
Μάνα είναι η γυναίκα που μεγαλώνει δύο αυτιστικά παιδιά και δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο θησαυρός της. Μάνα είναι αυτή που ίσως να μην άκουσε ακόμη τη λέξη «μαμά» αλλά κάνει τα πάντα για σένα…
«Τον έβαλα στην αγκαλιά μου για να νιώθει ασφάλεια. Την ασφάλεια της μάνας. Βάλαμε το «μαγικό κουμπάκι» στην τραχειοστομία ώστε αυτή να σφραγίζει με κάθε εκπνοή. Αυτός να κλαίει κι εγώ να γελάω από χαρά. Και να κλαίω. Και να ξαναγελάω. Να κλαίει και η φωνή του να γεμίζει το σπίτι.
- Δυνατή, καθάρια, σταθερή και διεκδικητική. Η ίδια φωνή που είχα να ακούσω 15 ολόκληρους μήνες. Το ίδιο κλάμα, το πιο γλυκό, το πιο όμορφο. Δεν άλλαξε. Για 15 μήνες δεν χάζεψα κανένα ηχητικό βίντεο κι ας μου έλειψε αυτό το κλάμα. Δεν άντεχα τα πισωγυρίσματα. Αποφάσισα μέσα μου να βλέπω το τώρα, τη στιγμή και το αύριο. Αποφάσισα να συμβιβαστώ με το τώρα και να παλέψω δυνατά για το αύριο.
Αναπνέει με σιγουριά και ελέγχει το κλάμα του. Δυνάμωσε η αναπνοή του και τα πνευμόνια του. Το χρώμα του ζωηρό και το πρόσωπο του έτοιμο να μου φωνάξει «μαμά». Μου έλειψε αυτό το «μαμά». Τον φιλάω και σκουπίζω κάθε του δάκρυ. Του λέω πόσο τον αγαπώ.
Κι ας πλησιάζει η γιορτή της ΜΑΝΑΣ, εγώ ξέρω πως θα έρθει σύντομα η στιγμή που θα ακούσω ξανά τη λέξη «μαμά». Τον αγαπώ», έγραψε πρόσφατα η μητέρα του μικρού Αντώνη κυρία Χαρά Θωμά.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες του κόσμου! Σε όλες τις γυναίκες που μπορούν να αγαπάνε!
- Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες κανενός.