Ανεξέλεγκτο λαθρεμπόριο στη νεκρή ζώνη: Κοινό μυστικό το παράνομο πάρε-δώσε Ε/κ και Τ/κ
Οι άνθρωποι στην Αθηένου, οι γεωργοί κυρίως, ξέρουν πολλά γι’ αυτά τα περάσματα. Φιλελεύθερος
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Οι εμφανώς χρησιμοποιημένοι δρόμοι στη νεκρή ζώνη μεταξύ Λουρουτζίνας – Αθηένου μαρτυρούν μια πραγματικότητα που έχει να κάνει με το πάρε – δώσε και το λαθρεμπόριο τα οποία ως φαινόμενα εντάθηκαν από τότε που άνοιξαν τα οδοφράγματα.
Και αφού το οδόφραγμα Πιρογίου δεν άνοιξε, άνοιξαν παράπλευροι χωματόδρομοι οι οποίοι αποτελούν κοινό μυστικό για Ε/κ και Τ/κ κατοίκους της περιοχής, γράφει ο Φιλελεύθερος.
- Χωμάτινοι δρόμοι που τους έμαθαν ακόμα και τα κυκλώματα που διακινούν πολιτικούς πρόσφυγες και λαθρομετανάστες από τα κατεχόμενα στις ελεύθερες περιοχές. Μονοπάτια από τα οποία Τ/κ και Ε/κ «κόβουν δρόμο» χωρίς χρονοτριβή για να περάσουν από κάποιο οδόφραγμα. Υπό το βλέμμα και την ανοχή ακόμα και αυτών των στρατιωτών του Αττίλα και με δεδομένη και συνάμα δεδηλωμένη την αδυναμία της πλευράς μας για αποτελεσματικό έλεγχο της νεκρής ζώνης.
Οι άνθρωποι στην Αθηένου, οι γεωργοί κυρίως, ξέρουν πολλά γι’ αυτά τα περάσματα. Aπό εκεί περνούν οι Ε/κ για να αγοράσουν φτηνά εξαρτήματα για τα μηχανήματά τους, φυτοφάρμακα και γεωργικά χρειώδη, τα οποία είναι κατά πολύ φθηνότερα στα κατεχόμενα. Περνούν όμως πολλές φορές και οι Τ/κ γεωργοί, όταν θέλουν «μάστρο» για να επιδιορθώσουν τρακτέρ και μηχανήματα, πιστεύοντας ότι στις ελεύθερες περιοχές οι τεχνίτες είναι καλύτερα καταρτισμένοι. Στα ενδότερα του πήγαινε – έλα και του λαθρεμπορίου από την περιοχή Λουρουτζίνας και η λαθραία διακίνηση τσιγάρων από τα κατεχόμενα, ναρκωτικών και ό,τι άλλων ειδών, διακινεί ο συνεργαζόμενος υπόκοσμος στα κατεχόμενα και τις ελεύθερες περιοχές.
Το οδοιπορικό
Αθηένου, Πιρόγι, Μαρκό, Λουρουτζίνα, Ποταμιά, Αγλαντζιά, Γέρι, Λευκωσία. Πριν το 1974 τόσο κοντά. Μετά το 1974 τόσο μακριά. Με τα μάτια να κοιτάζουν δυτικά της Αθηένου, μια σταλιά απόσταση. Με το αυτοκίνητο λόγω της κατοχής, η Λευκωσία 30 περίπου χιλιόμετρα και 30 – 40 λεπτά χρόνος. Με το τρακτέρ στα χωράφια της Ποταμιάς σχεδόν μια ώρα δρόμος και στα χωράφια του Γερίου, όπου επίσης οι Αθηενίτες γεωργοί διατηρούν πολλούς κλήρους, ακόμη περισσότερος χρόνος.
