File Photo: Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης (Δ) και ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζέφρυ Πάϊατ (Α), συνομιλούν στο δείπνο του “30ου Greek Economic Summit – turning the Odds”, σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. AΠΕ-ΜΠΕ, Αλέξανδρος Μπελτές
Προσπάθεια μέχρι την τελευταία στιγμή καταβάλει η Αθήνα για να καμφθεί η αντίδραση της Τουρκίας και της κυβέρνησης της Τρίπολης στην συμμετοχή και της χώρας μας έστω με καθεστώς παρατηρητή στην Διάσκεψη του Βερολίνου για την Λιβύη, καθώς η Ελλάδα και γειτονική χώρα της Λιβύης είναι και ζωτικά της συμφέροντα εξαρτώνται από την έκβαση της κρίση.
Στον αποκλεισμό της Ελλάδας όμως έχει παίξει αρνητικό ρόλο και το Βερολίνο καθώς η κ. Μέρκελ η οποία φιλοξενεί την Διάσκεψη και επιχείρησε τις προηγούμενες ημέρες με επαφές με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Ταγίπ Ερντογάν να διασώσει την διαδικασία, υποκύπτει και πάλι στον στυγνό εκβιασμό του τούρκου προέδρου με αιχμή το μεταναστευτικό και έτσι δεν έστειλε πρόσκληση στην Ελλάδα.
Και φυσικά η ευθύνη καταμερίζεται και στην προηγουμένη κυβέρνηση που από τον Νοέμβριο του 2018,που πήρε μέρος στην συνάντηση του Παλέρμο που συμμετείχαν όμως περισσότερες από 35 χώρες (συμμετείχαν ακόμη και ο Καναδάς ,η Ολλανδία, η Σουηδία κ.α) και όταν ο τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ είχε αποκαλύψει τον τουρκικό σχεδιασμό με την Λιβύη, παρουσιάζοντας μετά την επίσκεψη του στην Τρίπολη τον Νοέμβριο τον γνωστό χάρτη, η τότε κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε μέχρι και τις εκλογές του Ιουλίου με το ζήτημα της Λιβύης ούτε φυσικά επιχείρησε να διεκδικήσει την εμπλοκή της στην διαδικασία του Βερολίνου που τότε είχε ξεκινήσει η προετοιμασία για την πρώτη συνάντηση στις αρχές Σεπτεμβρίου.
Η κυβέρνηση της ΝΔ μετά τις εκλογές αντιμετώπισε το πρώτο «σοκ» με το διάβημα της κυβέρνησης της Τρίπολης για τα Οικόπεδα της ΑΟΖ νοτιοδυτικά της Κρήτης, εφησύχασε με τις διαβεβαιώσεις του υπουργού εξωτερικών της κυβέρνησης της Τρίπολης ότι δεν θα υπάρξουν μονομερείς κινήσεις αλλά πλέον φαίνεται ότι ήταν αργά, μια και τρεις μήνες αργότερα ο κ. Ερντογάν υπέγραφε τα Μνημόνια με τον Αλ Σάραζ.
Ο Ταγίπ Ερντογάν παίζοντας και πάλι τα ρέστα του στην Λιβυκή κρίση βρέθηκε με την στήριξη του Πούτιν να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, τον οποίο όμως αμφισβητεί ο στρατηγός Χαφτάρ προφανώς υποκινούμενος και από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) και την Αίγυπτο.
Και ένας από τους όρους που βάζει ο στρατηγός Χαφτάρ (εάν είναι σε θέση να θέτει όρους, αφού δεν μπόρεσε να «καθαρίσει» το παιγνίδι με την επίθεση του που είναι σε εξέλιξη από τον Απρίλιο) είναι να μην προσφερθεί ρόλος μεσολαβητή στην Άγκυρα.
Τελικά στο Βερολίνο μέχρι στιγμής έχουν προσκληθεί οι ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Κίνα, Γαλλία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Τουρκία, Κογκό, Ιταλία, Αίγυπτος , Αλγερία, Ηνωμένα Έθνη, Ε.Ε., Αφρικανική Ένωση και Αραβικός Σύνδεσμος.
Ο μεγάλος κίνδυνος για την Ελλάδα από την πρώτη στιγμή ,ήταν η επικέντρωση στην κλιμάκωση της Λιβυκής κρίσης και η επικέντρωση στην προσπάθεια εκεχειρίας και δρομολόγησης ειρηνευτικής διαδικασίας ,να αφήσει στο περιθώριο το Μνημόνιο οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών που υπέγραψαν στις 27 Νοεμβρίου οι κ. Ερντογάν και Αλ Σαράζ.
Και στην διαδικασία του Βερολίνου θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θα δοκιμασθεί η αξιοπιστία «συμμαχιών» και συνεργασιών, καθώς χώρες όπως η Γαλλία και οι ΗΠΑ και πιο χαλαρά η Αίγυπτος που έχουν πάρει θέση για το Μνημόνιο, θα εγείρουν το θέμα και θα επιμείνουν στην ανάγκη να θεωρηθούν ως μη γενόμενα τα δυο Μνημόνια καθώς φυσικά συνδέονται ευθέως, το στρατιωτικό Μνημόνιο και το Μνημόνιο θαλασσίων ζωνών.
Αναμένεται επίσης με ενδιαφέρον και η στάση του προέδρου του Κοινοβουλίου Ακιλα Σάλεχ, (που δεν είναι γνωστό αν θα συμμετέχει στην Διάσκεψη), και εάν θα επιμείνει στην απόφαση του Σώματος με την οποία έχουν κηρυχθεί άκυρα τα δύο Μνημόνια .
Εφόσον στο Βερολίνο δεν τεθεί ζήτημα ακυρότητας των δυο Μνημονίων τότε ακόμη κι αν εμπράκτως το Μνημόνιο για την στρατιωτική συνεργασία με την Τουρκία αδρανοποιηθεί ,το άλλο Μνημόνιο για τις θαλάσσιες ζώνες θα διατηρηθεί με το επιχείρημα ότι υπάρχει «συνέχεια» του κράτους και το Μνημόνιο υπογράφτηκε από de jure και διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της χώρας.
Τα νέα τουρκικά σενάρια πρόκλησης: Το επόμενο βήμα του Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο