File Photo: Ο επικεφαλής του ευρωπαϊκού σκέλους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Πόουλ Τόμσεν. IMF Photo by Joshua Roberts
Η επικείμενη συνταξιοδότηση του τέως ισχυρού άνδρα του ελληνικού προγράμματος Πόουλ Τόμσεν κλείνει έναν δύσκολο κύκλο στη σχέση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με την Ελλάδα αλλά και με την Ευρωζώνη.
Ο Πόουλ Τόμσεν ταυτίστηκε όσο κανείς με το ελληνικό πρόγραμμα και με μια εποχή που από τις εξελίξεις στην Ελλάδα κρινόταν η τύχη όχι μόνο της Ευρωζώνης αλλά, στις εξάρσεις της κρίσης, και η ίδια η πορεία της παγκόσμιας οικονομίας.
Η Ελένη Βαρβιτσιώτη περιγράφει με πληρότητα στην «Καθημερινή» της Κυριακής τα πολλά διαφορετικά στάδια της σχέσης του κ. Τόμσεν με την Ελλάδα, η οποία πέρασε από σαράντα κύματα για να καταλήξει στην εμμονή του περί μη μεταρρυθμίσιμης χώρας – η οποία εκτός των άλλων ακύρωνε και το έργο του ίδιου ως τεχνοκράτη.
Μια άλλη συνταξιοδότηση, του τέως επικεφαλής του γραφείου του ΔΝΤ στην Ελλάδα Μπομπ Τράα, είχε περάσει εν πολλοίς απαρατήρητη νωρίτερα. Ο κ. Τράα δεν είχε την εξέλιξη του κ. Τόμσεν εντός της γραφειοκρατίας του ΔΝΤ.
Ο καλβινιστικής ηθικής (πλην όμως νεοκεϊνσιανός οικονομολόγος) δεν ήταν αυστηρός μόνο με την Ελλάδα, αλλά και με τον ίδιο τον οργανισμό στον οποίο ανήκε.
Σε αντίθεση με τον κ. Τόμσεν, ο οποίος αναδείχθηκε στον «άνθρωπο» της τέως επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ στην Ευρώπη, ο κ. Τράα δεν ήταν καλός στους διπλωματικούς χειρισμούς που απαιτούσαν οι διευθυντικές θέσεις του ΔΝΤ, ιδιαίτερα σε ένα τόσο ευαίσθητο πολιτικά πρόγραμμα όπως το ελληνικό, που ισορροπούσε μεταξύ πολλών και συχνά αντικρουόμενων συμφερόντων.
Αυτό κατ’ αρχάς του στοίχισε τη θέση του στην Αθήνα, αλλά και γενικότερα στην εξέλιξή του. Δεν έγινε ποτέ διευθυντής τμήματος, αλλά έμεινε να ασχολείται με τις μικρές χώρες της Καραϊβικής, που δεν έχουν βέβαια την πολιτική βαρύτητα των πλούσιων ευρωπαϊκών χωρών – ακόμη και την εποχή της κλιματικής αλλαγής, που απειλεί όχι μόνο την οικονομία αλλά την ίδια την εδαφική τους υπόσταση.
Τι μένει λοιπόν σε αυτό το τέλος εποχής;
Μια συνέντευξη του Μιχάλη Ψαλιδόπουλου, εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, περιέγραφε την Κυριακή την επιστροφή σε μια πιο ομαλή περίοδο. Ο κ. Ψαλιδόπουλος εκτιμά ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί πλέον θέμα ανησυχίας για το ΔΝΤ και προβλέπει ότι και η ενισχυμένη εποπτεία θα ατονήσει όσο βαδίζουμε προς τον μηδενισμό των δανείων από το ΔΝΤ.
Στην ερώτηση τι σημαίνει το κλείσιμο του γραφείου του ΔΝΤ στην Ελλάδα, που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός από την έδρα του οργανισμού στην Ουάσιγκτον, ο ίδιος τονίζει ότι «με το ΔΝΤ δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Είμαστε μέλος του από τη γέννησή του και έχουμε δικαιώματα (και υποχρεώσεις) ως χώρα-μέλος σε έναν θεσμό της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης».
Υπάρχει βέβαια μια σημαντική εκκρεμότητα που εξακολουθεί να επιβαρύνει την Ελλάδα: τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, που η κυβέρνηση ζητεί να μειωθούν – με την υποστήριξη του (εκτός από τον χορό, πλέον) ΔΝΤ, αλλά και της κυρίας Κριστίν Λαγκάρντ, ως επικεφαλής της ΕΚΤ.
Είναι η τελευταία κληρονομιά των ελληνικών προγραμμάτων, ενός δημιουργήματος που όσο και αν όλοι οι πρωταγωνιστές θέλουν να ξεχάσουν, θα είναι πάντα το δυσλειτουργικό παιδί του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης.
Οι πραγματiκότητες της συνάντησης Μητσοτάκη και Τραμπ: Τι μπορούμε να προσδοκούμε…