Αφίσα της θεατρικο-χορευτικής παράστασης «Ποια Ελένη» των Ρέππα – Παπαθανασίου.
Την περασμένη Κυριακή πήγα να παρακολουθήσω στο Θέατρο Μελίνα Μερκούρη στη Λευκωσία τη θεατρικο-χορευτική παράσταση «Ποια Ελένη» των Ρέππα-Παπαθανασίου. Το έργο ανέβαζαν ο χορευτικός όμιλος «Ρύμβος» και ο ερασιτεχνικός θίασος «Αντι-Δρώντες».
Περίμενα βεβαίως να δω μία ερασιτεχνική θεατρική παράσταση με ό,τι συνειρμικώς αυτό συνεπάγεται.
Εξεπλάγην όμως, με την έναρξη της κωμωδίας βλέποντας το πάθος που κατέβαλλαν οι ηθοποιοί και τη ζωντάνια μέσα από την οποία προσπαθούσαν να παίξουν τους ρόλους τους, οι οποίοι σε αρκετές σκηνές θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν επαγγελματίες ηθοποιούς.
Μια δασκάλα, προσαρμοσμένη στην κυπριακή πραγματικότητα, αφηγείται στους μαθητές της τον Τρωικό Πόλεμο. Στην αφήγησή της όμως αμφισβητεί τον μύθο της Ωραίας Ελένης. Θεωρεί τόσο την ομορφιά όσο και την ασχήμια κατεξοχήν υποκειμενική υπόθεση, με αποτέλεσμα να μεταλλάσσεται ο μύθος πάνω στον οποίο εκτυλίσσεται η κωμωδία. Η ιστορία ξεκινά με τις τρεις θεές, την Ήρα, την Αθηνά και την Αφροδίτη να καβγαδίζουν για το ποια είναι η ομορφότερη.
Η Ήρα, η θεά των θεών, με σύμμαχο την Αθηνά, έτοιμες να κάνουν τα πάντα, αλλά και μέσα στα όρια της ηθικής. Η Αφροδίτη αδίστακτη και λάγνα, η οποία παρασύρει σε αναλώσιμες ηδονές, δεν χαρίζεται σε κανένα και παίζει το αέναο παιχνίδι του έρωτα και της εξουσίας.
Η Ελένη, πανέμορφη μελαχρινή άνασσα της Σπάρτης, παραδομένη στη ματαιοδοξία της ομορφιάς της είναι έτοιμη να θυσιάσει στο βωμό της ματαιοδοξίας της, τον άνδρα και την πατρίδα της. Γυναίκα που δεν ερωτεύεται αλλά πουλάει τον έρωτά της. Το σενάριο των Ρέππα – Παπαθανασίου τη θέλει να είναι ταυτόχρονα θλιβερά αδικημένη, μένοντας πίσω στη Σπάρτη, χωρίς εραστή και σύζυγο.
Από την άλλη, η Πευκίδα, που ήταν η ασήμαντη και άσχημη εξαδέλφη της Ελένης, μέχρι να βρεθεί στο καράβι με τον Πάρι, με τη βοήθεια της Ήρας μαγεύει τους Τρώες και στο τέλος σταματά τον Τρωικό Πόλεμο. Όσο προχωρά η πλοκή της ιστορίας, ξετυλίγεται ο μύθος και με τη βοήθεια των Θεών, έρχονται και οι ανατροπές! Οι ανάγκες των ανθρώπων είναι η δικαιοσύνη των θεών. Τελικά δεν μας γελοιοποιούν τόσο τα ελαττώματα που όντως έχουμε, όσο τα προτερήματα, που παριστάνουμε πως έχουμε.
Θα πρέπει και οι αρμόδιες υπηρεσίες να συνδράμουν πιο γενναιόδωρα σ’ αυτές τις άοκνες και ανιδιοτελείς προσπάθειες νέων ανθρώπων να προσφέρουν στην ελληνική πολιτιστική ζωή της Κύπρου. Τα συγχαρητήρια μου σε όλους τους συντελεστές της μουσικο-χορευτικής παράστασης.