Ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν. Πηγή: Τουρκική Προεδρία
Ορθά το ΑΚΕΛ λέει ότι πρέπει να καταγγελθεί διεθνώς η Τουρκία για όσα προωθεί στην πόλη της Αμμοχώστου. Ορθά λένε όσοι λένε, περιλαμβανομένου του Ακκιντζί ότι η πόλη ανήκει στους νόμιμους κατοίκους της, δηλαδή όσους την κατοικούσαν μέχρι το 1974.
Ορθά και όλα τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας ζητούν σεβασμό των σχετικών περί Αμμοχώστου αποφάσεων του Σώματος. Η καταγγελία όμως έπρεπε να είχε γίνει από καιρό. Από τότε που έγιναν οι πρώτες – πρώτες δηλώσεις περί εισόδου και κατοίκησης στην πόλη του Ευαγόρα.
• Γιατί δεν καταγγέλθηκε από τότε η Τουρκία;
• Γιατί δίστασε η Κυβέρνηση; Γιατί δεν το αποφάσισε το Εθνικό Συμβούλιο, ενώ είχε συνέλθει αρκετές φορές από τότε έως σήμερα; Αρκετοί το είχαν εισηγηθεί περιλαμβανομένου του γράφοντος. Γιατί;
Πιστεύω ότι η απάντηση βρίσκεται σε μια λέξη φόβος και μόνο. Τη λέξη φόβος!! Φόβος μήπως και δεν βρίσκαμε ευήκοα ώτα στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Μήπως συνωμοτούσαν για μια ακόμα φορά οι γνωστοί γραμματείς και βοηθοί τους, οι ειδικοί απεσταλμένοι και εκπρόσωποι της διεθνούς κοινότητας, υπέρ των τουρκικών συμφερόντων. Όπως άλλωστε συνηθίζουν να το κάνουν κάτω από την εμπνευσμένη καθοδήγηση των Βρετανών «φίλων» μας, των γνωστών διπλοπρόσωπων αποικιοκρατικής νοοτροπίας διπλωματών – υποκριτών.
Και η απάντηση φυσικά η οποία δόθηκε στην πράξη μέσα από την ίδια τη ζωή είναι αρνητική. Όχι!!
Αντίθετα η Τουρκία εκμεταλλεύεται αυτή τη στάση. Ποντάρει σ΄ αυτή τη στάση. Πότε επιτιθέμενη και πότε αποκοιμίζοντας τα υποψήφια θύματα της. Στην περίπτωση, Κύπρο και Ελλάδα. Και τελικά με αυτή τη τακτική προσέγγιση, επιτυγχάνει να προωθεί τις θέσεις της σε βάρος των γειτονικών της κρατών.
Κυρίως σε βάρος της Κύπρου και κατά δεύτερο λόγο σε βάρος της Ελλάδας. Είναι φυσικά δίκαιο να λεχτεί ότι μέχρι τώρα είχε στον ένα <υπέρτατο> βαθμό ή στον άλλο <μειωμένο> την στήριξη και κάλυψη της υπερατλαντικής υπερδύναμης.
Σήμερα διατηρεί και πολύ καλές (;) σχέσεις με την άλλη υπερδύναμη. Αυτό είναι κάτι πολύ σοβαρό. Το οποίο θα πρέπει να συνεκτιμείται όταν λαμβάνονται αποφάσεις. Από την άλλη όμως εάν συμπεριφερόμενοι μονίμως υποχωρητικά υπό τον φόβο ότι μια ενέργεια διεκδίκησης του δικαίου μας θα προξενήσει μεγαλύτερο κακό, τότε, απλά η Τουρκία χρειάζεται την παρέλευση του χρόνου και την σταδιακή και δυστυχώς ανεμπόδιστη προώθηση των επεκτατικών και κατακτητικών της σχεδιασμών.
Άλλωστε όπως έχει πει προ πολλού και ο ποιητής <<όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι>>. Για να προσθέσει <<θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία>>. Αρετή είναι ο πατριωτισμός.
Είναι και η σύνεση. Όχι όμως ο φόβος και η δειλία.
Τόλμη είναι η αγωνιστικότητα και όχι η μωρία. Από την άλλη όμως ούτε η παραλυσία από τον φόβο.
Με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τον λαό της Λιβύης, τη Συρία και το Ιράκ και γενικά τα αραβικά κράτη. Αντιδικεί και μάλιστα ένοπλα στα εδάφη της Συρίας με την Ρωσία.
Να καταγγελθεί παντού και σε όλα τα επίπεδα. Διεθνών κρατικών οργανισμών και ενώσεων κρατών, ξεχωριστά κράτη, κ.ο.κ, σε όλα τα επίπεδα. Κοινοβούλια, διεθνείς συνδικαλιστικούς και επιχειρηματικούς και εκκλησιαστικούς οργανισμούς, οργανώσεις πολιτών, ΜΜΕ και γενικά σε όποιο βήμα προσφέρεται.
Την ίδια ώρα, Ελλάδα και Κύπρος να καταστήσουν σαφές ότι:
Έναντι της Κύπρου, της Ελλάδας και άλλων χωρών και έναντι του τουρκικού λαού, περιλαμβανομένων και των Κούρδων. Ας της πουν επιτέλους οι ισχυροί του πλανήτη, ιδού η Μεσόγειος, ιδού και το άλμα που θα σε καταστήσει εταίρο, του μεσογειακού ενεργειακού πλούτου. Ο σεβασμός στη νομιμότητα.