Οι Βρετανοί δολοφόνησαν τον μαθητή Πανίκο Δημητρίου στις 15 Ιανουαρίου 1975, μετά τη διαδήλωση για το Ενωτικό Δημοψήφισμα. Φωτογραφία ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Ήταν μια χρονιά δύσκολη για όλους. Η μνήμη του πολέμου έντονη. Η μυρωδιά της καταστροφής δεν υποχωρούσε. Γέμισε η πόλη πρόσφυγες. Γέμισε η πόλη πόνο και αγωνία.
Πόσοι θα μείνουν στα αντίσκηνα; Πόσοι θα μείνουν σε σπίτια; Τα σχολεία άρχισαν να λειτουργούν σε πρωινά και απογευματινά για χωρέσουν όλοι. Πώς θα τελείωνε εκείνη η σχολική χρονιά κανείς δεν γνώριζε.
Τι να ζητήσει κανείς από τα παιδιά, που είχαν να αφηγηθούν και μια ιστορία για τον πόλεμο; Τι απαιτήσεις να έχει κανείς από παιδιά, πρόσφυγες και μη, που έδιναν με τις οικογένειες τους αγώνα επιβίωσης.
Η συγκέντρωση και εκείνη την ημέρα μαζική.
Μαχητική όπως και τις προηγούμενες ημέρες.
Ένας μαθητής, μάλλον τελειόφοιτος, είχε ανέβει ψηλά σε ένα περιτοίχισμα, μπροστά από το κτίριο του Διοικητηρίου κρατώντας τηλεβόα. Έδινε «γραμμή» για τα συνθήματα. Κάποια στιγμή έδωσε το γενικό σύνθημα: «Όλοι στις βάσεις». Το πώς βρέθηκαν λεωφορεία, φορτηγά για τη μεταφορά κανείς δεν το έψαξε. Όλα έγιναν γρήγορα.
• «Ο λαός απαιτεί το Ακρωτήρι να καεί», «έξω οι Εγγλέζοι από την Κύπρο».
Οι Εγγλέζοι βάζουν μπροστά και τεθωρακισμένα.
Οι περισσότεροι για πρώτη φορά έβλεπαν τεθωρακισμένα από κοντά. Μέσα στη «Βαβυλωνία» του πετροπόλεμου, των συνθημάτων ακούστηκε μια κραυγή, που «σκέπασε» τα πάντα. Μερικών δευτερολέπτων σιωπή.
Ο Πανίκος Δημητρίου, ετών 17, είχε προ μηνών με την οικογένεια του έλθει στη Λεμεσό, πρόσφυγες από τον Άγιο Μέμνωνα Αμμοχώστου. Στις 17 Ιανουαρίου έπεσε νεκρός στις αγγλικές βάσεις Ακρωτηρίου, διαδηλώνοντας κατά των Βρετανών, των Τούρκων, όσων των εμπόδιζαν να επιστρέψει στο σπίτι του, στον Άγιο Μέμνωνα.
Σαράντα πέντε χρόνια μετά. Τόσο μακρινές χρονικά οι θύμησες, αλλά και έντονες.
Τόσο διαφορετικές σήμερα οι προτεραιότητες…
Με δική του ατζέντα ο Ταγίπ στο Βερολίνο: Στέλνει στρατό στη Λιβύη, αλωνίζει στη Μεσόγειο