File Photo: Δακρυγόνα και χημικά πέφτουν από την τουρκική πλευρά προς τις ελληνικές δυνάμεις ασφαλείας, στις Καστανιές Έβρου. Φωτογραφία ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΣΙΔΗΣ
Τις τελευταίες ημέρες που βρίσκεται σε εξέλιξη η μάχη του Έβρου, κατά γενική ομολογία αποφασιστικό ρόλο στην ανάσχεση της προσπάθειας μαζικής εισόδου μεταναστών στην ελληνική επικράτεια έπαιξε ο περιβόητος φράχτης.
Γι’ αυτό και τώρα αποφασίσθηκε να κατασκευασθεί φράχτης και σε αρκετά ακόμα σημεία της συνοριακής γραμμής. Δεν ήταν, όμως, πάντα έτσι.
Στις αρχές του 2011, τα υπουργεία Δημόσιας Τάξης και Εθνικής Άμυνας είχαν αποφασίσει να κατασκευάσουν φράχτη μήκους 12,5 χιλιομέτρων στην περιοχή της Νέας Βύσσας (βόρειο τμήμα του νομού Έβρου), εκεί που τα ελληνοτουρκικά σύνορα παύουν να είναι το ποτάμι και γίνονται χερσαία. Ο φράκτης αυτός, που συνδυάζεται και με μια πλατιά τάφρο, κατασκευάστηκε με διπλό σκοπό:
Μπορεί σήμερα όλοι σχεδόν να θεωρούν την κατασκευή του φράχτη μία προνοητική κίνηση, αλλά η σχετική ανακοίνωση τότε είχε προκαλέσει κύμα αντιδράσεων, για την ακρίβεια έναν ιδεολογικό πόλεμο από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και των κάθε είδους δικαιωματιστών.
Στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όλοι οι παραπάνω υπηρετούν με ιδεολογικό φανατισμό και με αμφιλεγόμενες πρακτικές ένα είδος μεταμοντέρνας “θρησκείας”. Η μετατροπή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε “θρησκεία” δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, ούτε περιορίζεται στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Αριστερά, όμως, έχει συνυφανθεί με αντιεξουσιαστικά ιδεολογήματα, διαμορφώνοντας τις τελευταίες δεκαετίες ένα εκρηκτικό ιδεολογικό μείγμα.
Για τους δικαιωματιστές, λοιπόν, ο φράκτης αποτελούσε από μόνος του απόδειξη αντιδημοκρατικότητας και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να ασχοληθούν με το πρόβλημα που δημιουργούν οι διογκούμενες ροές παράνομης μετανάστευσης. Το ερώτημα ήταν και παραμένει σαφές: Πρέπει ή όχι η ελληνική Πολιτεία να εμποδίζει την είσοδο στη χώρα παράνομων μεταναστών;
Χωρίς πάντα να το λένε ρητά, οι δικαιωματιστές ουσιαστικά είναι αντίθετοι. Προσπαθούν να αποδομήσουν οποιοδήποτε μέτρο έχει σκοπό να παρεμποδίσει την παράνομη μετανάστευση, χωρίς να αντιπροτείνουν τίποτα. Μόνο οι πιο ειλικρινείς και συνεπείς με την άποψή τους υποστηρίζουν τα “ανοικτά σύνορα”, καθώς και ότι κάθε μετανάστης που εισέρχεται παράνομα πρέπει να νομιμοποιείται.
Οι άλλοι καταφεύγουν σε φθηνές σοφιστείες και κρύβονται πίσω από την ανθρωπιστική ρητορική, παρακάμπτοντας με περισσή υποκρισία το πρόβλημα. Αδιαφορούν για το γεγονός ότι με τον τρόπο αυτό στέλνεται το λάθος μήνυμα, που τροφοδοτεί το μεταναστευτικό ρεύμα. Αυτό οδηγεί σε καθεστώς ανοικτών συνόρων όχι μόνο για τους πρόσφυγες, που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία αποτελούν μονοψήφιο ποσοστό, αλλά και για τους οικονομικούς μετανάστες.
Επειδή, προφανώς, οι Ευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να αυτοκτονήσουν, ήταν εξαρχής δεδομένο πως τουλάχιστον από ένα σημείο και πέρα θα άρχιζαν να κάνουν τα πάντα για να μη συμβεί αυτό. Και έτσι συνέβη. Υπενθυμίζω ότι όταν το 2015 προκλήθηκε μεγάλο ρεύμα, φρόντισαν να κλείσουν τον “βαλκανικό διάδρομο”, αφήνοντας ουσιαστικά την Ελλάδα εκτός προστατευμένου ευρωπαϊκού χώρου.