Δανεισμένο σπο τον Ολιβερ Τουίστ του Καρολου Ντικενς ….το σύνθημα του Φινεγκαν όταν εκπαίδευε τα κλεφτρόνια του… : “Η κλεψιά δεν είναι έγκλημα εκτός και εάν πιαστείς!”… Και συμπληρώνω και εάν πιαστείς τί; εκβιάζεις με 3-4 εκατομύρια πρόσφυγες και την γλύτωσες…. ΣΚΙΤΣΟ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
Μια «ρεαλιστική λύση δύο κρατών», Ισραήλ και Παλαιστίνης, προϋποθέτει το πολυαναμενόμενο ειρηνευτικό σχέδιο του Προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, για τη Μέση Ανατολή.
Ο… πλανητάρχης παρουσίασε το σχέδιό του, ως ένα «τεράστιο βήμα προς την ειρήνη», δίπλα στον Ισραηλινό Πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου.
Ο Τραμπ, που προτάσσεται ως αντίπαλος της παγκοσμιοποίησης, αποφάσισε από την Ουάσινγκτον πως η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του Ισραήλ και προσέφερε το δικαίωμα στο κράτος αυτό να προσαρτήσει τους εβραϊκούς οικισμούς στη Δυτική Όχθη, νομιμοποιώντας το έγκλημα του εποικισμού.
Στο διά ταύτα, το σχέδιο του Αμερικανού Προέδρου –που θαυμάζουν πολλοί εδώ στην Κύπρο– νομιμοποιεί και εδραιώνει το έγκλημα του Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων. Μόνη παραχώρηση του Ισραήλ; Ότι θα παγώσει την ανάπτυξη του οποιουδήποτε νέου οικισμού «για τέσσερα χρόνια» κι ας απομυζούν εν τω μεταξύ όσα εδάφη κατέλαβαν το 1967.
Για να γίνει δε δεκτό το πιο πάνω έκτρωμα, οι «ισχυροί» στοχεύουν στις σχέσεις τους με τους μονάρχες του Κόλπου και άλλες αραβικές χώρες για να παροτρύνουν τους Παλαιστίνιους να αποδεχθούν το σχέδιο και να επωφεληθούν από την οικονομική δέσμη των 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων διεθνών επενδύσεων για δέκα χρόνια, χωρίς να καταλαβαίνουν πως υπάρχουν ακόμα λαοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτε πέρα από τις αλυσίδες τους.
Συνειρμικά, λοιπόν, το σχέδιο Ανάν είναι «δίκαιο, ισορροπημένο, προσφέρει ένα καλό πλαίσιο και είναι προς όφελος των κατοίκων της Κύπρου», δήλωσε (ή διέταξε) τηλεφωνικά στους υπουργούς Εξωτερικών της Ελλάδας και της Τουρκίας, Πέτρο Μολυβιάτη και Αμπντουλάχ Γκιουλ, ο Αμερικανός ομόλογός τους Κόλιν Πάουελ, λίγες μέρες πριν το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004.
Όπως το σχέδιο Τραμπ για τη Μέση Ανατολή, έτσι και εκείνο το σχέδιο ενταφίαζε το δικαίωμα της επιστροφής των προσφύγων στη γη τους, νομιμοποιούσε τον εποικισμό και προσέφερε στην κατοχική δύναμη την άνεση να είναι υπεύθυνη για την ασφάλεια του νέου κράτους.
Οι εμπνευστές του στόχευαν στο ότι οι πρόσφυγες θα το αποδέχονταν, τρίβοντας τα χέρια για τις επικείμενες επενδύσεις και τις αποζημιώσεις. Κι όμως, το «ΟΧΙ» τους ήταν μεγάλο. Και εκπυρσοκρότησε ξανά στη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης μετά την ανακοίνωση του πλανητάρχη. Είμαστε όλοι πρόσφυγες.