File Photo: Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν και τους συνεργάτες τους. Φωτογραφία ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ
“Εμείς (οι νεότεροι Έλληνες) δεν είμαστε για μεγάλα πράγματα”… Η πιο πάνω φράση ήταν του Γιώργου Σεφέρη μόλις πληροφορήθηκε πως αντί να μεγαλώσει η Ελλάδα με την ένωση της Κύπρου μαζί της τελικά παραδινόταν η Κύπρος στην Τουρκία από Έλληνες πολιτικούς (Αβέρωφ και Company).
Επ’ αυτού ο Άγγλος ιστορικός καθηγητής Beaton σημειώνει πως τότε το ποσοστό των Ελλήνων στην Κύπρο στον συνολικό πληθυσμό ήταν μεγαλύτερο από αυτό της Κρήτης ή της Θεσσαλονίκης πριν την ένωση τους με τον εθνικό κορμό.
Στο πρόσφατο βιβλίο μου Leadership Triumphs & Failures (που το Hellas Journal είχε την καλοσύνη να παρουσιάσει) γράφω πως εάν μια ηγεσία δεν μπορεί να διαβάσει σωστά την συνολική εικόνα γύρω της και βλέπει το καταφανές μόνο, τότε δεν έχει καμία προοπτική.
Πως, όμως, εμείς φέραμε την Ελλάδα μέσα στα τελευταία εβδομήντα χρόνια σε αυτή την κατάσταση;
Πρόσφατα συνομιλούσα με ξένο Στρατηγό ε.α. καλό γνώστη των θεμάτων της Α.Μ., για το θέμα της συνομολόγησης συμμαχιών. Και οι δύο συμφωνήσαμε πως οι πρώτες συμμαχίες που πρέπει να επιδιώκει μια χώρα είναι με γειτονικά της κράτη κυρίως όταν έχουν κοινή απειλή. Οι γείτονες είναι οι πρώτοι που μπορούν να προστρέξουν προς βοήθεια όταν χρειαστεί.
Συμμαχώντας με γείτονες κερδίσαμε δύο βαλκανικούς πολέμους το 1912-3. Ακολούθως, αρχίσαμε να μιλούμε για πιθανές στρατιωτικές συμμαχίες Ισραήλ-Ελλάδος/Κύπρου (The Greeks στην γλώσσα του) ενάντια στην επιθετικότητα της Τουρκίας. Αφού αναφέρθηκα στην επί μακρόν στενή φιλία Ισραήλ-Τουρκίας και τον ρόλο της Αμερικής στην ανάπτυξη αυτής της φιλίας ρώτησα τον συνομιλητή μου κατά πόσο εμείς οι Έλληνες θα μπορούσαμε να στηριχθούμε στο Ισραήλ σαν σύμμαχο σε μια κρίση με την Τουρκία.
Μου απάντησε πως για να υπάρχει μια αξιόπιστη συμμαχία με το Ισραήλ θα πρέπει και οι δύο πλευρές να πιστεύουν:
«Μπορεί όμως το Ισραήλ» συνέχισε, «να σας έχει εμπιστοσύνη την στιγμή που για χρόνια παραμελείτε την άμυνα σας και στην Κύπρο ξοδεύετε τους φόρους της άμυνας για να συντηρείτε πλουσιοπάροχα μια υπεράριθμη κρατική υπηρεσία;» Πρόσθεσε, ακολούθως, πως η Ελλάδα τρέχει, καταϊδρωμένη, για να εξοπλιστεί τώρα που η Τουρκία βρίσκεται προ των πυλών. «Τι κάνατε τόσο καιρό;» με ρώτησε.
Οι Εβραίοι της διασποράς κάθε χρόνο δωρίζουν για την άμυνα του Ισραήλ $1 δις και το Ισραήλ ξοδεύει σταθερά 5% του ΑΕΠ για άμυνα. Όταν κινδύνευσε στο πόλεμο του 1973 αμέσως αύξησε τους εξοπλισμούς του φθάνοντας στο εξωφρενικό 30.46% του ΑΕΠ (1975) χωρίς να ακουστεί τσιμουδιά από τον λαό.
Πίσω τώρα στην διαχρονική αδυναμία της ηγεσίας των Ελλήνων να διαβάσει σωστά την συνολική εικόνα γύρω της και να προβεί σε σφαιρική ανάλυση των κινδύνων. Όμως, από πού να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε;
Κατά τον καθηγητή Beaton η Ελλάδα λειτουργούσε ως αποικία της Αμερικής από το 1947 μέχρι το 1974. Οι ηγεσίες της Ελλάδας όμως δεν κατάφεραν να διαβάσουν την συνολική εικόνα και ζούσαν, μέσα σε αυτά τα 27 χρόνια, με την ψευδαίσθηση πως η Ελλάδα είχε αφοσιωμένο σύμμαχο και προστάτη ενάντια στην Τουρκία. Αποτέλεσμα: ο «προστάτης» φιλοδώρησε στην Ελλάδα: μια δικτατορία 7 ετών, πραξικόπημα και τούρκικη εισβολή της Κύπρου και την συρρίκνωση του Ελληνισμού. ‘Ελλάς’ στην αρχαιότητα αποκαλούταν κάθε τόπος που κατοικείτο από Έλληνες (ελληνική γλώσσα, ελληνικά ονόματα και κοινή λατρεία). Τώρα στο υπό κατοχή μέρος της Κύπρου δεν κατοικούν πλέον Έλληνες, ελέω του Κίσινγκερ της «προστάτιδας» χώρας.
Στο Leadership Triumphs & Failures γράφω πως όσο καλός και να είναι αρχικά ένας ηγέτης σιγά-σιγά κινδυνεύει να πέσει θύμα των τεσσάρων δαιμόνων που αναφέρω στο βιβλίο: της ύβρεως, της κολακείας της έπαρσης και της φιλαυτίας.
Οι κόλακες έπεισαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πως ήταν ο «μεγάλος εθνάρχης», τον Αντρέα Παπαντρέου πως ήταν ο «μεγάλος ηγέτης» και τον Σημίτης πως ήταν ο «μεγάλος εκσυγχρονιστής». Μόλις οι τρεις πίστεψαν στους κόλακες, τους κτύπησε η κατάρα της έπαρσης. Νόμιζαν πως μόνο τα περιορισμένα που έβλεπαν οι ίδιοι ήταν πραγματικότητα.
Όσα δεν έβλεπαν δεν υπήρχαν για αυτούς.
Ακολούθησαν και άλλοι την πορεία του λαϊκισμού με αποτέλεσμα την σημερινή χρεοκοπία και (το πιο επικίνδυνο) την κατάρρευση των εξοπλιστικών σχεδιασμών της χώρας ελλείψει οικονομικών πόρων. Και αυτοί δεν μπόρεσαν να διαβάσουν συνολικά την εικόνα.
Τι κάνουμε τώρα που: α.) κινδυνεύουμε άμεσα, β.) χάσαμε μισό εκατομμύριο μορφωμένους Έλληνες οικονομικούς μετανάστες, γ.) μειώσαμε τον ελληνικό πληθυσμό με την υπογεννητικότητα και τις ρεκόρ εκτρώσεις δ.) βάλαμε στην φτώχεια την μισή Ελλάδα, ε.) ανακαλύψαμε πως η ΕΕ είναι μόνο κούφια λόγια και χωρίς ιδεώδη, στ.) πως η σύμμαχος (Αμερική) νίπτει τας χείρας της με τον Νίκολας Πέρνς, πρώην Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα, να μας λέει ξεκάθαρα, «Να μην περιμένει η Ελλάδα βοήθεια από τον Τράμπ (ΗΠΑ) σε ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία» και ζ.) χαλάσαμε τις σχέσεις μας με την Ρωσία και εκδιώξαμε τους διπλωμάτες της γιατί απότυχαν οι πολιτικοί να διαβάσουν πως οι καλές σχέσεις Τουρκίας-Ρωσίας είναι εφήμερες και πως οι δύο δεν είναι φυσικοί σύμμαχοι (τους χωρίζουν 12 μεταξύ τους πόλεμοι!).
Δυστυχώς ο χώρος δεν μου επιτρέπει να γράψω το τι νομίζω θα πρέπει να κάνουμε αλλά ελπίζω να μπορέσω σύντομα. Προϊδεάζω όμως πως η πρώτη μου εισήγηση θα στηριχθεί στην ρήση του Ξενοφώντος όπως την καταγράφει στο μνημειώδες έργο του, «Κύρου Ανάβασης», «Ὅστις ζῆν ἐπιθυμεῖ, πειράσθω νικᾶν».
Μπορούμε, πιστεύω, και για μεγάλα πράγματα όπως μπόρεσαν και οι περικλεείς πρόγονοι μας.