Στο ίδιο έργο θεατές: Ο κατοχικός ηγέτης Ακιντζί κοντράρει την Τουρκία πριν από τις παράνομες “εκλογές”!

Ο κατοχικός ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί. Photo via Twitter, Mustafa Akinci @MustafaAkinci_1




Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΕΝΤΑ (*)

Η διαφωνία Ακιντζί-Άγκυρας δεν είναι πρωτοφανής. Η ίδια γραμμή του Μουσταφά Ακιντζί, εκφράστηκε και το 2015, στην προηγούμενη εκστρατεία του στα κατεχόμενα. Τότε η Τουρκία είχε κάνει κάποια άλλα σχέδια για τον ποιον ήθελε ηγέτη της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας.

Η Τουρκική πρεσβεία στα κατεχόμενα και άνθρωποι του βαθέως κράτους δούλεψαν για τον Özersay.

Όμως, η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στα κατεχόμενα, ο μηχανισμός των κομμάτων και η επιρροή των υποψηφίων, έδωσε μια άλλη δυναμική. Στον δεύτερο γύρο πέρασαν οι Ακιντζί και Έρογλου, με την S. Siber και τον Özersay να ακολουθούν με ποσοστά πάνω του 20%. Εν τέλει, κέρδισε ο Ακιντζί με ποσοστό 60.5%. Μεταξύ πρώτου και δευτέρου γύρου, η Άγκυρα συνειδητοποίησε ότι ο Ακιντζί ήταν καταλληλότερος του Έρογλου και η στάση των ανθρώπων της στα κατεχόμενα δεν παρεμπόδισε την εκλογή του.

  • Ο Ακιντζί θα έφερνε τους Ελληνοκύπριους σε δύσκολη θέση, διότι είχε το προφίλ του ανθρώπου της λύσης. Ο Αναστασιάδης θα έπρεπε να αποδείξει στους ξένους ότι κι εκείνος ήθελε λύση.

Το 2003 η Άγκυρα είχε κάνει μια στροφή στον τρόπο διαχείρισης των πολιτικών πραγμάτων στα κατεχόμενα.

Ο Ερντογάν είχε επιβάλει τη γραμμή του στον Ραούφ Ντενκτάς, τον οποίο οδήγησε σε αδρανοποίηση. Η Τουρκία επεδίωξε και πέτυχε ένα “ναι” από τους Τ/κ στο δημοψήφισμα του 2004, έχοντας απέναντι ένα σίγουρο “όχι” από τους Ε/κ. Η διάδοχη κατάσταση στα κατεχόμενα όμως έδειξε ότι, μετά τον Ντενκτάς, ο έλεγχος της εσωτερικής κατάστασης δεν θα είναι πια ο ίδιος.

Ο Ντενκτάς έπαιξε άψογα τον τελευταίο του ρόλο το 2004, ανοίγοντας το δρόμο για τη νέα πολιτική της Άγκυρας και του ΑΚΡ στην Κύπρο, με τη Γραμματεία του ΟΗΕ και την Επιτροπή της ΕΕ, ποδηγετούμενες από τη Βρετανία, να επιδιώκουν την άρση της απομόνωσης των Τ/κ και να φορτώνεται αδίκως στους Ε/κ το φορτίο της άρνησης για λύση.

  • Ήταν η απαρχή ενός κύματος επιβολής νέων κατοχικών δεδομένων στην Κύπρο, πολύ πιο σκληρών. Ισλαμοποίηση, οικονομική επιβολή, εδραίωση της δημογραφικής αλλοίωσης, επέκταση της κατοχής στις θαλάσσιες ζώνες της ΚΔ.

Υπάρχει όντως μια μερίδα Τουρκοκυπρίων η οποία επιθυμεί απεξάρτηση από την Τουρκία. Απεξάρτηση μέχρις ενός ορίου, όμως.

Στα ζητήματα της ασφάλειας, της στρατιωτικής παρουσίας και των εγγυήσεων, η συντριπτική πλειοψηφία των Τ/κ επιθυμεί την παρουσία της Τουρκίας. Όταν στο ζύγι μπει η εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των Τκ έναντι των Εκ και της Τουρκίας, η Τουρκία κερδίζει με πολύ μεγάλη διαφορά. Όπως παρομοίασε την κατάσταση και ένας Τ/κ προ ετών, η παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο είναι για τους Τ/κ σαν την παρουσία ενός μαύρου, άγριου και πολύ άσχημου σκύλου στην αυλή σου. Σε κανένα δεν αρέσει αυτό το σκυλί, αλλά κανένας δεν τολμά να μπει στο σπίτι σου, διότι το φοβάται.

  • Σε μεγάλη μερίδα Τ/κ, σε αυτούς με τους οποίους θα μπορούσε να υπάρξει συζήτηση για λύση του Κυπριακού σε λογικές γραμμές, δεν αρέσει η παρουσία και η επιρροή της Τουρκίας. Όταν όμως η παρουσία αυτή μπει σε αντιδιαστολή με την εμπιστοσύνη έναντι των Ε/κ, τότε η πλάστιγγα γέρνει προς την Τουρκία. Αυτό καλλιεργήθηκε έντονα, όχι μόνο από ξένους, κυρίως από τους Εγγλέζους, αλλά και από πολλούς Εκ, πανεπιστημιακών συμπεριλαμβανομένων.

Ο Ακιντζί αυτά υποστηρίζει.

Αυτή είναι και η πεμπτουσία της λεγόμενης “εσωτερικής διάστασης” του Κυπριακού. Δεν υπάρχει υποδομή ενός κοινού κράτους, διότι δεν υπάρχει πίστη σε αυτή την προοπτική. Υποστηρίζονται ξεχωριστές οντότητες (γεωγραφικά, φυλετικά, πολιτικά, οικονομικά) κάτω από μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση χωρίς αυτόνομη εξωτερική κυριαρχία, η οποία θα κάνει τα απολύτως απαραίτητα. Τέτοιο κράτος όμως δεν λειτούργησε, ούτε επιβίωσε πουθενά στον κόσμο.

Κανονικό, ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος στην Κύπρο δεν μπορεί να στεριώσει εάν δεν υπάρξει πίστη και εμπιστοσύνη στην ύπαρξη ενός τέτοιου κράτους από τους πολίτες του. Σε ένα επίπεδο, αυτή η προοπτική υπάρχει και εκφράζεται, ενίοτε και σε πλειοψηφικό ρεύμα από Ε/κ και Τ/κ. Όμως, στις πρακτικές λεπτομέρειες το πράγμα χαλά.

  • Λύση μπορεί να υπάρξει μόνο όταν υπάρξει πίστη σε ένα κράτος, όχι σε δύο κοινότητες. Όταν το κράτος αυτό κτιστεί πάνω σε θεμέλια κυριαρχίας και ανεξαρτησίας πραγματικής. Όταν υπάρξει αίσθηση κρατικού συμφέροντος και ευημερίας.

Δυστυχώς, αυτό δεν μπορεί να υπάρξει υπό τα σημερινά δεδομένα. Διότι η Τουρκία έχει επικεντρώσει την ισχύ της σε “λύση” απόλυτης επικυριαρχίας και ηγεμόνευσης της Κύπρου. Γι’ αυτό και ο κ. Ακιντζί επιδιώκει κάποιου είδους αυτονομίας από την Τουρκία σε εσωτερικά θέματα, αναγνωρίζοντας όμως τα συμφέροντα, το “δικαίωμα” και την “ανάγκη” παρουσίας της στην Κύπρο.

(*) Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής και Διακυβέρνησης, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας – Το κείμενο δημοσιεύθηκε στις ΑΠΟΨΕΙΣ

  • Τα σχόλια που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν απαραίτητα τους συγγραφείς. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.

Η Ευρώπη κατώτερη των περιστάσεων: Δεν τόλμησε να επιβάλει κυρώσεις, άφησε ατιμώρητη την Τουρκία

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: