File Photo: Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΩΝΗΣ
Η Τουρκία προελαύνει, εφαρμόζει βαθμηδόν το σχέδιο για τη «Γαλάζια Πατρίδα» και παρουσιάζεται αποφασισμένη να προχωρήσει μέχρι τέλους αναλαμβάνοντας υψηλό ρίσκο.
Για το καθεστώς Ερντογάν αυτή η πορεία είναι χωρίς επιστροφή. Η Άγκυρα εξαγγέλλει και υλοποιεί. Αυτή είναι η γνωστή τακτική της, που αποδίδει.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια γίνονται κινήσεις επιβολής ενώ σχεδιάζονται και νέες:
Πρώτο, η Άγκυρα δοκίμασε, τέσταρε αντιδράσεις στέλνοντας στο θαλασσοτεμάχιο 7 της κυπριακής ΑΟΖ δικό της γεωτρύπανο τον περασμένο Οκτώβριο. Αυτό το θαλασσοτεμάχιο έχει ως γνωστό αδειοδοτηθεί από την Κυπριακή Δημοκρατία στην ιταλογαλλική κοινοπραξία εταιρειών ΕΝΙ και ΤΟΤΑΛ. Πλην της Λευκωσίας αντιδράσεις δεν υπήρξαν. Οι εταιρείες κήρυξαν σιωπητήριο. Αυτό άνοιξε την όρεξη της κατοχικής Τουρκίας και έκανε το επόμενο βήμα σε άλλο αδειοδοτημένο θαλασσοτεμάχιο των δυο εταιρειών, το 8, στο οποίο βρίσκεται εδώ και μια εβδομάδα το «Γιαβούζ».
Είναι γνωστό πως η Άγκυρα έχοντας εξασφαλίσει τα τεχνικά δεδομένα που ετοίμασε η ΕΝΙ, επικεντρώθηκε σε στόχο, ο οποίος θεωρείται πως έχει κοιτάσματα φυσικού αερίου.
Τούτο σημαίνει πως η επιδίωξη τώρα είναι η ανεύρεση φυσικού αερίου, εξέλιξη που θα δημιουργήσει νέα τετελεσμένα και θα εδραιώσει τη θέση της στην περιοχή. Θα συνιστά, παράλληλα, ένα ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της κατοχικής Τουρκίας.
Δεύτερο, σε σχέση με το ψευδομνημόνιο που υπέγραψε η Τουρκία με τη Λιβύη, η Άγκυρα θα ξεκινήσει σιγά-σιγά την υλοποίησή του σε ό,τι αφορά τις θαλάσσιες ζώνες. Ως πρώτο βήμα θα γίνουν σεισμικές έρευνες και, στη συνέχεια, θα σταλεί γεωτρύπανο.
Η αποστολή του σεισμογραφικού σκάφους OrucReis εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας ήταν ένα δυνατό τεστ. Η Τουρκία έχει αντιληφθεί τις αντοχές της Ελλάδος, στην Αθήνα δεν φαίνεται να έχουν κατανοήσει τους λόγους αποστολής του ερευνητικού σκάφους. Γι αυτό και σε κλίμα πανικού έψαχναν δικαιολογίες για την επιδρομική Τουρκία.
Η Αθήνα δηλώνει συχνά- πυκνά πως επιδιώκει αποκλιμάκωση της έντασης.
Την ένταση δεν την προκαλεί η Ελλάδα αλλά η Τουρκία.
Συνεπώς, για να υπάρξει αποκλιμάκωση, η Άγκυρα είτε θα αρνηθεί και θα συνεχίσει είτε θα ζητήσει ανταλλάγματα. Και τα ανταλλάγματα- κατά το τουρκικό αφήγημα- θα αφορά και τη συνεκμετάλλευση αλλά πρωτίστως την αναγνώριση δικαιωμάτων της στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης. Αυτό θα σημαίνει πως πρέπει να εκχωρήσει κυριαρχία η Ελλάδα.
Η Λευκωσία από την πλευρά της αναγνωρίζοντας πως δεν έχει πολλές δυνατότητες, έχει δώσει βάρος στο διπλωματικό πεδίο. Αλλά ούτε και εκεί φαίνεται να υπάρχουν πολλές δυνατότητες.
Με όρους εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού
Αθήνα και Λευκωσία αναζητούν σωσίβιο για να αποφύγουν την τουρκική επιθετικότητα.
Είναι σαφές πως ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε και η Γαλλία, είναι διατεθειμένες να στηρίξουν Ελλάδα και Κύπρο πέραν των φραστικών τοποθετήσεων.
Την ίδια ώρα στο εσωτερικό μέτωπο το σκηνικό είναι διαφορετικό.
Στην Κύπρο, οι κρίσιμες εξελίξεις με την τουρκική επιθετικότητα προσφέρεται ως φαίνεται για πολιτικές αντιπαραθέσεις, κυρίως μεταξύ κυβέρνησης και ΑΚΕΛ.
Η λεγόμενη κυπριακή αριστερά, προτάσσει την πολιτική του κατευνασμού. Προσφάτως ο Γ.Γ. του κόμματος έχει προτάξει την επιλογή της μεταφοράς του φυσικού αερίου με αγωγό μέσω Τουρκίας, μετά τη λύση του Κυπριακού. Αυτό γίνεται ενώ η Τουρκία προελαύνει και μερικές εβδομάδες μετά την υπογραφή της συμφωνίας για τον EastMed. Το ΑΚΕΛ εκτιμά πως η τουρκική επιθετικότητα θα σταματήσει εάν λυθεί το Κυπριακό, την ώρα κατά την οποία η κατοχική Τουρκία έχει άλλες προτεραιότητες και δεν συζητά για συμφωνία αλλά για υποταγή στα σχέδια της.
Το μείζον είναι να αντιμετωπιστεί η συμπεριφορά της Άγκυρας. Αλλά και ο ΔΗΣΥ στην ίδια γραμμή πλεύσης βρίσκεται.