Η ξενάγησή μας στα μέρη της νεκρής ζώνης Λουρουτζίνας – Πιρογίου από γεωργούς της Αθηένου, δεν είχε να κάνει μόνο με τα προβλήματα που δημιούργησε στα 46 χρόνια η κατοχή, όσο αφορά την προσβασιμότητα του Δήμου Αθηένου προς τη Λευκωσία. Οι εμφανώς χρησιμοποιημένοι καθημερινά από οχήματα χωματόδρομοι στην περιοχή Λουρουτζίνας, μιλούν από μόνοι τους. Υπό το βλέμμα και την ανοχή μάλλον των Τούρκων στρατιωτών που βγάζουν σκοπιά στις ράχες του επιβλητικού όρους με το όνομα Κάστρο. Που όπως πιστεύουν εδώ και πολλά χρόνια οι γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι στην Αθηένου, ο κατοχικός στρατός εκτός από πολυβολεία το έχει σκάψει στο εσωτερικό του, δημιουργώντας ένα οχυρό σε πλεονεκτική στρατιωτική θέση.
Και ενώ μιλούμε γι’ αυτά περνά πλησίον του βουνού ένα τρακτέρ Ε/κ γεωργού. Έτσι, μαθαίνουμε την ιστορία ενός Αθηενίτη γεωργού, που δεν είναι και ο μόνος, που έχει ένα σχετικά καινούργιο τρακτέρ και σχεδόν καθημερινά ρισκάρει κάτω από το βλέμμα και την κάννη των όπλων των Τούρκων στρατιωτών. Αυτός και άλλοι Αθηενίτες, που ενοικιάζουν κλήρους έχουν βρει ένα σημείο, έναν χωματόδρομο, που περνά μέσα από τα κατεχόμενα για λιγότερο από ένα χιλιόμετρο και οδηγεί από την πλευρά της Αθηένου προς Ποταμιά, Γέρι και Αγλαντζιά. Και έτσι, τα τελευταία χρόνια που τα «πράγματα χαλάρωσαν στη νεκρή ζώνη», αυτός και άλλοι Αθηενίτες ρισκάρουν καθημερινά τη ζωή και τα τρακτέρ ή τα φορτηγά τους. Κερδίζοντας όμως σημαντικό χρονικό διάστημα, απόσταση και καύσιμα, προκειμένου να μεταβούν στους κλήρους τους. Κάτι που είναι καθημερινή αναγκαιότητα για τους πλείστους. Όπως και η ανάγκη εξοικονόμησης χρημάτων και χρόνου.
Ακόμα και λαθροθηρία διεξάγεται τα βράδια στη νεκρή ζώνη Αθηένου – Λουρουτζίνας, μας βεβαιώνουν οι γεωργοί της περιοχής. Δημιουργώντας κάποιες φορές θέματα με τα Ηνωμένα Έθνη, ασχέτως αν δημοσιοποιούνται ή όχι στα ΜΜΕ. «Αφού το οδόφραγμα Πιρογίου δεν ανοίγει, οι άνθρωποι τι να κάνουν. Βρήκαν οι ίδιοι δρόμους να κάνουν τις καθημερινές δουλειές τους», ήταν η δικαιολογία που μας πρόβαλε ένας από τους ξεναγούς μας. Με τους άλλους να επισημαίνουν ότι «46 χρόνια κατοχής, ουδέποτε και καμιά Κυβέρνηση δεν αναπλήρωσε με ουσιαστικό αντιστάθμισμα το κόστος που είχε από το πέταλο κατοχής που κυκλώνει την Αθηένου. Σε εποχές μάλιστα τα τελευταία χρόνια που δυσκόλεψαν τα πράγματα για την καθημερινή επιβίωση των πλείστων ανθρώπων».
Σε 10 λεπτά… πριν το 1974
Πριν το 1974, κάπου εκεί στο 1972, κάποιοι νεαροί Αθηενίτες αγόρασαν και πήραν στην Αθηένου τα πρώτα αυτοκίνητα συγκεκριμένης πολυτελούς για την εποχή μάρκας, που πρωτοκύλησαν στο χωριό. Κάποιοι από τους φίλους τους θυμούνται ότι οι οδηγοί αυτών των οχημάτων διένυαν σε δέκα περίπου λεπτά μια απόσταση σχεδόν δέκα χιλομέτρων σε ευθυτενή δρόμο και έφταναν από το κέντρο του χωριού στην Αγλαντζιά. Τόσο κοντά ήταν πριν το 1974, τόσο μακριά έγιναν η Αγλαντζιά και η Λευκωσία μετά το 1974, μας τόνισαν οι συνομιλητές μας.
Θέλουν διαμοιρασμό και στο χαλούμι οι Τούρκοι: Στο τελικό στάδιο η κατοχύρωση, λέει ο Καδής