File Photo: Ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων, Νίκος Χαρδαλιάς (Α) και ο υφυπουργός Εσωτερικών, Θεόδωρος Λιβάνιος (Δ) ανακοινώνουν τα νέα μέτρα που αφορούν στην απαγόρευση της κυκλοφορίας των πολιτών λόγω κορονοϊού, στο Κέντρο Επιχειρήσεων της Πολιτικής Προστασίας, Κυριακή 22 Μαρτίου 2020. ΑΠΕ-ΜΠΕ, EUROKINISSI, ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ας ξεκινήσουμε από το τέλος. Πότε θα έχουμε ξεπεράσει την κρίση του κορονοϊού; Θα μπορούμε να πούμε ότι ξεπερνάμε την κρίση όταν θα μειώνονται τα κρούσματα, όταν όσοι έχουν αναρρώσει θα είναι περισσότεροι από τους ενεργούς νοσούντες, όταν δεν θα καταγράφονται απώλειες σε ανθρώπινες ζωές,
Όταν οι επιδημιολόγοι μας πουν ότι η ασθένεια περιορίζεται και ότι η ανοσία κλιμακώνεται αυξητικά. Όταν θα έχουμε το εμβόλιο. Όταν, δηλαδή, το σύστημα υγείας αποδειχθεί πιο ισχυρό από τον κορονοϊό.
Έχει ειπωθεί ότι η επιδημική κρίση πλήττει πρώτα απ΄ όλα το σύστημα υγείας. Το οποίο χρειάζεται άμεση υποστήριξη. Περίπου ένα μήνα μετά την επέκταση της επιδημίας στη χώρα μας η ενίσχυση του συστήματος παραμένει ασθενής. Να θυμηθούμε πως η έλλειψη θωράκισης του συστήματος υγείας δεν αποτελεί ούτε αυτόνομο, ούτε πρόσκαιρο πρόβλημα. Είναι προϊόν της κρίσης της δημοσιονομικής κρίσης που επεκτάθηκε και στο σύστημα υγείας. Και ως τέτοιο, με καταλύτη την επιδημία, θα ανταποδώσει την κρίση προς την οικονομία πολύ σύντομα.
Η κυβέρνηση όταν άφησε κατά μέρος τα περί θωράκισης της χώρας πριν από έναν μήνα, ανακοίνωσε την πρόσληψη μόνιμου ιατρικού προσωπικού. Ο χρόνος περνάει και παρά τη συνεχώς εντεινόμενη κρίση το μέτρο δεν εφαρμόζεται. Καθυστερεί να δει το πραγματικό πρόβλημα έμπρακτα, όπως καθυστερούσαν οι κυβερνήσεις το 2008 και το 2010.
Μέχρι στιγμής οι νέες προσλήψεις από μέτρο θωράκισης αποδεικνύεται επικοινωνιακό τέχνασμα. Ακόμα και οι συμβασιούχοι λοιμωξιολόγοι αντί να μονιμοποιηθούν, παίρνουν παράταση στις συμβάσεις τους για τέσσερις μήνες. Κι ας τους χειροκρότησε η σύζυγος του πρωθυπουργού από το μπαλκόνι της.
Η στήριξη του συστήματος υγείας αυτή την ώρα δεν είναι ζήτημα ούτε ιδεολογικών επιλογών, ούτε παροχών. Η Μιράντα Ξαφά στο Agora II του Αυγερόπουλου υποστηρίζει:
Αντί γι’ αυτό αυτές τις ημέρες προτάχθηκε να αναπτυχθεί μια καμπάνια εθελοντισμού, προς αντικατάσταση των προσλήψεων.
Εξ αρχής να πούμε ότι ο εθελοντισμός κατά το παρελθόν έχει αποδώσει. Ιδίως σε περιόδους κρίσεων, ενίσχυσε την κοινωνική αλληλεγγύη σε αρκετές χώρες του δυτικού κόσμου.
Όμως εθελοντισμός μπορεί να αναπτυχθεί, ως επί το πλείστον, είτε εκεί που υπάρχουν περιθώρια ελευθερίας δράσης συνεκτικών ομάδων, είτε εκεί που υφίστανται αυστηρές, καθετοποιημένες δομές, όπου οι εθελοντές μπορούν να αναπτύσσουν την καλή τους πρόθεση χωρίς να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που μπορούν να λύσουν. Σε κάθε περίπτωση το κίνημα του εθελοντισμού, όσο και αν ηχεί ρομαντικό στα αυτιά κάποιων, δεν μπορεί να αντικαταστήσει τους επαγγελματίες και προϋποθέτει οργανωμένο πλαίσιο.
Επιπλέον, στην Ελλάδα υπάρχουν ελάχιστα έτοιμα εθελοντικά δίκτυα, συγκριτικά με άλλες χώρες, όπως στην Αυστρία, την Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Μια επιδημική κρίση ιστορικών διαστάσεων δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά πρώτα με εθελοντές, χωρίς προηγούμενο επαρκή αριθμό επαγγελματιών. Δεν μπορεί κανείς να ρισκάρει αυτές τις δύσκολες ώρες με τερτίπια και παυσίπονα.
Ο πρωθυπουργός είπε ότι είμαστε σε πόλεμο. Συμβολικά η αντίστιξη λειτούργησε. Αν είμαστε όμως σε πόλεμο, γιατί πάμε με τους κληρωτούς επιστρατεύσαντες; Γιατί πάμε χωρίς τους αξιωματικούς τους; Πόσες μάχες και πόσες ζωές πρέπει να χάσουμε για να ξυπνήσουν κάποιοι από το ιδεοληπτικό τους όνειρο;