Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Photo via Twitter, @PrimeministerGR
Τα πάντα για να ωριμάσουν θέλουν τον χρόνο τους. Πόσο μάλλον για να γαλουχηθεί η Ελληνική κοινή γνώμη να αποδεχτεί την προσφυγή στη Χάγη, με όσα πιθανά δεινά μπορεί να συνεπάγεται για τη χώρα μας.
Μέχρι πρότινος, θα προσέξατε φαντάζομαι, πως κανείς δεν την «άγγιζε». Οι στεντόρειες φωνές των πολιτικών μας, έστω και διστακτικά, έστω και κάτω από την πίεση μικροπολιτικών υπολογισμών, αναμασούσαν δειλά δειλά την απόφαση τους να υπερασπιστούν την Εθνική μας ανεξαρτησία, σε ένα απόλυτα όμως θολό περίγραμμα και χωρίς την παραμικρή παρρησία να στείλουν ξεκάθαρο το μήνυμα στην Τουρκία, πως έτσι και σταλεί ερευνητικό σκάφος ανατολικά της Κρήτης ή στο Καστελόριζο – χώρο Εθνικής μας κυριαρχίας σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας – θα μιλήσουν τα όπλα.
Μια ευθεία λοιπόν προειδοποίηση στον Ερντογάν, πως μια τέτοια κίνηση από μεριάς του, θα αποτελέσει για μας casus belli, αντίστοιχο του δικού τους, κάμποσα χρόνια πίσω, για να μην επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα, ως δικαιούμαστε, στα 12 ν.μ.
Ακόμα και η στάση Τραμπ στην συνάντησή τους με τον Πρωθυπουργό, όπως και οι δηλώσεις του Πομπέο, περί ανάληψης πρωτοβουλιών το επόμενο δίμηνο προς την Τουρκία, ενέχουν το σπόρο της αποφυγής έντασης (που μόνο η Τουρκία καλλιεργεί), μέσα από την έναρξη διαλόγου και διερευνητικών επαφών με καταστάλαγμα, κάποια στιγμή, τη Χάγη, όπου θα κληθούμε μέσα από την πίεση ή την ανάγκη αποσυμπιεσης, να πάμε και να συζητήσουμε για όλα… και εννοώ όλα τα δικά μας, που αυθαίρετα η Άγκυρα βάζει στο τραπέζι του διαλόγου και τα διεκδικεί.
Και αν εμείς δίναμε, τι είναι αυτό που θα απαιτούσαμε από τους Τούρκους για να εξισορροπήσουμε την κατάσταση; Μήπως την επιστροφή της Ίμβρου και της Τενέδου; Μήπως ίσως την Ανατολική Θράκη ή την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο μας; Μήπως την αναγνώριση της ποντιακής Ελληνικής μειονότητας στην Τραπεζούντα, τα βακούφια της Κωνσταντινούπολης ή την επιστροφή των Μικρασιατικών παραλίων στην Ελλάδα;
Τίποτα από όλα τα παραπάνω και το ξέρουμε προκαταβολικά όλοι. Θα έπρεπε μόνο να διαπραγματευτούμε για να δώσουμε τα δικά μας, όλα αυτά που αυθαίρετα και εκβιαστικά ο Ερντογάν απαιτεί, με αντάλλαγμα τον πρόσκαιρο – έτσι κι αλλιώς – καταλαγιασμό των εξωπραγματικών διεκδικήσεων του.
Αυτό θέλουμε λοιπόν; Αυτός είναι ο μέγας στόχος των πολιτικών μας; Κι εμείς, μπορούμε να συμβιβαστούμε σε μια τέτοια λογική;
Φρονώ, πως όχι.
Το ό,τι εστιάζουν στον φόβο ενός επερχόμενου μεγάλου κακού, θεωρώντας πως σαν λαός, ταλαιπωρημένος και καταπονημένος από την εξίσου δόλια φτωχοποίησή μας, δεν θα αντιδράσουμε, είναι μια δεδομένη πραγματικότητα.
Λανθάνουν όμως και θα αποδειχτεί.
Η υπογραφή της συμφωνίας Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ για τον East Med, θέτει τα όρια των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου έστω και έμμεσα για την ΑΟΖ Κύπρου Ελλάδας, όμως οφείλουμε να μη μείνουμε μόνο εκεί, καθώς πρέπει με τάχιστα βήματα να τα καταστήσουμε απόλυτα συγκεκριμένα.
Το θυμικό των Ελλήνων σας στέλνει κάθε μέρα και πιο έντονα το μήνυμα, που οφείλει να καθοδηγήσει τα βήματα σας…
Μην πατάτε τον Έλληνα εκεί που ποτέ δεν το ανέχτηκε…
Στην περηφάνια του και στον Εθνικό αυτοσεβασμό του…..!
(*) Αρθρογράφος – Πολιτικός Αναλυτής
Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα: Ο Μητσοτάκης τα είπε στον Λευκό Οίκο, ο Πλανητάρχης άκουσε;